Στέλιος Κούκος: 1η Απριλίου 1955, Με κάτι «παλιοπιστόλια» άρχισε η ελληνική επανάσταση της Κύπρου!

Αγωνιστές της ΕΟΚΑ μετά την λήξη του αγώνα

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Μια ξεχωριστή ημέρα για τον ελληνισμό ξημέρωσε σήμερα! Επέτειος μιας νέας ελληνικής επανάστασης. Της τελευταίας! Αυτής που αξιώθηκε να ζήσει ο ελληνισμός της Κύπρου ανάμεσα στα χρόνια 1955-1959. Αρχής γενομένης από την 1 Απριλίου του 1955!

Φαίνεται πως το χρωστούσε η ιστορία αυτό στην Κύπρο, αφού δεν έζησε άμεσα τον ξεσηκωμό του ’21, τους βαλκανικούς πολέμους που μεγάλωσαν την Ελλάδα, το έπος του ’40 και την ανάταση της εθνικής αντίστασης μέσα στα μαύρα χρόνια της κατοχής.

Βεβαίως, ακόμη και σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα η Κύπρος είχε πάντα το δικό της μερτικό και την προσφορά της. Συνήθως με τους ηρωικούς εθελοντές αγωνιστές και μάρτυρές της, αλλά και με την υλική αλληλεγγύη, την οικονομική της συνδρομή. Και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές και όντας και η Μεγαλόνησος υπό κατοχή, τουρκική ή βρετανική.

Φτωχοί άνθρωποι διέθεταν τις τελευταίες οικονομίες τους και τα χρυσαφικά τους για τους αγώνες του ελληνισμού και της Ελλάδας, ελπίζοντας πως μια μέρα θα τους σκεπάσει και αυτούς.

Ενώ πάντα πανηγύριζαν για τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού στα ποικίλα μέτωπα ως προέκταση της ελληνικής ψυχής τους!

«ΜΙΑ ΑΚΤΙΣ ΦΩΤΟΣ»

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Για την σημερινή επέτειο του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα, ανατρέχω στα άρθρα της εφημερίδας “Ελευθερία” (της ισχυρότερης μεταπολεμικής φωνής ενάντια στην ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη), τις ημέρες που υπεγράφοντο οι επονείδιστες συμφωνίες Ζυρίχης/ Λονδίνου.

 Γιατί ωραίο είναι να θυμόμαστε πώς ξεκίνησε ο αγώνας μα χρήσιμο και πώς κατέληξε, με το πιστόλι στον κρόταφο της κυπριακής ηγεσίας αφού (όχι για πρώτη και δυστυχώς όχι για τελευταία φορά) «δεν ελύγισεν η Κύπρος αλλά η επίσημος Ελλάς [η οποία] κατέστη από συμπαραστάτης ο κραυγαλέος και πρωταγωνιστών δήμιος της κυπριακής ελευθερίας»: Παλάτι, Καραμανλής και Αβέρωφ (ναι, το τρίπτυχο στο οποίο ορκίζονταν οι εθνικόφρονες) οδήγησαν έναν ηρωικό αγώνα στην τριπλή κυριαρχική προστασία Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας, με συνέπεια «η Ένωσις, πόθος και ιδανικό αιώνων, δεν αποκλείεται απλώς αλλά αποτελεί πλέον διεθνώς αξιόποινον πράξιν, νομιμοποιούσαν προκαταβολικώς την ένοπλον επέμβασιν της Τουρκίας και της Αγγλίας», ενώ στο εσωτερικό δημιουργείτο ένα κράτος καταδικασμένο να μη λειτουργεί και από τροχοπέδη σε τροχοπέδη να επέφερε, όπως πολλοί προειδοποιούσαν, στην καταστροφή.

«Διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν της –σημειώνει ο αρθρογράφος– η Ελλάς, με την δοθείσαν εις το κυπριακόν επονείδιστον “λύσιν”, παραιτείται της θεμιτής διεκδικήσεως της ελευθερίας ενός τμήματος του έθνους και επιπλέον αναγκάζει το τμήμα αυτό να εγκαταλείψη διά παντός τους εθνικούς πόθους του. Δραματικές φάσεις έχει πολλάς το ελληνικό παρελθόν. Και επανειλημμένως υπεχρεώθημεν ν' αφήσωμεν εις την μέσην αγώνας, που δεν ημπορούσαν να έχουν την επιθυμητήν έκβασιν ή και να εγκαταλείψωμεν ακόμη απροστατεύτους ελληνικούς πληθυσμούς τους οποίους δεν ήμεθα εις θέσιν να βοηθήσωμεν. Ποτέ άλλοτε όμως δεν εφθάσαμεν εις το σημείον της σημερινής εθνικής καταπτώσεως – και μάλιστα χωρίς ήτταν η στρατιωτικήν καταστροφήν».

«Μια εξέγερση μοναδικής ισχύος»

📰 Για το αντάρτικο της ΕΟΚΑ μας, τους επίγονους των αποικιοκρατών, την ανεφάρμοστη αυτοδιάθεση

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Η φράση του τίτλου αλιεύεται από το βιβλίο του Βρετανού Πέρρυ Άντερσον «Οι διαιρέσεις της Κύπρου» (Εκδόσεις Άγρα, 2008), ο οποίος σε λίγες μόνο σελίδες, προσπαθεί να εξηγήσει πώς η Κύπρος, από το ενωτικό κίνημα, τον αγώνα για την αυτοδιάθεση-ένωση, το αντάρτικο «φονικής αποτελεσματικότητας» έφτασε στην κατοχή, στη διαίρεση, στη στειρωμένη ανεξαρτησία, έρμαιο του ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων. Εξήντα οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η ιστορία βρυχάται οργισμένη, τα χώματα ακόμα δεν αναπαύθηκαν, οι ιαχές της περιπεσούσας αυτοκρατορίας επανεμφανίζονται μέσω ντόπιων επιγόνων της αποικιοκρατίας και η Κύπρος πληρώνει το άδειο πρόσωπο των δεκαετιών που ακολούθησαν. 

