Πίστη - Θρησκεία - Εκκλησία - Εξουσία

ΜΙΑ ΠΙΣΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ - ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΘΩΜΑ

Άλλο πίστη και άλλο θρησκεία....

Ο διαχωρισμός γίνεται από μία αριστερή δημοσιογράφο που δηλώνει πιστή. Γιατί η πίστη δεν έχει πολιτικό προσδιορισμό. Η Λαμπρινή Θωμά έμπειρη δημοσιογράφος από το The Press Project μιλάει για την εκκλησία πού είναι η εξουσία και την πίστη που είναι κάτι διαφορετικό.  Μιλά για τον Ιησού επαναστάτη και απαντά ς σε όσους επικαλεστούν τον Καρλ Μαρξ και το "οι θρησκεία είναι το όπιο του λαού".

Μιλά για φωτισμένους ιεράρχες, όπως ο Αναστάσιος Αλβανίας, που εκπροσωπεί ότι η "η πίστη δεν μπορεί να είναι προϊόν φόβου, αλλά αγάπης".

Νίκος Καροῦζος - Μεγάλη Παρασκευή

Νίκος Καροῦζος

Ἰησοῦς & Ποιήματα

Μεγάλη Παρασκευή

(17 Ἀπριλίου 1987)

~.~

Χρονικὸ τῆς Ἀταραξίας

Ὁ δασόβιος ἐρημίτης ὁδηγοῦσε μ’ ἀόρατη
λεπτὴ κλωστὴ τὸν ἦχο μιᾶς μέλισσας ὅταν ὁλόγυρα
παίζοντας τὸ σουραῦλι της ἡ σαύρα
δυνάμωνε τὸ πράσινο καὶ ἡ σκέψη
δρασκέλιζε τὴν ἀκέραστη μόνωση
ποὺ δὲν ἀπείλησε ποτὲ τὰ λουλούδια.

Τὰ τείχη τοῦ ἔαρος ἄραγε τ’ ἀρώματα
τ’ ἀρίφνητα μῦρα διανοίγονται;

Στοχάσου λιγάκι δίχως ἀνταλλάγματα:
δίχως ἀλήθεια καὶ ψέμα.

Στοχάσου πὼς ὅλα τὰ ζώπυρα
κοιμοῦνται σ’ ἐγρήγορση δίχως ἐκτόπισμα
στὴν ἄνθηση ποὺ ξεραίνει τὸ βιός της ὥστε νὰ ξανάρθει.

Πᾶσα πνοὴ καὶ πᾶσα νύχτα δὲ γνώρισε
μητέρα καὶ μάμμη καὶ προμάμμη ―
τὴν προέλευση τὴ θέλει τὸ μυαλό μας καὶ χανόμαστε
σ’ ἀνύπαρχτα βάθη καὶ μεγέθη τῆς ἀπουσίας
ὅταν ἀκόμη κ’ ἡ φωτιὰ τεμπελιάζει
μ’ ὅλα της τα τριξίματα
μ’ ὅλες τὶς φλόγες ποὺ βγάζει καὶ τ’ ἀποκαΐδια.

Θὰ σπάσω σήμερα τὶς ἀνέστιες φόρμες
τὴ στέγη θὰ ρίξω καὶ θ’ ἁπλώσω περίλυπα
στὴν ἀσκέπαστην ἐνέργεια τῆς ἀθανασίας
ἐκεῖ ποὺ λαλοῦσαν ἀνέκαθεν οἱ τυφλὲς
εἰκόνες τῶν πλασμάτων τὴν πολυμίλητη βουβαμάρα
τὴν ἀπόδειξη κείνου ποὺ δὲν ἀποδείχνεται
τὴν ἀπάρνηση τοῦ θριάμβου τῆς γλώσσας.

Ὁ παρείσαχτος νοῦς ὀποὺ χάραξε τραύματα
καὶ τὰ λέμε φαράγγια
ὀποὺ δίδαξε θαύματα καὶ τὰ λέμε κρημνὰ τῆς ἀνάγκης
ἤτανε κάποτε κι αὐτὸς ἀνίκητος ἀπ’ τὶς νίκες του
τὶς μεγάλες κι ἀνθρώπινες τὶς ὑπερύμνητες
εἶχε κι αὐτὸς ὁλάκερη στὰ πλήθια μόριά του τὴν εἰρήνη
στ’ ἀμπέλια τῶν κεραυνῶν ἐκτοξεύοντας
τὴ λάμψη τῆς ἀγάπης.

Ἡ φρόνηση πού ’χε κάψει τ’ ἄστρα κι ἀφανίστη χαράματα
τὸν πόνο τὸν ξεκούμπισε
τὸν ἔβαλε στὴ μαύρη ἁλυσίδα…

Τεράστιες ὧρες ἀγκαλιάζονταν τότε ἀναμεταξύ τους
καὶ πικράθηκεν ὁ χάρος ὁ χαραμοφάης
καθὼς ἡ Παναγία κυλιότανε στὰ κιτρολέμονα
κ’ εἶχε δέσει τὸ δαίμονα
στὰ θεόρατα γιασεμιὰ τῆς χαρμολύπης.

Μεγάλη Παρασκευή (π. Ευάγγελος Παπανικολάου)

Ο Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Παρασκευή (Μεγάλη Πέμπτη βράδυ).

"Καλωσορίσατε κύριε Ράμα";

Είναι φανερό ότι μετά τις διαρκείς επιβραβεύσεις του από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, αλλά και την τουρκική "εναλλακτική", το καθεστώς του Έντι Ράμα βρίσκεται σε επιθετική ροπή. Επίκαιρα σημεία καμπής είναι:

1.  η οριστική καταδίκη των δυο Χιμαριωτών αγωνιστών,

2.  η «αποκατάσταση» του Δήμου Χιμαραίων με διορισμό δημάρχου από την ηττημένη παράταξη του Γκιέργκι Γκόρο και μετά την προφυλάκισή του για διαφθορά,

3.  η απαλλαγή της προστατευόμενης π. Υπουργού Εξωτερικών Όλτα Τζάτσκα από τη «σοσιαλιστική» πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο για τον ίδιο λόγο που ο προηγούμενος προφυλακίστηκε και

4.  η τοποθέτηση του Βαγγέλη Τάβου -πρώην πολέμιού του και μειονοτικού παράγοντα της αντιπολίτευσης - στην ηγεσία της περιφέρειας Αυλώνας. 

Με αυτές τις εξελίξεις το καθεστώς Ράμα αυξάνει το χρονικό διάστημα δυνατοτήτων του για την εκμετάλλευση της ακτής και την εκδίωξη των Ελλήνων από τις πατρογονικές τους εστίες.

Και για να «τιμωρηθεί» το διεφθαρμένο - εθνικιστικό καθεστώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση του δίνει «φτερά» για την προβλεπόμενη είσοδο στην αγορά του Ευρώ, χορηγώντας του 1.000.000.000 ευρώ.

Γιώργος Μαρίνος: «Η Ελλάδα ένα Πέτρινο Καράβι»

«Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος» και από το «ρετιρέ» της ύλης στην κορυφή του πνεύματος-Θ.Σπηλιώτης

Μεγάλη Εβδομάδα, Μεγάλη Τετάρτη και θα προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα. Κυρίως την πολιτική… 

Λέμε ότι το νόημα της ζωής το καταλαβαίνουμε πολύ αργά…

Για το καθένα μας μπορεί να είναι διαφορετικό, αλλά όλοι στο τέλος συμφωνούμε ότι αυτό το νόημα που κυνηγούσαμε ,ήταν τελικά κρυμμένο σε πολύ απλά πράγματα. Ακόμη και όσοι «πάτησαν» στην κορυφή της επιτυχίας, κερδίζοντας χρήματα και δόξα ανακαλύπτουν ,πάντα λίγο αργά, ότι η πραγματική επιτυχία και ευτυχία ήταν αλλού… 

Υπάρχουν όμως και κάποιοι που τολμούν να αναζητήσουν αυτό που πραγματικά τους ικανοποιεί, πολύ πριν «την τελευταία στροφή» της ζωής τους…

 Ο συγγραφέας Θόδωρος Σπηλιώτης, γράφει την ιστορία ενός απ΄ αυτούς . Ενός επιτυχημένου οικονομικά και κοινωνικά ανθρώπου που αποφάσισε στο απόγειο της επιτυχίας του να κάνει τη διαδρομή «Από το Μανχάταν στο Άγιο Όρος». Όπως γράφει στην περίληψη του βιβλίου, «χρειάζεται να χαθείς για να βρεις τον δρόμο σου… 

