Τα κουρέλια δεν τραγουδάνε πια...

Μεγάλες επιτυχίες Σαμαρά: Πτώση 5,2% της βιομηχανικής παραγωγής τον Οκτώβριο. Τρελό success story στο χονδρικό εμπόριο: μείωση 11,1% στον κύκλο εργασιών κατά το τρίτο τρίμηνο του έτους. «Επανάσταση» Σαμαρά στις εξαγωγές: κάμψη 12,2%! καλά πάμε! θα μπορούσε να ’ναι 15%, αλλά ύστερα απ’ τις άοκνες προσπάθειες Σαμαροστουρνάρα και Σία κρατηθήκαμε κατά 5% λιγότερο νεκροί. Εκεί που είμαστε κατά 14,4% περισσότερο νεκροί είναι στις οικοδομικές άδειες. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά: πώς γίνεται μια αγορά τελείως νεκρή (όπως των οικοδομών) να πεθαίνει 10% περισσότερο κάθε φορά που τη μετράνε!

Σε όλες τις εποχές, αλλά κυρίως στη σύγχρονη εποχή η καλύτερη άμυνα μιας χώρας είναι η οικονομία της όταν πηγαίνει καλά, ή, για να το πούμε καλύτερα, η οικονομία βρίσκεται στη βάση της άμυνας μιας χώρας. Η ελληνική οικονομία είναι σμπαράλια.

Πάει ήδη καιρός απ’ όταν (έκπληκτοι ορισμένοι από μας) γράφαμε στην εποχή της ψευδούς ευμάρειας για την ανάδυση της γενιάς των 700 ευρώ - επίΣημίτη. Τώρα βρισκόμαστε στη γενιά της κατάδυσης στα 250 ευρώ (ή όσο-γουστάρει-τ’ αφεντικό) και στη γενιά της μετανάστευσης. Κι έχει κι άλλο κακόμπροστά μας. Διότι αυτοί που παίρνανε τις μίζες κι αιχμαλώτιζαν το μέλλον των Ελλήνων σεswaps, κυβερνούν και τώρα. Μάλιστα με τέτοιο θράσος, ώστε ακόμα κι εκείνοι εξ αυτών που ξεβράσθηκαν από τα άθλια έργα τους, να θέλουν να επιστρέψουν πάλι ως «σωτήρες», πάλι ως «εκσυγχρονισμός», ακόμα πιο ευρωλιγούρηδες, ακόμα πιο αλαζονικοί, εκλαμβάνοντας την έως τώρα ατιμωρησία τους ως επιβράβευση των «προσόντων» τους. Δεν ξέρω όμως αν οι καιροί μας επιτρέπουν πια τονΣυβαριτισμό τους - ο κυρ Ερντογάν ξέσπασε πάλι σε ένα νεοοθωμανικό παραλήρημα άνευ προηγουμένου. Εφθασε ο γαζής με τους τσέτες του ώς τοαρπαλίκιον (απ’ το αρπάζω) της Θεσσαλονίκης κι από ’κει στο σαντζάκι του Βαρδάρη και το Σεράγεβο. Η πολιτική της Τουρκίας βρωμάει μπαρούτι, χθες το τουρκικό «Μπαρμπαρός» αλώνιζε στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ ο απίθανος κ.Βενιζέλος φαίνεται να έχει αποδεχθεί την τετραμερή για το μαρτυρικό Νησί - κάτι που η ελληνική εξωτερική πολιτική απέφευγε τριάντα χρόνια.

Το συμπέρασμα είναι ασφαλές: όταν η πολιτική κατευνασμού που ακολουθεί η Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία ουδέν θα έχει πλέον να δώσει, οπόλεμος θα είναι αναπόφευκτος. Μετά τα Υμια και κυρίως μετά τις ανοησίες Σημίτη στη Λισσαβώνα, όταν άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αναθεωρήσεωνστη Συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία δεν έπαψε ουδ’ επί στιγμήν να πιέζει και να επωφελείται.

Σ’ αυτήν την έντονη διπλωματική βία της Τουρκίας όλα αυτά τα χρόνια, οι ελληνικές κυβερνήσεις αντέταξαν την απομόνωση της χώρας - ιδίως τώρα, που το κράτος έχει χάσει ικανά κυριαρχικά χαρακτηριστικά (σχεδόν τοαυτεξούσιόν του) και έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο. «Ενδιαφέροντος» Γερμανίας.