Την 1η Απριλίου 1955, «η Κύπρος είχε γεννήσει μια εξέγερση μοναδικής ισχύος απέναντι στη Βρετανία, συνδυάζοντας το αντάρτικο στα βουνά με τις διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων», όπως επισημαίνει και ο Άντερσον αφήνοντας –με τη σειρά– του εκτεθειμένους όσους προσπαθούν να συκοφαντήσουν την ΕΟΚΑ, ιδεολογικά ή επιχειρησιακά. «Σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο, η εκστρατεία της ΕΟΚΑ ήταν ίσως το πλέον επιτυχημένο από όλα τα κινήματα αντίστασης της μεταπολεμικής γενιάς», υπογραμμίζει. Τωόντι, η ΕΟΚΑ και οι ούτε διακόσιοι αντάρτες της, κατόρθωσαν να μεγαλουργήσουν απέναντι σε μια αυτοκρατορία δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών, διότι ο αγώνας αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού. Μανάδες, γέροι και παιδιά, συμμετείχαν στον παλλαϊκό ξεσηκωμό, τον οποίον δεν μπόρεσε να τιθασεύσει ούτε το σκληρό καθεστώς Χάρτινγκ.

25 Μαρτίου 1821 - 1η Απριλίου 1955!

Γιώργος Τασιόπουλος 

"ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ"

Η σκυτάλη της λευτεριάς από γενιά σε γενιά έφτασε στο 1955!

Από την 9η Ιουλίου του 1821 και το ολοκαύτωμα του  Ιερομάρτυρα, Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού  που έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία, την Ρωμηοσύνη της Κύπρου για να ποτιστεί και να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς του Ελληνισμού έως την 1η Απριλίου 1955, ώσπου να πει κι ο Γρηγόρης Αυξεντίου το δικό του,

«Λάβετε, φάγετε… τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου»….

"Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα

πού σ’ εἶχα γιά καμάρι

κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό

τή θέση σου νά πάρει!"

Ώσπου αυτούς τους αυτοσχέδιους στίχους να απαγγείλει ο τραγικός πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου καθώς αντικρίζει αγέρωχα τό απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογυιού του.

Εξήντα οκτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο με αίτημα την Ενωση με την Ελλάδα και  ο Κύπριος λόγιος Κυριάκος Χαραλαμπίδης με αφορμή την ιστορική επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ  μιλάει για τον κυπριακό Ελληνισμό:

«1η Απριλίου 1955. 

Ο απελευθερωτικός μας Αγώνας προσφέρει την ανάμνηση μιας πρωταρχικής αθωότητας, που ανθοβολούσε στον κήπο της ελληνικότητας. 

Κάποια ιστορική στιγμή ο κυπριακός Ελληνισμός πήρε την απόφαση να περάσει από την ιστορία στο μύθο και να μεταφέρει πανάρχαιους καημούς στο ρεαλιστικό επίπεδο του βιωμένου θαύματος.

 Έτσι λοιπόν αλήθευε η ζωή μας: με την ιστορική μυθοποίηση και το θαυμαστό, που διήγειρε μαγνητικά την ένθεη φύση του ανθρώπου. 

Το ζήσαμε λοιπόν το παραμύθι μας.

 Το ζήσαμε με απόλυτο ρεαλισμό, με αίματα και θυσίες. Κι όταν στο τέλος βγήκαμε στο φως, "κομμένοι και σφαγμένοι κι ανεγνώριστοι", μας δόθηκε ένα κράτος μπανταρισμένο κι ανισόρροπο. Όπως κι αν έχει, με τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, οι Κύπριοι ανέβασαν τα ψυχικά ποσοστά και τις πνευματικές ποιότητές τους.

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΥΑΓΟΡΑ

 του ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Εκπαιδευτικού, φιλόλογου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. 

Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1972. Θα γιορτάζαμε στο σχολείο την επέτειο της 1ης Απριλίου. Ήμουν στη Δευτέρα τάξη του δημοτικού και ήμουν από τα παιδιά στην τάξη που ήξεραν να διαβάζουν καλά την ανάγνωσή τους. Η δασκάλα μου, με είχε επιλέξει για να απαγγείλω στη γιορτή το ποίημά σου «Θα πάρω μιαν ανηφοριά».  Δεν ξέρω πόσο καλά το απέδωσα, ούτε θυμάμαι πόσο ζεστό ήταν το χειροκρότημα που εισέπραξα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ένα ρίγος με διαπερνούσε την ώρα της απαγγελίας. Νόμιζα ότι είχα κρυώσει.

