"Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης PYD":Τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Σοσιαλπατριώτες Κούρδοι Συρίας (PYD): 

«Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου»

Το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης, τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, και ανταποκρινόμενο στο δικό του τελευταίο αίτημα προς τους Κούρδους φίλους του, το οποίο εξέφρασε λίγο πριν τον αδόκητο χαμό του, προβαίνει στην ακόλουθη ανακοίνωση, στα πλαίσια της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων:

«Συμπληρώνονται φέτος 105 χρόνια από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. 353 χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από το φασιστικό τουρκικό κράτος και ακόμη περισσότεροι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κυνηγημένοι την πατρίδα τους, σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που γνώρισε ο ελληνισμός.

»Εμείς, οι Κούρδοι, οι απόγονοι των αρχαίων Καρδούχων που συνάντησε ο Ξενοφώντας, δεν μπορούμε να μείνουμε ασυγκίνητοι κατά τη σημερινή επέτειο.

»Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου.

»Στεκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής φασισμό και ολοκληρωτισμό.

»Σα λαός που έχουμε υποστεί κι εμείς με τη σειρά μας για δεκαετίες το φασισμό, την άρνηση και τις διώξεις του τουρκικού κράτους, αναγνωρίζουμε όλα τα εγκλήματα κατά των Ελλήνων, την Γενοκτονία που διαπράχθηκε εναντίoν τους από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς στο χρονικό διάστημα 1908-1923 και συνεχίζουμε τον αγώνα απελευθέρωσης όλων των λαών.

Η ιστορική διαδρομή των Ελλήνων του Πόντου πριν τη Γενοκτονία

ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ ΚΡΙΝΙΩ

Κάθε που θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια του Πόντου σκέφτομαι πως οι Πόντιοι – είτε αυτοί που έχουν τις ρίζες τους στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας είτε οι άλλοι από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας (”Καρά-Ντενίζ”, τουρκιστί) και τις εκβολές του Σαγγάριου ως τις παρυφές του Καυκάσου – ήταν και είναι ένα ηρωικό και βασανισμένο ελληνικό φύλο το οποίο βιώνει την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του μέσα απ’ τη μνήμη. Μέσα από την ιστορική μνήμη, που μαρτυρά το έπος του Ποντιακού Ελληνισμού. Το έπος της διαχρονικής παρουσίας Ελλήνων οι οποίοι έδεσαν τη ζωή και τη μοίρα τους με τις υψηλές και απρόσιτες οροσειρές του Πόντου, φυσικό οχυρό τους μέσα στους αιώνες με σημαίνουσα συμβολή στη διατήρηση της δυναμικής κοινωνικής συνοχής και του ακραίου φρονήματός τους.

Ενός φρονήματος άρρηκτα συνδεδεμένου με τις συνθήκες ζωής, τις παραδόσεις (ήθη, έθιμα, θρύλους και παραμύθια), τη γλώσσα (που κυοφορούσε ανέκαθεν τον ανεξάντλητο αρχαιοελληνικό πλούτο της πολιτισμικής της παράδοσης) και την ιστορία των Ποντίων από την αρχαιότητα μέχρι την απομάκρυνση από τις εστίες τους, μετά τον μωαμεθανικό προσηλυτισμό και τις βιαιοπραγίες των Οθωμανών Τούρκων οι οποίες τους αποδεκάτισαν (δια της Γενοκτονίας) πληθυσμιακά μετατρέποντάς τους σε ανέστιους πρόσφυγες δια βίου.

Τους σκόρπισαν στους πέντε ανέμους μακριά από τη γενέθλια γη τους. Τη γη των Αμαζόνων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, η οποία εξέπεμπε αρχαιόθεν (1300 πΧ) την ελληνικότητά της. Τη γη που συνδύαζε την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας βορειοανατολικά με το ”σφιχτό” κρύο και το άγονο έδαφος των απροσπέλαστων οροσειρών Σκυσίδη – Παρυάδρη – Αντίταυρου, τους οποίους διασχίζουν οι ποταμοί Άλυς, Ίρις, Μελάνθιος, Θερμώδοντας, Χαρσιώτης, Πρύτανης, Πυξίτης και Καλοπόταμος.


Συνδύαζε το ήπιο κλίμα του παράλιου Πόντου (Σινώπη, Αμισός, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Ριζούντα, Όφη, Οινόη, Σούρμενα, Τρίπολη κλπ) με το εύκρατο κλίμα του μεσογειακού (Χαλδία [η αρχαία Χαλύβη ή Χαλυβία], Αμάθεια, Λαοδίκεια, Αργυρούπολη, Νικόπολη, Σεβάστεια, Νεοκαισάρεια κλπ), σε περιοχές που διακρίνονταν για το πλούσιο σε χάλυβα και άργυρο υπέδαφός τους και τα ορεινά λιβάδια τους (”παρχάρια”).

30 χρόνια από την Αναγνώριση της Γενοκτονίας. Που βρισκόμαστε και που πάμε;

 

Του Ιάσονα-Σταύρου Γαβριηλίδη*

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από την ελληνική Βουλή υπήρξε ένα κατεξοχήν πολιτικό γεγονός και ως τέτοιο έχει προεκτάσεις στο παρελθόν και κυρίως στο μέλλον. Αποτέλεσε τομή και κορυφαία πράξη αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης και συνείδησης του λαού μας, η οποία, για δεκαετίες, υπέστη αλλοιώσεις μέσα από παραχαράξεις και αποσιωπήσεις που καλλιέργησαν μία ψευδή συνείδηση και (κατά συνέπεια) ταυτότητα.  

   Στην αποκατάσταση αυτή αποσκοπούσε η καθιέρωσης της 19ης Μάη, ως ημέρας μνήμης. Αυτή η μέρα συνιστά πρωτίστως ένα συμβολισμό, ένα σημείο αναφοράς για τη συλλογική μας μνήμη και συνείδηση. Δεν είναι μνημόσυνο, ούτε εμμονή στο παρελθόν. Είναι φάρος για το μέλλον, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει με αγνόηση και παραχάραξη του παρελθόντος. Η Μνήμη είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Αυτή συνέχει κοινωνίες και δομεί ταυτότητες. Είμαστε αυτό που θυμόμαστε και θυμόμαστε τη γενοκτονία, όχι για να θυματοποιούμαστε, αλλά για να αποτρέψουμε ανάλογα εγκλήματα, τόσο όσον αφορά εμάς αλλά και οποιονδήποτε άλλο λαό. 

