«…και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί…» του Γιώργου Τασιόπουλου

«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω»[1]! 

Ο Ευγένιος Ιονέσκο στο αντιναζιστικό, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε, θεατρικό του «ο Ρινόκερος», στον επίλογό του δίνει το σύνθημα για το τι πρέπει να κάνομε! Σε πρώτο ενικό πρόσωπο, έστω και μόνος…ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Συνειδητά παραλείψαμε έξι μικρές λέξεις γραμμένες με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να σας τις θυμίσουμε, αγαπητοί συνάδελφοι, εσάς που ίσως κληθείτε να λερώσετε το παιδαγωγικό σας λειτούργημα με την απανθρωπιά, την κτηνωδία του ΦΟΒΟΥ που σας ζητούν να επιβάλλετε.

Θυμηθείτε εκείνο το τραγουδάκι που μικροί τραγουδούσαμε «…και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί…». Το καραβάκι λέγεται ΕΛΛΑΔΑ και δεν υπάρχουν άλλοι Έλληνες για τον Μινώταυρο του νεοφιλευθερισμού και της Νέας Τάξης.

Η Γερμανοεβραία, φιλόσοφος Χάννα Άρεντ[2], καλύπτοντας τη δίκη του εγκληματία Άιχμαν κατέρριψε την πίστη των πολλών ότι επρόκειτο για ένα διεστραμμένο σαδιστή, ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Ο Άιχμαν είναι ένας μαζικός δολοφόνος για τον οποίο ο φόνος δεν έχει κάτι σατανικό, είναι ζήτημα απρόσωπο και αδιάφορο, είναι ζήτημα υπακοής στους νόμους και εκτέλεσης εντολών που εκτελεί με αξιοθαύμαστη αφοσίωση και σχολαστικότητα. Εκτελεί αυτά που θεωρούσε καθήκοντα ενός νομοταγούς πολίτη, σύμφωνα με τις διαταγές των ανωτέρων του. Ας μη τον μιμηθούμε στον 21ο αιώνα.

Το Υπουργείο, με την ιδεολογική συνδρομή της «παιδαγωγικής του Μνημονίου», έχει εκδηλώσει τις πολιτικές του προθέσεις, που δεν είναι άλλες από την πειθάρχηση του κόσμου της εκπαίδευσης, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τις απολύσεις και την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου. Ο κόσμος της εκπαίδευσης δε μπορεί ούτε να συνομιλήσει, ούτε να διαπραγματευτεί τη σφαγή του. Δεν μπορεί να παζαρέψει τα μορφωτικά δικαιώματα μιας ολόκληρης γενιάς.

Συνάδελφοι, ας μιμηθούμε τον Κώστα Βάρναλη, όταν του ζήτησαν να υπογράψει δήλωση μετανοίας. ΑΠΑΝΤΗΣΕ:

«Ο άνθρωπος έκανε χιλιάδες χρόνια για να στηθεί στα δυο του πόδια, δεν θα πέσω εγώ στα τέσσερα!»

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε για να αποτελέσει ανακοίνωση του Συλλόγου Εκπ/κών Π.Ε. Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, ανήκουμε σ’ αυτούς που βιώνουν τη θλίψη των ολοκληρωτικά απελπισμένων συνανθρώπων μας που τα όρια αντοχής και ανοχής τους έχουν εξαντληθεί. Των ανθρώπων που ζουν στο σκοτάδι και στην παγωνιά επειδή δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔEH και ο αριθμός τους αυξάνεται καταιγιστικά. Πόσοι άραγε απ’ αυτούς περιμένουν να βγει το σπίτι τους στον πλειστηριασμό; Γείτονές μας, γνώριμοι, ψάχνουν στους κάδους των σκουπιδιών για αποφάγια… Ηλικιωμένοι, νοικοκυραίοι πριν λίγα χρόνια, σταματούν στον δρόμο τούς περαστικούς ζητώντας λίγα λεπτά… Πόσο ατάραχος, με ακηλίδωτο ψυχισμό, μπορείς να συναντηθείς με το βλέμμα τους; Συνάδελφοι, η απανθρωπιά του ληστρικού ξεσπιτωμού, δεν αντέχεται.