Θα περνούσαν μερικά χρόνια για να καταλάβω ότι το ρίγος εκείνο δεν ήταν από το κρύο. Και το κατάλαβα γιατί κάθε φορά που έπιανα στο στόμα μου όχι μόνο αυτόν τον ύμνο, αλλά και κάθε ποιητική σου δημιουργία, το ίδιο ρίγος με διαπερνούσε, χειμώνα-καλοκαίρι, την ίδια ώρα που τα μάτια μου πλημμύριζαν. Ήμουν έφηβος πια, στην ηλικία σου. Και βάλθηκα να μάθω ό,τι είχε σχέση με σένα. Και όσα περισσότερα μάθαινα τόσο πιο πολύ σε εκτιμούσα και σε θαύμαζα. Και αναλογιζόμουν πως γίνεται, πριν ακόμη συμπληρώσεις τα δεκαοκτώ σου χρόνια, να είχες προλάβει να κάνεις τόσα πολλά.

Πρόλαβες να σκαρφαλώσεις στον ιστό, λυγερόκορμος και ευλύγιστος καθώς ήσουν και να κατεβάσεις τη σημαία των κατακτητών από το σχολείο σου. Πρόλαβες να συλληφθείς δύο φορές σε διαδηλώσεις, ξυλοκοπώντας μάλιστα  και δύο Άγγλους στρατιώτες που κτυπούσαν με τα ρόπαλά τους ένα συμμαθητή σου. Γι΄ αυτό άλλωστε σε έστειλαν σε δίκη. Πρόλαβες, ενώ ήσουν ακόμα στο σχολείο, να λάβεις μέρος σε ανατινάξεις και δολιοφθορές κατά των στυγνών αποικιοκρατών. Και βέβαια, πρόλαβες να φύγεις αντάρτης στα βουνά, την προηγούμενη μέρα της δίκης σου, για να μη σε κλείσουν στη φυλακή, αποχαιρετώντας με εκείνο το ξεχωριστό γεμάτο πατριωτισμό και συναίσθημα γράμμα σου, τους συμμαθητές σου.

Αντίσταση με όραμα την 1η του Απρίλη του 1955: Η Κύπρος δεν πωλείται! Μας το απαγορεύουν οι θυσίες των ηρώων αγωνιστών μας

Τα αμούστακα παιδιά της Κύπρου, τέκνα ανταρτών της ΕΟΚΑ, διαδηλώνουν με ελληνικές σημαίες για την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα. 

Φωτογραφία Αρχείου της Ε.Ο.Κ.Α. 29/03/2023

Της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΦΩΤΙΑΔΗ

Η σκέψη μας και το όραμά μας είναι στραμμένα στους ηρωικούς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. και στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα του 1955 -1959 που έμεινε ανεκπλήρωτος και μας καλεί πάντα να τον εκπληρώσουμε, ο ύμνος του αποχαιρετισμού του Ρίτσου προς τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Σταυραετό του Μαχαιρά:


«Αν λυπάμαι για κάτι είναι που δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα για σας (όχι φήμη, ή σαν ιδέα, ή σα θρύλος, μα με τούτα τα ίδια μου τα χέρια), έτσι να πούμε, να, να ρίξω κι εγώ μια ντουφεκιά στον αέρα στην γιορτή της απελευθέρωσης».

Με τον συγκλονιστικό αποχαιρετισμό του Ρίτσου στον Σταυραετό του Μαχαιρά ασπαζόμαστε τους ήρωες και αυτό είναι το σημείο της επανεκκίνησης για την απελευθέρωση του νησιού. Η Κύπρος δεν πωλείται. Μας το απαγορεύουν οι θυσίες των ηρώων αγωνιστών μας που πολέμησαν τον τύραννο για να είμαστε λεύτεροι.

Απαγορεύουν οι θυσίες των ηρώων μας στις πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου να αποδεχθούν τις επαίσχυντες λύσεις που επιχειρήθηκαν να επιβληθούν στο Κρανς Μοντανά και να δηλώνουν χωρίς αιδώ ότι το σημείο επανεκκίνησης των συνομιλιών θα είναι συνέχεια των παράνομων και άκυρων πενταμερών διασκέψεων τουτέστιν επανεκκίνηση για τα κράτη του βορρά και του νότου, όπως ξεδιάντροπα μας ευχήθηκε ο Γ.Γ των Η.Ε. Αντόνιο Γκουτέρες – καλή τύχη στο βορρά και στο νότο.

Απαγορεύουν οι ήρωες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στις πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδος να ξεπουλήσουν την Κύπρο, καταλύοντας την Κυπριακή Δημοκρατία από πενταμερή σε πενταμερή που διοργανώνει η νέα ιερά συμμαχία Βρετανών και Τούρκων μαζί με τους παρατρεχάμενους και επισπεύδοντες ευρωατλαντιστές.

Πιστεύω ακράδαντα ότι έφθασε η ώρα του απανταχού Ελληνισμού μεθώντας με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα και του πενήντα, να ορθώσει τείχος και να υπερασπισθεί το όραμα των ηρώων μας που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την λευτεριά.

Ενοχλητικές αποκαλύψεις – Ο ρόλος του Κίσινγκερ

Ενοχλητικές αποκαλύψεις – Ο ρόλος του Κίσινγκερ: Αποχαρακτηρισμένα βρετανικά έγγραφα αποκαλύπτουν τον ρόλο του Κίσινγκερ που στην ουσία βοήθησε την τουρκική εισβολή το 1974.

Ένα πραγματικό Κουτί της Πανδώρας που περιείχε ευαίσθητα κυβερνητικά έγγραφα, έχει ανοίξει στα Εθνικά Αρχεία της Βρετανίας. Με μία σειρά άρθρων θα τα σχολιάσουμε, αρχής γενομένης σήμερα με την Αγγλοαμερικανική συνεργασία προς διευκόλυνση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ύστερα από το αδέξιο “πραξικόπημα Σαμψών” του Ιουλίου του 1974.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ Ο ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ!!!

