Από αριστερά: Απ. Βογιατζής (υπ. Εργασίας της Χούντας), Στ. Ψυχάρης, Θεοφ. Παπακωνσταντίνου (υπ. Προεδρίας και Παιδείας της Χούντας), Β. Σταματόπουλος (υπ. Τύπου) και άλλοι κοσμικοί της εποχής. |
Τις τελευταίες εβομάδες έχει προκαλέσει μεγάλη εντύπωση η στροφή του Σταύρου Ψυχάρη και του συγκροτήματος του από μπροστάρηδες των μνημονιακών κυβερνήσεων (ΝΔ-Πασοκ) σε ανοιχτή στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ. Τα τελευταία τρια κεντρικά άρθρα του στο Κυριακάτικο Βήμα περιιγράφουν τη σταδιακή στροφή του (ΟΙ ΣΑΡΑΦΗΔΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ, 21-12-14, όπου γράφει για συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΕΛΛΑΣ!, 28-12-14 όπου κατακεραυνώνει με ιστορικά παραδείγματα όσους κινδυνολογούν για τα προβλήματα που θα δημιουργήσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και στο ΕΔΩ ΣΕ ΘΕΛΩ ΚΑΒΟΥΡΑ!, 11/1/15, όπου προεξοφλεί ότι ο Τσίπρας έχει βγει πρωθυπουργός και να δούμε πως θα τα καταφέρει). Για όσους έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή του “επιχειρηματία-δημοσιογράφου” η νέα του μεταμόρφωση δεν προκαλεί τόση μεγάλη κατάπληξη γιατί στην πενηντάχρονη καριέρα του, τέτοιες μεταμορφώσεις είναι συνηθισμένες. Ένα πράγμα είναι σταθερό για τον Στ. Ψυχάρη, να είναι κομμάτι της (εκάστοτε) εξουσίας, να μην βρεθεί ποτέ με τους χαμένους.
Αναδημοσίευουμε δυο πολύ αποκαλυπτικά άρθρα που περιγράφουν την πορεία του. Το πρώτο είναι της δημοσιογράφουΕυγενία Λουπάκη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ το 1996. Το δεύτερο είναι του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό unfollow, λίγες μέρες μετά τη σύγκρουση του Στ. Ψυχάρη με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Α-Ρ.
*ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ!!!
Της Ευγενίας Λουπάκη
Ιστορίες σαν του Σταύρου Ψυχάρη είχε μπόλικες το ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του ,60. Το παιδί του λαού, που ανεβαίνει πολύ ψηλά στης κοινωνίας τα σκαλιά, γίνεται πάμπλουτο και πανίσχυρο και ποιος ξέρει τι άλλο… Οι ήρωες των ταινιών εκείνων, βέβαια, δεν έπαιζαν γκολφ, ούτε το αγαπημένο τους φαγητό ήταν μακαρόνια με χαβιάρι, ούτε έχριζαν σήμερα μελλοντικό πρωθυπουργό τον ένα και μεθαύριο τον αντίπαλό του. αλλά πάντα η ζωή δεν ξεπερνάει τον κινηματογράφο; Στις ταινίες, το φτωχόπαιδο έμενε κατά βάθος “ψυχούλα” για τον Στ. Ψυχάρη όμως το σενάριο λέει άλλα και, κυρίως, το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα…