Η γ ε μ ώ ν ε κ Δ υ τ ι κ ή ς Λ ι β ύ η ς

Η γ ε μ ώ ν   ε κ    Δ υ τ ι κ ή ς    Λ ι β ύ η ς

                  Κωνσταντίνου  Καβάφη

            Άρεσε  γενικώς  στην   Αλεξάνδρεια

            τες  δέκα  μέρες  που  διέμεινεν  αυτού.

            ο  ηγεμών  εκ  Δυτικής  Λιβύης 

            Αριστομένης, υιός  του   Μενελάου. 

            Ως  τ' όνομα  του , και η  περιβολή, κοσμίως ελληνική.

            Δέχονταν  ευχαρίστως  τες  τιμές , αλλά 

            δεν  τες  επεζητούσεν , ήταν  μετριόφρων . 

            Αγόραζε  βιβλία  ελληνικά,  

            ιδίως  ιστορικά  και  φιλοσοφικά. 

            Προπάντων  άνθρωπος  λιγομίλητος . 

            Θάταν  βαθύς  στες  σκέψεις , διεδίδετο ,

            κ 'οι  τέτοιοι  τόχουν  φυσικό  να  μη  μιλούν  πολλά. 

            Μήτε  βαθύς  στες  σκέψεις  ήταν , μήτε  τίποτε. 

            Ένας  τυχαίος , αστείος  άνθρωπος . 

            Πήρε  όνομα  ελληνικό , ντύθηκε  σαν  τους  Έλληνας , 

            έμαθ' επάνω , κάτω σαν  τους  Έλληνας  να  φέρεται ,  

            κ ' έτρεμεν  η  ψυχή  του  μη  τυχόν  

            χαλάσει  την  καλούτσικην  εντύπωσι 

            μιλώντας  με  βαρβαρισμούς  δεινούς  τα  ελληνικά , 

            κ' οι  Αλεξανδρινοί  τον  πάρουν  στο  ψιλό ,  

            ως  είναι  το  συνήθειο  τους , οι  απαίσιοι.  

            Γι'  αυτό  και  περιορίζονταν  σε  λίγες  λέξεις , 

            προσέχοντας  με  δέος  τες  κλίσεις  και  την  προφορά ,  

            κ 'έπληττεν  ουκ  ολίγον  έχοντας  

            κουβέντες  στοιβαγμένες   μέσα  του . 

          

            1928  

 

Στην  Δυτική  Λιβύη  δεν  υπήρχε  βέβαια  καμιά  ελληνική  αποικία. Ήταν  στην  σφαίρα  επιρροής  της  Καρχηδόνας. Έλληνες  άποικοι , οι  ομογενείς, υπάρχουν  όμως  στις  Δυτικές  Ινδίες , όπως ήταν  η  αρχική  ονομασία  της  Αμερικής. Κι  αυτοί  προσέχουν , ανάλογα  με  τις  περιστάσεις  και  τις  επιδιώξεις  τους , να  αποφεύγουν  τους  βαρβαρισμούς .  Δεν  είναι  εύκολο  όμως.... 

Επικαιροποιημένοι   οι τελευταίοι  στίχοι  του  ποιήματος,   μπορούν  να  παραπέμπουν  και  σε  κρυφή  αντζέντα....

Το ποίημα του Γ. Σουρή για τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους έναν αιώνα πριν…

Με αφορμή τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές που έρχονται και το πλήθος των υποψήφιων συμβούλων παραθέτουμε ένα ποίημα του μεγάλου συριανού σατιρικού Γ. Σουρή. Ο Γεώργιος Σουρής στο ακόλουθο ποίημα, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ρωμηός στις 20-6-1887, καυτηριάζει τη συμπεριφορά των υποψήφιων δημοτικών συμβούλων στις δημοτικές εκλογές του 1887.


Όποιος σας σφίγγει δυνατά το ένα και τ’ άλλο χέρι
και πηλαλεί εδώ κι εκεί στο ντάλα μεσημέρι
αυτός που σας χαμογελά και σας κτυπά στον ώμο,
αυτός που με τα τέσσερα σας κυνηγά στο δρόμο
και στέκει μ’ ύφος ταπεινό θεράποντος και δούλου
θηρεύει το αξίωμα Δημοτικού Συμβούλου.

