Η αστική και η επίσημη κομματική ιστοριογραφία

Ιουλίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Με αφορμή ένα άρθρο του Γ. Ρωμαίου στα ΝΕΑ και μια απάντηση του Ριζοσπάστη

Στα ΝΕΑ (8/7/2013), ο παλιός δημοσιογράφος, με πολιτική- υπουργική καριέρα στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Ρωμαίος δημοσίευσε ένα μακροσκελές ιστορικό άρθρο για τις πολιτικές- κυβερνητικές μεταβολές στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου. Πρόκειται για ένα απολογητικό κείμενο της αστικής πολιτικής εκείνης της περιόδου, με πολλές αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις της ιστορικής πραγματικότητας- και αξιοπρόσεκτες ομολογίες- που βασική του φιλοδοξία είναι να γίνει χρήσιμο ιστορικό εργαλείο της σημερινής αστικής ιδεολογίας και πολιτικής.

Στο άρθρο αυτό απάντησε επίσημα το ΚΚΕ με επώνυμο άρθρο στο Ριζοσπάστη (14/7/2013) του Κώστα Σκολαρίκου, μέλους του τμήματος ιστορίας της ΚΕ. Κι αυτό το άρθρο- απάντηση, απολογητικό της σημερινής πολιτικής του κόμματος, βρίθει ανακριβειών, αποσιωπήσεων και διαστρεβλώσεων, με σκοπό και στόχο να εξυπηρετήσει μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Άθελά του ο Κ. Σκολαρίκος, αποκαλύπτοντας την μεθοδολογία που χρησιμοποιεί στην προσέγγιση της ιστορίας ομολογεί ταυτόχρονα ότι δεν κάνει Ιστορία αλλά πολιτική. Κι ακόμη χειρότερα μικροπολιτική, δηλαδή πολιτική υπέρ του συγκυριακού συμφέροντος αυτών που θέλει να εξυπηρετήσει. Κι έτσι δικαιώνει πλήρως και τον Γιώργο Ρωμαίο στην ιστορική προσέγγιση που εκείνος καταφεύγει. Γράφει ο Κ. Σκολαρίκος: «στον καπιταλισμό, όπως και σε κάθε ταξικό οικονομικοκοινωνικό σχηματισμό, δεν μπορεί να υπάρξει μια αντικειμενική Ιστορία, διότι δεν είναι δυνατόν οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι να εξάγουν αμοιβαίως επωφελή συμπεράσματα από τη μελέτη της Ιστορίας. Αντικειμενικά, η ήττα του ενός είναι η νίκη του άλλου!». Αυτός δεν είναι ο ορισμός της Ιστορίας αλλά ο ορισμός της πολιτικής της χρήσης. Να αξιοποιώ δηλαδή το παρελθόν κατά πως με βολεύει πολιτικά, στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία. Αυτό ακριβώς κάνει ο  Γ. Ρωμαίος, αυτό κάνει και ο Κ. Σκολαρίκος. Και οι δύο με τον τρόπο που χειρίζονται την ιστορία συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους πως αντικειμενική Ιστορία δεν υπάρχει. Ένας αστός κι ένας, κατά δήλωσή του, μαρξιστής σε απόλυτη σύμπνοια. Ποιος κάνει την μεγαλύτερη ζημιά στο επαναστατικό κίνημα; Ο αστός ή ο… μαρξιστής;