   Αυτό σηματοδοτεί η 19η Μάη, πως η Μνήμη αποτελεί το σπόρο της αναγέννησης των απανταχού γενοκτονημένων λαών. Είναι η ελάχιστη συμβολή μας ενάντια σε ανάλογα εγκλήματα που συντελούνται σήμερα και στην αποτροπή τους στο μέλλον. Η μνήμη είναι προϋπόθεση της συνείδησης. Μόνο ένας λαός με συνείδηση μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον με όραμα και σχέδιο. Για να προχωρήσει πρέπει να ξεπεράσει, όχι να ξεχάσει, το τραύμα. Η υπέρβαση έρχεται μέσα από τη δικαίωση και η δικαίωση για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν αφορά μόνο αυτόν που το υπέστη, αλλά όλη την ανθρωπότητα και όλους τους λαούς. 

Η πορεία του Ποντιακού Ζητήματος

Από το Πόντιοι Δικαίωμα στην Μνήμη στην διεθνοποίηση και την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης Όλων των Θυμάτων του Κεμαλισμού.

 

Δύο νέα βιβλία,στη ρωσική και την ελληνική γλώσσα,για τη Γενοκτονία.Феофанис Малкидис:Геноцид Греков- Геноцид Греков Понта

Ο Ελληνισμός στον Σημερινό Πόντο

Είναι μια Ανάσταδη κι αυτό!

Η εκπομπή "365 στιγμές" με επίσκεψη στον σημερινό Πόντο και τους κατοίκους του να ομιλούν χωρίς φόβο ρωμαίικα!

Κλικ ΕΔΩ ή στην φωτογραφία για να δείτε την εκπομπή...

Καθώς πήγαινα στη Σουμελά είδα τον Βαζελώνα 

  και έγραψα ένα τραγούδι με μάτια δακρυσμένα

 Η Τραπεζούντα και ο Πόντος και όλα τα μοναστήρια,

 Η Σαμψούντα και ο Πόντος και όλα τα μοναστήρια,

 μείνατε χαλασμένα στα έρημα τα μέρη 

Χάλασαν οι τοίχοι  σας,

 σαπίσαν τα στηρίγματα σας,

 χορτάρια και τσουκνίδες φύτρωσαν αλόγυρά σας

Η Ριζούντα και ο Πόντος και όλα τα μοναστήρια,

μείνατε σαν ορφανά στα έρημα τα μέρη

Το τραγούδι του "τουρκο"Πόντιου λυράρη, δημοφιλή καλλιτέχνη στην Τουρκία, στον επίλογο της εκπομπής.

Η εκπομπή κάνει ένα οδοιπορικό στα ορεινά χωριά του Πόντου και στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, στα σπίτια, στα γλέντια, στους ανθρώπους που κρατάνε ακόμα ζωντανό το ελληνικό στοιχείο. 

Ο Πόντος στη ζωή και στη μνήμη των ανθρώπων που κατάγονται από εκεί, αλλά και όλων των Ελλήνων, έχει συνδεθεί με τον πόνο, τη γενοκτονία, τον βίαιο ξεριζωμό.

 Οι Τούρκοι προσπάθησαν να εξοντώσουν ή να αφομοιώσουν τους Πόντιους και να αφανίσουν αυτόν τον πανάρχαιο ελληνικό πληθυσμό από την Τουρκία. Όμως ο Πόντος δεν είναι μόνο κάτι που χάθηκε, αλλά κάτι που μέχρι σήμερα παραμένει ζωντανό.

ΠΗΓΗ: https://www.ertflix.gr/vod/vod.392051-365-stigmes-34

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ογδόντα χρόνια από το μαζικό έγκλημα των Γερμανών κατακτητών την Πρωτομαγιά 1944 στην Καισαριανή

Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ*

Ήταν 1η Μαΐου του 1944, ακριβώς ογδόντα χρόνια πριν, όταν οι Γερμανοί κατακτητές, διέπρατταν ένα ακόμη (δυστυχώς ατιμώρητο μέχρι σήμερα) μαζικό έγκλημα. Η εκτέλεση στην Καισαριανή, των διακοσίων Ελλήνων πατριωτών, κρατούμενων στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, αποτελεί μία ακόμη κηλίδα, μία ακόμη βάρβαρη πράξη των κατακτητών, για την οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η εκτέλεση των διακοσίων Ελλήνων έχει και μία πολύ ιδιαίτερη παράμετρο, που αποδεικνύει για ακόμη μία φορά, το μεγαλείο της αντίστασης στους κατακτητές και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους, καθώς και το ήθος των ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας. Η κορύφωση του δράματος της εκτέλεσης έγινε με την πράξη ενός από τους κρατούμενους, του Ναπολέοντα Σουκατζίδη.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής. Μετά τη Γενοκτονία από τον ατιμώρητο Κεμαλισμό από την οποία διασώθηκε η οικογένειά του και αυτός, εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης, αλλά έμελλε να δολοφονηθεί από το Ναζισμό.

Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα, ενώ είχε και συγγραφικό έργο. Κατά την διάρκεια της κατοχής συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και από τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.

Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το όνομά του ήταν μεταξύ των διακοσίων Ελλήνων που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, ως αντίποινα για την επίθεση και την εκτέλεση του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ, στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας. Ο διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του.

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι δολοφονήθηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

 (ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ, ΣΤΙΣ 29-4-24)

Αγαπητοί φίλοι, εκ μέρους του ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ανέλαβα να αποχαιρετήσω τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, φίλο, συμπαραστάτη και εκλεκτό πατριώτη.

Για το πολιτικό του μέγεθος, σίγουρα υπάρχουν καταλληλότεροι να μιλήσουν. Μπορούμε και οφείλουμε όμως να πούμε πολλά και εμείς που είχαμε την τύχη να μας συμβουλέψει, να μας εμπνεύσει, να μας ενεργοποιήσει.

Η ασκητική του παρουσία στον κόσμο αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη για το πολύπλευρο διανοητικό του έργο. Κρατημένος μακριά από την βοή ανούσιων κοινωνικών επαφών, θεμελίωσε ένα πνευματικό οικοδόμημα, που, χωρίς να έχει σχέση με πολιτικά κόμματα, αναβάθμισε την ιδέα της πολιτικής. Μοιραζόταν διαρκώς οράματα, υποδείκνυε προοπτικές και πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις. Χωρίς να είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όργωνε όπως και εκείνος ακούραστα την Ελλάδα και όχι μόνο, για να αφυπνίσει συνειδήσεις. Έγινε κατανοητός ή θεωρήθηκε ονειροπόλος; Εφαρμόστηκαν οι ιδέες του ή απλώς αγνοήθηκαν;  Αποτέλεσαν αγωνιστικό φάρο ή λεηλατήθηκαν προς εντυπωσιασμό; Γνωρίζουμε καλά οι περισσότεροι τι συνέβη. Για το λόγο αυτό, πολλές συγγνώμες του οφείλονται από όσους τον υπονόμευσαν, αλλά διατήρησαν μέσα τους έστω μια σταγόνα φιλότιμου.

Από τις πολλές παραμέτρους της ζωής του θα εστιάσουμε μόνο σε τρεις, με τη βεβαιότητα ότι η μελέτη της προσωπικότητας και του έργου του θα αποτελέσουν αντικείμενο ευρύτατης έρευνας στο μέλλον.

Πρώτα από όλα θα αναφερθούμε στη σχέση του με την εξουσία. Άλλοι γύρω του την επεδίωξαν μανιωδώς, άλλοι την αποδέχτηκαν με ικανοποίηση, άλλοι την εκμεταλλεύθηκαν ασύστολα. Ο Μιχάλης, παρότι ήταν σε επαφή με όλους αυτούς και παρά τις αντιδικτατορικές  περγαμηνές του, απλώς την περιφρόνησε. Ήταν δίπλα τους χωρίς να είναι μαζί τους. Μπορούσε να γίνει βουλευτής ή υπουργός. Δεν το έκανε, μένοντας πιστός στη διάκριση κομματικών και εκτελεστικών αρμοδιοτήτων. Δεν εξαργύρωσε αγώνες. Δεν χρειάστηκε καν να δεθεί σε κατάρτι, σαν άλλος Οδυσσέας, για να μην παρασυρθεί από το τραγούδι των σειρήνων της εξουσίας. Παρότι η ζωή του όλη ήταν πάλη με Λαιστρυγόνες. Παρότι πολλοί γύρω του επέλεξαν να γίνουν Λωτοφάγοι.

Θα συνεχίσουμε με τη συμβολή του Μιχάλη στην υπόθεση της ποντιακής γενοκτονίας. Το 1994 ψηφίστηκε από τη Βουλή η 19^η Μαΐου ως ημέρα τιμής και μνήμης της. Κορυφαίο  επίτευγμά του αυτή η απόφαση. Μέχρι τότε όσα είχαμε υποστεί οι Πόντιοι από το 1914 έως το 1923 ήταν επτασφράγιστο μυστικό. Για δεκαετίες ολόκληρες ήμασταν θύματα, όχι μόνο των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών, αλλά και της εγχώριας κρατικής αλαλίας. Μόνο μετά την ιστορική αυτή ημερομηνία πάψαμε να είμαστε οι παρόντες που απουσιάζαμε από την κοινωνία, την Πολιτεία, την εκπαίδευση, τη διεθνή κοινή γνώμη. Ο Μιχάλης δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Στις πολυάριθμες ομιλίες και στα βιβλία του κατήγγειλε επανειλημμένα και απερίφραστα την Τουρκία ως ταραχοποιό της ανατολικής Μεσογείου και δυνάστη των λαών της περιοχής. Όσο μάλιστα κι αν είναι θέμα ειδικών  αναλυτών η σχέση των αγνοημένων πολιτικών του προτάσεων με την αναποτελεσματικότητα της εξωτερικής μας πολιτικής, σίγουρη παραμένει η ματαιότητα μιας «φιλίας» επιβεβλημένης από συμμαχικές επιταγές.

Φτάνουμε τέλος στη σχέση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη με την πατρίδα. Μπορεί κάποιοι γνωστοί του να την υπηρέτησαν με αυτοθυσία, κάποιοι να την καπηλεύτηκαν, κάποιοι να την ξεπούλησαν και κάποιοι να τη στραγγάλισαν περιορίζοντας την στο αθηναϊκό κέντρο. Αυτός, γεννημένος μακριά από το ιδεοκτόνο αττικό λεκανοπέδιο, όχι μόνο νοιάστηκε για την περιφέρεια, αλλά άπλωσε την Ελλάδα από τον Πόντο και τον Καύκασο ως την Κάτω Ιταλία, από τη Βόρεια Ήπειρο και τα Βαλκάνια ως την Κύπρο. Επισκέφθηκε πλήθος κοινότητες του εξωτερικού θεωρώντας πως αποτελούν προεκτάσεις της πατρίδας. Σε περίοδο που η κοινωνία δεχόταν συστηματικά τις βολές της  οικουμενιστικής λαίλαπας, εκείνος αγωνιζόταν για Ελλάδα οικουμενική. Αυτός θεωρούσε πως είναι ο ρόλος της στον κόσμο και όχι η παροχή τουριστικών υπηρεσιών.

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού - ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού που διοργανώνει η ΔΙΣΥΠΕ στις 5-6 Αυγούστου 2017 

στο Δημαρχείο Πανοράματος αίθουσα "Λίτσα Φωκίδου" στη Θεσσαλονίκη.

12.00-14.00 ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑ :«ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: ΣΤΟΧΟΙ – ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ»

 ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ:ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΟΡΑΚΛΙΔΗΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ: -ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ , πρώην Πρόεδρος της Βουλής 

-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΟΥΦΑΣ , πρώην Πρόεδρος της Βουλής

 -ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ, πρώην Βουλευτής 

-ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ , Πολιτικός Επιστήμονας –Κοινωνιολόγος 

Δείτε videos & φωτογραφίες: https://www.livemedia.gr/disype18 

... Στο σπίτι μιλάμε μόνο Ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου...

... Στο σπίτι μιλάμε μόνο Ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου...


“Αν δεν το κάνω εγώ ποιος θα το κάνει; ” μου έλεγε η Μερβέ.

Δηλαδή στο σπίτι τι μιλάτε; ”Μόνο ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου. Όταν με πάρει η μάνα μου τηλέφωνο και μιλήσω τουρκικά καταλαβαίνει αμέσως πως είμαι με κάποιον άλλον μαζί και μου το λέει”.

Η Μερβέ ειναι από το Çaykara μια περιοχή στον ανατολικό Πόντο που παράγει καλό τσάι, και έχει τα περισσότερα ελληνόφωνα χωρία στην περιοχή. Kadahor λέγεται στην τοπική γλώσσα. Κατωχώρια δηλαδή, γιατί ειναι στον κάμπο, προς την θάλασσα στους πρόποδες των Ποντιακών Άλπεων..

Η Μερβέ σπούδασε Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία. Δουλεύει τώρα για τον Ομέρ Μπέϊ, πατριώτης της και αυτός. Βγάζουν βιβλία, ένα λογοτεχνικό περιοδικό, οργανώνουν συνέδρια. Ανάμεσά τους και αυτό που συμμετείχα πριν λίγες μέρες. (Ομήρος, Τροία, Καζαντζάκης).

Η μεγάλη αγάπη της όμως είναι η πατρίδα της, ο Πόντος, το Κατοχώρ.

Μεράκι της να κρατήσει την παράδοση, την γλώσσα, τους χορούς, την μουσική των προγόνων της.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΣΤΙΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΤ3

Μια ιστορική συνέντευξη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στις Ανιχνεύσεις της ΕΡΤ3 το 1996

Ο Μιχάλης και εμείς...

Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης - Cardinal Bessario

Ο Μιχάλης και εμείς...

...ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ απ` τα παλίμψηστα της γητευτικής θεογονίας και επιστημοσύνης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Το Βιτρούβιο Αριστοτελικό όν, ο ανυπόφορα ιδιοφυής Μιχάλης, ο μέγας Τέκτονας με τον εξευγενισμένο ως τα μποζόνια Πατριωτισμό του και τον αριστουργηματικό δημόσιο λόγο του έφυγε πρόωρα, αποστερώντας τις συνηγορίες μας από το ηθικό πλεονέκτημα κι ένα τέλειο άλλοθι.

Έφυγε Άνοιξη, ταιριαστά της Ακριβής του στοχασμού του, ταιριαστά του έντιμου Σοσιαλισμού του, ταιριαστά της περήφανης καταγωγής του, ταιριαστά της υπέροχης ηθολογίας του.

Έζησε υπάκουα στη νομοτέλεια των μοιραίων του είδους του, των σπάνιων μεταξύ των χαρισματικών του νου και των ενάρετων της ψυχής.

 
Ένας μοναδιαίος Πολίτης, ποιητής στην Επιστήμη, στις Κοινωνίες και στα Πολίσματά του.
Η απουσία του θα ρίχνει την ανηλεή σκιά της στα κοινά των Ποντίων σαδιστικά.

Όπως των πρέπει.

Ήμασταν λίγοι ως ακροατές, ακόμη λιγότεροι ως συνεργάτες, απόντες ως μαθητές κ ανύπαρκτοι ως αναγνώστες του.

Μας μοίραζε της επιστήμης του αστρολάβους κι εμείς τους κάναμε πρεσπαπιέ.

Μας δώριζε ελιξίρια νιότης και μεις τα θαρρούσαμε μούσκιο της εκ γενετής προγηρίας μας.

Μας έδινε ρόλους σε μπλόγκ-μπάστερ και μεις ατακάραμε απ’ τα σχολικά μας σκετς.

Μας έραβε για γκαλάζζ και μεις στο δρόμο φορούσαμε γαλότσες.

Μας έδειχνε αειθαλή δέντρα και μεις νοούσαμε πόσα κόσκινα φιάχνει το ξύλο τους.

Μας δασκάλευε ψυχοτρόπα συνθήματα και μεις απηγγέλαμε βουκολικά έπη.

Μας κάθιζε σ` οράματα, μας φίλευε σε ξέφωτα και μεις παραγοντίζαμε σ` ανήλια

και λυκόφωτα.

Μας διαρμήνευε τη βασική σκέψη του πολίτη και μεις αναρωτιόμασταν `τη ποπά τα πρόγατα άτσαπς που κεκά χορεύνε`.

Αγκάλιαζε με στοργή και καρτερία την ανεπάρκεια μας, αγκαλιάζαμε μ` αγνωμοσύνη κ` αδιαφορία την Καινή Διαθήκη του.

Ο ένας που μπόλιαζε με Ρωμιοσύνη τα μανιφέστα του Ventotene, ο GOAT στην μεταπροσφυγική οντότητά μας, το ένα Χελιδόνι που πάσχισε να γυρίσει τον Ήλιο,
ο ανθ `ημών στα μουχαπέτια του Ραφαηλίδη, της Αρβελέρ και του Καστοριάδη.

Ένας Κρόιφ σε εντεκάδα πιθήκων που όλο πάλευε να τη βγάλει τσάμπιονς λιγκ.

Μας εκχώρησε το Κάλος, την Αρετή και Τρόπο του και μεις ήμασταν σαν ΟΣΕΠΕ.

Ανάθεμα και αν καταλάβαμε τι μας έλεγε, δόξα τω Θεώ που δε θα καταλάβουμε ποτέ
τι έχασε το Affentheater σύμπαν των κοινών μας.

Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης Cardinal Bessario

(για λογαριασμό όσων ντρέπονται να τον αποχαιρετήσουν μήπως ακούσει και τους γυρέψει τη ματιά).

Υ.Γ
Ο Μιχάλης που ‘βγαζε γλώσσα στον Ανδρέα των 80´s, ήδη τον σιμώνει ξανακουνώντας του το δάχτυλο:
``...δεν είναι διεθνισμός να ξισώσουμε τον Κολοκοτρώνη με τον Δράμαλη πρόεδρε...``

+ ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ... Α Θ Α Ν Α Τ Ο Σ!

Αθάνατος ο Τραντέλλενας!!!

Ολοκληρώθηκε το λαϊκό προσκύνημα των Αθηναίων φίλων του

 - Με την ελληνική και την ποντιακή σημαία σκεπασμένο το φέρετρό του και συμπατριώτης του από τον Πόντο έφερε λίγο χώμα και αγίασμα από την Παναγία Σουμελά Τραπεζούντας.

- Στον αποχαιρετιστήριο λόγο του, εκ μέρους των συναγωνιστών του, ο Βασίλης Ασημακόπουλος   συγκινημένος έδωσε τη διαβεβαίωση,

 "...Το μόνο που μπορούμε να σου υποσχεθούμε, συντετριμμένοι καθώς είμαστε, όπως μας ακούς και μας βλέπεις, εμείς οι σύντροφοί σου,  ότι θα συνεχίσουμε αυτή την κληρονομιά που εσύ όχι μόνον αφειδώλευτα και διαρκώς μας μεταλαμπάδευσες και απλόχερα μας πρόσφερες,  αλλά εμπλούτισες την κληρονομιά, το περιβόλι..."

Ακολούθησε το τελευταίο αντίο, ο ευχαριστήριος αποχαιρετισμός των Ποντίων, η Θεοδώρα Ιωανννίδου εκ μέρους του Κέντρου Ποντιακών Μελετών και ο Πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Γιώργος Βαρυθυμιάδης, 

εκ μέρους των Κούρδων, ο Ιμπραχέμ Μουσλέμ, διπλωματικός εκπρόσωπος του Κόμματος Δημοκρατικής Ενότητας (PYD) στα Βαλκάνια,

ο εκπρόσωπος των Αρμενίων, 

και εκ μέρους των Ασσυρίων ο Πρόεδρος των Ασσυρίων στην Ελλάδα Κυριάκος Μπατσάρας.

Είναι οι εκπρόσωποι των λαών για τους οποίους ο Μιχάλης εκπλήρωσε το διεθνιστικό του καθήκον, με τους πονεμένους λαούς που συμπορεύτηκε στους αγώνες και  έδειξε τον δρόμο της ειρήνης στην Μικρά Ασία, την Ανατολική Μεσόγειο.

Με τους ήχους της λύρας, όπως άρμοζε, και τραγουδώντας μαζί με τον Ηλία Υφαντίδη το «Αητέντς επαραπέτανεν» (τον ποντιακό ύμνο προς τον Άγνωστο Στρατιώτη), εκατοντάδες Πόντιοι και μη που συγκεντρώθηκαν στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών αποχαιρέτησαν τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης.

Η ποντιακή ράτσα του Βασίλη Καρρά

Του καθηγητή Κώστα Φωτιάδη 

Ήταν 30 Μαρτίου 2010, όταν στην ΠΥΛΗ ΑΞΙΟΥ, στο μουσικό Κέντρο του Γιώργου Ποζίδη, είχα κάνει την τιμητική εκδήλωση «ΠΟΝΤΟΣ-ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ», για τον Χρύσανθο μας με όλους τους Πόντιους καλλιτέχνες.

 Παρών στην εκδήλωση και ο Βασίλης Καράς. Λίγα χρόνια νωρίτερα στο χωριό της Ειρήνης του χάρισα τους 14 τόμους της Γενοκτονίας. Μετά από λίγες ημέρες με κάλεσε για φαγητό στον προσωπικό του παράδεισο, το χωριό της Ειρήνης για να με ευχαριστήσει για το μεγάλο επιστημονικό μου έργο. Εκεί με ρώτησε εγώ τι μπορώ να κάνω και εγώ του απάντησα λακωνικά πολλά.

 Έχουμε έλλειψη για όλο το ελληνικό κοινό από τραγούδια που να αναφέρονται στο δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Θα μπορούσες να παίξεις σημαντικό ρόλο. Μου απάντησε με ένα ξερό καλά. Μέσα του καλλιεργούσε την πρόταση μου. Όχι μόνο δεν την ξέχασε, αλλά μετά την εκδήλωση της 30 Μαρτίου, αργά τα μεσάνυχτα μου τηλεφώνησε και μου είπε: 

Άκου αυτό το τραγούδι και πες μου τη γνώμη σου. Εντυπωσιάστηκα, συγκινήθηκα, για να μην πω έκλαψα και αμέσως του απάντησα ότι είναι πλέον το τραγούδι που μας εκφράζει ιστορικά. Πρέπει να γίνει δίσκος. Θα μιλήσουμε αύριo τι πρέπει να κάνουμε. 

Απομονωμένη κοινότητα μιλά ακόμα τα Romeyka στα βάθη της Τουρκίας – Η διάλεκτος που θυμίζει αρχαία ελληνικά

Στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στην Τουρκία, μία απομονωμένη κοινότητα μιλάει μέχρι και σήμερα τη διάλεκτο Romeyka (Ρωμέϊκα), που θυμίζει τα αρχαία ελληνικά.

Ποικιλία από ποντιακά

Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν πως πρόκειται για ποικιλία από ποντιακά, με δομικές ομοιότητες ως προς την αρχαία ελληνική γλώσσα, οι οποίες όμως δεν παρατηρούνται στα νέα ελληνικά.

Τα παραπάνω στοιχεία δημοσιεύτηκαν στη βρετανική εφημερίδα Independent.

Η κοινότητα των 5000 ατόμων ζει σε σύμπλεγμα χωριών κοντά στην Τραπεζούντα, όπου κάποτε βρισκόταν η περιοχή του αρχαίου Πόντου.

Μιας ελληνικής αποικίας όπου ο Ιάσωνας και οι Αργοναύτες, σύμφωνα με τον μύθο, επισκέφθηκαν κατά τη διάρκεια του επικού ταξιδιού τους από τη Θεσσαλία για την ανεύρεση του Χρυσόμαλλου Δέρατος στην Κολχίδα (τη σημερινή Γεωργία).

Η κοντινότερη στα αρχαία ελληνικά

Αντίσταση στην παράδοση και την υποταγή στην Τουρκία

Του Θεοφάνη Μαλκίδη

Αυτή είναι η Γκιουλάν Αβτζί, η κουρδικής καταγωγής πρώην βουλευτής του Σουηδικού Κοινοβουλίου. 

Πριν από λίγο η Τουρκία της "Γαλάζιας Πατρίδας", των Γκρίζων Λύκων και της εισβολής στην Κύπρο, στον Έβρο και το Αιγαίο,  ζήτησε από τη Σουηδία να την παραδώσει ως όρο, μεταξύ των άλλων απαιτήσεων της,  για να ψηφίσει υπέρ της ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ ! 

 Η Γκιουλάν Αβτζί με την οποία ήμασταν μαζί στη Στοκχόλμη το 2010, στην ιστορική στιγμή της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων από τη Βουλή της Σουηδίας, είναι η βουλευτής η οποία ήταν κατά της  γραμμής άρνησης του κόμματος της και με τη δική της ψήφο έγινε αποδεκτό το αίτημα της αναγνώρισης: 

131  υπέρ,  130 κατά  ! 

Έναν αιώνα μετά το ατιμώρητο  έγκλημα η Τουρκία συνεχίζει να αρνείται την ευθύνη της και εξακολουθεί να  εκφοβίζει και να απειλεί τους πρωταγωνιστές του Αγώνα για τη Μνήμη  και τη Δικαιοσύνη ! 

Στήριξη στην Γκιουλάν Αβτζί,  Αποκατάσταση της Αλήθειας, Καταδίκη της Τουρκίας, Αναγνώριση της Γενοκτονίας τώρα!

"Τον απάτριδα"

του Χατζημωυσιάδη Παναγιώτη. 

