Εφυγε ένας απλός παπάς…

«Ντον Γκάλο», η πραγματική χριστιανική ανατροπή

Του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελλάκη

Κάποιοι μιλούν για επανάσταση, κάποιοι άλλοι, απλώς, για καθαρή και ειλικρινή συνείδηση. Ο «Ντον Γκάλο», είναι σαφές, κατάφερε να συγκινήσει, με τη ζωή και τον θάνατό του, άθεους και πιστούς, αριστερούς και φανατικούς δεξιούς.

Ογδόντα τεσσάρων ετών, «έφυγε» προχθές, στη Γένοβα, στην πόλη όπου γεννήθηκε και στην οποία αφιέρωσε όλη, σχεδόν, την ποιμαντική του δράση. Συχνά χρειαζόμαστε κάποιες ετικέτες, κάποιες εύχρηστες φόρμουλες για να χαρακτηρίσουμε τους ανθρώπους. Ο πατέρας Αντρέα Γκάλο έγινε, λοιπόν, «ο Πάπας των φτωχών», ο «άνθρωπος που φρόντιζε και αγκάλιαζε τους περιθωριοποιημένους».

Χαρακτηρισμοί ακριβείς και αληθείς, από τη στιγμή που «χάρισε» σαράντα τρία χρόνια της ζωής του στην υποδοχή και τη βοήθεια των τοξικομανών, των ιερόδουλων, των τρανσέξουαλ, των μεταναστών χωρίς χαρτιά και επίσημες άδειες.

Ανοιξε τις πόρτες της κοινότητάς του, «Σαν Μπενεντέτο αλ Πόρτο», στη Γένοβα, σε όσους περισσότερους μπόρεσε, είδε πόση λάσπη ρίχνει πάνω μας η ζωή, βίαια συχνά, όσο και απροειδοποίητα.


Ο Ντον Γκάλο, όμως, κατά μια άλλη άποψη, ήταν μόνον «ένας απλός παπάς». Επραξε, δηλαδή, αυτό που ο κάθε κληρικός -καθολικός, ορθόδοξος ή διαμαρτυρόμενος, δεν έχει σημασία- θα έπρεπε να θεωρεί κύρια αποστολή του: να αγκαλιάζει οποιονδήποτε χρειάζεται τη βοήθειά του, ανεξαρτήτως ιδεών, καταγωγής, πολιτικής ή θρησκευτικής ταυτότητας.

Αυτό, τουλάχιστο, στη θεωρία. Διότι στην πράξη, το να είσαι πραγματικός χριστιανός είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Δεν έχουν όλοι το θάρρος του καθολικού αυτού ιερέα, ο οποίος, όταν συναντούσε τοξικομανείς στον δρόμο, με κρίση από στερητικό σύνδρομο, τους έπαιρνε μαζί του, στην κοινότητά του. Δεν τους πήγαινε στο νοσοκομείο, διότι οι γιατροί θα ήταν υποχρεωμένοι να τους καταγγείλουν στην αστυνομία. Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν ο τοξικομανής δεν είχε, ακόμη, κανένα δικαίωμα στην αποθεραπεία.

Δεν είναι εύκολο να αψηφάς τις προειδοποιήσεις και τις επιπλήξεις των ανωτέρων σου -της καθολικής Ιεραρχίας- όταν υπερασπίζεις τους ομοφυλόφιλους και τα δικαιώματά τους, φτάνοντας να δηλώσεις ότι «θα ήταν υπέροχο αν μπορούσε να εκλεγεί ένας δεδηλωμένος γκέι Πάπας, αφού η ισότητα των παιδιών του Θεού είναι η ουσία του Ευαγγελίου».

Σίγουρα, δεν ήταν ένας «πολιτικά ορθός» παπάς. Συμμετείχε σε αμέτρητες συγκεντρώσεις της ιταλικής Αριστεράς, έλεγε «όχι» στην ολοένα και μεγαλύτερη μείωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή μαζί με τους ειρηνικούς διαδηλωτές κατά του G8 της Γένοβας, πριν από δώδεκα χρόνια.

Ενα κυρίως στοιχείο επέτρεψε, όμως, στον «ατίθασο» αυτό καθολικό κληρικό να κερδίσει τη γενικότερη εκτίμηση των Ιταλών: ο ειλικρινής αλτρουισμός του, το ότι συζητούσε ως ίσος προς ίσον με άστεγους, ιερόδουλες, ανθρώπους με ψυχικές διαταραχές. Και δεν τους έκρινε, τους βοηθούσε.

«Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι χρειάζεται θεραπεία», έλεγε ο πατέρας Γκάλο και δεν δίστασε να αποκαλύψει ότι, λίγο μετά τα τριάντα, είχε παραβεί τον καθολικό όρκο περί αγαμίας των ιερωμένων. Δεν ήταν άγιος, ήταν άνθρωπος. Αυτό, τελικά, ήταν και το μεγάλο του προτέρημα: το ότι προσπάθησε να εξαντλήσει κάθε ανθρώπινο περιθώριο, για να δώσει πραγματικό νόημα στη ζωή του και στη χριστιανική του μαρτυρία.

24/05/2013