Οι  πραγματικοί μαρξιστές αντιλαμβάνονταν πάντοτε την ιστορία ως επιστήμη, που δεν ετεροκαθορίζεται από τις εκάστοτε ανάγκες της πολιτικής αλλά που το επιστημονικό της περιεχόμενο προσδιορίζεται από την αντικειμενική πραγματικότητα μέσα στην οποία εξελίσσεται η πραγματική ζωή των ανθρώπων ανεξαρτήτως αν οι τελευταίοι έχουν επίγνωση των ιστορικοκοινωνικών συνθηκών που τους εξαναγκάζουν να κινηθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η υπεράσπιση της Ιστορίας ως επιστήμης έχει ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα για τους μαρξιστές γιατί κάθε τι αληθινό και συνεπώς κάθε τι επιστημονικό είναι γι’ αυτούς επαναστατικό. Με δυο λόγια αν η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτα άλλο από την ιστορία της ταξικής πάλης κι αν η ταξική πάλη διεξάγεται αντικειμενικά- πέρα και έξω από το τι θέλουν και τι δεν θέλουν οι άνθρωποι-, τότε υπάρχει αντικειμενική Ιστορία κι αυτή η αντικειμενική Ιστορία είναι η μόνη επιστημονική.

Ας περάσουμε όμως στα γραφόμενα των δύο προαναφερόμενων αρθρογράφων ξεκινώντας από τις διαστρεβλώσεις και τις αποσιωπήσεις των ιστορικών γεγονότων στις οποίες καταφεύγει ο καθένας για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς και τους στόχους του.

Οι αποσιωπήσεις- διαστρεβλώσεις του Γ. Ρωμαίου

Στο κείμενο του Γ. Ρωμαίου δεν είναι λίγες οι κατά το δοκούν αξιοποιήσεις των ιστορικών γεγονότων. Θα σταθούμε σε μερικά παραδείγματα. Στην προσπάθεια του να ρίξει την ευθύνη του εμφυλίου πολέμου στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ, ο Γ. Ρωμαίος γράφει ότι η επίθεση των ανταρτών στο Λιτόχωρο, ανημερα των εκλογών της 31ης Μαρτίου 1946, ήταν «η σπίθα που άναψε τον Εμφύλιο». Λίγες γραμμές πιο κάτω όμως, αναφέρει: «Είναι γεγονός ότι είχαν αρχίσει διώξεις κατά των κομμουνιστών και των εαμιτών με χιλιάδες θύματα, οι οποίες έμειναν στην ιστορία ως Λευκή Τρομοκρατία». Αλλά αν είναι έτσι- κι έτσι είναι- η σπίθα του εμφυλίου πολέμου είχε ανάψει πολύ πριν το Λιτόχωρο και είχε φουντώσει τόσο που είχε γίνει πυρκαγιά. Μόνο που ήταν από την μία πλευρά, την αντίθετη των κομμουνιστών και των εαμιτών. Επομένως, αν σηματοδοτεί κάτι το Λιτόχωρο αυτό δεν είναι τη «σπίθα που άναψε τον εμφύλιο» αλλά την πρώτη ένοπλη αντίδραση της τότε εαμικής Αριστεράς σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο που διεξαγόταν μονόπλευρα και σε βάρος της αμέσως μετά την συμφωνία της Βάρκιζας.

Παρόμοια τακτική, μεταφοράς των ευθυνών στον ΚΚΕ και στο ΕΑΜ, ο Γ. Ρωμαίος ακολουθεί και στο ζήτημα της αποχής από τις εκλογές του ’46. Υποστηρίζει για παράδειγμα ότι το ΚΚΕ έκανε γνωστή τη θέση του υπέρ της αποχής δύο ημέρες πριν την διεξαγωγή τους. Γράφει:«Η απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, υπό την ηγεσία του Ν. Ζαχαριάδη, ανακοινώθηκε δυο ημέρες πριν από τις εκλογές». Πρόκειται για χονδροειδέστατο ψέμα. Υπάρχει, βέβαια, μια προκήρυξη του Π.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ με ημερομηνία 28/3/1946 που καλεί σε αποχή (αυτή έχει υπόψη του ο Γ. Ρωμαίος και σ’ αυτήν αναφέρεται). Η εν λόγω μάλιστα προκήρυξη συντάχτηκε εν απουσία του Ν. Ζαχαριάδη αφού εκείνος, από τις 21/3/1946, είχε αναχωρήσει για την Πράγα ώστε να παραστεί στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας.