Οι διωγμοί, η προσφυγιά, οι πληγές... 

~~~~~~~~~~~

1923, Απτουραχμανλή, 

περιφέρεια Ακ ταγ Μαδέν, Πόντος

… Πατρίς. Της πατρίδος, τη πατρίδι, την πατρίδα. Την πατρίδα μου. Ναι, την πατρίδα μου… Εκ του πατήρ. Αρσενική φύτρα, θηλυκό γέννημα. Πατέρας και μάνα μαζί. 

Ψέματα. Ούτε πατέρας ούτε μάνα. Ορφανά εμείς…

Φέρνει ξανά μια γύρα το σπίτι. Πλιθόκτιστο, δύο δωμάτια μπροστά, η κουζίνα από πίσω. Στο πλάι αποθήκη, στάβλος, κοτέτσι. Το μέρος δέκα μέτρα απόσταση, στο ανάμεσο πηγάδι και τουλούμπα. Μανταλωμένα παραθύρια, αμπαρωμένες πόρτες, τα κουβαλητά εξαφανισμένα, τα ακούνητα και τα βαριά στη θέση τους. Νοικοκύρης από πάντα, προκομμένη κι η κυρά του, είχε να λέει όλο το χωριό, τι σπίτια, τι συγυρίσματα, τι μαντριά, τι αυλές, τι χωράφια. Έτσι ήξερε, έτσι έκανε. Γιατί, δηλαδή, να αλλάξει τώρα; Ως και για τις κότες προνόησε, φρέσκο νερό και σκορπισμένο στάρι, σαν κάθε μέρα. 

Μπαίνει πάλι στο σπίτι, να δει για τελευταία φορά. Σκοτάδι και σιωπή ζευγαρώνουν με τη στεναχώρια του. Αλλόκοτες μορφές αντίκρυ απ’ την καντήλα σκαρφαλώνουν στον τοίχο, ανεβαίνουν στο ταβάνι, ρίχνονται στο πάτωμα. Ζεματάει το λάδι και τσιρίζουν.

Βγαίνει έξω. Στέκεται και κοιτάει. Λέει να κρατηθεί. Πρέπει να κρατηθεί. Λευτερώνει ένα στεναγμό να ξεθυμάνει. Υγρός και βραχνιασμένος ακούγεται, σαν ψυχοφιλητό πνιγμένου θρήνου. Σφαλίζει την εξώπορτα και βάζει κλειδωνιά. Κρύβει το κλειδί κάτω απ’ το πιατάκι της γλάστρας, στο παραθύρι το δεξί. Βασιλικός και μοσχοβολάει. Πού ξέρεις; λέει από μέσα του ψέματα να παρηγορηθεί.

… Κλειδί. Εκ του κλειδίον, εκ του κλεις, εκ του κλείω. Όθεν κλειδωνιά, κλείθρο, κλεισούρα, κλειδώνω. Κλειδώνω την πόρτα, που λέμε, ήγουν σφαλίζω το σπίτι μου.

Να ’ρθουν μετά οι άλλοι και να το ’βρουν νοικοκυρεμένο. Να μην έχουνε να λένε…

Όλο του το βιος, στον αραμπά φορτωμένο. Δυο γελάδια, τέσσερα παιδιά, το μεγάλο, ο Πετράκης, σακάτικο το έρμο, πάνε τρία χρόνια που το ’παθε, ένα κορίτσι, η γυναίκα, κατιτί νοικοκυρικά. Είκοσι χρόνια δουλειά και ξανά δουλειά. Σχολείο και χωράφια, χωράφια και σχολείο. Μισός αραμπάς το φόρτωμα. Το άλλο μισό η οικογένεια. Αναστενάζει. Σέρνει τα ζωντανά ως το δρόμο. 

Αντίκρυ, τριάντα μέτρα απόσταση, ο Τούρκος. Χασάν το όνομα. Γυναίκα, παιδιά, Χασάν έξω απ’ το σπίτι με τα χέρια σηκωμένα. Στέκεται και βλέπει. Από γεννησιμιού τους γειτόνοι, όλη μέρα τα παιδιά τους παιχνίδια και μαλώματα, κακή κουβέντα δε γύρισε ο ένας στον άλλο. Φίλος καρδιακός, φίλος αχώριστος, και ας το ’χανε σκοπό Θεοί και δαίμονες να τους χωρίσουν.

… Φίλος, ήτοι αγαπημένος, καθότι εκ του φιλώ, ήτοι αγαπώ. Όθεν φιλία, φιλί, φίλτρον. Φιλίων ή φίλτερος, φίλτατος.

Ο Παύλον, ο Χάλον, ο Γιάννες και ο Χασάν φίλτατοι. Οι τρεις στο χώμα, ο τέταρτος ξωπίσω. Κρατιέται, άραγε, φιλία ανείδωτη;

Καταπίνει το σάλιο του, κλείνει το φράχτη και ανεβαίνει στον αραμπά. 

«Χάιτε», φωνάζει δυνατά να κρύψει το βράχνιασμα και χτυπάει τα λουριά. 

Πορεία για πλατεία. Στ’ αξημέρωτα ακόμα το πρωινό, σκοτάδι και φως ανάκατα, αλλά όλο το χωριό στο πόδι σηκωμένο. Όχι όπως το ’χαν από πάντα συνήθειο, χωράφια, αμπέλια, Αύγουστος μήνας, που πήγαινε άλλος θέρισμα, άλλος τσάπισμα, άλλος πότισμα, στα ξανάμματά του το μεροδούλι. Τώρα, πρόσωπα αγέλαστα, μάτια φουσκωμένα, κεφάλια κατεβασμένα, βήμα βαρύ, σερνάμενο. Μαγνήτης από κάτω το χώμα και τραβάει.

Ανταλλαγή τούς είπανε αλλά στα αλήθεια φευγιό με το ζόρι. Παίρνεις τους από δω, τους πας εκεί, κουβαλάς τους από κει, τους βάζεις εδώ. Λες και παιχνίδι. Ρίχνεις μια πατρίδα και στήνεις άλλη. Δίνεις και παίρνεις, δηλαδή. Δίκαια πράματα, νοικοκυρεμένα, με υπογραφές και τα τοιαύτα. Όλοι ευχαριστημένοι. 

Δέκα μέρες τώρα, από στόμα σε στόμα, όπου και αν καθίσεις, μ’ όποιον και αν βρεθείς τα ίδια και τα ίδια. «Σο μέρωμα απάν τη Παναΐας, σην πλαταίαν»… «Σο μέρωμα απάν τη Παναΐας, σην πλαταίαν»… «Σο μέρωμα απάν τη Παναΐας, σην πλαταίαν»… Αυτό και μόνο. Τίποτα άλλο, σα να το ’χουν συμφωνημένο ως εκεί να φτάνει ο λόγος. Παραπάνω και να ’θελαν δεν πάει. Καρφιά οι λέξεις και μπήγονται βαθιά στο κεφάλι τους. Όσο λιγότερες τόσο το καλύτερο. Τι, γιατί, πού, πώς αμίλητο και ας ξέρουν. Από Απτουραχμανλή, περιφέρεια Ακ ταγ Μαδέν, πορεία προς Άγκυρα, ύστερα τρένο για Κωνσταντινούπολη, κατόπι βαπόρι για Ελλάδα. Για τα μετά, πού να ξέρουν; Τους γύρεψε κανένας λόγο; Τους έδωσε κανένας λογαριασμό; Τίποτα. Να φύγουν, τους είπαν. Μόνο αυτό. Να φύγουν. Γιατί, λέει, δεν τους θέλουνε εδώ και να πάνε στην πατρίδα τους. Πού; Στην πατρίδα τους… 

Στέλιος Κούκος: Επέτειος γενοκτονίας, Οι τραγικές παναγιές του Πόντου

 

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Ο ελληνικός κόσμος του Πόντου και οι τραντέλλενές του κάθε τέτοια μέρα έρχονται ως εμάς ζητώντας σεμνά το μερίδιο μνήμης που τους αντιστοιχεί. Το ίδιο κάνουν και στις λοιπές ιστορικές επετείους όλοι οι γνωστοί ήρωες και μάρτυρες, κάθε άγνωστος ηρωικά πεσών ή μάρτυρας που δεν διασώθηκε το όνομά του στις ιστορικές διφθέρες, τα δεφτέρια της μνήμης.

