«ΔΕΝ—μπιπ—ΠΕΡΑΣΕΙ»

 από Άννα Στάικου

Φουμάρoντας τσιγάρο τα πρωινά, στην πέτρινη κομψή μάντρα, στο κέντρο της Πόλης, καθ εκάστην ανταλλάσσαμε τα νέα και τα τρέχοντα γεγονότα.

Σύνθεση: Ηλικία μέση, άνεργοι, προ της αδήλου σύνταξης, ήδη πρώην εργαζόμενοι ευρισκόμενοι σε σύνταξη και «πολυτραυματίες» των τελευταίων θλιβερών χρόνων, που ήταν οι βετεράνοι και μιλούσαν πάντα τελευταίοι
Αυτούς κυρίως ακούγαμε.
Αυτούς τους τελευταίους, τους αποκαλούσαμε βατσιμάνηδες, (κάποιος ναυτικός που εν τω μεταξύ απεχώρησε από την παρέα αμετακλήτως τους είχε βαφτίσει έτσι).
Ο τίτλος του βατσιμάνη όμως ήταν για μας αξιοσέβαστο αξίωμα.
Και καθώς αξιωματούχους δεν διαθέταμε πλέον (την είχαν κάνει ιδιοτέλεια και παρτάλι την δουλειά οι περισσότεροι) είχαμε αρχίσει και αυτοοργανωνόμαστε λίγο-λίγο.
Από το πολυτεχνείο και τους αγώνες του οι περισσότεροι προερχόμαστε όποτε το κεντρικό σύνθημα ήταν «Δεν…μπιπ…περάσει»
Όπως αντιλαμβάνεστε, το μέλλον απαγορευόταν να οριστεί.
Πρώτον δεν θα ζούσαμε ακόμη 40 χρόνους που βροντοφώναζε ο Ρήγας στο Θούριο και δεύτερον, η κουβέντα ήταν παράνομη και αποφεύγαμε τον αλγόριθμό χαφιέ της τεχνολογίας .
Αποφεύγαμε και τους λιπόψυχους Αυτοί ψυχανεμίζονταν τις δυσκολίες αλλά από πολλή τρομάρα τα βάζαν μαζί μας.
Ο Νώντας ο ανώτερος βατζιμάνης ιεραρχικά, όταν πλησίαζε στην ομήγυρη κάνα τέτοιος μιλούσε για το χρηματιστήριο
Τους μπέρδευε. Εγώ πάντα πεταγόμουν και το ‘κανα χειρότερο.
Τον ρωτούσα τον έρμο: «Παίξε γκανιάν lehman brothers. Ανεβαίνει μαζί με μας»
Δεν αισθανόμουν και πολύ ωραία αλλά μου άρεσε το παρελθοντικό φαντασιωσικό ανάκατο με τον σημερινό παραλογισμό
Ήταν ταιριαστό για το μνημόσυνο του Φάνη.