Εν πάση περιπτώσει, στην πρώτη σελίδα του «Ρ» η αποχή από τις εκλογές, ως πολιτική του ΚΚΕ, αρχίζει να προπαγανδίζεται από 22 Μαρτίου του 1946. Και ως πολιτική επιλογή των ΕΑΜικών δυνάμεων, του ΚΚΕ και δυνάμεων του Κέντρου προβάλλεται από το φύλο του Ριζοσπάστη της 26/3/1946. Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν αποσαφηνίσει από το Καλοκαίρι του 1945, όταν άρχισαν να φτιάχνονται οι εκλογικοί κατάλογοι, ότι δεν θα νομιμοποιούσαν μια εκλογική διαδικασία στην οποία δεν θα εξασφαλίζονταν οι ελάχιστοι όροι ελεύθερης έκφρασης των εκλογέων. Οι διαπραγματεύσεις δε, με την κυβέρνηση Σοφούλη για αναβολή των εκλογών γίνονταν ως τις αρχές του τρίτου δεκαήμερου του Μαρτίου 1946 κι αυτός είναι ο λόγος που καθυστέρησε η προεκλογική δράση των πολιτικών δυνάμεων που υποστήριζαν την αποχή (ΕΑΜ, ΚΚΕ, Σ.Κ.-ΕΛΔ, Σοφιανόπουλος, δυνάμεις του Κέντρου κλπ).

Στο κείμενο του Γιώργου Ρωμαίου δεν υπάρχει κανένας υπαινιγμός ότι οι εκλογές της 31^ηςΜαρτίου 1946 ήταν νόθες Νόθο χαρακτηρίζει μόνο το δημοψήφισμα της 1^ης Σεπτεμβρίου 1946 με το οποίο επανήλθε η μοναρχία. Η πολιτική χρήση της ιστορίας είναι καταφανης. Παραδεχόμαστε ό,τι μας συμφέρει. Θα είχε πάντως μεγάλο ενδιαφέρον να μας έλεγε ο εν λόγω κειμενογράφος- εφόσον έτσι πιστεύει- γιατί δεν ήταν νόθες οι εκλογές, όταν για παράδειγμα για ‘κείνες τις εκλογές- πέραν της βίας και της τρομοκρατίας- ποτέ δεν έγινε γνωστός ο ακριβής αριθμός των εγγεγραμμένων εκλογέων.

Υπάρχουν κι άλλα θελημένα ή αθέλητα στραβοπατήματα και προχειρογραφήματα στο κείμενο του Γ. Ρωμαίου, ορισμένα εκ των οποίων μόνο τη θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν. Για παράδειγμα γράφει ότι το Γ’ Ψήφισμα του Καλοκαιριού του ’46 «έθετε εκτός νόμου τους κομμουνιστές». Σε άλλο σημείο, όμως, του κειμένου μαθαίνουμε πως το ΚΚΕ και το ΕΑΜ βγήκαν εκτός νόμου αργότερα κι είναι αλήθεια πως αυτό συνέβηκε στις 27/12/1947 με τον αναγκαστικό νόμο 509/1947.

Γράφει ακόμη ότι «στις 27 Δεκεμβρίου 1946, το ΚΚΕ ανακοίνωσε επίσημα τη συγκρότηση του Δημοκρατικού Στρατού με αρχηγό τον Μάρκο Βαφειάδη». Η αλήθεια είναι ότι η ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού ανακοινώθηκε επισήμως στις 28/10/1946 με την δημιουργία του Γενικού Αρχηγείου των Ανταρτών. Εκείνο που έγινε στις 27/12/1946 ήταν ότι ο αντάρτικος στρατός πήρε την ονομασία Δημοκρατικός στρατός.