Αυτοί, βεβαίως, έχουν κατακτήσει ότι άξιζαν και η δική μας ανάμνηση μοιάζει ευτελής.

Αλλά πάλιν ανταριάζομαι όταν θυμάμαι εκείνες τις μάνες του Πόντου που έπνιξαν με τα ίδια τους τα χέρια τα βρέφη τους ή τα έριξαν σε ποτάμια «ησυχάζοντάς» τα για πάντα. Ότι το κλάμα τους ήταν απόδειξη ζωής και αυτοί έπρεπε να φεύγουν σαν νεκροί, για να μην τους σκοτώσουν άλλο την ψυχή που τους απέμεινε στα τρομαγμένα φυλλοκάρδιά τους!

Και πόσες άλλες αγαπημένες ψυχές άφησαν πίσω τους φεύγοντας οι γυναίκες αυτές γονείς, συζύγους, αδέλφια, λοιπούς συγγενείς, φίλους οι οποίοι σφαγιάστηκαν, που πέθαναν στις εγκληματικές τουρκικές «ευρεσιτεχνίες» των ταγμάτων εργασίας, τα οποία έλιωναν σώματα και ψυχές σε ατέλειωτες πορείες θανάτου!

«Μεταστάσεις» σωμάτων και ψυχών εν πορεία· αλλά και με την απορία για το μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη εγκληματική εφευρετικότητα!

19η Μαΐου 1923 - Ο ΠΟΝΤΟΣ ΖΕΙ!

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

ΑΜΕΣΑ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ

Γιώργος Τασιόπουλος 

 Τα όσα συνέβησαν στον Πόντο από την αρχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το 1923 αποτελούν μέρος μιας μεθοδευμένης και συστηματικής ακραίας εθνοκάθαρσης,  που στράφηκε εναντίον όλων των χριστιανικών λαών και αφορούσε την εξόντωση αμάχων.  

Στην περίπτωση του Πόντου, η εθνοκάθαρση αυτή έφτασε στον υπερθετικό βαθμό της, έγινε γενοκτονία. Τα αρχειακά ντοκουμέντα από οθωμανικές και διεθνείς πηγές, οι μαρτυρίες και τα στοιχεία, που συνεχώς έρχονται στο φως από την έρευνα -πλέον και μέσα στη ίδια την Τουρκία- αποδεικνύουν πως πρόκειται για γενοκτονία.

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας έχει κύρια πολιτικό περιεχόμενο και είναι μία πολιτική πράξη, είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων.

Ξένα κέντρα με βεβαρημένο παρελθόν σε βάρος των δικαίων της χώρας μας (ΗΠΑ- Γερμανία) πιέζουν και επιδιώκουν  τη διαπραγμάτευση και απεμπόληση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. 

 Οδηγούνται οι απόγονοι των 353.000 σφαγέντων  Ποντίων, τα αδικαίωτα θύματα, πιεζόμενοι από ξένα κέντρα, δια της λήθης να συναντηθούν με τους αμετανόητους θύτες τους, με το κίνδυνο να επαναληφθεί το ατιμώρητο έγκλημα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ, Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΠΑΙΤΕΙ:

Τη διδασκαλία της ποντιακής γενοκτονίας καθώς και των άλλων χριστιανικών λαών στη Μ. Ασία στο ελληνικό σχολείο. 

  Σε πρώτο επίπεδο πρέπει να επιδιωχθεί η προώθηση του ζητήματος με σκοπό την ανάδειξή του για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας. Μέχρι τώρα το  ελληνικό κράτος δεν έκανε το χρέος του.

 Σε δεύτερο επίπεδο πρέπει να απαιτηθεί η ανάληψη της ευθύνης για το απαράγραφο έγκλημα. Είναι ανάγκη οι απόγονοι των φυσικών αυτουργών να γνωρίζουν.  Το ζητούμενο είναι η ιστορική και ηθική δικαίωση των θυμάτων και η υπευθυνοποίηση του καθεστώτος, που κυβερνά πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά την Τουρκία. Αυτό αποτελεί συνέχεια του καθεστώτος εκείνου, που διέπραξε το έγκλημα της Γενοκτονίας. Καθημερινά οι οι συνεχιστές του συλλογικού εγκλήματος, κεμαλιστές και νεοσουλτάνοι προκαλούν, απειλούν τους αυτόχθονες λαούς της περιοχής και μιμούνται τον τρόπο των γενοκτόνων προγόνων τους χωρίς ίχνος μεταμέλειας.

Η αναγνώριση από τον θύτη, η συγγνώμη σημαίνει την αναγνώριση του λάθους και την μεταμέλεια, την μη επανάληψη.

Άλλες αναρτήσεις στο Γερομοριά για τον ΠΟΝΤΟ ΕΔΩ

Άλλες αναρτήσεις στο Γερομοριά για την ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΕΔΩ

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟ Κο GEOFFREY R. PYATT ΠΡΩΗΝ ΠΡΕΣΒΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Δευτέρα 8 Μαΐου 2023

ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟ Κο GEOFFREY R. PYATT ΠΡΩΗΝ ΠΡΕΣΒΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΞΙΟΤΙΜΟ Κο GEOFFREY R. PYATT ΠΡΩΗΝ ΠΡΕΣΒΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εισαγωγικό Σημείωμα

Τον Μάιο του 2021 έγραψα 10 επιστολές με θέμα την Ποντιακή Υπόθεση οι οποίες απευθύνονταν σε αντίστοιχους 10 πρέσβεις χωρών στην Αθήνα. Ζήτησα από τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Κουρουμπλή να τις υπογράψει και να τις αποστείλει. Αυτό τον τιμά. Δεν θα το έκαναν άλλοι.

Το Ποντιακό δεν είναι μία υπόθεση εσωτερικής κατανάλωσης πολιτικάντηδων ούτε περιορίζεται στους μαχαλάδες και τα dancing club όπως επιδιώκεται να γίνει. Είναι παρόν πλέον σε διεθνείς πολιτικούς και πανεπιστημιακούς θεσμούς και κυρίως στην κοινή γνώμη χωρών της Ευρώπης και Πολιτειών των ΗΠΑ.

Είναι ζήτημα που αφορά τους ξένους πρεσβευτές στην Αθήνα και όχι μόνο.