«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές»

Θεόφιλος Γεωργιάδης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στις 10 το βράδυ της 20ης Μαρτίου 1994, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε από όργανα της τουρκικής ΜΙΤ λίγο πριν φτάσει στο σπίτι του στη Λευκωσία με πέντε σφαίρες στο στήθος και το κεφάλι.

Ωστόσο, δεν ήταν αρκετές για να σβήσουν την μνήμη του μετά από 26 χρόνια. 

Παραμένει αιώνια αθάνατος στη μνήμη Ελλήνων και Κούρδων για τους αγώνες του για την ειρήνη και την απελευθέρωση των λαών της Ανατολικής Μεσογείου.

Το 1988 ο Θεόφιλος ίδρυσε την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.

Στις 4 Ιουλίου 1994, δολοφονήθηκε ο Τούρκος διπλωμάτης στην Αθήνα Ομέρ Χαλούκ Σιπαχίογλου από την 17η Νοέμβρη.

Στην προκήρυξη που απέστειλε η οργάνωση στα ΜΜΕ υπέγραψε ως «17Ν – Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης» θέλοντας να τιμήσει τη μνήμη του νεκρού αγωνιστή και να πάρει εκδίκηση.

Παλαιότερες αναρτήσεις:

• Για τον Θεόφιλο, λόγια του 1994

• Συνέντευξη Θεόφιλου Γεωργιάδη στο ΡΙΚ 24-03-1992

• Ο ΗΡΩΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ! ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ & ΚΟΥΡΔΟΥΣ!!!"

• ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ - Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ Θ Ε Ο Φ Ι Λ Ο Υ ΓΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΣΩΠΑΣΕ ΠΟΤΕ...

• Το Νεβρόζ του Θεόφιλου, ο Θεόφιλος του Νεβρόζ
• Πάντα θα έχουμε τον Θεόφιλο. Να χαμογελά με τον «πυρρίχιο» των Κούρδων γύρω από τις φωτιές της λευτεριάς.

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ήρθε ο καιρός να τιμηθούν οι ήρωες...

Του Ανδρέα Μοράτου

Τις μέρες αυτές ολοκληρώσαμε μια εκτεταμένη σειρά εκπομπών στον Ραδιοφωνικό Σταθμό τής Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης με την ανάγνωση αποσπασμάτων από το (ογκώδες, άνω των 500 σελίδων!) βιβλίο τής Γεωργίας Παλληκαρίδου-Ποσπορή, "Αναφορά. Ο αδελφός μου Ευαγόρας". 

Συγγραφέας, όπως καταλάβατε, είναι η αδελφή του μάρτυρα του Κυπριακού Αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, από τον μαρτυρικό θάνατο του οποίου κλείνουν σήμερα 66 χρόνια...

Ο απαγχονισμός του 19χρονου "Βαγορή" (έτσι ήταν το χαϊδευτικό του) σήμανε και το τέλος των εκτελέσεων από τους Άγγλους, μετά το διεθνές κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε τότε για να αποτραπεί η εκτέλεση του Παλληκαρίδη. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες νωρίτερα (3 Μαρτίου 1957), ο άλλος ηρωικός θάνατος, εκείνος του Γρηγόρη Αυξεντίου, που μόνος του ξευτέλισε ολόκληρη Αυτοκρατορία...

Νομίζουμε ότι έχει πια ωριμάσει ο καιρός (για να μην πούμε ότι.. παραωρίμασε, σχεδόν κακοφόρμισε...) να τιμήσουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος τους δύο ήρωες (και στα πρόσωπά τους όλους τους εθνομάρτυρες του Κυπριακού Αγώνα). Δεν μπορεί άλλο το ελλαδικό κράτος να σφυρίζει αδιάφορα... Πρέπει με επίσημο τρόπο να αναδειχθούν και να προβληθούν αυτές οι δύο επέτειοι (3 Μαρτ[υρ]ίου και 14 Μαρτ[υρ]ίου), όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ. 

Φρονούμε, επίσης, ότι ήρθε η ώρα, μετά και την "αναχώρηση" της Ελισάβετ (η οποία, παρά την έντονη διεθνή πίεση, είχε αρνηθεί να δώσει χάρη στον Παλληκαρίδη), ο Κάρολος να πράξει το αυτονόητο, που δεν έπραξε η μητέρα του: να αναγνωρίσει τα ολέθρια ημαρτημένα του βρετανικού κράτους και του θρόνου, και να ζητήσει την οφειλόμενη συγγνώμη. Τυπική, θα μου πείτε, και πιθανότατα υποκριτική. Μπορεί, αλλά πολιτικά έχει μεγάλη αξία. Το πόση αξία έχει θα το καταλάβουμε όταν ζητηθεί...

(Στην πρώτη φωτογραφία, το χειρόγραφο του πασίγνωστου ποιήματος του Παλληκαρίδη "Θα πάρω μιαν ανηφοριά", 

και στην άλλη η επικήρυξη κατά του Γρηγόρη Αυξεντίου, με αμοιβή 5.000 λίρες!)

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

 « Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα.

 Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει.

 Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. 

Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.

 Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».

 Απαγχονίστηκε σχεδόν έφηβος στις 14 Μαρτίου από τους θηριώδεις αποικιοκράτες της Μεγάλης Βρετανίας.