Σε άλλο σημείο του κειμένου του ο Γ. Ρωμαίος μας πληροφορεί ότι «στις 3 Δεκεμβρίου 1947 το ΚΚΕ θα κάνει ένα ακόμη βήμα προς την οριστική ρήξη με το νόμιμο καθεστώς της χώρας. Θα συγκροτήσει την Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση, με πρόεδρο τον Μάρκο Βαφειάδη και      μέλη τους Γιάννη Ιωαννίδη, Πέτρο      Ρούσσο, Μιλτιάδη Πορφυρογένη, Βασίλη Μπαρτζιώτα, Δημήτρη Βλαντά, Πέτρο Κόκκαλη και Λεωνίδα Κύρκο». Η αλήθεια είναι ότι η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση συγκροτήθηκε επίσημα στις 23/12/1947 και ο Λ. Κύρκος δεν είχε καμία συμμετοχή σ’ αυτήν. Ούτε σ’ εκείνη την σύνθεσή της ούτε σε καμία άλλη. Ο μακαρίτης ο Κύρκος διώχθηκε στον Εμφύλιο και κέρδισε μια καταδίκη σε θάνατο αλλά δεν βγήκε ποτέ στο Βουνό. Αξιοσημείωτο είναι ακόμη πως ο Γ. Ρωμαίος κάνει λόγο για νόμιμο καθεστώς στη χώρα στο οποίο εναντιώθηκε το ΚΚΕ. Θα άξιζε να μας απαντήσει- με τα δικά του κριτήρια- πως μπορεί να είναι νόμιμο ένα καθεστώς που η πολιτειακή του δομή στο κύριο σημείο της (δηλαδή το πολίτευμα) προέκυψε από ένα νόθο δημοψήφισμα;

Προς το τέλος του κειμένου του, ο Γ. Ρωμαίος ισχυρίζεται ότι «την επίσημη λήξη (σ.σ. του εμφυλίου) από την πλευρά του Δημοκρατικού Στρατού και του ΚΚΕ ανακοίνωσε στις 16 Οκτωβρίου 1949 ο Παρτσαλίδης με τη δήλωση: ‘‘Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας δεν κατέθεσε τα όπλα, μα μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Παραμένει ισχυρός και με ακέραιες τις δυνάμεις του’’». Δεν υπάρχει τέτοια δήλωση Παρτσαλίδη. Υπάρχει ανακοίνωση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης με ημερομηνία 15/10/1949 η οποία βγήκε στη βάση των αποφάσεων της 6^ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που είχε συνεδριάσει μερικές ημέρες νωρίτερα.

Το χειρότερο δε όλων είναι ότι ο Γ. Ρωμαίος ισχυρίζεται πως «αυτό όμως το ‘‘παρά πόδα’’ θα είναι η αφορμή για την επιβολή ‘‘ελεγχόμενης δημοκρατίας’’ από το υπερκράτος: Ανάκτορα, Στρατός, Αμερικανοί, με κατάληξη τη δικτατορία του 1967». Δηλαδή, με άλλα λόγια, για τα δεινά αυτής της χώρας, το μετεμφυλιακό καθεστώς, τα έκτακτα στρατοδικεία, τις διώξεις, τις εκτελέσεις, τις φυλακίσεις και τις εξορίες, το παρακράτος και τις πολιτικές δολοφονίες, ακόμη και για την κατάληξη στη δικτατορία των συνταγματαρχών, δεν φταίνε οι νικητές του εμφυλίου πολέμου, ντόπιοι και ξένοι, αλλά το ΚΚΕ που κάποια στιγμή τον Οκτώβρη του 1949 είπε πως ο ΔΣΕ κρατάει «το όπλο παρά πόδα»!!! Πρόκειται για γελοιότητα ανάξια σχολιασμού που αν μη τι άλλο δείχνει την μεριά από την οποία γράφει ο Γ. Ρωμαίος και την πλευρά εκείνη της κοινωνίας που θέλει να εξυπηρετήσει. Αυτή η γελοιότητα, όμως, ενόχλησε και τον Κ. Σκολαρίκο. Είναι η μόνη γελοιότητα στο κείμενο του Γ. Ρωμαίου που τον ενόχλησε και… ταυτόχρονα τον ενέπνευσε. Οι άλλες πέρασαν εντελώς απαρατήρητες. Γράφει ο Σκολαρίκος: «Κάνοντας μάλιστα ένα ακόμα βήμα (σ.σ. Ο Γ. Ρωμαίος), θεώρησε τις διώξεις και τις εκτελέσεις του αστικού μετεμφυλιακού καθεστώτος ως το αποτέλεσμα της πολιτικής του Ζαχαριάδη και του συνθήματος «το όπλο παρά πόδα». Έτσι, με κυνισμό απέδωσε τις ευθύνες των διώξεων στους διωκόμενους. Πολύ περισσότερο φανέρωσε τη διαχρονική αστική θέληση για ένα ΚΚΕ ακίνδυνο, το οποίο, εγκλωβισμένο στα όρια της αστικής νομιμότητας, θα κουβαλάει νερό στο μύλο της αναπαραγωγής της αστικής πολιτικής διαχείρισης. Μέσω αυτής της οδού, έκλεισε το μάτι και στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη της ‘‘αριστεράς’’ που θα θωρακίζει τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού καθεστώτος». Εδώ η λογική σηκώνει τα χέρια ψηλά. Μάλλον και η ιατρική επιστήμη. Αφού το «όπλο παρά πόδα» βοηθάει την αστική τάξη να κλείνει μέχρι και το μάτι στον ΣΥΡΙΖΑ… δεν έχουμε καμία ελπίδα. Ο θεός βοηθός!!!