Μια επιστολή σε έναν πρέσβη μίας χώρας, στην περίπτωση μας των ΗΠΑ, δεν είναι μια προσωπική, ιδιωτική επιστολή. Αφορά τους θεσμούς των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της σχέσης τους με τα εκατομμύρια των Ποντίων που υπέστησαν και υφίστανται ακόμη και σήμερα στον Πόντο, την τουρκική ρατσιστική βαρβαρότητα. Το πλέον εχθρικό πεδίο ζωής των Ποντίων ανά τον κόσμο είναι αυτό του Πόντου, της πόλης της Τραπεζούντας, της πατρίδας τους.

Στις ΗΠΑ επιπλέον έχουμε τις πρώτες και περισσότερες αναγνωρίσεις της Ποντιακής Γενοκτονίας απ΄ότι σε άλλες χώρες. Η Αμερική είναι πληθυντική έγραψα το 2008 στην γνωστή επιστολή μου στον τότε Αμερικανό πρέσβη.

Συνεχιστής εκπρόσωπος των θεσμών των ΗΠΑ στη χώρα μας σήμερα είναι ο αξιότιμος κύριος Τζόρτζ Τσούνης. Αυτός αναλαμβάνει την σκυτάλη μιας ευγενούς δέσμευσης, ενασχόλησης με μια πολύ πλούσια πολιτισμικά αλλά τραγική, την πλέον τραγική στην Μικρά Ασία, Ποντιακή Υπόθεση.

Για πολλούς λόγους που θέτει η Ιστορία αλλά και η δική τους σχέση με την ιστορική μνήμη των λαών της περιοχής, μιλώ για τη μνήμη της οθωμανικής βαρβαρότητας στη Ρούμελη, αλλά και η σημερινή ανάγκη για μια ανθρωπιστική ματιά των ΗΠΑ και της διεθνούς κοινότητας στο γίγνεσθαι της Μικράς Ασίας, θέτουν το πρέσβη κύριο Τσούνη, μπροστά σε μία μεγάλη ευγενική πρόκληση. Να αποτελέσει συνεχιστή δύο μεγάλων ανθρωπιστών, αμερικανών διπλωματών του προηγούμενου αιώνα του Τζόρτζ Χόρτον και του Χένρυ Μοργκεντάου.

Από το 2006 κατά την ομιλία μου στα αποκαλυπτήρια του Μνημείου της Ποντιακής Γενοκτονίας στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, Polycentric Anatolia neither Scylla nor a Charybdis, ήταν ο τίτλος της, πρότεινα την δημιουργία δύο Μνημείων αφιερωμένων στη Μνήμη τους. Το ένα στις ΗΠΑ το άλλο στη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα.

Επανέφερα την πρότασή μου κατά την ομιλία μου στον Δήμο Νεάπολης – Συκεών της Θεσσαλονίκης τον Ιανουάριο του 2023.

Είναι όμως μεγάλη η ολιγωρία των ιστορικά εμπλεκόμενων και των τοπικών θεσμών.

Είναι η Ιστορία, το σημερινό Μικρασιατικό Αδιέξοδο το οποίο προκαλεί η Τουρκική Παθολογία που θέτουν το ζήτημα μιας Νέας Πολιτικής, Πολιτειακής Αρχιτεκτονικής στην Μικρά Ασία. Κανείς έντιμος άνθρωπος, έντιμος Κυβερνήτης, ειλικρινής υπερασπιστής αξιών δεν πιστεύει ότι στην «Τουρκία» σήμερα, γίνονται εκλογές σε συνθήκες δημοκρατίας.

Η Μικρή Ασία είναι ο καθρέφτης του κόσμου σήμερα. Το πεδίο κρίσης του. Αν θα κινηθεί προς την Βαρβαρότητα ή θα επιστρέψει στον Ανθρωπισμό ο οποίος κατά τον Κικέρωνα γεννήθηκε εκεί.

Αυτόν τον συναντάς στα ποντιακά τραγούδια. Σε στίχους που εκφράζουν τα υψηλότερα στον κόσμο ανθρώπινα αισθήματα, ιδανικά και αξίες. Μιλώ στα βιβλία μου γι΄αυτά. Το εντόπισε πριν ο Καβάφης.

Τον Μάιο του 2021 ανάλογες επιστολές στάλθηκαν και σε άλλους εννέα πρέσβεις στην Αθήνα, όπως της Ρωσίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας. Οφείλω να ομολογήσω όμως, κάνοντας έναν απολογισμό ότι η πλέον συγκινητική αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας ήταν αυτή του πρώην Γερμανού Προέδρου Γιοάχιμ Γκάουκ.

Δεν είχαμε κάτι ανάλογο από τις προαναφερόμενες άλλες χώρες.

Σήμερα δίνεται στη δημοσιότητα το περιεχόμενο της επιστολής προς τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ Geoffrey Pyatt.

Ο Μάιος είναι ο Μήνας του Ανθρωπισμού, της Ποντιακής αλλά και της Μικρασιατικής Μνήμης.

Η 19^η Μαΐου συμβολίζει την Νίκη της Ζωής επί του Θανάτου. Του Ανθρωπισμού επί της Βαρβαρότητας.

Στον Πόντο, την Μικρά Ασία, την Κουρδία πρέπει να επιστρέψει η Ζωή.

Αυτό θέλουν οι αυτόχθονες λαοί τους και η Ιστορία.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Μάιος 23

Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία γλώσσα η Ελληνική

«Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία γλώσσα η Ελληνική… Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες μας. Τις ρίζες μας που βρίσκονται εκεί στα Αρχαία».

-- Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

Οι ρίζες μας φαίνονται στη γλώσσα μας, όπως δείχνει η εικόνα, και όπως εξηγεί το παρακάτω άρθρο.

Ομηρικές λέξεις στην Ποντιακή διάλεκτο

Τα Ομηρικά έπη γράφτηκαν σε μια γλώσσα, η οποία βασίζεται στις δύο Αρχαίες Ελληνικές διαλέκτους, την Ιωνική και την Αιολική, τις οποίες ομιλούσαν κυρίως στη Μικρά Ασία. Η Ποντιακή διάλεκτος προέρχεται από την Αρχαία Ιωνική, λόγω κυρίως της καταγωγής των πρώτων αποίκων του Πόντου από την Ιωνική Μίλητο.

Με την πάροδο του χρόνου και με την επίδραση γεωγραφικών, κλιματολογικών, ιστορικών, εθνολογικών κλπ παραγόντων, δημιουργήθηκαν εξελικτικά από την Ιωνική διάφορες διάλεκτοι, μία των οποίων είναι η Ποντιακή διάλεκτος.

Με την εγκατάσταση και άλλων Ελληνικών φύλων, όπως για παράδειγμα των κατοίκων της Τραπεζούντας της Αρκαδίας (4ος αιών π.Χ.), οι οποίοι άλλαξαν και το όνομα «Τραπεζούς» από «Οιζηνίς» και ιδιαίτερα των Αιολικών φύλων, εισήχθησαν και σποραδικοί Αιολισμοί.

Εύξεινος Πόντος

Ο Όμηρος δεν αναφέρει πουθενά τον όρο Πόντος ή Εύξεινος Πόντος. Αντίθετα, αναφέρονται διάφορες εθνότητες του Πόντου, οι οποίες φυσικά στην αναμέτρηση τάχθηκαν στο πλευρό των Τρώων για ευνόητους λόγους.