Ο πρωταγωνιστής της αληθινής ιστορίας δυνητικά είναι κάθε αναγνώστης της. Οι ανατροπές, οι εκπλήξεις και οι συγκινήσεις που επιφυλάσσει είναι σε μικροκλίμακα ο ορισμός της ανθρώπινης ζωής. Και αν κάτι φιλοδοξεί να πετύχει η καταγραφή αυτής της προσωπικής ιστορίας, είναι ακριβώς να εμπνεύσει στους αναγνώστες της το θάρρος να ζουν τη ζωή τους όπως τους υπαγορεύει η καρδιά και ο λογισμός τους. Σεπτέμβριος 1973. Μανχάταν, παγκόσμιο εμπορικό και επιχειρηματικό κέντρο. Στην Αθήνα οι κλιμακούμενες φοιτητικές κινητοποιήσεις κατά της Χούντας των Συνταγματαρχών προοιωνίζονται τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Η διαφαινόμενη κοινωνικοπολιτική ένταση και ανασφάλεια στη χώρα οδηγούν τον Πέτρο στην απόφαση να αφήσει πίσω του πατρίδα και οικογένεια και να πάει για σπουδές στη Νέα Υόρκη, τη μητρόπολη του κόσμου. Πόσο τον επηρεάζει το αμερικανικό όνειρο και η φιλοσοφία του «sky is the limit» στην προσωπική του αυτοπραγμάτωση και ευτυχία; 

Ένα mall για πάρτη μου! Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου

Πολιτισμός είναι αυτό που δημιουργεί ο άνθρωπος, και αν δεν το δημιουργήσει ο άνθρωπος, αυτό δεν θα υπάρξει ποτέ. Ο πολιτισμός δηλαδή δεν προκύπτει αυτόματα στον φυσικό κόσμο (όπως ο καρπός ενός δέντρου), αλλά αφορά την νοηματοδότηση του φυσικού κόσμου από τον άνθρωπο. Έτσι συγκροτούνται οι κοινωνίες: με κρίση και επιλογές. Πολύ σοφά έχει πει ο Τέρυ Ήγκλετον, «Είμαστε πηλός στα ίδια μας τα χέρια». Αδιάζευκτα πολύτιμα αμφότερα: και ο πηλός και τα χέρια. Αν, λ.χ., όντας πηλός, αποφασίσω ότι… είμαι σύννεφο, τότε απλώς αντικαθιστώ την πραγματικότητα με μια ναρκισσιστική φαντασίωσή μου. Και το ότι έχω χέρια σημαίνει πως δεν είμαι έρμαιο κάποιας νομοτέλειας, αλλά δύναμαι να προσανατολίσω την πηλότητά μου σε κάποιο νόημα.

Έτσι ιδωμένος, ο πολιτισμός δεν είναι συλλήβδην κάτι φωτεινό, όπως γενικά λέγεται. Αφού εδράζεται στη δημιουργικότητα και την ευθύνη του ανθρώπου, μπορεί να είναι κάτι φωτεινό, μπορεί να είναι και κάτι σκοτεινό – ακόμα και καταστροφικό. Αν φωτεινές δημιουργίες είναι ο Παρθενώνας και ο εξαίρετος ράπερ Λεξ, κατασκότεινες δημιουργίες είναι οι σύριγγες των ναρκωτικών και η αναλγησία μπροστά στην ταξική αδικία. Κοντολογίς, υπάρχουν διαφορετικοί πολιτισμοί από κοινωνία σε κοινωνία, αλλά και εντός της ίδιας κοινωνίας: τρόποι ζωής που απελευθερώνουν και τρόποι ζωής που υποδουλώνουν.

Αν τύχει να συζητάτε για πολιτισμούς και για τις διαφορές τους, προτείνω να κάνετε μια μικρή επιτόπια έρευνα. Ρωτήστε τους συνομιλητές σας, τι θεωρούν ως το σημαντικότερο συστατικό ενός εξαιρετικού φαγητού.

Είναι διαπιστωμένο ότι θα έρθουν ένα σωρό απαντήσεις: το αλάτι, το λάδι, το πιπέρι, το τυρί κλπ – κατά το γούστο καθενός. Και μετά;

Μετά, τίποτα. Αν όλο κι όλο αφορά το γούστο καθενός, το μόνο που μπορεί να γίνει είναι καταγραφή των γούστων. Τίποτα παρακάτω, αφού το γούστο είναι αυστηρά ατομικό γεγονός. Ακόμα κι αν κάποιοι ξεκινήσουν να σχολιάζουν πόσο αλάτι κάνει καλό και πόσο αλάτι κάνει κακό, η κουβέντα θα σβήσει εν τη γενέσει της, αν… Αν το ατομικό γούστο έχει θεοποιηθεί, αν δηλαδή πιστεύεται ότι το εγώ δεν υπόκειται σε κανένα κριτήριο.

Μερικές φορές όμως σκάει μύτη μια αλλιώτικη απάντηση. Κάποιος ψαγμένος απαντά ότι το καλύτερο συστατικό είναι κάτι που δεν είναι συστατικό! Δεν είναι δηλαδή ένα χημικό στοιχείο του φαγητού ως αυτόνομης ουσίας, αλλά κάτι έξω από το εν λόγω φαγητό, κι όμως σε άρρηκτη σχέση με αυτό! Είναι η καλή παρέα: Το να πρόκειται για φαγητό που μοιράζεται.

Τα δύο είδη απαντήσεων θυμίζουν δυο διαφορετικές πολιτισμικές αντιλήψεις. Ατομοκεντρική η πρώτη, κοινωνιοκεντρική η δεύτερη. Όχι, δεν καταστέλλει την διαφορά προσωπικοτήτων η κοινωνιοκεντρική αντίληψη. Δεν τις ομογενοποιεί, υποχρεώνοντας τάχα όλους να δεχτούν υποχρεωτικά το πολύ αλάτι ή το λίγο αλάτι. Το αντίθετο: Η κοινωνιοκεντρική αντίληψη αναδεικνύει τον πλούτο των προσωπικών διαφορετικοτήτων, ακριβώς διότι τις κάνει ομοτράπεζες: τις κάνει να μετράει η μία για την άλλη.

Ο Μενέλαος Χαραλαμπιδης για το βιβλίο του " Οι δωσίλογοι της Κατοχής"

Οι δωσίλογοι και η ιστορία ως εφόδιο για τον Πολίτη 

Ο Μενέλαος Χαραλαμπιδης συζητά για το βιβλίο του με το Δημήτρη Μανιάτη 

Υποχρέωση του κάθε Χριστιανού ο αγώνας κατά της αυξανόμενης κοινωνικής αδικίαςXristianiki-Admin

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση με αφορμή τον εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς:

1.Η εφετινή επέτειος της εργατικής Πρωτομαγιάς συμπίπτει με τη ραγδαία υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, των οποίων η αγοραστική δύναμη έχει κατρακυλήσει στην προτελευταία θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ελαφρώς ακόμη πάνω από τη γειτονική Βουλγαρία.

Οι εργαζόμενοι πληρώνουν το τίμημα της ακρίβειας στις βασικές υπηρεσίες όπως το ηλεκτρικό ρεύμα. Οι υποδομές της ΔΕΗ, που δημιουργήθηκαν με το υστέρημα του ελληνικού λαού, παραδόθηκαν στους κερδοσκόπους οι οποίοι ασύδοτοι αυξάνουν τις τιμές, ενώ ταυτόχρονα οι υποδομές της πάλαι ποτέ Δημόσιας Επιχείρησης ξεπουλιούνται στους ιδιώτες σε εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων της χώρας.

 Παράλληλα, ακριβαίνουν τα είδη διατροφής, με λίγους μεσάζοντες να επωφελούνται και να κερδίζουν, ενώ σε απόγνωση βρίσκονται παραγωγοί και καταναλωτές. 

Η μνημονιακή υπερφορολόγηση με τον ΦΠΑ 24% διατηρείται με γελοίες προφάσεις, επιβαρύνοντας κυρίως τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Μια φορολογία άδικη, αφού καμία αναλογικότητα δεν έχει με βάση το ύψος του εισοδήματος. Τον ΦΠΑ διατήρησε αντίστοιχα η Θάτσερ κατά τη θητεία της, όσο ροκάνιζε τους υψηλότερους συντελεστές της αναλογικής φορολογίας για τους πλούσιους.
Παράλληλα, εκτοξεύονται οι τιμές των ενοικίων, κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή όσων οικογενειών δεν έχουν δικό τους σπίτι. Τα επίπεδα των ενοικίων είναι πλέον πρωτοφανή και αντιστοιχούν σε ένα τεράστιο κομμάτι του κατώτατου μισθού, ακόμη και προ φόρων.