Ακούτε κάποιον για νερά να λέει και για λέρες,
να ξεκουφαίνει των γνωστών κι αγνώστων του τ’ αυτιά,
ακούτε να υπόσχεται σε μερικές ημέρες
να κάμει την πρωτεύουσα σαν άλλη Βενετιά,
τον βλέπετε την κάρτα του σ’ όποιον ευρεί να δίνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Βλέπετε κάποιον να κολλά στους τοίχους τ’ όνομά του,
να κάνει μες στα μαγαζιά της αγοράς γιουρούσι,
τον βλέπετε να παραιτεί στη μέση τη δουλειά του
και να τραβά στην Κηφισιά, να τρέχει στο Μαρούσι,
μες στις ταβέρνες να κερνά κι αδιάκοπα να πίνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Βλέπεις αυτόν που δεν ουρεί στων τοίχων τ’ αγκωνάρια
και όπου βλέπει του σταυρού σημάδι δεν σιμώνει
οπού φωνάζει με χολή “ως πότε παλικάρια,
θα ζούμε μες στη σκοτεινιά, στη βρόμα και στη σκόνη;”
τον βλέπεις που στο διάβα του σκουπίδι δεν αφήνει;
θα πει πως θέλει Σύμβουλος Δημοτικός να γίνει.

Φθινόπωρον το μελαγχολικόν

«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι../ Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές…».

Τώρα που η μέρα χάνει τη μάχη από τη νύχτα, νιώθεις πως δίπλα σου ξεψυχά το καλοκαίρι. Η διαφορά φωτός και σκότους – νύχτας άρχισε να γίνεται εμφανής. Οι ζεστές ημέρες λιγοστεύουν, ενώ οι κρύες πληθαίνουν. Όλα προοικονομούν και προμηνύουν το φθινόπωρο.

Φθινοπώριασε, φθινοπωρινός, φτυνόπορο, φθινόπωρο. Οι λέξεις προάγγελοι και σηματοδότες μας προετοιμάζουν για τη νέα εποχή. Και δεν έχει σημασία, αν οι γλωσσολόγοι διαφωνούν για το «έτυμον» της εποχής αυτής. Άλλοι το ανοίγουν στο φτύνω + πόρος κι άλλοι στο φθίνω – οπώρας. Όλοι πια εύχονται καλό χειμώνα κι ας αργεί ακόμη…. Σημασία έχει πως το φθινόπωρο ψυχολογικά μας προετοιμάζει γι’ αυτόν.

Μελαγχολία

 Χωρίς να το καταλαβαίνεις ένα απροσδιόριστο και αναίτιο συναίσθημα θλίψης και μελαγχολίαςσε διατρέχει. Όλα είναι ταιριαστά. Τα κιτρινισμένα φύλλα που αφήνουν τους κορμούς και τα κλαδιά των δέντρων επιτείνουν τα αρνητικά μας συναισθήματα. Όλα δηλώνουν το τέλος, τη ματαιότητα και την περατότητά μας.

«Όχι δεν είναι θάνατος που θ’ αντιμετωπίσουμε/ παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής/ Ένα θολό συναίσθημα…» (Οδ. Ελύτης)

Χρώματα κι αρώματα συμμαχούν για να μας πείσουν πως ο ερχομός του φθινοπώρου είναι γεγονός και όχι μια δυστροπία των απαισιόδοξων. Οι ποιητές της μελαγχολίας ύμνησαν ή εμπνεύστηκαν της ύπαρξής τους. Δεν έχει εξήγηση αυτός ο δεσμός των ποιητών της μελαγχολίας με το φθινόπωρο. Εκεί που όλοι υμνούν την άνοιξη και το καλοκαίρι, οι άλλοι ισορροπούν με το κλίμα του φθινοπώρου.

«Την θέλω ασθενή εγώ την φίλην / μου ταχείαν, / ωχράν την θέλω και λευκήν ως/ νεκρική σινδόνην,/ με είκοσι φθινόπωρα, με άνοιξην/ καμία… Προτιμώ την νύκτα/ της ημέρας˙ / Το πίπτον φύλλον και ουχί/ ναρκίσσους μυροβόλους˙ / Από το άστρον της αυγής τους/ δύοντας αστέρας….» (Αχιλλέας Παράσχος).

Οδυσσέας Ελύτης...