Οι αποσιωπήσεις- διαστρεβλώσεις του Κ. Σκολαρίκου

Ο αρθρογράφος του τμήματος ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ δεν πάει πίσω από τον Γ. Ρωμαίο στην κατά το δοκούν χρήση της Ιστορίας, στις αποσιωπήσεις και διαστρεβλώσεις των ιστορικών γεγονότων. Διαβάζουμε: «Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα μετά την Κατοχή βρέθηκε στην πιο βαθιά κρίση του, αφού είχε απολέσει τη νομιμοποιητική του γείωση στις μάζες των εκμεταλλευομένων. Η αρνητική αυτή κατάσταση είχε ξεκινήσει με τη διάλυση των αστικών πολιτικών κομμάτων απ’ τη μεταξική δικτατορία, η οποία αν και προσέδωσε στον αστικό πολιτικό κόσμο τον απαιτούμενο -σε περίοδο προετοιμασίας πολέμου- συγκεντρωτισμό, τον απέκοψε παράλληλα από τις λαϊκές μάζες. Η πτώση της επιρροής των αστικών πολιτικών δυνάμεων συνεχίστηκε και κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της Κατοχής, όταν μια μερίδα του αστικού πολιτικού κόσμου ακολούθησε τον αγγλικό ιμπεριαλισμό στην Αίγυπτο, ενώ ένα άλλο τμήμα του έμεινε για να συνεργαστεί με τους κατακτητές. Την ίδια περίοδο το ΕΑΜ, με μπροστάρη το ΚΚΕ, μετατράπηκε σε στήριγμα του λαού.».

Ας δούμε σε τίτλους αυτό που διαβάσαμε:

-  Η πιο βαθιά κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος ήρθε μετά την κατοχή.

- Η διάλυση των αστικών πολιτικών κομμάτων από την Μεταξική δικτατορία τα απέκοψε από τις λαϊκές μάζες.

- Η πτώση της επιρροής των αστικών κομμάτων κορυφώθηκε στην κατοχή γιατί ένα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου πήγε με τους Εγγλέζους κι ένα άλλο με τους κατακτητές.

- Το ΕΑΜ στην κατοχή, με μπροστάρη το ΚΚΕ μετατράπηκε σε στήριγμα του λαού. Τίποτα περισσότερο.