\
Η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αξιοποιεί στο έπακρο τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Οδηγία 2019/1152 της 20ής Ιουνίου 2019) για ελαστικοποίηση της εργασίας με καταστρατήγηση κατακτήσεων πολλών ετών. Ήδη και η Ελλάδα έχει εκφυλιστεί σε μια χώρα φτηνού εργατικού δυναμικού, ακόμα και για τις θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης: ένα ζευγάρι με δύο παιδιά είχε κατά μέσο όρο καθαρό εισόδημα 33.044 ευρώ το 2021, δηλαδή τόσο χαμηλό όσο και το 2003 και κατά 20.000 ευρώ χαμηλότερο από τον μέσο όρο της Ε.Ε. (53.397 ευρώ).

Η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. στη Λισαβώνα της Πορτογαλίας του 2000, έδωσε το πλαίσιο των κατευθύνσεων για την επιβολή των μορφών της «ελαστικής εργασίας» και τη δημιουργία χαμηλόμισθων θέσεων εργασίας μερικής απασχόλησης, με πρόσχημα την καταπολέμηση της ανεργίας και στρατηγικό στόχο τη μείωση του κόστους των εξαγωγών. Σε αυτό το πλαίσιο κινήθηκε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων «Χαρτζ» της γερμανικής κυβέρνησης Σρέντερ (Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων) το 2005. Αντίστοιχα, η σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. στο Πόρτο, επίσης της Πορτογαλίας, το 2021, έχει –εμμέσως πλην σαφώς- βάλει τις βάσεις για την αύξηση των ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, μέχρι και το 74ο έτος, παραπέμποντας σε δύο κείμενα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που θέτουν ως στόχο του 2030 την πρόσβαση σε βασικές ψηφιακές δεξιότητες του 80% των ατόμων από 16 έως 74 ετών, με σκοπό να μπορούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας σε μια ψηφιακά μετασχηματισμένη Ευρώπη: Το Σχέδιο δράσης της Ε. Επιτροπής (4.3.2021) και την Κοινωνική Δέσμευση του Πόρτο της 7.5.2021. Βεβαίως, όσο το λεγόμενο «κόστος της εργασίας» μειώνεται και το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων ανθρώπων υποβαθμίζεται, τόσο τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνουν. Αυτό ακριβώς συμβαίνει μάλιστα τεκμηριωμένα τα τελευταία 5 περίπου χρόνια στη χώρα μας, αργά και σταθερά.

Ο χριστιανός επιβάλλεται να μην παραμένει ουδέτερος στην ταξική πάλη και απαθής ενώπιον της κοινωνικής αδικίας, αλλά να παίρνει θέση και να στρατεύεται στο πλευρό των αδυνάτων και των κατατρεγμένων. Αλλιώς, είναι συνένοχος.

Ο Ήρωας Ναπολέοντας Σουκατζίδης μέσα από τις επιστολές στους αγαπημένους του

Του Σπύρου Κουτρούλη

Από τις επιστολές του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στη Χαρά Λιουδάκη, στην Ελένη Λιουδάκη και στον πατέρα του (Athens Review of books,12/2017, τ.90). Ο φλογερός και άδολος πατριωτισμός ενός νεώτερου μάρτυρα.

Στη Χαρά Λιουδάκη

29.10.1940

…Με αίτησή μας που την υπογράψανε δύο εκπρόσωποί μας, ζητήσαμε σήμερα από το Μεταξά να πάρουμε τη θέση μας κάτω από τις διαταγές του στην πρώτη γραμμή της φωτιάς για την υπεράσπιση της γλυκιάς πατρίδας, στην περίπτωση βέβαια που η κυβέρνηση του θα κάνει ό,τι επιβάλει το υπέρτατο συμφέρον της πατρίδας μας. Το βασικό να ζητήσει την ενίσχυση και την προστασία της μόνης δυνατής χώρας, που μπορεί σήμερα να μας δώσει. Γιατί όσο ηρωική κι αν είναι η αντίστασή μας, δεν θα μπορέσουμε μόνοι ν’ αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά έναν εχθρό τόσο πιο ισχυρό από μας. Όλοι, μα όλοι μας, ψυχούλα, είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για την τιμή και για την ελευθερία της γλυκιάς πατρίδας! Θα’ ρθεις, αγαπούλα, και συ μαζί μου; Θα παλέψεις και συ για τα ιδανικά εκείνα που χωρίζουν τον άνθρωπο από το κτήνος; Τι θα μπορέσεις να προσφέρεις και συ στον υπέρ όλων αγώνα;

9.12.1940

Χαρμόσυνα, ψυχούλα, χτυπούσαν ψες αργά οι καμπάνες τ’ Αναπλιού. Δε μάθαμε ακόμα τίποτε, πιστεύουμε όμως να‘ πεσε το Αργυρόκαστρο - ένα ακόμα κάστρο του φασισμού. Γιορτάζουμε μ’ όλη μας την ψυχή τις νίκες του στρατού μας και λυπούμαστε μ’ όλη μας την καρδιά που δε βρισκόμαστε και μεις εκεί ψηλά με το τουφέκι στο χέρι μαζί με τ’ άλλα παλικάρια μας.

16.1.1941

…Και γω, πες τους, κι οι φίλοι μου όλοι λυπούμαστε κατάκαρδα που δε μας άφησαν να βρεθούμε και μεις πλάι τους με το τουφέκι στο χέρι, που δε μας άφησαν και μας να πάρουμε μέρος στον ιερό αυτό πόλεμο, τον πόλεμο που διεξάγει ο λαός μας για την ελευθερία του, για την τιμή του.

Στην Ελένη Λιουδάκη

4.3.1941

…Για να δούμε τώρα που καινούργιοι κίνδυνοι παρουσιάζονται για την ελευθερία μας και την εθνική μας ανεξαρτησία, κίνδυνοι που πρέπει να βρουν ενωμένους όλους τους Έλληνες, με παραμέριση και της παραμικρότερης διαφοράς που υπήρχε ανάμεσά τους. Τίποτα, μ’ απολύτως τίποτα δεν πρέπει και δε μπορεί να χωρίζει σήμερα τους Έλληνες μεταξύ τους. Μα δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που λέγονται Έλληνες και που αντιδρούν σ’ αυτή την ενότητα…Τι προσφέρεις εσύ, αδελφούλα, για την πατρίδα μας; Τι κάνεις αυτού; Πλέκετε’ Γράφετε στα παλικάρια που πολεμάνε; Είδα και τον ήρωα τον Καμαράτο που τίμησε τη Νεάπολη. Σκοτώθηκαν κι άλλα λεβεντόπαιδα; Να μου πείς. Ακούς; Δόξα και τιμή στα σπιτικά τους και στους δικούς τους!

Προς τον πατέρα του

25.3.1941

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

Των Ελλήνων τα ιερά…»

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Πέμπτη (Μεγάλη Τετάρτη βράδυ).  

Ογδόντα χρόνια από το μαζικό έγκλημα των Γερμανών κατακτητών την Πρωτομαγιά 1944 στην Καισαριανή

Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ*

Ήταν 1η Μαΐου του 1944, ακριβώς ογδόντα χρόνια πριν, όταν οι Γερμανοί κατακτητές, διέπρατταν ένα ακόμη (δυστυχώς ατιμώρητο μέχρι σήμερα) μαζικό έγκλημα. Η εκτέλεση στην Καισαριανή, των διακοσίων Ελλήνων πατριωτών, κρατούμενων στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, αποτελεί μία ακόμη κηλίδα, μία ακόμη βάρβαρη πράξη των κατακτητών, για την οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η εκτέλεση των διακοσίων Ελλήνων έχει και μία πολύ ιδιαίτερη παράμετρο, που αποδεικνύει για ακόμη μία φορά, το μεγαλείο της αντίστασης στους κατακτητές και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους, καθώς και το ήθος των ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας. Η κορύφωση του δράματος της εκτέλεσης έγινε με την πράξη ενός από τους κρατούμενους, του Ναπολέοντα Σουκατζίδη.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής. Μετά τη Γενοκτονία από τον ατιμώρητο Κεμαλισμό από την οποία διασώθηκε η οικογένειά του και αυτός, εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης, αλλά έμελλε να δολοφονηθεί από το Ναζισμό.

Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα, ενώ είχε και συγγραφικό έργο. Κατά την διάρκεια της κατοχής συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και από τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.

Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το όνομά του ήταν μεταξύ των διακοσίων Ελλήνων που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, ως αντίποινα για την επίθεση και την εκτέλεση του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ, στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας. Ο διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του.

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι δολοφονήθηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

 (ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ, ΣΤΙΣ 29-4-24)

Αγαπητοί φίλοι, εκ μέρους του ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ανέλαβα να αποχαιρετήσω τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, φίλο, συμπαραστάτη και εκλεκτό πατριώτη.

