ΧΑΙΡΕ,ΠΕΡΙΚΛΗ ΡΟΔΑΚΗ.

«Στύξ» Ανεξάρτητη Πολιτισμική και Πολιτική Εφημερίδα Πελοποννήσου. 

Οι παρά τους μύθους, ιστορικοί διάδρομοι, οδήγησαν τον Περικλή Ροδάκη σε οράματα για την αξία της ζωής και την αγάπη γι’ αυτήν απ΄ όλους τους ανθρώπους όπου γης. Τον έφεραν σε μια φοβερή αναμέτρηση με τους μηχανισμούς εκείνους που διέπουν τους αγώνες των ολίγων και ελεύθερων, από δεσμά και πίστη σε «αξιώματα». Στην πιο καίρια ηλικία του αναμετρήθηκε με την καταδίκη του σε θάνατο (στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου) και νίκησε όχι πρόσκαιρα αλλά διαχρονικά, όχι διότι επέζησε μέχρι την 18η Απριλίου 2013, αλλά διότι το ύστερο συγγραφικό, ιστορικό και λογοτεχνικό έργο του, όσον αφορά, την προσωπική 90χρονη πορεία του, έδειξε τη μεγάλη αξία του ανθρώπου που φέρνει σε μικρή απόσταση τη σχέση «νοείν –λέγειν και πράττειν». Ο όμως διάδρομος της ζωής αλάθητος, όλους μας οδηγεί στο νομοτελειακό αποτέλεσμα. «Αφήνω γεια στους άρχοντες, γεια σας και χαρά σας. Βλέπεις εκείνο το βουνό, το παραχιονισμένο, εκεί βάλτε τον τάφο μου εκεί βάλτε το μνήμα.» Τελευταία πράξη και ύστατο χαίρε, αθάνατος, για τον Περικλή Ροδάκη στους Άνω Λουσούς Καλαβρύτων, εκ μέρους και του ποντιακού ελληνισμού που έδωσε το παρών τιμώντας τον, με το δημώδες τραγούδι «Αφήνω γεια στους άρχοντες…) από τη φωνή και τη λύρα του Πόντιου μουσικού

( της ορχήστρας «Ρωμάνα» της Ελληνικης Κλασσικής Μουσικής) Χρόνη Αμανατίδη, το απόγευμα του Σαββάτου της 20ης Απριλίου 2013.  

 Το διανοούμενο και σημαντικότερο σύγχρονο έλληνα ιστορικό, συγγραφέα και λογοτέχνη, κατευόδωσαν για την τελευταία του κατοικία, το πρωί του Σαββάτου, από το παρεκκλήσιο του Αγ. Βασιλείου του κοιμητηρίου στο Περιστέρι, ο κ. Μανώλης Γλέζος το παγκόσμιο σύμβολο κατά του φασισμού και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Βαρδής Βαρδινογιάννης (απόδρασε με τον Περικλή Ροδάκη και άλλους 27 κομμουνιστές από τις φυλακές των «Βούρλων» Πειραιά στα 1955), ο κ. Π. Αρώνης αντιστασιακός συγγραφέας, ο πρόεδρος της ΠΑΕΑ κ. Στ. Ζαμάνος, ο κ. Πέτρος Κουλουφάκος, ο συγγραφέας κ. Δ. Παλαιολογόπουλος συγγραφέας, ο κ. Αντώνης Λιβάνης εκ μέρους των εκδόσων «Λιβάνης» ο κ. Σπυρος Μαρίνης εκ μέρους των εκδόσεων «Παρασκήνιο», ο κ. Γιάννης Δρίνης υποψήφιος διδάκτορας στον Τομέα Λαογραφίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων εκ μέρους των εκδόσεων Γόρδιος, ο κ. Γιάννης Στρατής μαθηματικός συγκρατούμενος του Περικλλή κατά τη διάρκεια της χούντας, ο κ. Ανδρέας Μπαρτζώκας αντιστασιακός, η κ. Μαρία Αρώνη αντιστασιακός, ο κ. Γρ. Κλαδούχος αρχιτέκτων, ο 17χρονος λογοτέχνης Σπύρος Π. Κουφός, ο κ. Π. Κουφός εκπαιδευτικός, και πολλοί φίλοι και εναπομείναντες συναγωνιστές που τραγούδησαν αποχαιρετιστήρια αντιστασιακά τραγούδια. Η τελευταία πράξη τελέστηκε με την κηδεία στο νεκροταφείο των άνω Λουσών (Σουδενά) Καλαβρύτων στις πλαγιές του χιονισμένου Χελμού, το απόγευμα του Σαββάτου, όταν έφτασε η σορός του εκλιπόντα από το «κλεινόν άστυ», συνοδευόμενη από τη σύζυγό του Βασιλική , οικείους και φίλους.  