 Εκτελέστηκε έφηβος και ενώ τον οδηγούσαν στην αγχόνη υμνώντας την Ελευθερία και την Ελλάδα.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Μεσάνυχτα...στις 13 προς 14 Μάρτη 1957

Μουσικη-Μαριος Τοκας

Στιχοι-Ευαγορας Παλληκαριδης

Ερμηνεια-Κωστας Χατζηχριστοδουλου

Την Ελλάδα Αγαπώ Αλλά Και Εσένα

O 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης που περιφρόνησε την αγχόνη των Άγγλων: 

«Ξέρω ότι θα με κρεμάσετε, ζητώ την ελευθερία και τίποτα άλλο» 

 Ο 18χρονος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας του, μπολιάστηκαν με τα ιδανικά των μεγαλυτέρων που αγωνίζονταν για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο νεανικός ενθουσιασμός, τους έκανε να μην υπολογίζουν ακόμα και τη ζωή τους. Και αυτό το βλέπουμε στο πρόσωπο του Βαγορή (Ευαγόρα), όταν πάσχιζαν οι δικηγόροι στη δίκη του να τον αθωώσουν κι εκείνος δεν τους άφηνε περιθώρια υπεράσπισης!

Κατηγορήθηκε, ότι στις 18-12-1956 συνελήφθη να μεταφέρει οπλοπολυβόλο μπρέν και τρεις γεμιστήρες από την Λυσό στη Λευκωσία.

Στη δίκη του τον ρώτησε ο δικαστής:

« Έχεις να είπης τι, διατί να μην σου επιβληθεί ποινή;». 

Ο Βαγορής παραδέχτηκε την ενοχή του λέγοντας:

« Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Ελλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.» 

Αυτές τις γενναίες, παλικαρίσιες κουβέντες είπε στους δικαστές, οι οποίοι ασυγκίνητοι, στυγνοί, έβγαλαν, χωρίς το ελαφρυντικό της εφηβικής λεβεντιάς, την ετυμηγορία τους : Εις θάνατον!

Εννέα δευτερόλεπτα μέχρι τον θάνατο. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να ξεψυχήσει στην αγχόνη ο ηρωικός Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Το κυνικό ντοκουμέντο του Άγγλου δημίου


 Μάταιες προσπάθειες να αποτραπεί η εκτέλεση Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον στρατηγό Χάρντινγκ, που του ζητούσαν να απονείμει χάρη στο συμμαθητή τους. Τότε αρχίζει ένας τεράστιος αγώνας για να αποτραπεί η εκτέλεση. Διαδηλώσεις διαμαρτυρίας παντού! Η κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητεί την παρέμβαση του βασιλιά Παύλου, η ελληνική κυβέρνηση και η Βουλή, βομβαρδίζουν με τηλεγραφήματα την αγγλική κυβέρνηση και τον ΟΗΕ. Αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες, συντεχνίες, διανοούμενοι, απλοί πολίτες ακόμα και Άγγλοι βουλευτές προσπαθούν να ματαιώσουν την εκτέλεση, αλλά ο σκληρός δήμιος της Κύπρου σερ Χάρντινγκ και η αγγλική διπλωματία, απορρίπτουν το αίτημα απονομής χάριτος. Παρηγορούσε τη μητέρα του με αστεία

Το απόγευμα της 13-3-1957, ο Ευαγόρας, γράφει σ’ ένα κομμάτι χαρτί:

 « Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». 

Ακριβώς τα μεσάνυχτα, αφού μεταλάβει, καλούν την μητέρα του να τον αντικρίσει για τελευταία φορά και αυτός την παρηγορεί:

« Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η μητέρα του είπε αργότερα: «μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει…» 

Σε μεγάλη απόσταση ακούγονταν οι φωνές διαδηλωτών για την ΕΟΚΑ και την Ένωση με την Ελλάδα. Ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, απαγχονίζεται από τους Άγγλους σε ηλικία μόλις 18 ετών, χωρίς να βγάλει δάκρυ κι ενταφιάζεται μέσα στη φυλακή για να μη γίνει ο τάφος του λαϊκό προσκύνημα. Είναι τα περίφημα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία.

Το «εγερτήριο σάλπισμα» του Βαγορή 

Στέλιος Κούκος: Γρηγόρης Αυξεντίου, Τρομοκράτησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και πυρπόλησε τις καρδιές των πανελλήνων!

Γρηγόρης Αυξεντίου, (1928-1957).

Επέτειος του ολοκαυτώματος του

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Θα πρέπει, πράγματι, να το παραδεχτούμε: Ο Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957) ήταν ένας «τρομοκράτης», όπως τον αποκαλούσαν οι Βρετανοί.

Κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία!

Μέχρι και λίγη ώρα πριν από τον θάνατο του ήταν μάχιμος και τους προκαλούσε απώλειες, φόβο και τρόμο. Γι’ αυτό και επέλεξαν την απάνθρωπη εξόντωση του με εμπρησμό του κρησφυγέτου στο οποίο βρισκόταν.

Ήταν 3 Μαρτίου του 1957.

Αλλά μήπως και μετά τον θάνατό του ή ακόμη μετά την ταφή του έπαψε να τους τρομοκρατεί και να τον φοβούνται;

Ο ευρύτερος πανικός που σκόρπισε η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) στους αποικιοκράτες Βρετανούς στην Μεγαλόνησο αποδεικνύεται και μόνον από την ενίσχυση του στρατού τους στην Κύπρο με στρατεύματα από διάφορες βρετανικές αποικίες.