Για το πολιτικό του μέγεθος, σίγουρα υπάρχουν καταλληλότεροι να μιλήσουν. Μπορούμε και οφείλουμε όμως να πούμε πολλά και εμείς που είχαμε την τύχη να μας συμβουλέψει, να μας εμπνεύσει, να μας ενεργοποιήσει.

Η ασκητική του παρουσία στον κόσμο αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη για το πολύπλευρο διανοητικό του έργο. Κρατημένος μακριά από την βοή ανούσιων κοινωνικών επαφών, θεμελίωσε ένα πνευματικό οικοδόμημα, που, χωρίς να έχει σχέση με πολιτικά κόμματα, αναβάθμισε την ιδέα της πολιτικής. Μοιραζόταν διαρκώς οράματα, υποδείκνυε προοπτικές και πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις. Χωρίς να είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όργωνε όπως και εκείνος ακούραστα την Ελλάδα και όχι μόνο, για να αφυπνίσει συνειδήσεις. Έγινε κατανοητός ή θεωρήθηκε ονειροπόλος; Εφαρμόστηκαν οι ιδέες του ή απλώς αγνοήθηκαν;  Αποτέλεσαν αγωνιστικό φάρο ή λεηλατήθηκαν προς εντυπωσιασμό; Γνωρίζουμε καλά οι περισσότεροι τι συνέβη. Για το λόγο αυτό, πολλές συγγνώμες του οφείλονται από όσους τον υπονόμευσαν, αλλά διατήρησαν μέσα τους έστω μια σταγόνα φιλότιμου.

Από τις πολλές παραμέτρους της ζωής του θα εστιάσουμε μόνο σε τρεις, με τη βεβαιότητα ότι η μελέτη της προσωπικότητας και του έργου του θα αποτελέσουν αντικείμενο ευρύτατης έρευνας στο μέλλον.

Πρώτα από όλα θα αναφερθούμε στη σχέση του με την εξουσία. Άλλοι γύρω του την επεδίωξαν μανιωδώς, άλλοι την αποδέχτηκαν με ικανοποίηση, άλλοι την εκμεταλλεύθηκαν ασύστολα. Ο Μιχάλης, παρότι ήταν σε επαφή με όλους αυτούς και παρά τις αντιδικτατορικές  περγαμηνές του, απλώς την περιφρόνησε. Ήταν δίπλα τους χωρίς να είναι μαζί τους. Μπορούσε να γίνει βουλευτής ή υπουργός. Δεν το έκανε, μένοντας πιστός στη διάκριση κομματικών και εκτελεστικών αρμοδιοτήτων. Δεν εξαργύρωσε αγώνες. Δεν χρειάστηκε καν να δεθεί σε κατάρτι, σαν άλλος Οδυσσέας, για να μην παρασυρθεί από το τραγούδι των σειρήνων της εξουσίας. Παρότι η ζωή του όλη ήταν πάλη με Λαιστρυγόνες. Παρότι πολλοί γύρω του επέλεξαν να γίνουν Λωτοφάγοι.

Θα συνεχίσουμε με τη συμβολή του Μιχάλη στην υπόθεση της ποντιακής γενοκτονίας. Το 1994 ψηφίστηκε από τη Βουλή η 19^η Μαΐου ως ημέρα τιμής και μνήμης της. Κορυφαίο  επίτευγμά του αυτή η απόφαση. Μέχρι τότε όσα είχαμε υποστεί οι Πόντιοι από το 1914 έως το 1923 ήταν επτασφράγιστο μυστικό. Για δεκαετίες ολόκληρες ήμασταν θύματα, όχι μόνο των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών, αλλά και της εγχώριας κρατικής αλαλίας. Μόνο μετά την ιστορική αυτή ημερομηνία πάψαμε να είμαστε οι παρόντες που απουσιάζαμε από την κοινωνία, την Πολιτεία, την εκπαίδευση, τη διεθνή κοινή γνώμη. Ο Μιχάλης δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Στις πολυάριθμες ομιλίες και στα βιβλία του κατήγγειλε επανειλημμένα και απερίφραστα την Τουρκία ως ταραχοποιό της ανατολικής Μεσογείου και δυνάστη των λαών της περιοχής. Όσο μάλιστα κι αν είναι θέμα ειδικών  αναλυτών η σχέση των αγνοημένων πολιτικών του προτάσεων με την αναποτελεσματικότητα της εξωτερικής μας πολιτικής, σίγουρη παραμένει η ματαιότητα μιας «φιλίας» επιβεβλημένης από συμμαχικές επιταγές.

Φτάνουμε τέλος στη σχέση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη με την πατρίδα. Μπορεί κάποιοι γνωστοί του να την υπηρέτησαν με αυτοθυσία, κάποιοι να την καπηλεύτηκαν, κάποιοι να την ξεπούλησαν και κάποιοι να τη στραγγάλισαν περιορίζοντας την στο αθηναϊκό κέντρο. Αυτός, γεννημένος μακριά από το ιδεοκτόνο αττικό λεκανοπέδιο, όχι μόνο νοιάστηκε για την περιφέρεια, αλλά άπλωσε την Ελλάδα από τον Πόντο και τον Καύκασο ως την Κάτω Ιταλία, από τη Βόρεια Ήπειρο και τα Βαλκάνια ως την Κύπρο. Επισκέφθηκε πλήθος κοινότητες του εξωτερικού θεωρώντας πως αποτελούν προεκτάσεις της πατρίδας. Σε περίοδο που η κοινωνία δεχόταν συστηματικά τις βολές της  οικουμενιστικής λαίλαπας, εκείνος αγωνιζόταν για Ελλάδα οικουμενική. Αυτός θεωρούσε πως είναι ο ρόλος της στον κόσμο και όχι η παροχή τουριστικών υπηρεσιών.

Τζίμης Πανούσης. Κάγκελα παντού † και η μετάνοιά του με εικόνες και βίντεο σ' ένα μεγάλο αφιέρωμα

φωτογραφία από την Ανάσταση στην Άνδρο το 2015

Πανούσης: «Επέλεξα να κάνω και τις δυο φορές
θρησκευτικό γάμο γιατί δεν μ αρέσει ο πολιτικός.
Θα ήθελα να ανάβω κεράκια σε εκκλησίες,
αλλά είμαι κομπλεξικός γιατί μεγάλωσα
σε αρνητικό με την εκκλησία περιβάλλον.»


«Από τη στιγμή που πληρώνεις ΟΤΕ, ΔΕΗ και νοίκι,
είσαι μέσα στο σύστημα. Δεν είμαι εκτός συστήματος»

Τζίμης Πανούσης

Για τον σπάνιας Ευφυίας Τζίμη Πανούση ή Τζιμάκο

Είναι κάποιοι άνθρωποι, πού ακόμα και στα 65 τους,
τούς φωνάζουν με το υποκοριστικό του πιτσιρικά.
Παράσημο μιας αέναης παιδικότητας, σε εποχές
πού η σοβαροφάνεια πυροβολεί ό,τι κινείται.


«Με του μπουζουκιού το σκάφος
πλέω την Αχερουσία,
πάω να βρω τους πεθαμένους
να μου δείξουν την ουσία» Τ. Πανούσης

Καλό Ταξίδι ποιητή της ανατροπής και του χιούμορ.
Κάγκελα έπεσαν κι ήταν τα τελευταία σου.
Καλό Παράδεισο στην Ελευθερία του Ουρανού
κι ας μην πίστευες κάποτε σε αυτήν †
Το Λαμπατέρ της ψυχής σου ας βρει ανάπαυση.
Καλό παιχνίδι στον παράδεισο Τζιμάκο!

Σοφία Ντρέκου


πηγή και συνέχεια του αφιερώματος:

  Αέναη επΑνάσταση by Sophia Ntrekou.gr

Όταν ο Καζαντζίδης έκανε ελεύθερη πτώση από 10.000 µέτρα

(VIDEO)…Και μάλιστα χωρίς αλεξίπτωτο

Πολλά έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται για την ερμηνευτική «ιεροτελεστία» του Στέλιου Καζαντζίδη.

Αυτόπτης μάρτυς και γνώστης ο Μίκης Θεοδωράκης.

Θεοδωράκης και Καζαντζίδης έσμιξαν, νομίζω για τελευταία φορά, το 1993 στην εκπομπή του Θανάση Λάλα «Στη φάρμα των ανθρώπων», στην τηλεόραση του ΣΚΑΙ.

Εκεί ο Θεοδωράκης είπε για την επίπονη και επικίνδυνη «εκτελεστική τελετουργία» του Καζαντζίδη:

«Ότι ο Στέλιος τον βλέπεις τώρα και µιλάει έτσι απλά σαν κοινός άνθρωπος και όταν ανοίξει το στόµα του και βγει η φωνή του, βγει ο πρώτος αυτός ήχος, ο ήχος αυτός τον µεταµορφώνει.