 Ύστατο χαίρε με το ποίημα του Π. Κουφού από τον Βαγγέλη Ξαγοράρη και από τους συγγενείς, οικείους, εναπομείναντες αντιστασιακούς, συγχωριανούς, φίλους, κάτοικους από τις κοινότητες Λυκούριας, Κρινοφύτων, Μαζεΐκων, και της ευρύτερης περιοχής της Καλαβρυτινής γης, μεταξύ των οποίων διακρίναμε τον κ. Νικολάου π. δήμαρχο Καλαβρύτων, τον κ.Β. Ντέντε π. αντιδήμαρχο Κλειτορίας, τον κ. Χαρ. Ερμείδη πρόεδρο των θυμάτων του Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος, τον κ. Γ. Κοντό πρόεδρο Τ.Κ. Λυκούριας, τον κ. τον κ. Φίλιππα Σαρδελιάνο.

Σαν επίλογος

«Τούτα τα λόγια δεν έχουν την έννοια επιλόγου. Ήταν ,κάτι που έπρεπε να ειπωθεί. Είμαι από κείνους που πίστεψαν με αλόγιστα πάθος στην ανάγκη της κοινωνικής αλλαγής, έτσι όπως την εξέφρασε η μαρξιστική αριστερά σαν πολιτική παρουσία στον τόπο μας. Το κακό είναι ότι ποτέ μου δεν είχα σκεφθεί ότι η πίστη , η οποιαδήποτε πίστη, είναι όροι ύπαρξης μιας θρησκείας. Κι ακόμα περισσότερο, δεν είχα ερευνήσει το θέμα της πίστης. Γιατί αν το ερευνούσα θα είχα βρει ότι, παντού και πάντοτε, όπου μπήκε θέμα πίστης, επρόκειτο για θρησκεία. Όπως όλοι όσοι περνούνε στη μαρξιστική αριστερά, ξεκίνησε με την αμφιβολία για όλα. Η αμφιβολία είναι η βάση της επιστημονικής έρευνας, είναι η δύναμη που σπρώχνει τη ζωή μπροστά και φέρει την πρόοδο.

  Η αμφιβολία μας οδήγησε στην αμφισβήτηση. Αμφισβητήσαμε το «κατεστημένο» της εποχής μας, όπως κάνουν όλοι σχεδόν οι νέοι. Το κατεστημένο ή καθιερωμένο απαιτούσε την αιωνιότητα. Κάθε τι που μπαίνει σε αμφισβήτηση, κάθε τι που είναι ξεπερασμένο προβάλλει την «εξ ορισμού» αξία του. Προβάλλει αξιωματικά δικαιώματα. Και αντίθετα, κάθε τι που έχει ζωή δεν έχει ανάγκη αξιωματικών απαιτήσεων. Το αξίωμα απαιτεί πίστη. Το ζωντανό επιβάλλεται με τη δύναμή του και είναι λογικά κατανοητό.» 

[Από την ποιητική σύνθεση του Περικλή Ροδάκη, «Αδερφέ µου»]

 «Στα 1972 ήμουνα κρατούμενος στις φυλακές του Κορυδαλλού. Είχε ξεσπάσει τότε, στη διαλυτική της μορφή, η κρίση της αριστεράς. Προσπάθησα να καταλάβω την ουσία της κρίσης. Και διαπίστωσα ότι όλοι κινούνταν στα πλαίσια μιας θρησκείας, που νικήθηκε και διασπάσθηκε σε αιρέσεις. Αντί το καταλυτικό για την οργανωμένη αριστερά χτύπημα της χούντας να ξυπνήσει τη λογική, ξύπνησε το πάθος του πιστού και την οδήγησε στον παραλογισμό. Και άρχισαν οι καταγγελίες των αιρετικών και η οροθέτηση της ορθοδοξίας. Οι κυρίαρχες τάξεις στη χώρα μας περνούσαν βαθιά διαρθρωτική κρίση και η οργανωμένη αριστερά ξόδευε - και ξοδεύει βέβαια - τόνους χαρτί για αφορισμούς ή για να οροθετεί τα πλαίσια της ορθόδοξης αριστεράς. Αντί να εκμεταλλευτεί τη βαθιά κρίση που περνούσε στη χώρα μας το καθεστώς της υποτέλειας - η αμερικανοκρατία - και να προωθήσει την πάλη του λαού ενάντιά τους, κατατρωγότανε με τη γνησιότητα και την ορθοδοξία της πίστης. Πέρα από την οργανωμένη αριστερά ξεφύτρωσαν ξαφνικά ομάδες νέων ανθρώπων που πίστεψαν (δυστυχώς και γι' αυτούς η πίστη είναι άρνηση) ότι μπορούσαν να δώσουν μια νέα αίσθηση αριστεράς ξεφυλλίζοντας τα Ιερά Κείμενα. Δηλαδή δημιούργησαν ένα πλήθος αιρέσεων και τίποτα άλλο. Η διαπίστωση είναι οδυνηρή.» 

[Από την ποιητική σύνθεση του Περικλή Ροδάκη, 

«Αδερφέ µου»] Β. Αντωνίου