Όπως και να έχει δεν δίστασαν να καλέσουν έναν ολόκληρο ειδικό στρατό για να αντιμετωπίσει μιαν δράκα… κουρελήδων, πρόχειρα εκπαιδευμένων και ακόμη πιο πρόχειρα εξοπλισμένων. Κάτι που θυμίζει, βεβαίως, και την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν ανεπαρκείς σε όλα, αλλά είχαν υπερεπάρκεια στο φρόνημα, αφού μόνη τους έγνοια ήταν η Ελλάδα. Η υπερδύναμη πολιτισμού. Έτσι, πώς αλλιώς να την αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί παρά με τα όπλα και τα στρατεύματά τους; Με Beatles; Μα δεν είχαν, ακόμη, εμφανιστεί στο προσκήνιο και τα αποτελέσματα και πάλιν θα ήταν άδηλα εκεί στις ακτές των Αχαιών της Κύπρου.

Εξάλλου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου σε έναν γράμμα του από την Ελλάδα προς την μητέρα του της έγραφε, ότι έχει βρει μια άλλη μάνα να τον φροντίζει, την Ελλάδα, που αν και είναι φτωχή σε υλικά, είναι πολύ πλούσια σε πνευματικά αγαθά.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=366384


ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/?p=366384
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι ηρωικοί γονείς του Γρηγόρη Αυξεντίου [τα συγκλονιστικά λόγια αμέσως μετά τον θάνατό του]03.03.2016

Συμπληρώνονται σήμερα, 3 Μαρτίου, 59 χρόνια από την αυτοθυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου. Από το ολοκαύτωμα του Σταυραετού του Μαχαιρά.

Πέραν από τον αδιαμφισβήτητο ηρωισμό του ιδίου, ο οποίος αφού υπέδειξε στους συναγωνιστές του να βγουν από το κρησφύγετο λέγοντάς τους ότι ο ίδιος πρέπει να πεθάνει και φώναξε τελικά το ηρωικό «Μολών Λαβέ», μια ακόμα συγκινητική πτυχή της θυσίας του ήρωα συναντάται σαφώς στη μεγαλοψυχία των γονιών του.

Τόσο ο πατέρας του, Πιερής, όσο και η μάνα του, Αντωνού, μετά τον θάνατό του, φανέρωσαν με τον πλέον δυνατό τρόπο τι σημαίνει να έχεις ιδανικά και μεγάλη ψυχή.

Αρχικά, ήταν ο πατέρας του, ο οποίος βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελαστός. Είχε ένα χαμόγελο από το ένα αυτί ως το άλλο, σύμφωνα με μαρτυρία του δικηγόρου Μιχάλη Τριανταφυλλίδη, έστω κι αν γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τι αντίκρυσε εκεί μέσα. Μπαίνοντας όμως στο αυτοκίνητο, με κατεύθυνση από το κοιμητήριο προς τη Λευκωσία, ο Πιερής άρχισε να κλαίει. Ρωτώντας τον ο δικηγόρος γιατί άρχισε ξαφνικά να κλαίει, απάντησε ως εξής: «Όχι γιε μου, να μην μας βλέπουν οι ‘σκύλοι’ να κλαίμε» (βλέπε βίντεο, από 6:15 και έπειτα).

Η Αντωνού Αυξεντίου, από την άλλη, τα είπε όλα στον επικήδειο της:

Τ Ρ Ι Α ΛΑΘΑΚΙΑ ΤΟΥ Γ. ΡΙΤΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

Λ Α Θ Α Κ Ι ΒΕΒΑΙΩΣ το ότι ο Αυξεντίου θυσιάστηκε Σάββατο 2 Μαρτίου 1957.

Όλοι, ανέκαθεν, γνωρίζουν ότι η θυσία του Σταυραετού του Μαχαιρά ήτανε Κυριακή κι ήτανε Τρεις του Μάρτη του 1957, μετά την πολύωρη μάχη ως τις δυό μετά το μεσημέρι.

Ήταν δυό τρία μικρά λαθάκια που έγραψε ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος στο κορυφαίο του έργο «Αποχαιρετισμός - Οι τελευταίες ώρες του Γρηγόρη Αυξεντίου μες στη φλεγόμενη σπηλιά»:

Ο ΡΙΤΣΟΣ σημειώνει ο ίδιος στο βιβλίο του, των εκδόσεων «Κέδρος», ότι έγραψε το ποίημά του 5 - 25 Μαρτίου 1957.

Στις πρώτες σελίδες είναι τυπωμένη και η φωτοτυπία δημοσιεύματος τής Τρίτης 5.3.1957 με τα καθέκαστα της θυσίας στον Μαχαιρά.

Από εκείνο λοιπόν το δημοσίευμα προέκυψαν τα λαθάκια του ποιητή:

Δημοσίευμα της Τρίτης 5.3.1957 στις αθηναϊκές εφημερίδες, σταλμένο από τη Λευκωσία, 4 με «Ιδ.Υπ.» (Ιδιαίτερη Υπηρεσία), δηλαδή τη Δευτέρα της Καθαρής 4.3.1957 ημέρα που δεν κυκλοφορούσαν εφημερίδες.

Ε Κ Ε Ι ΣΤΟ δημοσίευμα εντοπίζονται τα λαθάκια: Γράφει ως ημέρα της θυσίας το Σάββατο 2 Μαρτίου. Και ότι η μάχη «τέλειωσε στις 2 η ώρα την νύκτα». Γράφει κι ότι ήταν «οδηγός ταξί το επάγγελμα» ο Αυξεντίου, ενώ λεωφορείο οδηγούσε, μεταφέροντας εργάτες από το χωριό του τη Λύση προς την Δεκέλεια. Τα λάθη αυτά υπήρχαν, όντως, στις εφημερίδες της Αθήνας 5.3.1957...