 Μεταµορφώνεται ο ίδιος ο Στέλιος και χάνεται. Πάει αλλού… ∆εν υπάρχει πια ο Στέλιος που βλέπεις µπροστά σου τώρα, αυτός ο απλός και µετρηµένος άνθρωπος χάνεται, πάει, παύει να είναι ο εαυτός του, τα µάτια του είναι τα µάτια ενός άλλου. 

Οταν κάνει ηχογράφηση ή τραγουδάει σε συναυλία, αν τον προσέξεις, ο Στέλιος βγαίνει από τον καθηµερινό εαυτό του, φεύγει, γίνεται κάτι µεταξύ Αισώπου και ∆ιονύσου… Τραγουδάει και είναι τα πόδια του είκοσι πόντους πάνω από το χώµα. Πετάει σου λέω, εξαϋλώνεται. Αυτό νοµίζω ότι είναι πάρα πολύ επίπονο για τον ίδιο. Το καταλαβαίνει ο άνθρωπος αυτός. Το καταλαβαίνει. Είναι τροµερά επίπονο. Αυτός ο τόνος που µας δίνει µ’ αυτήν τη φοβερή φωνή δεν οφείλεται στο µέταλλο που έχει η φωνή του αλλά στην καρδιά που κουβαλάει µέσα της. Είναι το βάσανο όλων των Ελλήνων που έχει στρογγυλοκαθίσει πάνω στη φωνή του… Γιατί αυτός ο ένας, όπως τον βλέπεις, δεν είναι ένας… Είναι ένα σκεύος που µέσα του µαζί µε αυτόν συνυπάρχουν εκεί πέρα µες στη φωνή του η µάνα του που λάτρευε κι όλο το βάσανο και ο εθνικός πόνος των απλών ανθρώπων. Αυτός έχει µέσα του ήχους και φωνές όλων µας… Ηχους και φωνές αιώνων µέσα του και ποιος ξέρει τι άλλο έχει µέσα του».

Ρωμανία μια νέα πόλη

του Μ. Χαραλαμπίδη, 

από το Άρδην τ. 12, Φεβρουάριος-Μάρτιος 1998

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ήταν φανερό ότι οι απόγονοι του Προμηθέα στον Καύκασο, οι Πόντιοι, βρίσκονταν κοντά στην νέα έξοδο προς τη νέα τους Οδύσσεια. Οι διωγμοί οι εκτοπίσεις προς την Κεντρική Ασία της σταλινικής περιόδου δημιούργησαν συνθήκες ψυχικής, ηθικής ανασφάλειας και τάσεις φυγής προς την Ελλάδα. Tο επερχόμενο τέλος του διπολισμού, του διαχωρισμού του κόσμου σε συνασπισμούς και η δυνατότητα επαναεπικοινωνίας με την Ελλάδα αύξανε αυτές τις τάσεις.

Η ιδέα, λοιπόν, της δημιουργίας μιας πόλης ανάμεσα στην αρχαία ελληνική πόλη Μαρώνεια και την αρχαία Μεσημβρία, εκεί όπου η θρακική γη συναντά το θρακικό Πέλαγος, γεννήθηκε μέσα από αυτές τις ανατροπές και τις κινήσεις που προκαλούσαν.

Οι λόγοι όμως ίδρυσης της πόλης δεν αποτελούσαν μόνον μια απάντηση στο αίτημα της αποκατάστασης των νέων Ποντίων προσφύγων -η πόλη ως φιλόξενη Ιθάκη- αλλά είχαν μεγαλύτερο βάθος.

Οι Πόντιοι, ακόμη μια φορά στην ιστορία τους, την Οθωμανική περίοδο, μια περίοδο συνεχούς φυγής και εξόδου από τον Πόντο, απάντησαν στο ιστορικό υπαρξιακό ερώτημα και δίλημμα «τι πρέπει να κάνουμε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε» με τη δημιουργία μιας νέας πόλης στη θέση της αρχαίας Διοσκουριάδος στο νοτιοανατολικό Εύξεινο. Ουσιαστικά μετέβαλαν ένα τουρκικό κάστρο το Σοχούμ-καλέ σε πόλη, το Σοχούμι. Μια όμορφη ποντιακή πόλη που δυστυχώς τους τελευταίους καιρούς υπέστη πολλές καταστροφές.

Η ιδέα όμως της πόλης δεν ερχόταν μόνο από την ιστορία, τις μνήμες, την ανάγκη της ταυτότητας. Είχε ένα ρόλο, μια δυναμική προέκταση προς το μέλλον.

Το Αιγαίο επανενώνονταν με τη Βαλκανική και τον Εύξεινο. Βρισκόμασταν μπροστά σε διαδικασίες επιστροφής της ιστορίας, της γεωγραφίας, της οικονομίας και όχι του τέλους τους.

Μια περιοχή, αυτή της Θράκης, που δεκαετίες γεωπολιτικού διαχωρισμού μετέβαλλαν σε υποανάπτυκτη περιοχή συνόρων, επέστρεφε και ανακτούσε την θέση της ως μια κεντρική περιοχή, ως κέντρο όπως υπήρξε πάντοτε στην ιστορία. Από τον Όμηρο, τον Θουκυδίδη, τον θεμελιωτή της νέας Ρώμης της Κωνσταντινούπολης, Μέγα Κωνσταντίνο, μέχρι τις προτροπές ενός βεζύρη προς τον Σουλτάνο τον 17ο αιώνα να χτίσει μια πόλη σ’ αυτήν την περιοχή.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Τα ΤΕΤΡΑΔΙΑ και οι εκδ. ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ θυμούνται αυτό που κάποιοι θέλουν να ξεχαστεί...

50 χρόνια από την τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου

Μισός αιώνας κατοχής της Κερύνειας, της Αμμοχώστου, της Μόρφου και της Καρπασίας. 

50 ολόκληρα χρόνια προσφυγιάς, 50 χρόνια οι μαυροφορεμένες με τη φωτογραφία των αγνοουμένων,

50 χρόνια παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,

50 χρόνια παραγνώρισης των ψηφισμάτων του Ο.Η.Ε., 

50 χρόνια βανδαλισμών στις εκκλησιές, στους τάφους των προγόνων μας, και καταστροφή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού.

50 χρόνια έποικοι στα σπίτια μας.

50 χρόνια και η κυβέρνηση και τα πολιτικά κόμματα σιωπούν, καμία πρωτοβουλία, αμνήμονες για την εισβολή και κατοχή στη Κύπρο.  Λες και επιθυμούν ο λαός της Ελλάδος και ο υπόλοιπος κόσμος διεθνώς να βυθιστεί στην άγνοια του συγκλονιστικού γεγονότος της κατοχής του 40 % του κυπριακού εδάφους, της προσφυγοποίησης 250.000 μόνιμων κατοίκων του νησιού, τη δημιουργία χιλιάδων αγνοουμένων, των νεκρών και των απάνθρωπων βασανιστηρίων αθώων πολιτών, το ξεριζωμό από τις πατρογονικές εστίες, την αποκοπή τους από τη γη την ιστορία και τον πολιτισμό του έθνους τους.

Τα θαλάσσια πάρκα, το «διψασμένο» Αιγαίο και το ανατολίτικο παιχνίδι Ερντογάν στη Γάζα-Β.Πισσίας

Ο κ.Βαγγέλης Πισσίας είναι Δρ Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων και μηχανικός ειδικός στη διαχείριση υδάτινων πόρων. 

Είναι λοιπόν ο πιο ειδικός να μας εξηγήσει τι είναι αυτά τα θαλάσσια πάρκα για τα οποία αντέδρασε η Τουρκία. Να μας πει τι δεν μας λένε γι΄ αυτά.  Επίσης ο κ. Πισσίας μιλά για το τεράστιο πρόβλημα της υδροδότησης νησιών του Αιγαίου και για τη λύση του προβλήματος για την οποία είναι ενήμερες οι ελληνικές κυβερνήσεις! Δεν πρόλαβαν φαίνεται να ασχοληθούν, επιτρέπουν όμως σε άνυδρα νησιά να κατασκευάζονται οικίες ανόητων νεόπλουτων με…πισίνες. 

Το πιο τραγικό είναι ότι την λύση που είχε προτείνει ο κ.Πισσίας και οι συνεργάτες του, την εφάρμοσε ο Ερντογάν, για να υδροδοτήσει την κατεχόμενη Κύπρο. 