Το «ενδιαφέρον» της Γερμανίας και της Τουρκίας για τα Βαλκάνια έχει ιστορικό παρελθόν. Κοινών συμφερόντων, και συμμαχιών. Σήμερα τα συμφέροντα αυτά, πάντα εις ό,τι αφορά τα Βαλκάνια, όχι μόνον δεν συγκρούονται αλλά και αναπτύσσονται παράλληλα. Μια ειδική οικονομική ζώνη στη Θράκη έχει το ίδιοενδιαφέρον για τη Γερμανία, όσο και μια αυτόνομη (κατ’ αρχήν, καιενσωματωμένη στη συνέχεια) Θράκη για την Τουρκία. Οποιος δεν το βλέπει αυτό, δεν βλέπει τι έγινε στη Γιουγκοσλαβία και τι πάει να γίνει με την (Μεγάλη, τρομάρα της) Αλβανία. Μεγάλη Αλβανία σημαίνει περισσότερη Γερμανία στην περιοχή, περισσότερο ΝΑΤΟ, περισσότερο χειραγωγημένον αλβανικό εθνικισμό. Τοίδιο ισχύει και για τα Σκόπια, όπου ο κωμικός εθνικισμός των γειτόνων μας στα χέρια των Αμερικανών, των Γερμανών (της Ευρωπαϊκής Ενωσης) και των Τούρκων μπορεί να αποδειχθεί η θρυαλλίδα για μια νέα «μακεδονική σαλάτα» που θα ξανακάνει τα βαλκανικά εθνικά κράτη πολυεθνικά νεοοθωμανικά σαντζάκια, ή (και ταυτοχρόνως) γερμανικό «ζωτικό χώρο». Οσο για την Ελλάδα, μοιραία, άβουλη και αδρανής δείχνει να αφήνεται σ’ αυτό που δύναται η μεταπρατική αστική τάξη της να κάνει και να έχει: μια Ελλάδα της Μελούνας σε «εκσυγχρονισμένη» εκδοχή. Με κάποιες ζώνες, μέσα στις οποίες θα ζουν ασφαλείς στη χλίδα τους οι απαραίτητοι κι αναγκαίοι συνεργάτες, Γερμανών, Αμερικανών, Εταιρειών, Νεοοθωμανών και Τραπεζών με τον πολύ λαό σε καθεστώς σκλαβιάς, κατοχής, όπως θέλετε πείτε το, όταν: οι πολίτες έχουν ριχτεί σε μια εργασιακή ζούγκλα, χωρίς οκτάωρο και συλλογικές συμβάσεις, με υποτυπώδη ασφάλιση, άγριο χαράτσωμα, σε μια διαρκή πολιτική ανωμαλία, με τηδημοκρατία να εκφυλίζεται ώσπου να εκφασισθεί.

Η Ελλάδα, με την παιδεία να φυτοζωεί, την υγεία να καταρρέει, τη δημόσια διοίκηση να διώκει τους πολίτες, το Σύνταγμα να υπέχει θέση κουρελόχαρτου, έχει ήδη κοινωνικά διαμελισθεί. Πόσον απέχει ο κοινωνικός διαμελισμός απ’ τον εθνικό;

Μιλούν για πατριωτισμό αυτοί που υπήγαγαν τη χώρα στο Μνημόνιο και την έκαμαν Φόρου Υποτελή. Μιλούν για πατριωτισμό αυτοί που με κάθε ευκαιρίαδιαιρούν τον λαό, φέρ’ ειπείν σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα. Αυτοί που εξισώνουν διαρκώς προς τα κάτω τους πάντες, εκτός απ’ τον εαυτό τους. Μιλούν για πατριωτισμό στα πάνελ εκείνοι που ξεπούλησαν την ενέργεια και τις υποδομές κι έχουν βάλει στο μάτι το νερό, τους φυσικούς πόρους και τη λαϊκή μικροϊδιοκτησία. Μεγάλοιπατριώτες για την COSCO, τη Ζήμενς και την Μπούντεσμπανκ.

Μεγάλοι πατριώτες αυτοί που κατηγορούν τον λαό για λαϊκιστή. Τεμπέλη και διεφθαρμένον. Μια Ιλιάδα και δύο Οδύσσειες θητεύω στα κοινά κι ακούω την ίδια κουβέντα: 0,65 τα μήλα στο χωράφι, 1,50 στο ράφι. Η ίδια κουβέντα, αλλά όλο και μεγαλύτερη η κούραση - τη μαράζωσε την Ελλάδα, την έφερε στο 1.500.000 ανέργους, στις 5.000 αυτοκτονίες και υπό μια νέα Κομαντατούρ στην Αθήνα...

Αν δει κανείς έναν χάρτη της Ευρώπης, σε ποιες χώρες ανέρχεται η Ακροδεξιά, σε ποιες χώρες απλώνεται η γερμανική επιρροή, τι εργασιακό καθεστώς αναδύεται παντού, και δίπλα σ’ αυτόν τον χάρτη βάλει έναν χάρτη της Ευρώπης του 1943, θα πάθει πλάκα!..

Αν μάλιστα συνυπολογίσει ότι σ’ αυτούς τους δυο χάρτες το 80% των Ευρωπαίων δεν μπορεί να δει τίποτα, θα πάθει πανικό...