Οι «συνταγές» του κ. Δ. Κουτσούμπα

Ιουλίου 2, 2013 από seisaxthiablog

 

του Λευτέρη Ριζά

          Έγραφα στο προηγούμενο άρθρο μου [Υπάρχει και το ΚΚΕ….] ότι ο νέος Γραμματέας του ΚΚΕ, κατά κάποιο τρόπο δεν συνεχίζει απλά να υποστηρίζει όλη την παλιά επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, αλλά τη συμπληρώνει και «εκσυγχρονίζει». Η ομιλία του στην Πάτρα είναι ένα καλό παράδειγμα γι αυτό. Ουσιαστικά εκείνο που κύρια τον απασχόλησε είναι η κριτική, πολεμική καλύτερα στον ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ, που για το ΚΚΕ είναι ο υπ’ αριθμ. ένα εχθρός του λαϊκού κινήματος. Σύμφωνα με το ΚΚΕ και την ομιλία του γενικού του γραμματέα η ύπαρξη και μόνο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΛΜ ανακόπτει την ορμητική ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος. Άρα «όλα τα σφυριά πρέπει να χτυπάνε» τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – βασικό εκφραστή του οπορτουνισμού στην χώρα μας. Πως εμποδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος; Μα παίζοντας το παιγνίδι του συστήματος: αναδεικνυόμενος ο άλλος πόλος του δικομματισμού, που παγιδεύει για άλλη μια φορά τον λαό και την εργατική τάξη. Αποδεικτικά στοιχεία μπόλικα. Τελευταία σοδειά το άρθρο των Γ.Βαρουφάκη και James Galbraith στους New York Times.

          Έτσι το τι γίνεται γύρω μας, πως σχεδιάζουν και ανασχεδιάζουν τις πολιτικές τους και τρόπους επιβολής τους οι μεγάλες δυνάμεις, τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, πώς προσπαθούν να επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις στην περιοχή μας και φυσικά στην Ελλάδα, δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον κ. Δ. Κουτσούμπα. Για όλα υπάρχει μια ευθύγραμμη και ρηχή απάντηση – που βέβαια φαντάζει ικανοποιητική στην ηγεσία του ΚΚΕ και στα μέλη του που είναι χρόνια διαπαιδαγωγημένα και συνηθισμένα πια, να ακούνε ευκολοχώνευτες και ρηχές αναλύσεις και να δηλώνουν τυφλή πίστη στη σοφία της ηγεσίας.

          Είδαμε με πόση ευκολία ξεμπέρδεψε με τις κινητοποιήσεις στη Βραζιλία. Τέτοιες κυβερνήσεις – όπως αυτές της Βραζιλίας «είναι τελικά εχθρικές για το λαό, γιατί είναι κυβερνήσεις του κεφαλαίου και τα συμφέροντά του θα εξυπηρετούν». Γενικά αυτό είναι σωστό. Του διαφεύγει, όμως, ένα άλλο πολύ κρίσιμο ερώτημα: Πως γίνεται και ακριβώς τέτοιες κυβερνήσεις πολύ συχνά, μέσω των εκλογών, να αποσπάνε την λαϊκή υποστήριξη. Η ψευτο-απάντηση ότι αυτό συμβαίνει γιατί στήνουν παγίδες στο λαό καλύπτει ένα άλλο ερώτημα: Γιατί και πώς ο λαός κάθε φορά πέφτει σε τέτοιες «παγίδες»; Γιατί ο λαός κάθε φορά «την πατάει» και ακολουθεί αυτούς τους δημαγωγούς, τους «απατεώνες» και όχι αυτούς που του λένε την αλήθεια; Γιατί είναι πιο ισχυρό το ψέμα από την αλήθεια. Γιατί κάθε φορά ο διάβολος νικάει τον καλό Θεό. Γιατί εξακολουθεί και υπάρχει το σάπιο καπιταλιστικό / ιμπεριαλιστικό σύστημα και όχι το καλό σοσιαλιστικό. Γιατί δηλαδή κατέρρευσε ή τέλος πάντων ανατράπηκε ο υπαρκτός σοσιαλισμός και όχι ο σάπιος και επικίνδυνος για την ανθρωπότητα σοσιαλισμός/ιμπεριαλισμός.  Διαφορετικά διατυπωμένο γιατί αντί να νικήσει με όπλα του την ειρηνική συνύπαρξη και την ειρηνική άμιλλα το ειρηνικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό – όπως διαβεβαίωνε το ΚΚΣΕ και συμφωνούσε και το ΚΚΕ – νίκησε «ειρηνικά» ο καπιταλισμός τον σοσιαλισμό; Και βέβαια δε νίκησε μόνο την ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της. Νίκησε ο καπιταλιστικός δρόμος και στην Κίνα, που ακριβώς σε αυτήν έγινε προσπάθεια να μην εκφυλιστεί η επανάσταση, η εργατική εξουσία και το Κομμουνιστικό Κόμμα. Νίκησε και πολύ γρήγορα μάλιστα και στο Βιετνάμ. Δεν θέλω να αναφερθώ στον βασιλικό-αυτοκρατορικό και κληρονομικού  τύπου «σοσιαλισμό» της Β. Κορέας.