Άρα το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι ότι ο αστικός πολιτικός κόσμος μπήκε στην πιο βαθιά κρίση μετά την κατοχή λόγω της Μεταξικής δικτατορίας κι επειδή στην κατοχή μοιράστηκε ανάμεσα στους Άγγλους και στους κατακτητές. Θαυμάσια! Έτσι γράφεται η ιστορία.

Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς διαφορετική και για να την ομολογήσουν, τόσο ο Κ. Σκολαρίκος όσο και η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ, θα έπρεπε να παραδεχτούν αυτό που πραγματικά συντελέστηκε στην κατοχή από το ΕΑΜ, με ραχοκοκαλιά και καθοδήγηση το Κόμμα. Ότι εκεί δεν είχαμε ένα απλό- όσο σημαντικό κι αν το πει κανείς- στήριγμα του λαού αλλά μια πραγματική κοινωνική επανάσταση. Μια επανάσταση οργανωμένη σε κράτος σε όλα τα επίπεδα. Με λαϊκή αυτοδιοίκηση και λαϊκή δικαιοσύνη (πρόκειται για τα ελληνικά σοβιετ), με λαϊκή κυβέρνηση (ΠΕΕΑ) και λαϊκή βουλή, με οργανωμένο στρατό (ΕΛΑΣ), με πολιτικό μέτωπο εξουσίας (ΕΑΜ), με οργάνωση νεολαίας (ΕΠΟΝ) και με την σημαντικότερη στην ιστορία οργάνωση αλληλεγγύης των λαϊκών τάξεων την Εθνική Αλληλεγγύη. Αν ο Κ. Σκολαρίκος και η σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ παραδέχονταν αυτή την μεγάλη κοινωνική επανάσταση στην κατοχή, εύκολα θα κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι τότε δημιουργήθηκε μια νέα εθνική ενότητα γύρω από την εργατική τάξη και το κόμμα της- όρος απαραίτητος, σύμφωνα με τον Μαρξ για να νικήσει και να εγκαθιδρυθεί μια κοινωνική επανάσταση.

Στη βάση όλων αυτών γίνεται σαφές ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν μπήκε σε βαθιά κρίση μετά την κατοχή αλλά στη διάρκειά της. Εκεί έχασε την επαφή με λαϊκές δυνάμεις και ουσιαστικά εκμηδενίστηκε γιατί δεν μπόρεσε να συγχρονιστεί με τις ανάγκες και την θέλησή τους που ήταν η πάλη κατά των κατακτητών, η σωτηρία και η απελευθέρωση του λαού και της χώρας.

Μετά την κατοχή το κύριο που εκδηλώνεται δεν είναι η πιο βαθιά κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος αλλά η αντιστροφή αυτής της εξέλιξης. Η προσπάθεια να βγει το αστικό πολιτικό σύστημα από αυτή την κατάσταση και να ανασυγκροτηθεί. Κι αυτό έπρεπε να γίνει σε δύο επίπεδα: Με την δημιουργία σταθερών πολιτικών σχηματισμών και με την εκ νέου οργάνωση της αστικής τάξης σε κράτος. Διότι η κατοχή εξ αντικειμένου εκεί επέφερε το ισχυρό πλήγμα στην αστική τάξη. Διέλυσε την οργάνωσή της σε κράτος ενώ η εαμική κοινωνική επανάσταση της αφαίρεσε τη δυνατότητα να πάρει με ευκολία το οργανωμένο κράτος των κατακτητών στο ελληνικό έδαφος και να το χρησιμοποιήσει για λογαριασμό της.

Ο Κ. Σκολαρίκος επαναλαμβάνει το χιλιοειπωμένο από την σημερινή καθοδήγηση του ΚΚΕ, ότι το κόμμα στην κατοχή «δεν είχε επεξεργαστεί στρατηγική για τη μετατροπή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την ανατροπή της αστικής εξουσίας». Έχουμε κατ’ επανάληψη θέσει το ερώτημα και θα το ξαναθέσουμε χωρίς να επεκταθούμε περισσότερο: Τι είδους εξουσία ήταν αυτή που δημιούργησαν το κόμμα και το ΕΑΜ στα χρόνια της κατοχής; Τι τύπος εξουσίας ήταν η λαϊκή αυτοδιοίκηση, η λαϊκή δικαιοσύνη και η ΠΕΕΑ; Πιστεύετε ότι ήταν εξουσία της αστικής τάξης; Ομολογήστε το και μετά συνεχίζουμε την κουβέντα.