Ο Φάνης έμπορος πτωχευμένος με την μία
Τον ανακήρυξαν οι γύρω άχρηστο και πολλοί κοντινοί του επίσης
Τού παν, τού παν, τον είχαν ψυχολογικά σακατέψει περισσότερο και από την ρημάδα την φτώχεια
Δεν το βαζε κάτω.. Κυνήγαγε και το τελευταίο μεροκάματο
Έβαζε την κοστουμιά την ακριβή, αγορασμένη στην καλή του εποχή, παρουσιαζόταν στο μανάβικο που ξεφόρτωνε τελάρα, φορούσε μια ρόμπα χειρουργού από πάνω και μόλις τέλειωνε, επέστρεφε κύριος.
Τελευταία είχε πάθε άσθμα. Ένσημα δεν είχε για να το μπαλώσει και είχε παντελώς ξεμείνει
Κάθε πρωί κοντοπλησίαζε στην μάντρα και μας έφκιανε το κέφι
«Πάω στην τράπεζα», είπε μια μέρα Απριλιάτικη
Χάραξε ένα γέλιο ωκεανό και έφυγε
Στο τρόλεϊ εκείνη την ημέρα πέθανε
Αγνάντεψε τις νεραντζιές, τα περίτεχνα κιγκλιδώματα, το στερεμένο μαρμάρινο συντριβάνι της πλατείας, ζήτησε να καθίσει, ευτυχώς κάποιος σηκώθηκε, έγειρε στο τζάμι του τρόλεϊ… και απεχώρησε.
Λίγο πριν είχε αποσύρει το τελευταίο του ποσόν από τον τραπεζικό λογαριασμό
1 ευρώ και 40 λεπτά. Αυτά είχε.
Ένα εισιτήριο.
Τον περιμέναν για ακρόαση. Μιλούσε πολύ καλά ιταλικά
Είχε θεωρηθεί προσόν. Δεν πρόλαβε ή ίσως πρόλαβε τα χειρότερα.
Δεν –μπιπ—ξεχαστεί. Είχαμε μεταξύ μας ορκιστεί
Οι βατζιμάνηδες μας διηγούνταν πολλά τέτοια, που μόνο εμείς τα καταλαβαίναμε
Για το πλήθος που κουτσοβολευόταν ή χοντροβολευόταν ήταν ιστορίες ακατάλληλες για ανηλίκους.
Τον τελευταίο καιρό μας κυρίευσε η αγωνία της ύπαρξης.
Είχαμε αρχίσει και νιώθαμε σαν τους 10 μικρούς νέγρους
Ορκιστήκαμε ένα πρωί δίνοντας τα χέρια ότι δεν …μπιπ… μας πάρει στο κατόπι συφοριασμένος χάρος
Τώρα που περιμέναμε την Άνοιξη και ένα θέρος αλλιώτικο και ωραιότερο
Τα χε μετρήσει ο Νώντας ο βατσιμάνης… Τώρα αλλάζει ο καιρός
Να μείνουμε ορθοί, να σπάσουν επάνω μας οι καιροί
Αν εμείς δεν αντέξουμε ποιος άλλος μπορεί ν’ αντέξει;;
Και δεν ήταν η ζωή μας ο πόθος, δεν ήταν η χαμοζωή όνειρο
Ήταν το ανάστημα και η λαλιά. Ήταν το πρόσωπο ορθάνοιχτο και άφοβο
Αυτό περιμέναμε
Τί να πεις, με τον κάθε δυτικό και ξενόφερτο.
Τί να μοιραστείς, με τον δειλό κουτοπόνηρο
Τί να ομολογήσεις, στον καταφερτζή και δύστυχο άστοργο.
Τί να πεις… Να πεις ότι,
«βλέπω το δέντρο στην γωνία και κλαίω;;
Ανεβαίνω στην ταράτσα ξιφουλκώ με κεραίες και σπασμένες γλάστρες
Και κοιτάζοντας πέρα στην θάλασσα με κυριεύει ο ανεξάντλητος ωκεανός;
Τί να μοιραστείς με τον νέο ή την νέα που γνώρισαν -τάχα- τον συγκλονισμό μέσα από τις ταχύτητες των bites ή mega bites?
Πού τους αγκαλιάζεις και λες «τρέμω σύγκορμος» από την μέθεξη του χάους εντός μου και …κλικάρουν στο google, για να σε σώσουν!
Πρέπει να αντέξουμε
Να δούμε τους νέους να εξεγείρονται
Να θυμώνουν. Να ενστερνιστούν όλη την προηγούμενη γνώση των αιώνων
Να εξορύξουν το θαύμα τους με μνήμη και ανάμνηση
Να ορμήσουν σε έρωτες ουρανομήκεις.
Να καταστρώσουν -αυτοί οι ίδιοι-νέοι καπετάνιοι την μεγάλη απόδραση από την τρομώδη δυστοπία με όραμα και στρατηγική
Και εμείς βατσιμάνηδες ταπεινοί αλλά ωραίοι στο πλευρό της αρχηγίας της νιότης τους
Να τους σωφρονίσουμε στον κακό παρορμητισμό
Να τους διδάξουμε την αυτοσυγκράτηση στον πανικό
Να τους δείξουμε τον τρόπο της ανάπτυξης της δικής τους σκέψης
Να ανοίξουμε τα σωθικά μας, ασπίδες, για τα δικά τους εφόδια
Όλα για το ΜΕΛΛΟΝ ——-ΘΑ, με βεβαιότητα και νοημοσύνη.
Απρίλης. Μήνας ιερός.
ΔΕΝ θα Περάσει ο φασισμός της βίαιης φτώχειας
Δεν θα περάσει ο βίαιος ξεριζωμός μας.
Δεν θα περάσει η άπνοια στα γράμματά μας
Δεν θα περάσει ο παραλογισμός.
Από την σύναξη σήμερα αποσυρθήκαμε αργά
Μας πήρε ο όρθρος των ιερών αγώνων
Σε λίγο παίρνει το ξημέρωμα στρατί στα ψηλά.
Ροδόχρωμη βάφτηκε η Πόλη.

Άννα Στάικου

Άσκησε την δικηγορική αλλά την εγκατέλειψε γράφοντας κινηματογραφικά σενάρια, κείμενα σε πολλά έντυπα πολιτιστικού και λαογραφικού χαρακτήρα, συνεργάτης του κέντρου Ελληνικής Παράδοσης. Πάθος για τον τόπο και την ανθρώπινη διάσταση

ΠΗΓΗ: https://ipolizei.gr/den-mpippp-perasei/?fbclid=IwAR1tj0bHcdBwoLFwstu2iFM3jY4AxeoSZOH2-MNalwalU1A8XSVQc9d5cS0
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com