          Αυτά είναι ένα μικρό δείγμα των ερωτήσεων, αποριών, που θα έπρεπε να απασχολήσουν την αριστερά σήμερα και βεβαίως το ΚΚΕ. Που αποφεύγει και να τα θίξει όπως ο «διάολος το λιβάνι». Ακριβέστερα και όταν προσπάθησε να τα απαντήσει σε σχετικά συνέδρια του κλπ, φρόντισε να μην τα θέσει έτσι. Κι εκεί για όλα έφταιγε το πνεύμα του κακού, ο πανταχού παρών  και τα πάντα πληρών, οπορτουνισμός. Που σαν μικρόβιο παρουσιάζεται από το πουθενά, μολύνει τον αέρα και πολλαπλασιάζεται ταχύτατα. Κάτι σαν το έμπολα  ή το αέριο σορίν.

          Ο κ. Δ. Κουτσούμπας μας προσφέρει τη δική του συνταγή-ερμηνεία για μια σειρά από αυτές τις απορίες και ερωτήματα. Μας λέει λοιπόν με όλο το κύρος και τη βεβαιότητα της σοφίας (του κόμματος και τη δική του)  ότι «Η αυταπάτη, η καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων από τα πάνω στους λαούς, για να κερδίσεις μια εκλογική μάχη ή κάποιες πρόσκαιρες εντυπώσεις, δεν είναι αυτό που χρειάζονται οι λαοί για να βγουν από την κρίση και τη δυστυχία. Οι λαοί, ανάμεσά τους και ο ελληνικός λαός, πρέπει να ξέρουν την αλήθεια. Η λύση, η διέξοδος για το λαό έρχεται κυρίως από τα κάτω, με οργάνωση της πάλης, με κοινωνική συμμαχία, τη Λαϊκή Συμμαχία.».

          Πόσο απλά είναι λοιπόν τα πράγματα. Οι λαοί για να βγουν από την κρίση και τη δυστυχία τους δεν χρειάζονται αυταπάτες και καλλιέργεια ψεύτικων ελπίδων. Αρκεί να ξέρουν την αλήθεια και να οργανώσουνε από κάτω την πάλη τους και τη Λαϊκή Συμμαχία. Γιατί υπάρχουν και αναπαράγονται οι αυταπάτες και γιατί καλλιεργούνται με επιτυχία οι ψεύτικες ελπίδες, αυτό δεν χρειάζεται να το σκεφτούμε. Με αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες θα ασχοληθεί το ΚΚΕ και ο γραμματέας του; Αν είναι δυνατόν. Το κόμμα εκείνο που πρέπει να κάνει είναι να πει – κι ο λαός  να μάθει  - είναι η αλήθεια. Και πως ο λαός μαθαίνει την αλήθεια; Με κηρύγματα από τον Άμβωνα του κόμματος; Πως οργανώνεται από κάτω η πάλη – πάντα βέβαια με την άδεια του ΚΚΕ, μην παίρνουμε και πολύ θάρρος για αυτόβουλες μορφές και στόχους αγώνα  - πάλι δεν το μαθαίνουμε. Ή μάλλον θα το μάθουμε αρκεί να ενταχθούν οι εργαζόμενοι, ο λαός, ανάλογα στο ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ,την ΠΑΣΕΒΕ, την ΟΓΕ, το ΜΑΣ.