Ο κ.Πισσίας έχει ζήσει και εργαστεί στη Λωρίδα της Γάζας. Δεν θα μπορούσαμε να μη συζητήσουμε το συνεχιζόμενο δράμα που εξελίσσεται εκεί με την ανοχή της πολιτισμένης Δύσης. «Τι ακριβώς θέλει το Ισραήλ; Να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους; Ακόμη κι αν χτυπήσουν τη Ράφα, τι θα καταφέρουν; Θα σκοτώσουν ακόμη 20 ή 30.000 ανθρώπους. Όσοι γλιτώσουν θα διεκδικήσουν ξανά την πατρίδα τους». Ο κ.Πισσίας μιλά για την αποστολή βοήθειας που ετοιμάζει η Τουρκία για τη Γάζα και αποκαλύπτει το παιχνίδι που παίζει ο Ερντογάν. Έχει «διαβάσει» πολύ καλά τις κινήσεις και τις προθέσεις των Τούρκων κάτι που δεν φαίνεται να έχουν κάνει στην κυβέρνηση που πουλάει πατριωτισμό μόνο στα λόγια. 

Εντυπωσιακά όσα λέει και για την αυτοκτονική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας σε Μέση Ανατολή και Αφρική, όπου οι τοπικοί πληθυσμοί ψάχνουν Έλληνα αλλά προσκρούουν στον «αρχοντο-χωριατισμό» των ελληνικών κυβερνήσεων που περιορίζουν το ενδιαφέρον τους μεταξύ Βρυξελλών-Βερολίνου-Ουάσινγκτον.

Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία

Έναν πνευματικό οδηγό της Μεγάλης Σαρακοστής μας έστειλε ο θεολόγος, εκπαιδευτικός κ. Θ. Ρηγινιώτης, αγαπητοί αναγνώστες. Ένα εκπαιδευτικό βίωμα συμμετοχής της κατανυκτικής αυτής περιόδου για κάθε ορθόδοξο χριστιανό. Ένας θεολόγος που ξέρει να μιλά στην ψυχή κάθε ορθόδοξου, κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, κάθε έφηβου/ης, κάθε ανθρώπου που αναζητά τις υπαρξιακές του καταβολές.

Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία
του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη, σε επιμέλεια Σοφίας Ντρέκου

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι για το λαό μας (τον ορθόδοξο ελληνικό λαό – αλλά και κάθε ορθόδοξο λαό ή ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα, σε όλο τον πλανήτη) μία από τις ωραιότερες περιόδους του έτους, αν όχι η ωραιότερη. Συναγωνίζεται σε ομορφιά την περίοδο των Χριστουγέννων και του Δεκαπενταύγουστου, που νομίζω πως είναι οι δύο άλλες ωραιότερες περίοδοι του έτους για το λαό μας.

• Η ομορφιά της Μ. Σαρακοστής έγκειται κυρίως όχι στο γεγονός της νηστείας (αν και η νηστεία επίσης αποτελεί ολόκληρο πολιτισμό με τη δική του ομορφιά), αλλά στις υπέροχες τελετές που γίνονται αυτή την περίοδο στις ορθόδοξες εκκλησίες, σε καθημερινή ή εβδομαδιαία βάση, τελετές που δεν επαναλαμβάνονται καμία άλλη χρονική περίοδο μέσα στο έτος.

Σβεντικίδης Βαγγέλης: 40 ημέρες χωρίς τον Μιχάλη

Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Άνθρωπος, Έλληνας, Πατριώτης, Πολιτικός, Διανοούμενος, Οικουμενικός, Άπειρος.

Πως να χωρέσεις το άπειρο σε δέκα γραμμές ;

Μνήμες.

Εν αρχή είναι ο λόγος έλεγε. 

Και ήταν ο δικός του λόγος που με γοήτευσε  στα μέσα της δεκαετίας του 80, όταν τον άκουσα  για πρώτη φορά σε ένα ρεπορτάζ της κρατικής τηλεόρασης. Φοιτητής Κοινωνιολογίας στο Πάντειο  αργότερα τη δεκαετία του 90, στα πλαίσια του μαθήματος Κοινωνιολογία της Μετανάστευσης, είδα για πρώτη φορά το χάρτη της διασποράς των Ποντίων και διάβασα λίγο αργότερα, το κλασικό πλέον, βιβλίο των Μιχάλη Χαραλαμπίδη - Κωνσταντίνου Φωτιάδη «Πόντος, Δικαίωμα στην Μνήμη».

 Αργότερα στα πλαίσια του μαθήματος  της Κοινωνιολογίας της Ανάπτυξης και της Λατινοαμερικάνικης σχολής (εξάρτηση, Κέντρο- περιφέρεια), αρχίζω να μελετάω κείμενα του.

 Το 1995 τον συναντώ για πρώτη φορά από κοντά.  Την ίδια χρονιά η Κίνηση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής, της οποίας ήμουν μέλος, διοργανώνει μια εκδήλωση για την  Ποντιακή Γενοκτονία με ομιλητή τον Μιχάλη και τους αείμνηστους Νεοκλή Σαρρή, Θέμο Στοφορόπουλο και Μανώλη Γλέζο, σε ένα παραδόξως κατάμεστο, για μη κομματική εκδήλωση,   αμφιθέατρο. Είχε προηγηθεί η αναγνώριση, μετά από  πρότασή του  της Ποντιακής Γενοκτονίας στην Βουλή. Αργότερα η Βουλή ψηφίζει πρότασή του για τη δημιουργία της πόλης  της Ρωμανίας στη Θράκη. Δύο νομοσχέδια με την  μεγαλύτερη δυνατή κομματική συναίνεση. Ο Μιχάλης ενώνει . 

Είναι η εποχή που αναζητώ πολιτική ταυτότητα  και ερμηνείες μακριά από τα δεξιά και αριστερά άδεια  κουτιά. Παρακολουθώ από την τηλεόραση την ομιλία του στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 1996, όπου περιγράφει σε δύο προτάσεις τους στόχους  του ΠΑΣΟΚ και της της μεταπολίτευσης γενικότερα:

1.Εσωτερική ενσωμάτωση της χώρας, να ενώσουμε την χώρα

2.Αποκατάσταση των δικαιωμάτων του Ελληνισμού εκεί όπου παραβιάστηκαν.

40 ΜΕΡΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ

Μιχάλη νιώθεις ογρασιά

στο μνήμα σου, στην άκρη;

δεν είναι βρόχινο νερό

 
δικό μας είναι δάκρυ

Οι σύντροφοί σου

ΠΗΓΗ: Μιχάλης Μινουδάκης 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μεγάλη Τρίτη

Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Τρίτη. (Μεγάλη Δευτέρα βράδυ)

Μιχάλης Χαραλαμπίδης*: Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ

                                                       
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ

ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ

Πρώτη δημοσίευση στις 24 Ιανουαριου 2024 (ΠΟΛΙΣ - ΑΓΟΡΑ)

Ο σύγχρονος άνθρωπος μετριέται σήμερα, περίοδο μεγάλων μετασχηματισμών, με την έννοια της προόδου. Ως γνωστόν έχω μιλήσει για αυτά. Προσεχώς στην έκδοση “ΟΜΙΛΙΕΣ”

Τι είναι πρόοδος σήμερα; ποιοι είναι οι προοδευτικοί; ποιοι οι αντιδραστικοί σήμερα;

Η τεκνοθεσία όπως ονομάζεται των ομόφυλων ζευγαριών – τι άσχημη, τι κυνική λέξη – δεν είναι πρόοδος. Είναι συμβόλαιο δυστυχίας.

Τα παιδιά δεν είναι προϊόντα αγοραπωλησίας. Ζήτημα εμπορικού δικαίου.

Όλα δεν πωλούνται ούτε αγοράζονται στην ανθρώπινη ζωή.

Απαιτείται στοχασμός, πνεύμα, Αγάπη για την Ζωή.

Ποιος όμως Έντιμος Άνθρωπος, Έντιμος Πολίτης πιστεύει ότι στα εικονικά κόμματα μη κόμματα, “τα κόμματα χωρίς αρχηγό και χωρίς κόμμα” όπως είναι ο τίτλος ενός κειμένου μου, υπάρχει συζήτηση. Σοβαρή συζήτηση. Λόγος. Για τις Πόλεις, για την Ύπαιθρο, για την Δημοκρατία, για την Πολιτική (Η Δολοφονία της Πολιτικής), την Τεχνητή Νοημοσύνη, τον Σύγχρονο Άνθρωπο.

Όσον αφορά τα παπαγαλάκια του τύπου. Είναι γνωστό ότι τα παπαγαλάκια δεν σκέφτονται.

Το μέλλον δεν βρίσκεται σε παρακμιακά πλέον πρότυπα της Δύσης και της Ανατολής.

Το μέλλον είναι αλλού.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 24

Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΑΧΤΣΗΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΌ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ταχτσής ήταν μια προσωπικότητα. Δεν ήταν ένας σκοτεινός, τυχαίος εφήμερος γραφειοκράτης που διείσδυσε στην Κυβέρνηση και τον Κρατικό μηχανισμό. Δεν ήταν μια Talpa όπως τους ονόμαζαν στην Ρώμη.