Συγχρόνως, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, καταργήθηκαν και καταργούνται κατακτήσεις ενός αιώνα.

• · Ανατρέπονται οι εργασιακές σχέσεις.
• · Καταργείται η κοινωνική ασφάλιση και το δικαίωμα στη σύνταξη.
• · Διαλύεται η δημόσια Παιδεία, Υγεία, Περίθαλψη.
• · Ιδιωτικοποιείται ή ξεπουλιέται κάθε εθνικός και κοινωνικός πλούτος.

Βρισκόμαστε στη δίνη μιας πρωτοφανούς επίθεσης, ενός παγκόσμιου αρπαχτικού χρηματιστηριακού καπιταλισμού, που θέλει να διασφαλίσει και να διευρύνει τα κέρδη του, από την οικονομική κρίση που ο ίδιος δημιούργησε. Βρισκόμαστε στη δίνη μιας επίθεσης που τσαλαπατά χώρες και λαούς, δικαιώματα και ζωές, με στόχο την επιβολή μιας νέας παγκόσμιας τάξης που θα επαναφέρει τους λαούς, τις κοινωνίες και τους ανθρώπους, πριν από την εποχή του διαφωτισμού, σε ένα νέο μεσαίωνα. 

Δυστυχώς, ενώ οι κυβερνώντες κλεισμένοι στα καλά φυλασσόμενα υπουργικά τους γραφεία ετοιμάζονται να ευχηθούν στα ευρωπαϊκά sale ή στις χλιδάτες κατοικίες τους “Mary Christmas”, οι νεόπτωχοι δεν έχουν επιλογές.

Οι καλοί μαθητές των δογμάτων του νεοφιλελευεθερισμού και της «ελεύθερης αγοράς», ενστερνίζονται τη λογική της ζούγκλας (τη λογική του: «ο θάνατός σου ζωή μου»), αναζητούν την ατομική σωτηρία. 

Οι πιο αδύναμοι αυτοκτονούν. Χιλιάδες αυτοκτονίες ευαίσθητων πολιτών, διωγμένοι από την πολιτεία, αφημένοι στην τύχη τους και σε αδυναμία να συναντηθούν με συλλογικά υποκείμενα, συλλογικούς φορείς, για να βρουν την ελπίδα και τη δύναμη να διεκδικήσουν τη ζωή.

Τα παιδιά μας αναζητούν εργασία στα νέα σκλαβοπάζαρα της Ευρώπης αφού η Πατρίδα δεν έχει χώρο γι’ αυτούς. Οι ηλικιωμένοι αγωνιούν μήπως βρεθούν στην ανάγκη ιατρικής περίθαλψης στο σύστημα υγείας που οραματίζεται ο κ. Γεωργιάδης. 

Οι κρατικοί αξιωματούχοι φαίνεται να έχουν απωλέσσει κάθε ευαισθησία γι’ όλη αυτή την καταστροφή που συντελείται σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο και επενδύουν στο ΦΟΒΟ. 

Ισχυρίζονται ότι ο νεοφιλευθερισμός νίκησε, οι λαοί νικήθηκαν. 

Όμως θέλουμε να φωνάξουμε με όλη μας τη δύναμη: Δεν πιστεύουμε ότι ήλθε το τέλος της ιστορίας. Πιστεύουμε ότι υπάρχει άλλος δρόμος και θα προσπαθήσουμε να τον επιβάλλουμε. Τόσο στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων όσο και στο πεδίο της συλλογικής αλληλεγγύης και ανθρωπιάς. Γνωρίζουμε ότι ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος, αλλά αξίζει να τον γευτούμε.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ - ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Η κυβέρνηση των δύο κόμματων, των εταίρων της αμοιβαίας διαφθοράς, των φυσικών αυτουργών για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα επιμένουν να μας σώσουν. Γαντζωμένοι στις υπουργικές τους καρέκλες δεν διανοούνται να ζητήσουν συγγνώμη και να αποχωρήσουν. Και ενώ η χώρα θα έπρεπε να αναζητά την επιστράτευση των αρίστων, η κυβέρνηση εξακολουθεί ως κομματοκρατία και ημετεροκρατία, με έναν ξεδιάντροπο νεποτισμό, το ξέπλυμα «μαύρων υπηρεσιών» στο εσωκομματικό αλισβερίσι για την επιβίωση του πολιτευτή, του αρχηγού, του Κόμματος. 