          Γιατί μόλις γίνει κάτι τέτοιο «μπορεί να ενισχυθεί παραπέρα η κοινωνική συμμαχία». Κάπως έτσι λοιπόν θα συγκροτηθεί η «Λαϊκή Συμμαχία» «με αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο με κατεύθυνση σύγκρουσης με την εξουσία των μονοπωλίων.». Μην δίνετε πολύ σημασία στο ότι ένας αντιμονοπωλιακός αγώνας δεν είναι σώνει και καλά αντικαπιταλιστικός. Ότι πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν τον καπιταλισμό χωρίς τα «κακά» του: τα μονοπώλια. Αυτά τα έλεγε ο Μαρξ, από κακία, στην κριτική του προς τον Προυντόν. Έτσι και ο Λένιν συνέχιζε στον «Ιμπεριαλισμό» του να πιστεύει ότι αν καταστραφούν τα μονοπώλια αυθόρμητα από «κάτω» θα αναπτυχθεί πάλι ο «μικρός» καπιταλισμός. Αν εξακολουθούμε να τους διαβάζουμε απλά θα δυσκολέψουμε τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, που είναι «ικανή να συσπειρώσει τη λαϊκή πλειοψηφία με στόχο την εργατική λαϊκή εξουσία. Η χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τα διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά – τυχοδιωκτικά κόμματα δεν γίνεται αυτόματα, μια κι έξω».  

          Ευτυχώς που μας προλαβαίνει από πιθανές αυταπάτες προειδοποιώντας μας  για τη μη αυτόματη χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τα διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά – τυχοδιωκτικά κόμματα. Ευτυχώς γιατί μπορεί να πιστεύαμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει αυτόματα. Πως θα γίνει: Αυτό συμβαδίζει με την πορεία συγκρότησης της Λαϊκής Συμμαχία με το γνωστό αντιμονοπωλιακό-αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο….Όπου βέβαια όσοι είναι ενάντια στα μονοπώλια και όχι στον καπιταλισμό δεν θα πάψουν να είναι οπαδοί «οπορτουνιστικών» κομμάτων και ηγετών. Αδιέξοδο, φρακάρισμα στην σκέψη του γραμματέα μας.

          Τι άλλο μπορεί να κάνει η λαϊκή συμμαχία; «Η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να κινητοποιήσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που υποφέρει, να εκφράσει σε ενιαία κατεύθυνση την πάλη της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αγρότες, τους μικρούς επαγγελματίες, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, τους συνταξιούχους.». Μια Λαϊκή Συμμαχία μπορεί βέβαια να εκφράσει αυτούς – και περισσότερους – αλλά είναι ζήτημα αν όλοι αυτοί από την αρχή – χωρίς να είναι βέβαιο και στη συνέχεια – θα θέλουν να βαδίσουν ενιαία στην κατεύθυνση της πάλης της εργατικής τάξης. Μπορούν θαυμάσια όλοι αυτοί να συμπήξουν ένα κοινό μέτωπο – αλλά ούτε κι αυτό θα γίνει «αυθόρμητα» – ενάντια στα Μνημόνια. Ενάντια στη «νέα κατοχή». Όπως τότε με το ΕΑΜ. Αλλά όπως τότε, έτσι και τώρα, μπορεί να συμφωνούν και να συμπορευτούν  για πολύ άμεσα και πρακτικά μέτρα, αλλά όχι για μακροχρόνιες και βαθύτερες κοινωνικές, ριζοσπαστικές, αλλαγές. Άλλωστε απαραίτητος όρος, προϋπόθεση, είναι να υψωθεί σε πανεθνική ηγεμονική δύναμη η εργατική τάξη. Κι αυτό από την ιστορική πείρα φάνηκε ότι είναι το πιο δύσκολο έργο του αγώνα. Γιατί το πώς αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί δεν έχουμε ακόμα καμιά απάντηση. Αντίθετα η πείρα είναι αρνητική. Ξέρουμε ότι πουθενά η εργατική τάξη δεν κατάφερε να υψωθεί σε ηγετική δύναμη του έθνους – όπως έλεγε και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Ακριβώς αυτή η αδυναμία της μπορεί να εξηγήσει και τις αποτυχίες του σοσιαλισμού και την κρίση της αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Και να μην ξεχνάμε ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης.