Όλα τα πήρε το Καλοκαίρι,

τ' άγρια μαλλιά σου στην τρικυμία 

το ραντεβού μας η ώρα μία.

Όλα τα πήρε το Καλοκαίρι,

τα μαύρα μάτια σου το μαντήλι

την εκκλησούλα με το καντήλι.

Όλα τα πήρε το Καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Όλα τα πήρε το Καλοκαίρι

με τα μισόλογα τα σβησμένα

τα καραβόπανα τα σχισμένα.

Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια

όλα τα πήρε τα πήγε πέρα

τους όρκους που έτρεμαν στον αγέρα.

Όλα τα πήρε το Καλοκαίρι

κι εμάς τους δύο χέρι με χέρι.

Οδυσσέας Ελύτης 

Όλα τα πήρε το Καλοκαίρι

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τάσος Λειβαδίτης...

Τάσος Λειβαδίτης..

» Τα μοναχικά βήματα «

Υπάρχει λένε μια μεγάλη περιπέτεια για τον καθένα μας, αλλά που θα την βρούμε;

Προς το παρόν ξεφυλλίζουμε τα παλιά ημερολόγια μήπως και σώσουμε κάτι απ’ τα χρόνια…

Αλήθεια τι συμβαίνει στην πραγματικότητα, ποιός θυμάται τι έγινε χτες, όλα θολά συγκεχυμένα…

Το πρωί περπατάω πάνω στα ερείπια δύο πολέμων για να πάω στην κουζίνα για καφέ.

Οι αλήτες κοιτάζουν τα τραίνα που φεύγουν και τα μάτια τους για μια στιγμή μένουν ορφανά και πάνω στις τζαμαρίες των σταθμών, δεν είναι η βροχή αλλά τα απραγματοποίητα ταξίδια που κλαίνε.

Οι μεθυσμένοι τρικλίζουν κάτω απ’ το βάρος της απεραντοσύνης, έξω απ’ τα ορφανοτροφεία, σωπαίνουν τα διωγμένα παραμύθια κι η γυναίκα στο παράθυρο τόσο θλιμμένη, που είναι έτοιμη να φύγει για τον ουρανό.

Όλα θολά συγκεχυμένα… Οι άλλοι φτιάχνουν από μας ένα πρόσωπο για δική τους χρήση… ποιοί είμαστε; … άγνωστο… και μόνο καμιά φορά μέσα στους εφιάλτες μας βρίσκουμε κάτι απ’ τον αληθινό εαυτό μας.

Χέρια που γκρεμίστηκαν σε αδέξιες χειρονομίες, μενεξεδένια ευσπλαχνία του δειλινού που σκορπίζει λίγες βασιλικές δαντέλες στα γηροκομεία.

Το θεϊκό δικαίωμα των φτωχών πάνω στα υπάρχοντα των άλλων, τα μοναχικά βήματα του περαστικού που σου θυμίζουν όλη τη ζωή σου..

Ω γενιά μου χαμένη πήραμε μεγάλους δρόμους… μείναμε στη μέση… η ώρα του θανάτου μας είναι γραμμένη σ’ όλα τα ρολόγια.

Φίλοι παιδικοί που είστε; με ποιούς θα συνεχίσω τώρα την περιπλάνησή μου στο άπειρο;

Οι μεγάλοι κάθονται στα καφενεία, οι γρύλοι τα βράδια προσπαθούν να συλλαβίσουν το ανείπωτο, η μητέρα άνοιγε τα γράμματα με τη φουρκέτα της…

Η ζωή μας είναι ένα μυστήριο που δεν μπορούμε να το μοιραστούμε… μια θλίψη τ’ απογεύματα σαν άρωμα από παλιά βιβλία και κάθε φορά που προσπερνάμε ένα διαβάτη, είναι σαν να λέμε αντίο σ’ όλη τη ζωή...

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Πρέπει να βιαστούμε

να ειδούμε 

ό,τι προφτάσουμε 

από την Ελλάδα.

Σε λίγο θα τα έχουν κάνει 

όλα καρτ ποστάλ.

Στο μεταξύ, 

μας σκοτώνουν 

με μικρές δόσεις, 

πολύ ταχτικά, 

πολύ σιωπηλά, 

πολύ σοφά.

Κάθε μέρα γυρίζουμε 

στο σπίτι μας για να θάψουμε 

ένα νεκρό: 

μια σκέψη, ένα αίσθημα.

