του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Ζόφος δυσοίωνος βαρύς καλύπτει την ελληνική πραγματικότητα μετά τις δύο εκλογές και την αυτάρεσκη εθελοτυφλία που τρομάζει και προαναγγέλλει το μέλλον μας: Αν δεν αντισταθούμε μεθαύριο στην Τουρκία, θα καταντήσουμε δουλοπάροικοί της, με την παθητική στάση, απέναντί της, του πολιτικού κόσμου και την συγκατάθεση του ένοχου λαού, που άλλα άλλοθι δεν δικαιούται.
Στην δουλοπαροικία εντάσσεται φυσικά κι η παράδοση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς απ’ τον κ Τσίπρα, η μείζων πράξη της πολιτικής του διαδρομής που τον κατατάσσει στην χορεία όλων όσοι έβλαψαν, με ενδεχόμενο δόλο ή με δόλο, τον ελληνισμό τον τελευταίο αιώνα: Βασιλοδεξιά το ’22, ΚΚΕ στον εμφύλιο, Καραμανλής-Αβέρωφ στο Κυπριακό, Μητσοτάκης, αποστάτες, Γλύξμπουργκ για την χούντα, χούντα για την τελική προδοσία στην Κύπρο. Το αν ο Τσίπρας μειοδότησε λόγω ιδεοληψίας και πίστης στις εντολές της Γ΄ Διεθνούς για την Μακεδονία, δεν ενδιαφέρει. Στις πράξεις δουλοπαροικίας, ας προστεθούν οι δηλώσεις Κοτζιά – Κατρούγκαλου για τα δήθεν όρια της Τουρκίας στην θάλασσα (δεν παραγράφονται βέβαια η ανατροπή του δημοψηφίσματος και όλα τ’ άλλα).
Ο Μητσοτάκης, απ’ την πλευρά του, χάνει, όπως όλα δείχνουν, την ευκαιρία να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη. Συζητάει μεθαύριο με την Τουρκία χωρίς κι αυτός, όπως όλοι οι προηγούμενοι, να θέσει κανέναν όρο: άρση του κάζους μπέλλι για τα 12 μίλια, αναγνώριση του Διεθνούς δικαίου για την θάλασσα, εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο, αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, διακοπή επιθετικών δηλώσεων. Δεν προβαίνει σε ανακήρυξη των 12 μιλίων, είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει ανακηρύξει παγκοσμίως, δεν ανακηρύσσει όλη μας την ΑΟΖ, δεν οριοθετεί, ούτε πρόκειται, ΑΟΖ με την Κύπρο. Αντίθετα, συμφώνησε ΑΟΖ σε βάρος των δικαιωμάτων μας, με Ιταλία και Αίγυπτο. Αν οριοθετήσουμε συνολικώς την ΑΟΖ, αφοπλίζουμε και την Αλβανία, στην οποία δεν επιβάλλουμε, δυο μήνες τώρα, κανένα αντίμετρο για την παράνομη φυλάκιση του δημάρχου Φρέντυ Μπελέρη και τις επιθέσεις κατά της εθνικής μας μειονότητας. Όλος ο πολιτικός κόσμος συμφωνεί να πάμε με την Τουρκία στην Χάγη, ενώ από το 1982 έχει συσταθεί το ειδικό δικαστήριο θαλάσσης του Αμβούργου. Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Δ.Δ. της θάλασσας και είναι εκτός δικαιοδοσίας του Αμβούργου (αν ισχύει αυτό, όπως διάβασα). Γιατί, λοιπόν, δεν αναβάλλουμε κάθε συζήτηση απαιτώντας και καταγγέλλοντάς την για την άρνηση να δεχτεί το Δ.Δ.Θ; Μεγάλο όπλο, αχρησιμοποίητο. Ενώ σε κάθε δήλωσή της για αποστρατικοποίηση των νησιών, θα πρέπει να αντιτάσσουμε το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ που επιβάλλει το δικαίωμα αυτοάμυνας και υπερισχύει κάθε συνθήκης.
Δεν αντιδράσαμε πρόσφατα στην απαίτηση της Τουρκίας να αναφέρεται η Κύπρος στο ΝΑΤΟ με συντεταγμένες, εξευτελιστική ήττα όλης της Δύσης. Δεν ζητάμε η Κύπρος να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ενώ σχετικές συζητήσεις γίνονται από το 1964. Δεν αρνηθήκαμε την μετονομασία των Δαρδανελλίων σε τούρκικα στενά, κατά παράβαση της συνθήκης του Μοντρέ, δεν είπαμε όχι σε διπλή τους ονομασία. Στην Κύπρο ο Άγγλος πρέσβυς μίλησε στα κατεχόμενα για νόμιμη (!) τουρκική επέμβαση το 1974 και δεν απαιτήσαμε να κηρυχθεί ανεπιθύμητα πρόσωπο και να φύγει, αν και το δικαιούμαστε ως τριτεγγυήτρια δύναμη. Δεν θέτουμε στόχο, με την Κύπρο, να διώξουμε την Βρετανία από το κυπριακό έδαφος, εκμεταλλευόμενοι την έξοδό της από την ΕΕ, ώστε να την εκβιάσουμε υπέρ των συμφερόντων μας και να την ταπεινώσουμε για όσα έκανε σε βάρος του ελληνισμού. Με βαρειά καρδιά κάνουμε καθυστερημένες ενέργειες για την εξόρυξη του φυσικού μας αερίου. Αδρανούμε, δηλ. το παραχωρούμε εμμέσως σε άλλους, δηλ. στην Τουρκία αλλά και την Αίγυπτο και την Λιβύη (που αμφότερες έχουν κι ελληνικό όνομα).