Τον γνώρισα μία ιδιαίτερη στιγμή την οποία σκέφτηκα αυτές τις ημέρες να την κάνω δημόσια. Εκτός των άλλων για να τον τιμήσω.

Ήταν η περίοδος της αντιπαράθεσης μου με τον Ανδρέα Παπανδρέου για την πολιτική του Νταβός 1 το 1988. Αυτή εκφράσθηκε και με μία έξυπνη πολιτική συγκέντρωση στην Παλαιά Βουλή επί της Σταδίου. Το μήνυμα της ήταν. Άλλο ο Κολοκοτρώνης και άλλο ο Δράμαλης. Αυτό απαντούσε στην απόφαση της εξίσωσης της Ελληνικής ιστορίας με την ρατσιστική Τουρκική ψευδοιστορία στην Μικρά Ασία. Αυτό που μετέπειτα αποτέλεσε τοξικό τρόπαιο των φανατικών ζηλωτών του, του Γιωργάκη - Ρεπούση κλπ.

Κάποια στιγμή στην διάρκεια της συγκέντρωσης με πληροφόρησαν ότι είναι παρών ο Κωνσταντίνος Ταχτσής. Ήρθε μόνος του, αυθόρμητα. Δεν προσεκλήθη.

Άλλοι επίσημοι πολιτικοί και καλλιτέχνες προσκλήθηκαν αλλά δεν ήρθαν. Έκαναν τους υπολογισμούς τους.

Τον πλησίασα, τον χαιρέτησα και τον συνεχάρην.

Ανήρ σκέφτηκα ανατρέχοντας στην Ελληνική σημασία της λέξης.

Είναι επίσης γνωστό γιατί εκφράστηκα δημόσια για αυτό, ότι έναν μεγάλο στόχο μου σε ξένο Κοινοβούλιο τον πέτυχα έχοντας ως συναθλητή έναν νέο άνθρωπο Βουλευτή της Διασποράς. Όταν μάλιστα κάποιοι μου υπέδειξαν την ομοφυλοφιλία του τους είπα: “Εγώ σε αυτήν την υπόθεση δεν είδα πολλούς άνδρες”, “Έναν Άγουρον Είδα. Ατός Εν Άγουρος” (Ο Νέος Άνδρας στην Ποντιακή).

Είμαι όμως σίγουρος ότι ο μεγάλος Συγγραφέας Κωνσταντίνος Ταχτσής σε σχέση με αυτό το οπισθοδρομικό Νομοσχέδιο θα έλεγε “ΟΧΙ αρκετό το σύμφωνο συμβίωσης”.

Αν δεν κάνω λάθος αυτό ήταν το νήμα των προβληματισμών του για την ομοφυλοφιλία. Ελεύθερος άνθρωπος ήταν αν κρίνω από την παρουσία του σε μια ιστορική συγκέντρωση την οποία δικαίωσε η ιστορία. Είναι γνωστή η μετέπειτα ιστορική δημόσια αυτοκριτική του Ανδρέα Παπανδρέου στο Πάντειο. (Μιλώ στο Νέο Ανατολικό Ζήτημα… Η Ανθρωπιστική Ελλάδα).

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 24

ΟΙ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΕΣ

Υπάρχουν δύο μέτωπα. Από την μία οι Ανθρωπιστές, ο Νέος Σύγχρονος Ανθρωπισμός όπως τον ονομάζω και από την άλλη οι Οπισθοδρομικοί.

Πιο συγκεκριμένα γιατί γίνεται μια ολοκληρωτικού τύπου χειραγώγηση.

Μία υποπολιτική, ολιγαρχική κακιστοκρατία και η τεράστια πλειοψηφία των πολιτών του νέου ανθρωπισμού.

Στις αληθινές δημοκρατίες γίνονται αξιοπρεπή Δημοψηφίσματα.

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιανουάριος 24

*Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε πριν σαράντα ημέρες. Όμως η σκέψη του, η πολιτική ως πρόβλεψη, η ευαίσθητη ματιά του για τον άνθρωπο, τον ελληνισμό θα μας καθοδηγεί και θα μας προστατεύει από τις επιλογές της "ολιγαρχικής κακιστοκρατίας που με ολοκληρωτικό τρόπο χειραγωγούν την κοινωνία μας", όπως περιέγραφε τις επιλογές του πολιτικού μας προσωπικού.

Αναδημοσιεύουμε την πρόσφατη τοποθέτησή του για την τεκνοθεσία και την πραγματική έννοια της προόδου με αφορμή την προεκλογική συνάντηση Μητσοτάκη και Αρχιεπισκόπου.

Η ΣΙΝΟΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΆΝΤΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ ΤΟΥ ΜΑΐΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΝΈΑ ΔΕΔΟΜΈΝΑ ΣΤΟΝ ΧΆΡΤΗ ΙΣΧΥΟΣ ΑΥΤΟΎ ΤΟΥ ΑΙΏΝΑ

Νίκος Σίμος 

Ορισμένοι, κατά το πρόσφατο παρελθόν στην εδώ παροικία, διακινούσαν απόψεις σε σχέση με τον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό και των εν γένει ανταγωνισμό των υπερδυνάμεων του τύπου, «όλα φτιαχτά είναι»  ή κατά την περίοδο του «σχεδίου covid19»  ότι  «όλοι στο σχέδιο είναι»  και άλλα παρόμοια πρόχειρα, φαιδρά και πολλές φορές υποβολιμαία. 

Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν είχαν και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα  του «Δεύτερου κύκλου του παγκόσμιου καπιταλισμού»  που διανύουμε και όλα δείχνουν ότι οι αγγλοσάξονες και οι σύμμαχοί τους, που αποτελούν την πολιτικοοικονομική αιχμή των νεοφεουδαρχών, σπρώχνουν την παγκόσμια πολιτική και οικονομική κατάσταση στα άκρα με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια κοινωνία 

Πρόσφατα λοιπόν η Κίνα, δια του εκπροσώπου του υπουργείου των εξωτερικών, δίνει μια ακόμα καθοριστική απάντηση, που δείχνει το χάσμα που χωρίζει τις υπερδυνάμεις, καθώς και το βάθος του ανταγωνισμού ανάμεσα στις δυνάμεις που αναζητούν ρόλο στην ιστορική  εξελικτική πορεία αυτού του αιώνα και σε εκείνους που παίζουν το τελευταίο τους χαρτί, προκειμένου να μεταβάλλουν την κυριαρχία σε ιδιοκτησία της Ιστορικής εξέλιξης και ολοκλήρου του πλανήτη.

 

Το ΝΑΤΟ φέρει την πλήρη ευθύνη για την εμφάνιση της κρίσης στην Ουκρανία και η συμμαχία θα πρέπει να αναλογιστεί τον ρόλο της σε αυτήν, δήλωσε ο εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εξωτερικών Wang Wenbin.

«Το ΝΑΤΟ φέρει αμετάκλητη ευθύνη για την ουκρανική κρίση, η Συμμαχία θα πρέπει να αναλογιστεί τον ρόλο της, να σταματήσει να κατηγορεί άλλους και να αναλάβει δράση για μια πολιτική διευθέτηση της ουκρανικής κρίσης», τόνισε ο Wang 

σχολιάζοντας αιχμηρά τις δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Stoltenberg, σύμφωνα με τις οποίες «η Κίνα θα πρέπει να σταματήσει να υποστηρίζει τη Ρωσία στην ουκρανική σύγκρουση εάν θέλει να διατηρήσει καλές σχέσεις με τη Δύση»

Ομιλία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου 2024 - Πορεία προς την Ανάσταση - Τρίκαλα

Ομιλία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου από τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Τρικάλων 21.04.2024. π. Ευάγγελος Παπανικολάου στα Τρίκαλα. 

Πνευματικές ομιλίες - Ομιλία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου όπου συζητά για την πνευματικότητα της Σαρακοστής και το Άγιο Πάσχα στην Ιερά Μητρόπολη Τρίκκης. 

Ομιλία π. Ευαγγέλου Παπανικολάου Live: Μητρόπολη Τρίκκης - 21 Απριλίου 2024 Ζωντανά Ομιλιτής: Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος και ιατρός Ευάγγελος Παπανικολάου.

Σαρακοστή: νηστευτές στον δρόμο.

του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Ολόκληρη τη Σαρακοστή νηστεύω. Νηστεύω, δηλαδή, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα.