          Τι άλλο μας λέει ο κ. γενικός, σε σχέση με τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας; Πολλά και άκρως ενδιαφέροντα πρέπει να γίνουν – αφού βέβαια ενταχθεί ο καθένας μας ανάλογα στο ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΠΑΣΕΒΕ, ΟΓΕ και ΜΑΣ: Πρώτα «Η συζήτηση μέσα στους τόπους δουλειάς, για το ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ, ποια είναι η αιτία των προβλημάτων, πρέπει να ανοίξει γιατί, για να προχωρήσουμε μπροστά, χρειάζεται να βγουν πολύτιμα συμπεράσματα, διδάγματα από τους αγώνες του χτες, για τους αγώνες του σήμερα και το περιεχόμενό τους». [Τώρα βέβαια αν ανοίξει παράλληλα και μια συζήτηση για ποιους λόγους κατέρρευσε ο «υπαρκτός» και τι έλεγε και έκανε το ΚΚΕ, αυτό θα είναι σίγουρα άλλη μια παγίδα του οπορτουνισμού..]

Και συνεχίζει :«Η ευθύνη των εργοδοτικών συνδικαλιστικών οργανώσεων και παρατάξεων είναι τεράστια. Χρόνια τώρα στη λογική της παραίτησης, της κοινωνικής συναίνεσης αφόπλιζαν το εργατικό κίνημα, αλλά και γιατί από την μπροστινή πόρτα έβαζαν στο κίνημα την κυρίαρχη ιδεολογία με την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας, του ευρωμονόδρομου. Πολλά τα παραδείγματα από τόπους δουλειάς, κλάδους ολόκληρους. ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΥΡΙΖΑ χέρι χέρι με την εργοδοσία κάνουν ό,τι μπορούν για να τσακίσουν το εργατικό κίνημα.

Αυτές οι δυνάμεις πρέπει να πεταχτούν έξω από τα συνδικαλιστικά όργανα, γιατί αυτές οι δυνάμεις πάντα θα δρουν ως το μακρύ χέρι της εργοδοσίας στο εργατικό κίνημα. Αυτές οι δυνάμεις θα βάζουν πάντα στο κίνημα τρικλοποδιές, θα εμποδίζουν τους εργάτες να δουν ποιος είναι ο ένοχος, ποια είναι η αιτία και κυρίως ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο του αγώνα».

          Η «μεγάλη ανατριχίλα».  Πετάγματα, τσακίσματα, τρικλοποδιές κλπ κλπ όλων όσων διαφωνούν με τις πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ κλπ κλπ. Μια «χαρούμενη Λαϊκή Συμμαχία», όπως θα έλεγε ο Ηλιόπουλος,  όπου μόνο το ΚΚΕ και οι «μετωπικές» δυνάμεις και οργανώσεις του θα μπορούν να μιλάνε και να αποφασίζουν. Και πότε τα λέει όλα αυτά ο νέος γενικός γραμματέας : όταν έχει καταρρεύσει ο υπαρκτός του, όταν πια έχει αποκαλυφθεί περίτρανα ότι η «δικτατορία του προλεταριάτου» στην πραγματικότητα  ήταν «δικτατορία επί του προλεταριάτου» του κόμματος και της γραφειοκρατίας του. Με λίγα λόγια μας λέει ο γενικός «μακριά από εμάς, από το ΚΚΕ». Με αυτά που δημόσια είπε μας προ-ιδέασε για το τι περιμένει την εργατική τάξη και τον λαό, τη Λαϊκή Συμμαχία αν όλα αυτά μπουν κάτω από την ηγεσία και καθοδήγηση του ΚΚΕ. Το «επαναστατικό» ΚΚΕ προσέφερε – συνειδητά ή ασυνείδητα – μεγάλη υπηρεσία στο καπιταλιστικό/ ιμπεριαλιστικό σύστημα και τους ποικίλους υπηρέτες και στυλοβάτες του. Σκόρπισε πιθανές αυταπάτες και ελπίδες ότι το κόμμα και η Λαϊκή Συμμαχία του μπορούν να προσφέρουν μια δημοκρατική οργάνωση στην κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου.

          Δεν αξίζει πεντάρα τσακιστεί να ασχοληθεί κανείς με τα όσα περί ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, γκρουπούσκουλων κλπ λέει στη συνέχεια. Αυτή η υστερία μόνο για ψυχιατρική έρευνα αξίζει – από αυτές που γινόντουσαν επί σοβιετικού υπαρκτού κι έστελναν όποιον τόλμαγε να ψιθυρίσει κάτι διαφορετικό από την «αλήθεια» του κόμματος, στα ψυχιατρεία και στα γκούλαγκ.

          Από την άποψη αυτή το κόμμα και ο νέος γενικός γραμματέας του λειτουργούν όχι οπορτουνιστικά αλλά αντεπαναστατικά κάτω από φρασεολογία τάχα μου επαναστατική.