Κάτι σοβαρό συμβαίνει: Η κομματική ηγεσία απέναντι στις ομολογίες του αντιπάλου

Εκεί που ο ιστοριογράφος του ΚΚΕ και οι καθοδηγητές του δίνουν τα ρέστα τους είναι ότι αρνούνται να παραδεχτούν και να αξιοποιήσουν όσα ο Γ. Ρωμαίος ομολογεί στο άρθρο του για την τάξη του και το αστικό πολιτικό σύστημα της εποχής του εμφυλίου. Κι αυτό γιατί αυτές οι ομολογίες αποκαλύπτουν τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού από τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό. Κάτι που η σημερινή κομματική ηγεσία αρνείται να το παραδεχτεί παραχαράσσοντας όλη τη σύγχρονη ελληνική ιστορία κι αποσιωπώντας τις παλιότερες θέσεις και επεξεργασίες του ΚΚΕ.

Γράφει ο Γ. Ρωμαίος: «Ο Γεώργιος Β’ επέστρεψε στις 27 Σεπτεμβρίου. Την επομένη οι «Τάιμς» του Λονδίνου έγραφαν: ‘‘Ο πιστός μας φίλος ανέρχεται πάλι στον θρόνο του…’’. Αμέσως μετά την επιστροφή του οι Βρετανοί, σε συνεργασία με τους Αμερικανούς, άρχισαν να ασκούν πιέσεις για ενιαίο κυβερνητικό αντικομμουνιστικό μέτωπο». Κανένας σχολιασμός από τον Κ. Σκολαρίκο!

Σε άλλο σημείο του άρθρου του Γ. Ρωμαίου διαβάζουμε: «Στις 18 Ιανουαρίου 1947 θα φθάσει στην Αθήνα ο απεσταλμένος της αμερικανικής κυβέρνησης, ο δικηγόρος Πολ Πόρτερ, για να εισηγηθεί τα απαραίτητα μέτρα. Από τον Οκτώβριο του 1946 ο πρόεδρος Τρούμαν είχε ενημερώσει τον βασιλιά ότι η Ουάσιγκτον θεωρούσε την Ελλάδα ζωτικό χώρο. Η αποχώρηση των Βρετανών άρχισε την 1η Απριλίου 1947.

Την παραμονή της έλευσης του Πόρτερ οι κυβερνητικοί εταίροι Στ. Γονατάς και Απ. Αλεξανδρής απέσυραν την εμπιστοσύνη τους από την κυβέρνηση έπειτα από υπόδειξη των Αμερικανών. Ανάγκασαν τους οκτώ πολιτικούς αρχηγούς να ‘‘εγκλειστούν’’ στη Βουλή ώσπου να αποφασίσουν τη συγκρότηση οικουμενικής. Τα ξημερώματα συμφώνησαν οι επτά: Τσαλδάρης, Βενιζέλος, Παπανδρέου, Γονατάς, Αλεξανδρής, Κανελλόπουλος και Στεφανόπουλος. Πρωθυπουργός ο τραπεζίτης Δημήτριος Μάξιμος. Ο Σοφούλης είχε επιμείνει να είναι ο πρωθυπουργός και έμεινε απέξω. Η κυβέρνηση Μάξιμου έμεινε στην ιστορία ως ‘‘επτακέφαλος’’». Κανένας σχολιασμός από τον Κ. Σκολαρίκο.

