«Προς μουσείο Κεμάλ Ατατούρκ»!

Αυτή την πινακίδα αντίκρισα, κυρίες και κύριοι, εξ υπονομίου κιγκλιδώματος εξερχόμενος, εις την συμβολή των οδών Πρίγκηπος Νικολάου κι Ολυμπιάδος. Η χαρά μου δεν περιγράφεται! Εντάξει, γνώριζα εκ προοιμίου για την ύπαρξη μουσείου στην μνήμη αυτού του «άγιου» ανθρώπου, στην οικία όπου είδε τις πρώτες του φωτός ηλιαχτίδες και σήμερα στεγάζεται το τουρκικό προξενείο Θεσσαλονίκης. Ντροπή κι όνειδος που δεν είχε βάλει μια ταμπέλα για το μουσείο ο δήμος τόσα χρόνια! Καλά που ήρθε ο Γιάννης, η δημαρχάρα πασών των Θεσσαλονικέων, να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Ποιος δίνει τώρα δεκάρα τσακιστή για μερικές, σου λέει, γενοκτονίες εκατομμυρίων Ελλήνων (Ποντίων και Μικρασιατών), Αρμένιων κι άλλων, με τις πλέον αντιανθρώπινες κι απεχθείς μεθόδους; Ψιλολόγια δηλαδή. Περασμένα ξεχασμένα κι από την μνήμη διαγραμμένα!

Ο παραλής τούρκος τουρίστας να ευφραίνεται, να δουλεύουν τα καφέ-μπαρ, να ’ναι γιομάτες οι ξενοδοχειακές κλίνες και δεν βαριέσαι! Τι αξία έχει η μνήμη εμπρός στο κέρδος; Καμμία! Για αυτό λοιπόν, καλά κάνουνε τα παιδιά. Η ταπεινότητα μου, μάλιστα, αν ποτέ με αξιώσει η ζωή να δω εκ του σύνεγγυς την δημαρχάρα ημών, θα τον θερμοπαρακαλέσω, η ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων (19η Μαΐου) και η αντίστοιχη των Αρμενίων (24 Απριλίου), να αντικατασταθούν από ένα μεγαλειώδες κι ανυπέρβλητο μπαλνταφάν εις την «αγιότητα» του Κεμάλ, όπως αποκλειστικά ο Γιάννης και οι χατζηαβάτες του μπορούν να μας προσφέρουν!

Αλλά δεν είναι μόνον οι τεχνικοί της εξουσίας και οι γλείφτες αυτών, όχι. Στο πανηγυράκι συμμετέχουν ομοθυμαδόν, όπως είπαμε κι ανωτέρω, από ξενοδόχοι και πωλώντες αήρ κοπανιστόν, ήτοι καφέ και ζάχαρη με κέρδος 1000% και βάλε, έως ταβερνιαραίοι, με τιμοκαταλόγους έξωθεν των μαγαζιών των, εις άπταιστη τουρκικήν και, βεβαίως (λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή;), καταστήματα πώλησης ενθυμίων (souvenir ντε), διότι, αγαπητέ αναγνώστη, αν δεν έχεις στο ψυγείο σου μαγνητάκια, να συγκρατούν (τι άλλο;) τον πακτωλό των λογαριασμών σου, με την μούρη του Κεμάλ, τι διάβολο ήρθες να κάνεις στον μάταιο τούτο κόσμο; Ειδικώς, οι τελευταίοι, είναι επί πλέον ξευτίλες, μιας και, για όσους βίωσαν την τρομερή εκείνη εποχή των εθνικιστικών κορωνών, με αφορμή το μακεδονικό ζήτημα, θησαύρισαν πωλώντας μπιμπελό μεγαλέξανδρους κι αστέρες της Βεργίνας!

Εθνικισμός-διεθνισμός, το ένα και το αυτό. Κι ομιλώ σοβαρά. Δυο οι όψεις, ένα το νόμισμα. Το ρίχνει στον αέρα η εξουσία κι όπου κάτσει. Και οι καλοθελητές εξουσιαζόμενοι ακολουθούν. Φανταστείτε τώρα, μια ωραία πρωία, να αποφασίζανε οι εν Ισραήλ εξουσιαστές να φτιάξουν ένα ωραίο, σύγχρονο και μοντέρνο μουσείο για τον Χίτλερ! Άσχημα θα ήτανε; Ή στην Λάσα του Θιβέτ, να σκάβανε αύριο κιόλας τα θεμέλια για μια μουσειάρα προς δόξαν και τιμή του Μάο. Δεν είναι κακό, τι λέτε κι εσείς; Ο Λαφαζάνης πάντως, groupie του Μάο παιδιόθεν, σίγουρα θα πήγαινε.

Ο πάτος τελικά βρίσκεται ακόμη πολύ βαθιά, ούτε που τον πλησιάζουμε, η πτώση δε απροσμέτρητος και σχεδόν το μόνο που ακούς πλέον γύρω σου είναι μια προσέγγιση του ζην –πετυχημένη ή αποτυχημένη, υψηλού ή όχι επιπέδου, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία– αποκλειστικά με οικονομικούς όρους. Είναι αγρίως τραγελαφικό, πάντως, να σου αρπάζουνε νύχτα την γυναίκα και τα παιδιά σου κι εσύ, σε πλήρη αφασία, να κλαις για το σπασμένο σου παρ-μπριζ.

Πόντιξ ο Σισύφειος

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 158, Μάρτιος 2016

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com