Σε λίγο δε θα 'χουμε

τίποτε άλλο να κάνουμε

παρά να κοιτάζουμε 

πώς να βρούμε το ταΐνι μας,

σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, 

με μόνη τη διαφορά, 

το χειρότερο,

πως θα κουβαλούμε μαζί μας 

τα υπολείμματα των ανθρώπων 

που ήμασταν .

Γιώργος Σεφέρης 

| Μέρες, Γ΄ | σελ. 208-9 | Αθήνα, 8-7-1940 |

Γιώργος Σεφέρης

Πρέπει να βιαστούμε

να ειδούμε 

ό,τι προφτάσουμε 

από την Ελλάδα.

Σε λίγο θα τα έχουν κάνει 

όλα καρτ ποστάλ.

                                          

Στο μεταξύ, 

μας σκοτώνουν 

με μικρές δόσεις, 

πολύ ταχτικά, 

πολύ σιωπηλά, 

πολύ σοφά.

Κάθε μέρα γυρίζουμε 

στο σπίτι μας για να θάψουμε 

ένα νεκρό: 

μια σκέψη, ένα αίσθημα.

Σε λίγο δε θα 'χουμε

τίποτε άλλο να κάνουμε

παρά να κοιτάζουμε 

πως να βρούμε το ταΐνι μας,

σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, 

με μόνη τη διαφορά, 

το χειρότερο,

πως θα κουβαλούμε μαζί μας 

τα υπολείμματα των ανθρώπων 

που ήμασταν .

Γιώργος Σεφέρης 

| Μέρες, Γ΄ | σελ. 208-9 | Αθήνα, 8-7-1940 |

💕🖋️📚

Μίλτος Τεντόγλου

"Κάνε άλμα

πιο γρήγορο από τη φθορά."

Οδυσσέας Ελύτης 

Μαρία Νεφέλη  

εκδόσεις Ίκαρος

📸 Μίλτος Τεντόγλου

Κι είναι οι ψιχάλες απ' τά δάκρυα των ανθρώπων, που χάσανε τη χαρά τους...

Κι αυτοί που μένουν στο δρόμο δίχως βιός 

πώς θα ζήσουν;...Πάλι πεθαμένοι είναι...

Κι είναι ψέματα πως τα ποτάμια τραγουδάνε...

Τα ποτάμια είναι τα δάκρυα των βουνών...

Κι είναι οι ψιχάλες απ' τά δάκρυα 

των ανθρώπων, που χάσανε τη χαρά τους...

Μενέλαος Λουντέμης

Τάσος Λειβαδίτης

Τάσος Λειβαδίτης (1922 – 1988)

Το βραδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι. 

Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους. 

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, αλλά εκείνη αρνείται. 

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε, 

να παραμερίσω όλη τη λησμονιά

 και στη θέση της να ακουμπήσω,

 μια μικρή ανεμώνη.

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, 

ονειρεύτηκα πολύ 

μια μικρή ανεμώνη. 

Έτσι ξέχασα να ζήσω. 

ΤΑΣΟΣ ΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Περιπλάνηση

Και συνεχίζουμε την αιώνια περιπλάνηση. Καθώς φεύγουμε κανείς δε μας αποχαιρετά, καθώς ερχόμαστε

κανείς δε μας αναγνωρίζει. Είμαστε αυτοί που δίνουν νόημα στη βασιλεία του δειλινού, αλλά πριν φτάσει η νύχτα

μας έχουν ξεχάσει.

Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ**(Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου)

Κώστας Βίρβος

Στην Κατοχή με συνέλαβαν, 

με χτύπησαν - από τότε έχω 

το σημάδι από βούρδουλα -

και με έριξαν στην απομόνωση. 

Μέσα εκεί υπήρχε άλλος ένας.

Υπήρχε κι ένα κούτσουρο.

Πόναγα σε όλο μου το κορμί. 

Του λέω: ''Σε παρακαλώ, 

να ξαπλώσεις πάνω στο κούτσουρο 

κι εγώ πάνω στο σώμα σου;''

Έτσι κι έγινε. 

Από αυτό το περιστατικό 

εμπνεύστηκα το:

''Ούτε στρώμα να πλαγιάσω,

ούτε φως για να διαβάσω

το γλυκό σου γράμμα, 

ωχ, μανούλα μου.