Πέρα απ’ τη σύντομη περιγραφή της μάχης στον Μαχαιρά, ο αθηναϊκός Τύπος εκείνων των πρώτων ημερών, ουδέν ήξερε κι ούτ’ έγραψε για την προσωπικότητα και τη δράση του Αυξεντίου.

Ουδέν περισσότερο ήξερε κι ο Ρίτσος.

Κ Ι ΟΜΩΣ!

Έγραψε, σαν να τον ήξερε απ’ τα γεννοφάσκια του κι απ’ την κάθε μέρα τής 29χρονης ζωής του, είκοσι τυπωμένες σελίδες συγκλονιστικό ποίημα: Αριστούργημα ψυχογραφίας. Ένοπλης σοφίας. Ταπεινού ανθρώπινου αγωνιστικού μεγαλείου στο βωμό της λευτεριάς.

ΟΙ ΚΡΙΣΙΜΟΤΕΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Περικλής Νεάρχου , 

Πρέσβυς ε. τ.

Η πολιτική των ηγεσιών των δυο μεγαλυτέρων κομμάτων της Κύπρου ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ εφερε το Κυπριακό στα πρόθυρα μιας απροκάλυπτης εθελοδουλείας , που παρουσιάζεται ως δηθεν " λύση " για την αποτροπή της διχοτομήσεως και την επανένωση της Κύπρου. Με τη ψεύτικη αυτή σημαία , η πλήρης συνθηκολόγηση , η νομιμοποίηση της Τουρκικής κατοχής , η υποδούλωση της Ελληνικής πλειοψηφίας στην Τουρκική μειοψηφία και η υπαγωγή , μέσω της περιβόητης " πολιτικης ισότητας " , ολόκληρης της Κύπρου στον Τουρκικό γεωπολιτικό ελεγχο , παρουσιάζονται ως αναγκαία υπέρβαση για τη δηθεν " λύση " του Κυπριακου.

Στην πολιτική αυτή πρωτοστάτησε το ΑΚΕΛ, που προέβαλε ως βασική θέση " την προσέγγιση με τους Τουρκοκυπρίους ' , ως Λυδία λίθο για τη λύση του Κυπριακου. Εφόσον ομως οι Τουρκοκύπριοι δεν συνιστουν αυτόνομο παράγοντα , ακόμη και αν υποθέσουμε οτι το ηθελαν , η πολιτική αυτή κατέληξε , απο υποχώρηση σε υποχώρηση , σε προσέγγιση με τον Αττίλα και την Αγκυρα.  Σύμβολο της πολιτικης αυτης εγινε και η επίσκεψη του πρώην Γ. Γραμματέα του ΑΚΕΛ Κυπριανου στην Κωνσταντινούπολη και η συνάντησή του με τον Τουρκο Υπουργό Εξωτερικων Τσαβούσογλου.

Ως ιδεολογικό επικάλυμμα της πολιτικης αυτης , προεβλήθη ενας εκτος τόπου και χρόνου ανιστόρητος " διεθνισμός " , ως το πρόβλημα της Τουρκικης κατοχης να επιδέχεται διεθνιστική αντιμετώπιση απο τα θύματά του. 

Κυπριακό: Το (Αγγλικό) παραμύθι της Διζωνικής - Γιατί δεν πρέπει να καταληθεί η Κυπριακή Δημοκρατία

Λεωνίδας Κουμάκης

Το «Κυπριακό πρόβλημα» αποτελεί χωρίς αμφιβολία, τον πλήρη εξευτελισμό της διεθνούς νομιμότητας από τις ίδιες τις «μεγάλες δυνάμεις» που επέβαλαν την ειρήνη σε ολόκληρο τον κόσμο, μετά το τέλος του αιματηρού Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου των 60 εκατομμυρίων νεκρών.

Χάρη στην επίμονη εργασία ολόκληρων δεκαετιών ορισμένων καταξιωμένων ερευνητών όπως η Κύπρια δημοσιογράφος – ερευνήτρια (και μέλος του ΙΗΑ) Φανούλα Αργυρού, σε Βρετανικά και άλλα απόρρητα αρχεία που σταδιακά αποχαρακτηρίζονται και επιτρέπεται η πρόσβαση σε αυτά, μπορούμε πλέον να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα για το λεγόμενο «Κυπριακό πρόβλημα».

Για τους νεότερους που δεν έζησαν ή δεν έμαθαν τις πικρές αλήθειες, υπάρχει πλέον η δυνατότητα να έχουν μια πλήρη εικόνα ώστε όταν θάρθει η κρίσιμη ώρα των αποφάσεων να επιλέξουν συνειδητά.

Πολύ περιληπτικά, το «Κυπριακό πρόβλημα» οξύνθηκε ουσιαστικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο την εποχή που οι Βρετανοί υμνούσαν τους Έλληνες διότι πρώτοι γκρέμισαν τον μύθο των «ανίκητων» δυνάμεων του φασιστικού άξονα Μουσολίνι-Χίτλερ.


Μετά τον μεγάλο πόλεμο, το δικαίωμα αυτοδιάθεσης κάθε λαού να ρυθμίζει ελεύθερα το πολιτικό του μέλλον καθιερώθηκε από τον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (άρθρα 1 & 55) τον οποίο επέβαλαν οι ίδιοι οι νικητές του Β΄ΠΠ.


