Του Βασίλη Λαμπόγλου
Διαβάζω πως οι σκελετοί που έχουν βρεθεί στο Επταπύργιο (Γεντί Κουλέ)και ανήκουν σε εκτελεσθέντες κομμουνιστές,φτάνουν πλέον τους 43.
Λίγο παραδίπλα...στα Διαβατά.
6 Ιουνίου του 1944 ήταν που η Θεσσαλονίκη θα βίωνε το δικο της μαρτυρικό "Σκοπευτήριο της Καισαριανής" .
101 πατριώτες, εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες στα Διαβατά(Ντουντουλαρ) καθώς τους αποδιδεται η κατηγορία συμμετοχής σε δολιοφθορες των τραίνων και άλλες "εκνομες" πράξεις. 
Ο Κώστας Πλωμαριτης (από το Πλωμάρι και την Περγαμο της Μ. Ασίας, εθελοντής στη μάχη του Μπιζανιου στον Α βαλκανικό) υπήρξε ένας από τους 101 εκτελεσθεντες και η ιστορία και ο χρόνος μας διεσωσαν το τελευταίο γράμμα του προς τον μεγαλύτερο γιο του ο οποίος παρέλαβε και τα πράγματα του.
Η παραίνεση του βιοπαλαιστη πατέρα - χωρίς καμία ιδιαίτερη μόρφωση - προς τον γιο του για το διάβασμα και την γραφή,συγκινει ιδιαίτερα και αναδεικνύει το εύρος της Ψυχής αλλά και την "καλλιέπεια" των απλών ανθρώπων του τόπου μας.
Έγραφε στην επιστολή εκείνη ο μελλοθάνατος:
"Εν στρατοπέδω Παύλου Μελά Θεσσαλονίκης
Δευτέρα 5-6-1944
Αγαπημένο μου παιδί Γιάννη,
Τώρα που παύω να σε κηδεμονεύω, σαν φυσικός πατέρας, και του λοιπού θα σε κηδεμονεύει η καλή σου μαμά, έχω να σου προτείνω τα κάτωθι, που θα είναι τρόπον τινά και η διαθήκη μου.
Το αύριο θα είναι αξημέρωτο για μένα.
Ότι βλέπεις από μακριά να λάμπει σαν χρυσός, πλησίασέ το, ψηλάφισέ το, μήπως είναι στιλβωμένος μπρούτζος ή χαλκός.
Ελπίζω στην αιώνια νύχτα μου, οι μορφές σας να φωσφορίζουν στα μάτια της ψυχής μου...
Γιάννη, έχω εμπιστοσύνη σε σένα.
Θα τα πας πολύ καλά.
Θέλω όμως αυτά που θα δημιουργείς να τα μοιράζεσαι με τα αδέλφια σου.
Θέλω να αγαπάς πραγματικά σαν πατέρας και αδελφός τα αδέλφια σου Διαμαντή και Γιώργο και να φροντίζεις να μην τα πειράζει κανείς, να μην τα κάνει κανείς να κλαίνε και να μην φεύγεις ποτέ από κοντά τους.
Κάθε ημέρα να μελετάς και να γράφεις ένα οιονδήποτε κείμενο.
Και όπως δεν είναι δυνατόν να ζήσεις δίχως τροφή, έτσι να φροντίζεις καθημερινώς να μελετάς και να γράφεις ανελλιπώς και αν ακόμη έχεις πολύ δουλειά την ώρα της αναπαύσεώς σου, κάτι να έχεις προς μελέτη, είτε βιβλίο, είτε εφημερίδα.
Θέλω να διατηρήσεις τη διακεκριμένη θέση και εκτίμηση την οποία δημιούργησα στη μικρή κοινωνία του χωριού και με τους τρόπους σου, τη συμπεριφορά σου, να εξαναγκάζεις τον καθένα να σε εκτιμά και να λέει ότι είσαι παιδί του Κώστα Πλωμαρίτη.
Να είσαι τολμηρός μεν αλλά να μην ενθουσιάζεσαι γρήγορα, να σε διακρίνει ψυχραιμία σε κάθε περίπτωση χωρίς να απογοητεύεσαι αμέσως.
Όλα τα ανωτέρω έχω την πεποίθηση ότι θα τα φυλάξεις βαθιά χαραγμένα στην ψυχή σου.
Σας φιλώ, ο πατέρας σας."
Και από το ημερολόγιο του Γιασημακοπουλου (έτερος μελλοθανατος...)
" Στους συγκεντρωμένους περνούν ανά δυο τας χειροπέδας.
Εν τω μεταξύ οι λοιποί, όσον βλέπουν την τόσον προφυλακτικήν μεταφοράν των, ενόησαν πλέον τι τους περιμένει και γιαυτό ξέσπασαν.
Παραδίδουν τα πράγματά των σε γνωστούς. Αφήνουν σημειώματα και παραγγελίες δια τους δικούς των.
Και μέσα στην μικρή αυλή το στρώνουν στο χορό τραγουδώντας:
«Έχε γεια καϋμένε κόσμε… και οι Έλληνες δεν ζούνε δίχως την ελευθεριά».
Όλοι νέοι, λεβεντόκορμοι, παλληκάρια με τα όλα των.
Ο μικρότερος όλων, Αλέξανδρος Αθ. Βαλαβάνης, ετών 17, φωνάζει στους απομένοντες: «Έχετε θάρρος!
Εκδικηθείτε μας! Κάτω οι φασίστες».
Ο φοιτητής της δασολογίας Δημήτριος Μάργαρης εις τον προτείνοντα το πιστόλι του Γερμανόν δια να παύση το τραγούδι του, με περιφρόνηση του είπε:
«Τι περιμένεις, τράβα.
Τι σημαίνει μισή ώρα μπροστά ή πίσω. Άνανδροι, ψεύτες, δολοφόνοι. "
Κάτι θεριά πρόγονοι που μας έλαχαν.
Και πως "απόλαμβάνουμε" την συρρίκνωση μας.
-Παλι το ίδιο ανεβάζεις, είχε αναρωτηθεί μια φίλη...
Μα δεν έχω αλλού να ακουμπήσω φίλη μου,παρά στη θύμηση...και το "χρέος".
Και αν λησμονήσω...θα λησμονηθω,θα απώλεσω ότι θέλω να είμαι και θα γίνω ότι θέλουν "άλλοι" να είμαι.
Όποτε...πάλι και πάλι...το ίδιο.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.