Καλοκαίρι κι είναι κρύο

ένα μέτρο επί δύο 

είναι το κελί μου, 

ωχ, μανούλα μου.

Μα εγώ δε ζω γονατιστός

είμαι της γερακίνας γιος.

Τι κι αν μ' ανοίγουνε πληγές

εγώ αντέχω τις φωτιές.

Μάνα μη λυπάσαι,

μάνα μη με κλαις...''

Κώστας Βίρβος

7 Αυγούστου 2015, έφυγε από τη ζωή.

~*~ Γιάννης Ρίτσος, Ποτέ πια Χιροσίμες ~*~

Ήταν 6 Αυγούστου του 1945 που ισοπεδώθηκε η Χιροσίμα. Μαζί με την ατομική βόμβα του Ναγκασάκι σήμαναν το θάνατο για 200.000 αμάχους και το τέλος του Β' Παγκοσμιου πολέμου .

78 χρόνια μετά τη Χιροσίμα, τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου "Ποτέ πια Χιροσίμες" σου ματώνουν την καρδιά ..

Ακούει κανείς;;;;;

Δεν ακούει ...

😢

…Πιστεύω στον άνθρωπο.

Όλους μας μία κοινή μοίρα μας ενώνει:

η πάλη κατά του πολέμου, κατά της δυστυχίας και του θανάτου

η πάλη κατά της φτώχιας και του φόβου

η πάλη κι η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Βαδίζω ενάντια σ’ όλες τις προκαταλήψεις που χωρίζουν τους ανθρώπους

βαδίζω για την Ειρήνη,

κι αισθάνομαι στο πρόσωπό μου την ανάσα της Ανθρωπότητας.

Δεν ξεχνώ το τρομερό νέφος που σαβάνωσε τη Χιροσίμα.

Δεν ξεχνώ τους 200.000 νεκρούς της Χιροσίμα.

Πέρασαν χρόνια από τότε. Δεν ξεχνώ.

Δεν ξεχνώ την τερατώδη απειλή

κατά της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού.

Δεν ξεχνώ τα λόγια του Αϊνστάιν:

«Σταματήστε τον πυρηνικό ανταγωνισμό, πριν οι άνθρωποι

ξαναγυρίσουν στα σπήλαια και στα τόξα».

Παλεύω για την κατάργηση των πυρηνικών όπλων,

των πυραύλων, των μέσων μαζικής καταστροφής.

Τάσος Λειβαδίτης

....κι ώ χρόνε, γερο-υφαντή,

άφησε μια καλή ιστορία για το τέλος....

Τάσος Λειβαδίτης 

«Ο διάβολος με το κηροπήγιο»

Κακές παρέες με πεθαμένους ποιητές

ΧΑΡΤΗΣ 56 {ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2023}{Ποίηση & Πεζογραφία} Κείμενα

της Κλεοπάτρας Λυμπέρη

Νίκος Εγγονόπουλος, «Κόρη στο παραθύρι», 1978

α.

Η κα­θα­ρεύ­ου­σα εκ της οι­κί­ας εξελ­θού­σα, τις ερυ­θρές πε­ρι­κνη­μί­δες της αφή­νει ακά­λυ­πτες.

Μια στιγ­μή με την Πο­λυ­ξέ­νη του Εγ­γο­νό­που­λου

Τα­ράσ­σε­σαι η Πο­λυ­ξέ­νη και η νυξ ωχριά

στην τρί­αι­να σφα­δά­ζει υπο­κά­τω —του αν­δρός

την προ­ε­ξο­χή—
ωσάν ψα­ρά­κι σε αρ­χαία επο­χή.

Πιο εδώ, η φά­λαι­να φυ­σά ως τα βά­θη
έναν πί­δα­κα που θα τον ζή­λευαν κο­ρά­σια
μια κα­τω­φέ­ρεια λέ­ξε­ων και κλυ­δω­νι­σμών
— στην ανω­φέ­ρεια των
σπα­σμών.

Ω Πο­λυ­ξέ­νη (ή Πο­λύ­μνια ή πα­λα­τά­κι των
πό­θων του κα­θε­νός).

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ,ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ,ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ 

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί

αόρατος θίασος να περνά

με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—

την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου

που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου

που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.

Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·

μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,

πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,

κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι

με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,

ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,

τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,

κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Ν. Εγγονοπουλος, Αυτοπροσωπογραφια post mortem,1940, σινική μελάνη και Ακουαρέλα σε χαρτί,  Ιδιωτική Συλλογή

Τάσος Λειβαδίτης -Τα Ελάχιστα-

Τάσος Λειβαδίτης

          -Τα Ελάχιστα-

Ποίηση ..

(Πρώτος τόμος

Χαρτόδετη έκδοση )

            1950-1966

Δεν είναι που έχασες τα πιο ωραία σου όνειρα.

Δεν είναι που φύγανε τα πιο ακριβά σου χρόνια.

Δεν είναι που είδες, όχι, τους τελευταίους σου φίλους

να σε προδίδουν ή να λιποταχτούν.

Ετούτη η τρύπα είναι φριχτή

στον τοίχο που με κόπο είχες σηκώσει , νύχτες άγρυπνος,

ρημάζοντας τα χέρια και τα χρόνια σου

στις πέτρες- τοίχο, για να σε κρύβει απ’ την αμείλιχτη

αδιαφορία του κενού.

Και τώρα μια μικρή τρύπα, σχεδόν αόρατη, απ’ όπου

μπαίνει αθόρυβα κι ανέκκλητα

όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας.

"Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου "

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

"Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου "

Μην με μαρτυρήσεις!

Και προπαντός να μην του πεις πως μ’ εγκατέλειψεν η ελπίδα!

Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια

που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. 

Και τα άστρα που είδα. 

Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,

ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος είναι όμορφος!

Την Κυριακή 4 του Αυγούστου 1991, το πρωί, ο ποιητης της ειρηνης και της αγαπης  άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Πλούμιτσα...

«Ἔχω ἤδη ἀφήσει τὴν καρδιά μου στὴ γη νὰ χτυπάει μονάχη της.

 Νὰ μπορουν νὰ τὴν ἔχουν

στὶς σάκκες τους τὰ παιδιά, νὰ τὴν μετακινουνε οἱ ταξιδιωτες. ....

Κ’ οἱ πικραμένοι ποὺ ξέμειναν ἀπὸ ἥλιο, ν’ ἀκουν.......

Ποιητικη συλλογη ( τα θολα ποταμια 1950  )

Εκπρόσωπος της Γενιάς του '30, όχι τόσο αναγνωρισμένος και τιμημένος για το έργο και τις συνθέσεις του. Γνήσιο τέκνο της Μανιάτικης Γης, ο ποιητής του ''Ταξιδιού του Αρχαγγέλου'' και του ''Ταϋγέτου και της σιωπής''.

ΜΙΑ ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Μια μυγδαλιά και δίπλα της εσύ. Μα πότε ανθήσατε;

Στέκομαι στο παράθυρο και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν τα μάτια. Δος μου, Θεέ μου,

όλες τις στέρνες τ' ουρανού να στις γιομίσω.

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ο  Στρατής Τσίρκας  στο έργο του  "Ο  πολιτικός  Καβάφης" , αποδεικνύει  πως ο  ποιητής  ήταν αντίθετος  στην  αγγλική  αποικιοκρατία , με πολύ  προσεκτικό  τρόπο όμως , γιά ευνόητους  λόγους στην  Αγγλοκρατούμενη Αλεξάνδρεια . Δούλευε  εξ άλλου  στην αγγλική  εταιρεία  αρδεύσεων  όπου  έπαιρνε  και καλό  μισθό. Έτσι διοχέτευε τα  αντιαποικιοκρατικά  του  αισθήματα  στην τέχνη του.

 Στο αγαπημένο  του  ιστορικό  θέμα , την  Ελληνιστική  περίοδο, το  Ρωμαικό Imperium  ήταν  το προείκασμα  του  σύγχρονου  του  Αγγλικού.

 Ο Καβάφης  επίσης δεν έκρυβε  τα αντιβενιζελικά  του  αισθήματα  μιά  και ο Βενιζέλος ήταν άνθρωπος των Άγγλων κυρίως  και  των συμμάχων τους  Γάλλων.

Το παρακάτω  αριστουργηματικό  ποίημα έχει τύχει  πολλών  σχολιασμών. Το  μόνο  σίγουρο  είναι πως  σχολιάζει  αλληγορικά τον  Διεθνή  Οικονομικό  Έλεγχο  που επιβλήθηκε στην Ελλάδα μετά  την ήττα του 1897, γιά να ξεπληρωθούν και τα  χρέη που αρνιόταν να  πληρώσει ο  Χ.Τρικούπης  μετά  την  πτώχευση  που κήρυξε  το  1892. Αυτός πέθανε αυτοεξόριστος στη  Γαλλία  λίγο  μετά. Ο ΔΟΕ , το πρώτο μνημόνιο  διαρκείας ( πιό πριν υπήρξαν  κι άλλα , πιό σύντομα), λειτουργούσε  στην Ελλάδα μέχρι το  1978 !! 

Το σημερινό  τυπικά θα  λήξει  το  2060 ..... 

Ο  Καβάφης , βαθύς γνώστης της ιστορίας , έβλεπε μακριά και έδινε  μιά  συμβουλή : " Να  μη βιαζόμαστε....αρκεί να προχωράμε..." . Ας μην αφήνουμε την  (νεο)αποικιοκρατία  να μας  παρασέρνει στο  ρυθμό της  και  τα συμφέροντα  της.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία
δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,
καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,
ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός
νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

«Έτρεμε έβγαζε αίμα από το στόμα» - Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Οδηγία στους ανωτέρους»

«Έτρεμε έβγαζε αίμα από το στόμα»

«Ήρθε το παιδί μου από τη δουλειά, 

δούλευε σε ένα σουβλατζίδικο κι έκανε διανομή με το ποδηλατάκι του. 

Ήρθε από το σουβλατζίδικο και δεν καταλάβαινα. 

Άρχισε και μου πέταγε την μπλούζα, δεν καταλάβαινα τι έκανε. Λέω “παιδάκι μου, τι έχεις;”. 

Δεν μπορούσε να μιλήσει. Δεν μίλαγε. Παίρνουμε τηλέφωνο τον γιατρό και λέει “μάλλον είναι θερμοπληξία αλλά τροχάδην να τον πάτε στο νοσοκομείο. Βάλτε του πετσέτα στο μέτωπο και να τον πάτε στο νοσοκομείο».

»»Καλέσαμε το ασθενοφόρο αλλά μέχρι να έρθει, το παιδί μου δεν καταλάβαινε τίποτα.

 Έτρεμε, έβγαζε αίμα από το στόμα και δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον.

 Στη συνέχεια ήρθε το ασθενοφόρο, τον πήραμε και τον πήγαμε στο νοσοκομείο. Εκεί παθαίνει την πρώτη καρδιακή ανακοπή και μετά τον επανέφεραν. Παθαίνει και δεύτερη και τελείωσε.

 Δεν πρόλαβε τίποτα το παιδάκι μου. Εκείνη την ημέρα εργαζόταν στο σουβλατζίδικο» είπε συγκλονισμένη η μητέρα του 46χρονου.

               ______***______

Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Οδηγία στους ανωτέρους» 

                      — 

Ένα ποίημα για τον Άγνωστο Εργάτη (απόσπασμα)

"...Μα ωστόσο

διαταγές θα ‘πρεπε ίσως να δοθούν

και για μιαν άλλην επιτέλους τελετή που να τιμά

τον Ά γ ν ω σ τ ο Ε ρ γ ά τ η

απ’ τις κοσμοπλημμυρισμένες πολιτείες των ηπείρων.

Κάποιον μέσ’ απ’ τ’ ανθρώπινο το κουρνιαχτό

που τη μορφή του κανένας δεν τη πρόσεξε

που η μυστική του ύπαρξη πέρασε απαρατήρητη

που ποτέ τ’ όνομά του δεν ακούστη καθαρά.

Ένας τέτοιος άνθρωπος θα ’πρεπε,

για ολονών μας το καλό,

να τιμηθεί με σοβαρή μια τελετή,

μ’ ένα ραδιοφωνικό μήνυμα

«Στον Άγνωστο Εργάτη»

και

με σταμάτημα κάθε δουλειάς από την ανθρωπότητα όλη

πέρα για πέρα στον πλανήτη."

Γερομοριάς 

https://www.google.com/amp/s/www.ethnos.gr/greece/amp/271825/xalkidasygklonizeihmhteratoydianomeapoypethaneapothermoplhxiaerothmatagiathnanakoinoshtoynosokomeioy