Ακόμη, ο Γ. Ρωμαίος γράφει: «Με το Δόγμα Τρούμαν η Ελλάδα κατέστη προπύργιο του Ψυχρού Πολέμου, ενώ πολιτική και οικονομία τέθηκαν υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ». Τσιμουδιά από τον Κ. Σκολαρίκο.

Σε άλλο σημείο του άρθρου του Γ. Ρωμαίου αναφέρεται: «Στις 30 Αυγούστου φθάνει στην Αθήνα ο Λόι Χέντερσον, διευθυντής των υποθέσεων Εγγύς και Μέσης Ανατολής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αποφασισμένος να δώσει λύση. Στη συνάντησή του με Τσαλδάρη και Σοφούλη μόνο διπλωματική γλώσσα δεν μίλησε… Ο Χέντερσον πήγε στο σπίτι του Τσαλδάρη. Τον βρήκε στο ντους! Όταν βγήκε, τον ανάγκασε να ντυθεί και τον πήγε στα Ανάκτορα όπου ενώπιον του βασιλιά συμφώνησε σε κυβέρνηση Συνασπισμού Λαϊκών- Φιλελευθέρων, με πρωθυπουργό τον Σοφούλη και εκείνον αντιπρόεδρο και υπουργό Εξωτερικών». Απόλυτη μουγγαμάρα από τον Κ. Σκολαρίκο.

Τέλος ο Γ. Ρωμαίος αναφέρει: «Παρεμβαίνουν οι Αμερικανοί και στις 19 Ιανουαρίου 1949 ανασχηματίζεται η κυβέρνηση υπό τον Σοφούλη με τη συμμετοχή όλων των αντικομμουνιστικών παρατάξεων. Μόνο ο Παπανδρέου αρνήθηκε να μετάσχει… Στις 24 Ιουνίου ο Σοφούλης ετοιμαζόταν να μεταβεί στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί τη βασίλισσα Φρειδερίκη, η οποία επέστρεφε από την Ελβετία. Ξαφνικά αισθάνθηκε σοβαρή αδιαθεσία. Πέθανε προτού προλάβει να έλθει ο γιατρός του. Ήταν η Τρίτη- και μοιραία – καρδιακή προσβολή μέσα σε διάστημα επτά μηνών. Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δίνεται στον Τσαλδάρη. Ο Βενιζέλος, ο οποίος ελέγχει όλους τους Φιλελεύθερους βουλευτές, θέτει ως όρο συμμετοχής στην κυβέρνηση την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον υπερκομματικό Αλέξανδρο Διομήδη. Ο Τσαλδάρης αρνείται. Παρεμβαίνει ο αμερικανός πρεσβευτής Χένρι Γκρέιντι και επιβάλλει την ανάθεση της πρωθυπουργίας στον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σοφούλη, τον Αλέξανδρο Διομήδη». Βλέπετε τίποτα το αξιόλογο εδώ για το οποίο κάτι θα έπρεπε να πει ο Κ. Σκολαρίκος; Εκείνος δεν είδε τίποτα και συνεπώς δεν σχολίασε τίποτα.

Κάτι σοβαρό, όμως, συμβαίνει στο κόμμα όταν η κομματική ηγεσία- και οι ιστοριογράφοι της σαν τον Κ. Σκολαρίκο-, αδυνατούν να αξιοποιήσουν ό,τι η άρχουσα τάξη ομολογεί σε βάρος της γιατί δεν μπορεί να το κρύψει. Κάτι επικίνδυνο συμβαίνει στο κόμμα όταν αστοί δημοσιολόγοι αναγνωρίζουν τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και η κομματική ηγεσία κάνει πως δεν βλέπει και πως δεν ακούει. Αυτό, εξ αντικειμένου, είναι υπηρεσία στον ταξικό αντίπαλο σε βάρος της εργατικής τάξης. Κι όταν μάλιστα γίνεται με ταυτόχρονους όρκους πίστης στην επανάσταση και με βροχή από αντικαπιταλιστικές κορώνες, κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Αλέξης Θεοδώρου

Εργατικός Αγώνας