Νηστεύω γιατί έχω μπροστά δρόμο, κι όταν έχεις δρόμο δεν θέλεις να βαρύνεις. Καθαυτή η λέξη “σαρακοστή” δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά μέτρημα του δρόμου που απομένει. Σα να λέει: “σαράντα μέρες υπολείπονται…”

Η σαρακοστή δεν υπάρχει επειδή τάχα οι μέρες της είναι ιερότερες ή μαγικότερες! Υπάρχει χάριν του τερματισμού της! Υπάρχει για να μυεί στην έννοια του οράματος, του καινούργιου που βρίσκεται στο τέρμα των σαράντα ημερών: στη Μεγαλοδομάδα και εν τέλει στην Ανάσταση!

Κι έτσι, νηστευτής σημαίνει ύπαρξη προσανατολισμένη στο μέλλον. Το να νηστεύω σημαίνει όχι απλώς να δηλώνω, αλλά και να ζω με όλες τις διαστάσεις της ύπαρξής μου (πνευματικές και βιολογικές αξεχώριστα) το ότι ο κόσμος τούτος, ο βυθισμένος στη φθορά και στο άδικο, οφείλει να αλλάξει. Οφείλει να βιωθεί ως ένας κόσμος ο οποίος δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο που διψά για ζωή. Κι όταν μιλάμε για αλλαγή του κόσμου, δε μιλάμε για κατάργηση ή εξάτμισή του ή αντικατάστασή του από κάποιο υπερπέραν.

Αλλαγή του κόσμου, στη χριστιανική οπτική, σημαίνει απελευθέρωσή του από κάθε θάνατο, κυριολεκτικό και μεταφορικό: από κάθε τι που νεκρώνει την ανθρωπιά, που βάζει ημερομηνία λήξης στην αγάπη, που διακόπτει τον έρωτα, που κολοβώνει το δίκιο.

Κοινωνίες σε μεταίχμιο μετάβασης: Προκλήσεις και δυστοπίες - Το Υπαρξιακό θέμα της Ελλάδας.

https://youtu.be/4XT80vbCiEc?si=zIfylMiOysjBJ5Sk

Ο Δήμοσθένης Δαβέττας, καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης και εικαστικός, δημοσιογράφος επί τρεις δεκαετίες της Γαλλικής εφημερίδας  liberation συζητά στις "Αντιθέσεις" με τον Γιώργο Σαχίνη για τον κόσμο μας σήμερα. 

Στην εκπομπή παρεμβαίνει καταθέτει την οπτική του Απόστολος Αποστόλου, καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στα Πανεπιστήμια, Πάντειο, Πάντοβα, Ρώμης, Μιλάνου, στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Federiciana Ρώμης και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης.

Δικαιωματισμὸς: ἡ μεταφυσικὴ οὐτοπία τοῦ ἀπόλυτου αὐτοπροσδιορισμοῦ

από Βασίλης Ξυδιάς

Τὸ ἄρθρο αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀπόπειρα κατανόησης τοῦ ἰδεολογικοῦ ρεύματος μὲ τὸ παράξενο ὄνομα ‘δικαιωματισμός’ – μιὰ προσπάθεια ἐντοπισμοῦ τῆς ἀνθρωπολογικῆς ἀντίληψης ποὺ τὸ διέπει, καὶ μιὰ σύντομη, στὸ τέλος, νύξη γιὰ τὴ θεολογικὴ ἀντιμετώπισή του.

Ὁ ὅρος ‘δικαιωματισμός’ δὲν εἶναι γενικὰ ἀποδεκτός, οὔτε ὑπάρχει ὁμοφωνία ὡς πρὸς τὸ τὶ ἀκριβῶς σημαίνει.[i] Ἐν τούτοις χρησιμοποιεῖται συχνὰ στὸν δημόσιο λόγο ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια γιὰ νὰ περιγράψει μὲ ἀρνητικὴ καταφανῶς χροιὰ ὅσους ἐπικαλοῦνται τὴν ἔννοια τοῦ δικαιώματος μὲ τρόπο κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἦττον μονομερή, ὑπερβολικὸ καὶ καταχρηστικό. Ἂν δοῦμε τὸ θέμα ἀπὸ νομικὴ μόνο ἄποψη, ἀγνοώντας πρὸς στιγμὴν τὸ ἱστορικὸ πλαίσιο, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι δικαιωματισμὸς εἶναι ἡ πρόταξη τῆς ἔννοιας τοῦ δικαιώματος, ἀποσπασμένου ἀπὸ τὴ συμμετρικὴ ἔννοια τῆς ὑποχρέωσης. Εἶναι δηλαδὴ ἡ μονομερὴς ἔμφαση στὴν κατοχύρωση ὁρισμένων δικαιωμάτων, παραβλέποντας τὶς ἀντίστοιχες ὑποχρεώσεις.[ii]

Ἀπὸ κεῖ καὶ πέρα τὸ πρᾶγμα περιπλέκεται. Διότι τὸ τὶ προτάσσεται καὶ τὶ παραβλέπεται κάθε φορὰ εἶναι ἀσφαλῶς θέμα ἐπιλογῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ὅρος ἦταν ἐξ ἀρχῆς καὶ παραμένει πολιτικὰ φορτισμένος. Δὲν στιγματίζει ἁπλῶς μιὰ λαθεμένη ἠθικὴ στάση· καταγγέλλει μιὰ ἰδεολογικὴ διαστροφή. Ποιὰ εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ διαστροφή; Εἶναι καὶ αὐτὸ ἀντικείμενο διαμάχης. Σήμερα συμπλέκονται στὴ δημόσια συζήτηση δύο ἀντιφατικὲς ἀπαντήσεις στὸ ἐρώτημα αὐτό. Ἄλλοι βλέπουν στὸν δικαιωματισμὸ μιὰ σύγχρονη αἴρεση τοῦ πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ· τὴν πιὸ ἀκραία ἔκφραση τοῦ μεταμοντέρνου ἰδεώδους τῆς ‘διαφορετικότητας’. Ἄλλοι, στὸν ἀντίποδα τῶν πρώτων, τὸν βλέπουν σὰν μιὰ ὄψη τοῦ σύγχρονου ἀντισυστημικοῦ ‘λαϊκισμοῦ’ καὶ τοῦ χρεώνουν τὶς ἐκδηλώσεις κοινωνικῆς ἀπειθαρχίας τῶν τελευταίων χρόνων (ἀνυπακοὴ στὰ μέτρα κατὰ της πανδημίας, ἄρνηση τοῦ ἐμβολιασμοῦ κλπ). Θὰ προσπαθήσουμε νὰ ξεδιαλύνουμε κάπως τὸ τοπίο.

Φιλελεύθερος καὶ λαϊκιστικὸς δικαιωματισμὸς

Αὐτὸ ποὺ κατὰ βὰση καταγγέλλεται τὶς τελευταῖες δεκαετίες σὰν δικαιωματισμὸς εἶναι μιὰ ὑπερβολικὴ ἢ καταχρηστικὴ μέριμνα γιὰ τὴν ἰδιαίτερη προστασία διαφόρων μειονοτικῶν κοινωνικῶν ὁμάδων (δικαιώματα τῶν μαύρων, τῶν μεταναστῶν, πολιτικὲς γιὰ τὰ φύλα, κλπ κλπ) ποὺ πάει πακέτο μὲ τὴν ‘πολιτικὴ ὀρθότητα’ καὶ τὶς λεγόμενες ‘ταυτοτικὲς πολιτικές’. Ὑπὸ τὴν ἔννοια αὐτὴ ὁ δικαιωματισμὸς εἶναι πράγματι ἕνας μεταμοντέρνος φιλελευθερισμός, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἔχει ἐξελιχθεῖ σὲ κυρίαρχη ἰδεολογία. Δίνει ἐδῶ καὶ χρόνια τὸν τόνο στὰ μέσα ἐνημέρωσης, χρωματίζει τὸν καθημερινὸ λόγο καὶ τὴ νομοθεσία, ἐπηρεάζει πολλὲς ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς τῶν περισσότερων κυβερνήσεων στὸν δυτικὸ κόσμο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἔρχεται πολὺ συχνὰ σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ συντηρητικὴ κοινὴ γνώμη, καθὼς ἀναγνωρίζει ὡς ‘δικαιώματα’ ἀντιλήψεις καὶ συμπεριφορὲς ποὺ μπορεῖ νὰ εἶναι ἀντίθετες μὲ τὶς ἀξίες καὶ τὴ νοοτροπία τῆς κοινωνικῆς πλειοψηφίας.

Μεγάλη Δευτέρα (π. Ευάγγελος Παπανικολάου)

Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου στο αφιέρωμα του Αντιφώνου για την Μεγάλη Βδομάδα μιλά στην Σοφία Χατζή για την Μεγάλη Δευτέρα (Κυριακή Βαϊων βράδυ

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com