Επιλέγει Περιφερειακούς Διευθυντές Εκπαίδευσης με ποσοστώσεις ανάμεσα στα κυβερνώντα κόμματα, με φτωχά βιογραφικά. Πριμοδοτεί Σχολικούς Συμβούλους με πλαστά πτυχία, και άλλα άκοπα κατακτημένα, κατασκευασμένα στα Πανεπιστήμια που έλυνε και έδενε ο ημέτερος πανεπιστημιακός. Όλοι αυτοί με σημαία την αξιοκρατία, πιστοί στα κελεύσματα της εξουσίας ετοιμάζονται να αποκαθάρουν την εκπαίδευση από τους ανεπαρκείς συναδέλφους.

Και το χειρότερο, την ίδια στιγμή που χιλιάδες συνάδελφοί μας, απολύθηκαν, ξεσπιτώθηκαν, φτωχοποιήθηκαν, την ίδια στιγμή το Υπουργείο Παιδείας συνεχίζει να αναθέτει ρόλους, να μοιράζει ΕΣΠΑ, να προστατεύει, να αποσπά την εκλογική του πελατεία! 

Όταν μάλιστα, για «ψύλλου πήδημα», για μια ανυπόστατη καταγγελία, για ανάρμοστη συμπεριφορά, την ώρα που μια επίσκεψη του Ράιχενμπαχ και της Task Force, βγάζει απολυμένους στο δρόμο μεμονωμένους ή χιλιάδες εκπαιδευτικούς! 

Πώς μπορείς να αναλάβεις ρόλο αξιολογητή όταν, η κατηγορία της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς», έτσι εντελώς ασαφής και αυθαίρετη όπως είναι, μπορεί να τυλίξει σε «μια κόλλα χαρτί» οποιονδήποτε υπάλληλο «μπει στη μύτη» του προϊσταμένου του;

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Το τελευταίο χρονικό διάστημα οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται μπροστά σε μια βιομηχανία διώξεων με την «παραγωγή» επιόρκων και το μέτρο της «αυτοδίκαιης αργίας». Με βάση τον μνημονιακό νόμο 4093 επιβάλλεται αυτοδίκαιη αργία για οποιονδήποτε δημόσιο υπάλληλο από τη στιγμή που παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο και μόνο. Πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση του συνταγματικά κατοχυρωμένου τεκμηρίου της αθωότητας, που στιγματίζει τον εργαζόμενο και θίγει την προσωπική του αξιοπρέπεια.

Αποτελεί στην ουσία πολιτική δίωξη και απαγόρευση κάθε διαμαρτυρίας. Δημιουργείται έτσι ένα κλίμα φόβου, που δεσμεύει κάθε δημόσιο υπάλληλο, καθώς αφορά την καθημερινότητά του και ζητήματα στα οποία θα μπορούσε ανθρωπίνως να εμπλακεί ο καθένας. 

Οι κρατούντες έχοντας χάσει το λαϊκό τους έρεισμα, γνωρίζουν την οργή των εκπαιδευτικών για το πρόσωπό τους και επενδύουν στην αξιολόγηση για την πειθάρχηση του εκπαιδευτικού κόσμου. Είναι η συνέχεια της πολιτικής του φόβου.