Η Κύπρος, με διαχρονικό Ελληνισμό από την εποχή ακόμα του Τρωικού πολέμου (12ος αιώνας π.Χ), πέρασε από διάφορες περιόδους πρόσκαιρων κατακτητών χωρίς ποτέ να χάσει την ταυτότητα της. Όπως έγραψε ο Κωστής Παλαμάς στο ποίημα ΚΥΠΡΟΣ που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 1901 Πολλούς αφέντες άλλαξες. Δεν άλλαξες καρδιά.

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Ο Καντάφι και τα όπλα που έστειλε στην Τουρκία για την εισβολή στην Κύπρο

Αρχική

Από Militaire News

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου 1974, πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.

Η Τουρκία υποστηρίζει πως η επιχείρηση αποτελεί ειρηνευτική επέμβαση νομιμοποιημένη από το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων (συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου).


Τόσο τα Ηνωμένα Έθνη όσο και το Συμβούλιο της Ευρώπης αναφέρουν το αποτέλεσμα της εισβολής ως παράνομη στρατιωτική κατοχή.

Αυτή η κατάφωρη πράξη, που καταγγέλθηκε διεθνώς, πραγματοποιήθηκε και υποστηρίχθηκε εν πολλοίς, με πολεμικό υλικό που έστειλε ο ηγέτης της Λιβύης Μουαμαρ Καντάφι στην Άγκυρα!

Αυτό επιβεβαιώνεται από τηλεγραφήματα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, τα οποία έφερε στο φως της δημοσιότητας η γνωστή ιστοσελίδα Wikileaks.

Επιβεβαιώνεται επίσης και από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην τουρκική «Βολκάν».

ΟΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΛΑ

Το τηλεγράφημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αφορά έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας στην Πράγα, της τότε Τσεχοσλοβακίας, ημερομηνίας, 9 Σεπτεμβρίου 1974 (Δευτέρα, 14:20) και αποτελεί το πρακτικό Αμερικανού διπλωμάτη με Τούρκο συνάδελφο.

Ο τελευταίος αναφέρθηκε κατά τη συνάντησή τους σε στήριξη, πρακτικά, που προσέφερε το καθεστώς Καντάφι, κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το καλοκαίρι του 1974.

Σύμφωνα, πάντα, με τον Τούρκο διπλωμάτη, η Άγκυρα είχε ζητήσει στρατιωτικό υλικό από διάφορες φιλικές προς αυτή χώρες. Ανταποκρίθηκε η Λιβύη, η οποία παρείχε ποσότητες καυσίμων, βόμβες και ανταλλακτικά αεροσκαφών.

Ήταν όλα αμερικανικής προέλευσης και ήταν κλεισμένα σε πρώην στρατιωτική βάση των ΗΠΑ Wheelus, 8 χλμ ανατολικά της Τρίπολης (σ.σ. Λειτούργησε ως αμερικανική βάση από το 1943 έως το 1970 και κάποια στιγμή έφτασε να φιλοξενεί 15.000 στρατιώτες και πολιτικό προσωπικό).

Ο Γ. Καραμπελιάς συνομιλεί με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Γεώργιο Γ΄ (βίντεο)

Συζήτηση του Γιώργου Καραμπελιά με τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου (τότε μητροπολίτη Πάφου) Γεώργιο Γ΄

Η συζήτηση πραγματοποίηθηκε Τετάρτη 19 Απριλίου 2017 στο Καφέ του Ιανού θέμα: «Κύπρος και ελληνική ταυτότητα».

Ακούστε τον νέο Αρχιεπίσκοπο να μιλά για την πορεία του Κυπριακού και τις απειλές που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός της Κύπρου από την κατοχική Τουρκία.

+ ΤΑΣΣΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (7 Ιανουαρίου 193 - 12 Δεκεμβρίου 2008)

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΧΙ!!!

Ας γεμίσει, η ελεύθερη Κύπρος, η Κυπριακή Δημοκρατία, με αυτή την αφίσα.

Η προδοσία της Κύπρου

Του Βλάση Αγτζίδη

Κάθε φορά που έρχομαι στην Κύπρο, το κύριο συναίσθημα είναι η θλίψη... Κάποια στιγμή παλιότερα είχα πάει στα κατεχόμενα για να δω το σημείο που έγινε η τουρκική απόβαση το 1974: 

Στο Πέντε Μίλι στην Λάπηθο. Μόνο να δεις την ακτή αυτή , καταλαβαίνεις ότι η Κύπρος προδόθηκε από την χούντα των Αθηνών (Ο Παπαδόπουλος απέσυρε την ελληνική μεραρχία και ο Ιωαννίδης ακύρωσε κάθε αμυντική δυνατότητα)......

Και ήταν η δεύτερη φορά στον 20ο αιώνα που η Κύπρος προδόθηκε. Η πρώτη ήταν το 1915, εκείνη τη μοιραία χρόνια που η γερμανική κατασκοπεία κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια ουδετεροποίηση που ευνοούσε μόνο τα γερμανικά συμφέροντα. Συμφέροντα που συνδέονταν απολύτως με την προστασία των συμμάχων της: Νεότουρκων και Βουλγαρίας.

Το πρώτο θύμα αυτής της πολιτικής ήταν η Κύπρος. 

[Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 τα νέα θύματα ήταν η Μικρά Ασία και ο Πόντος, καθώς και η Ανατολική Θράκη που η μοίρα της εξ αρχής ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη Σμύρνη.]

Κύπρος. Το πρώτο θύμα του Εθνικού Διχασμού 

------------------------------------------------

Το 1915 η Κύπρος μόλις είχε ανακηρυχθεί προτεκτοράτο λόγω της συμμετοχής των Νεότουρκων στον πόλεμο (Νοέμβριος 1914).