Απολύσεις μεν, ευρωπαϊκά δε

Ιουλίου 10, 2013 από seisaxthiablog

Τί κοινό έχει η Ελλάδα με χώρες όπως η Αίγυπτος, η Συρία, το Ιράν, ο Παναμάς, το Μεξικό, η Ινδία και η Ζιμπάμπουε; Μη βιαστείτε να απαντήσετε “τίποτε” διότι θα διαψευσθείτε. Η τρόικα παρατήρησε (μετά της προσηκούσης βδελυγμίας, οπωσδήποτε) ότι η Ελλάδα, όπως και όλες οι προαναφερθείσες χώρες, έχουν αναχρονιστικούς νόμους, οι οποίοι ρυθμίζουν τα όρια των απολύσεων!Πράγματι, το -σοβιετικής μορφής, οπωσδήποτε- ελληνικό νομικό πλαίσιο αφήνει ελεύθερες τις απολύσεις μόνο για όσες επιχειρήσεις διαθέτουν μέχρι 20 εργαζόμενους. Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις δεν μπορούν να απολύουν όσους εργαζόμενους γουστάρουν και όποτε τους θυμηθεί: αν έχουν μέχρι 150 εργαζόμενους, μπορούν να απολύουν κάθε μήνα μέχρι 6 απ’ αυτούς και, αν έχουν περισσότερους, μέχρι 5% και όχι πάνω από 30.

Και που υπήρχαν αυτοί οι περιορισμοί, ποιό το όφελος; Μπας και νομίζετε ότι δυσκολευόταν η οποιαδήποτε επιχείρηση ήθελε να διώξει π.χ. 50 ή 100 εργαζόμενους; Κούνια που σας κούναγε! Τράβαγε μια πτώχευση, τους έδιωχνε όλους κι ύστερα από λίγο ξανάνοιγε (έστω και με άλλο όνομα) και προσλάμβανε όσους ήθελε, όποιους ήθελε και με όποιο μεροκάματο ήθελε. Νόμιμα!

Έπρεπε να βάλει το χεράκι της η τρόικα για να εκσυγχρονιστούν λίγο και τα δικά μας μυαλά. Πού ακούστηκε, δηλαδή, στον εικοστό πρώτο αιώνα να χρειάζεσαι την άδεια του κράτους για να διώξεις από την δούλεψή σου όσους και όποιους θες; Συγγνώμη, κύριε κράτος, εγώ δεν πληρώνω; Από πού κι ως πού θα μου πεις εσύ, λοιπόν, πόσους και ποιους θα πλωρώνω; Και δεν κατάλαβα, τί παναπεί εργατικά δικαιώματα; Τί τους έβαλα τους συνδικαλιστές; Κεχαγιά στο τέτοιο μου, μη χέσω;

Ευτυχώς, τα πράγματα αλλάζουν. Γίνονται πιο μοντέρνα, πιο ευρωπαϊκά, βρε αδερφέ. Από δω και πέρα, σύμφωνα με όσα σχεδιάζονται:

α) Δρομολογείται διαδικασία διαβουλεύσεων μεταξύ εργοδότη-εργαζομένων πριν από τις απολύσεις. Φυσικά, η διαβούλευση δεν κρατάει πολύ: ρωτάει ο εργοδότης “θα φύγετε με το καλό ή θα βάλω λουκέτο και θα χάσετε όλοι τις δουλειές σας;” και οι εργαζόμενοι απαντούν ελεύθερα ό,τι θέλουν, δίχως να έχουν την στήριξη (την όποια στήριξη, δηλαδή) του περιορισμού των 30 απολύσεων.

β) Ενημερώνεται η αρμόδια δημόσια ερχή (π.χ. επιθεώρηση εργασίας, ΟΑΕΔ κλπ), η οποία έχει περιθώριο 30 μέρες να δει τι θα κάνει με όσους πρόκειται να χάσουν τις δουλειές τους. Το ότι θα τις χάσουν, δεν συζητείται.

γ) Παρεμβαίνουν οι όποιοι τρίτοι (π.χ. διαιτητές, εμπειρογνώμονες) στην διαδικασία, με προφανή σκοπό να πείσουν την εργοδοσία να μειώσει τον αριθμό των απολυομένων. Εξυπακούεται ότι όλες αυτές οι παρεμβάσεις έχουν απλώς συμβουλευτικό χαρακτήρα και δεν δημιουργούν καμμιά υποχρέωση στον εργοδότη. Προφανώς, πρόκειται για παρεμβάσεις που θα γίνονται έτσι για να γίνονται. Για τα μάτια, όπως λέει κι ο λαός.

δ) Υποχρεούται ο εργοδότης να εξετάσει και άλλα μέτρα πριν απολύσει κόσμο. Προφανέστατη η κοροϊδία των εργαζομένων. Λες κι ο εργοδότης είναι τόσο μαλάκας ώστε δεν έχει εξετάσει με κάθε λεπτομέρεια τις κινήσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά του.

ε) Θεσπίζονται κριτήρια επιλογής των προς απόλυση εργαζομένων. Βέβαια, υπάρχουν και τώρα κριτήρια (π.χ. πολύτεκνοι, εγκυμονούσες, στρατευμένοι κλπ) αλλά φαίνεται πως τώρα μιλάμε για φρέσκα κριτήρια, υπό το πρίσμα των σύγχρονων απαιτήσεων (π.χ. “ακριβοί” εργαζόμενοι κλπ).

στ) Εκπονούνται σχέδια κατάρτισης ή και επαναπρόσληψης των απολυομένων, σε περίπτωση που αλλάξουν οι συνθήκες. Άλλη μια εμφανέστατη κοροϊδία. Άκου “κατάρτιση, λες και ο απολυόμενος έχασε την δουλειά του επειδή δεν την ήξερε καλά! Όσο για τις επαναπροσλήψεις που θα γίνονται αν αλλάξουν οι συνθήκες, ποιές συνθήκες θα αλλάξουν; Θα παραιτηθεί, ας πούμε η επιχείρηση από την βασική της επιδίωξη, η οποία είναι η μεγιστοποίηση των κερδών της και η οποία απαιτεί μείωση της δαπάνης για αμοιβές των εργαζομένων;

Συμπέρασμα: η σαμαρική νέα Ελλάδα χτίζεται με ταχύτατους ρυθμούς.

πηγή: Cogito ergo Sum