Ο πρώην εκμαυλιστής θέλει να μεταμορφωθεί σε δυνάστη και εκτελεστή, απαλλαγμένος μάλιστα από το άγχος της επανεκλογής του, ως εντολοδόχος της Τρόϊκας, τυπικός τεχνοκράτης, δε νιώθει την παραμικρή ανάγκη για δημόσια λογοδοσία, εφόσον δεν ζητάει καν πολιτική νομιμοποίηση από το ακροατήριό του. Στην αρχή μας μιλούσαν για διωγμό των επίορκων, τώρα απέλυσαν κυνικά και υπόσχονται χιλιάδες ακόμα απολύσεις στο δημόσιο με το «φερετζέ» της αξιολόγησης.

Επενδύουν στο φόβο των εκπαιδευτικών για να κερδίσουν τη σιωπή μας στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΠΟΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΠΟΛΙΤΗ;

Η εκπαίδευση στις μέρες μας έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα και υπηρεσία, επιτηρούμενη από ένα διεθνές δίκτυο σχέσεων εξουσίας, επιτήρησης, συμμόρφωσης, συστηματικής αξιολόγησης, πιστοποίησης «εκπαιδευτικών προϊόντων» και «εκπαιδευτικών υπηρεσιών» και ανταγωνισμού. Σε αυτό πρωτοστατούν σημαντικοί υπερεθνικοί καπιταλιστικοί οργανισμοί, με σημαντικότερο τον Οργανισμό Οικονομικής Ανάπτυξης και Συνεργασίας (ΟΟΣΑ), ο οποίος προωθεί ένα οικουμενικό αξιολογικό «παράδειγμα», με εξωτερικούς «αντικειμενικούς» εμπειρογνώμονες και ομάδες ειδικών, που διεκδικούν να διαμορφώνουν το κυρίαρχο «ερευνητικό-αξιολογικό παράδειγμα» και κατ’ επέκταση τον αυριανό πολίτη, όπως τον επιθυμεί η κοσμοπολίτικη Νέα Τάξη. Έτσι, κυβερνήσεις παραδομένες στα κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού, που σχεδιάζουν εκτεταμένες εκπαιδευτικές αλλαγές νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού, καταφεύγουν στον ΟΟΣΑ και αναθέτουν την «εργολαβία» αξιολόγησης του εκπαιδευτικού τους συστήματος. Πληρώνουν, δηλαδή, τον ΟΟΣΑ, κυρίως, για να «αγοράζουν» πιο εύκολα την αποδοχή και νομιμοποίηση ειλημμένων, πολλές φορές, αποφάσεων. Έτσι το σημερινό σχολείο σύμφωνα με τις «συμβουλευτικές εκθέσεις του ΟΟΣΑ, πρέπει να πειθαρχεί σε ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια με συνέπεια την περιστολή των δαπανών και την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, την αύξηση των ελέγχων, την ένταση των εξεταστικών διαδικασιών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, την αποκέντρωση της χρηματοδότησης, την ελεύθερη επιλογή σχολείου, το «μπόλιασμα καλών διεθνών πρακτικών» και, γενικώς, την προώθηση τεχνοκρατικών και διαχειριστικών προσεγγίσεων στο σχεδιασμό των εκπαιδευτικών αλλαγών.

Εν τέλει το σχολείο που ευαγγελίζονται οι τεχνοκράτες της Νέας Τάξης είναι αυτό της προφητείας του Χάξλεϋ:

«Τα σχολεία μας ετοιμάζουν τις Διευθύνουσες Ευφυΐες, που θα είναι ικανοί να σκέφτονται. Τους Πιστούς, όργανα των πρώτων, οι οποίοι θα κινούν και θα κατευθύνουν το πλήθος, κομμάτι τους και οι εκπαιδευτικοί που θα διαμορφώνουν την τρίτη κατηγορία ανθρώπων, την Αγέλη, τα αμέτρητα εκατομμύρια όσων στερούνται ευφυΐας και έχουν πεισθεί πως δεν υπάρχει ευτυχία παρά μόνο στη δουλειά και την υπακοή»[3].

Για τους μη «εντάξιμους», τους μη συμμορφούμενους με τις υποδείξεις, τους μη ανήκοντες στις παραπάνω κατηγορίες έλεγε ο Χάξλεϋ: «Όχι, δεν βλέπω άλλο χώρο για σένα από την κάμαρα του θανάτου».

ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Από την νότια Αμερική ( Χιλή, Μεξικό, Κολομβία, Βραζιλία κλπ ) όπου η εκπαιδευτική κοινότητα βρίσκεται σε αναβρασμό, καθώς η μία κυβέρνηση μετά την άλλη προωθούν μεταρρυθμίσεις που κάτω από τον μανδύα της αξιολόγησης και της «πιο αποτελεσματικής Παιδείας» επιδιώκουν απολύσεις, περικοπές, κατάργηση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και συρρίκνωση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης , μέχρι τις χώρες της Νότιας Ευρώπης, ιδίως στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, οι ομοιότητες δεν είναι συμπτωματικές. Οι εμπνευστές των πανομοιότυπων σχεδόν «μεταρρυθμίσεων» , ΟΟΣΑ , ΔΝΤ, ΕΕ εξαπολύουν προπαγανδιστικούς μηχανισμούς για αξιοκρατία, για συντεχνίες που αρνούνται κάθε αλλαγή ώστε να μην χάσουν τα προνόμιά τους. Οι περίφημες «αξιολογήσεις», έτσι όπως προωθούνται, δεν αποτελούν παρά το πρώτο βήμα, την υπονόμευση της ποιότητας της εκπαίδευσης και της ισότητας όλων των παιδιών στην μάθηση και την Παιδεία, την απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και την ολοκληρωτική συρρίκνωση του κράτους. Το επόμενο βήμα, είναι η εισαγωγή επιχειρηματικών κριτηρίων κέρδους και ανταγωνισμού στα σχολεία, με απώτερο στόχο την ιδιωτικοποίησή τους. Στις Η.Π.Α., σε αντίστοιχη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, επί εποχής Μπους του νεότερου, στοχοποιώντας ως αιτία για την υποβαθμισμένη εκπαίδευση την κακή ποιότητα των εκπαιδευτικών και των συνδικάτων τους που απλώς προασπίζονται αδιάλλακτα τα πρόνομιά τους, εφαρμόστηκαν τυποποιημένες εξετάσεις και αξιολογήσεις για τη μέτρηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων έτσι που ανάλογα με τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να απολυθούν οι πρώτοι και να κλείσουν τα δεύτερα. Οι συνέπειες ήταν καταστροφικές για τα παιδιά και τους νέους των πιο φτωχών και περιθωριακών στρωμάτων του πληθυσμού. Το χάσμα ανάμεσα στις επιδόσεις των φτωχών και των πλούσιων μαθητών αυξήθηκε κατά 50%. Η ίδια η Ντάιν Ράβιτς, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης που διορίστηκε υφυπουργός Παιδείας από τον Μπους (πρεσβύτερο) και μετείχε ενθουσιωδώς στην εφαρμογή του φιλελεύθερου εκπαιδευτικού μοντέλου, σήμερα είναι πολέμιά του και τονίζει πως «το μόνο που προωθείται μέσα από ψεύτικες υποσχέσεις είναι να πλήξουν τα ιδιωτικά συμφέροντα τη δημόσια Παιδεία».

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

«Ενάντια σε όλο τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτό μου ενάντια σε όλον τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω»[4]! 

Ο Ευγένιος Ιονέσκο στο αντιναζιστικό, όπως ο ίδιος χαρακτήρισε, θεατρικό του «ο Ρινόκερος», στον επίλογό του δίνει το σύνθημα για το τι πρέπει να κάνομε! Σε πρώτο ενικό πρόσωπο, έστω και μόνος…ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Συνειδητά παραλείψαμε έξι μικρές λέξεις γραμμένες με ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα. Ελπίζουμε να μη χρειαστεί να σας τις θυμίσουμε, αγαπητοί συνάδελφοι, εσάς που ίσως κληθείτε να λερώσετε το παιδαγωγικό σας λειτούργημα με την απανθρωπιά, την κτηνωδία του ΦΟΒΟΥ που σας ζητούν να επιβάλλετε.

Θυμηθείτε εκείνο το τραγουδάκι που μικροί τραγουδούσαμε «…και τότε ρίξαμε τον κλήρο να δούμε ποιος θα φαγωθεί…». Το καραβάκι λέγεται ΕΛΛΑΔΑ και δεν υπάρχουν άλλοι Έλληνες για τον Μινώταυρο του νεοφιλευθερισμού και της Νέας Τάξης.

Η Γερμανοεβραία, φιλόσοφος Χάννα Άρεντ[5], καλύπτοντας τη δίκη του εγκληματία Άιχμαν κατέρριψε την πίστη των πολλών ότι επρόκειτο για ένα διεστραμμένο σαδιστή, ένα ανθρωπόμορφο τέρας. Ο Άιχμαν είναι ένας μαζικός δολοφόνος για τον οποίο ο φόνος δεν έχει κάτι σατανικό, είναι ζήτημα απρόσωπο και αδιάφορο, είναι ζήτημα υπακοής στους νόμους και εκτέλεσης εντολών που εκτελεί με αξιοθαύμαστη αφοσίωση και σχολαστικότητα. Εκτελεί αυτά που θεωρούσε καθήκοντα ενός νομοταγούς πολίτη, σύμφωνα με τις διαταγές των ανωτέρων του. Ας μη τον μιμηθούμε στον 21ο αιώνα.

Το Υπουργείο, με την ιδεολογική συνδρομή της «παιδαγωγικής του Μνημονίου», έχει εκδηλώσει τις πολιτικές του προθέσεις, που δεν είναι άλλες από την πειθάρχηση του κόσμου της εκπαίδευσης, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τις απολύσεις και την αποδόμηση του δημόσιου σχολείου. Ο κόσμος της εκπαίδευσης δε μπορεί ούτε να συνομιλήσει, ούτε να διαπραγματευτεί τη σφαγή του. Δεν μπορεί να παζαρέψει τα μορφωτικά δικαιώματα μιας ολόκληρης γενιάς.

Συνάδελφοι, αρνούμαστε να συναινέσουμε στην εφαρμογή ενός συστήματος που αποσκοπεί:

· Στη βαθμολογική και μισθολογική μας καθήλωση

· Στην διαμόρφωση των δεξαμενών διαθεσιμότητας

· Στην απόλυση μας, και τελικά

· Στην κατηγοριοποίηση των σχολείων και προοπτικά στην εξαφάνιση τους από το σχολικό χάρτη με την αξιοποίηση της επιστημονικής επίφασης ενός στρεβλού αξιολογικού αποτελέσματος ανεπάρκειας και αναποτελεσματικότητας

Συνάδελφοι, ας μιμηθούμε τον Κώστα Βάρναλη, όταν του ζήτησαν να υπογράψει δήλωση μετανοίας. ΑΠΑΝΤΗΣΕ:

«Ο άνθρωπος έκανε χιλιάδες χρόνια για να στηθεί στα δυο του πόδια, δεν θα πέσω εγώ στα τέσσερα!»

---

[1] Ε. Ιονέσκο, Ο Ρινόκερος, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα-Γιάννινα, 1992,  σ. 198

[2] Χ. Άρεντ, Ο Άιχμαν στη Ιερουσαλήμ, Έκθεση για την κοινοτοπία του κακού, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη, 2009, σσ. 110, 235-6

[3] Α. Χάξλεϋ, Κίτρινο Κρόουμ, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1986, σσ. 242-246. (Ο Χάξλεϋ μιλά για μια κοινωνία με τρεις κατηγορίες ανθρώπων με τις προσωνυμίες που αναφέραμε.)

[4] Ε. Ιονέσκο, Ο Ρινόκερος, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα-Γιάννινα, 1992,  σ. 198

[5] Χ. Άρεντ, Ο Άιχμαν στη Ιερουσαλήμ, Έκθεση για την κοινοτοπία του κακού, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη, 2009, σσ. 110, 235-6