Η ανεργία και η κοροϊδία

Ενα από τα πιο εμφαντικά χαρακτηριστικά της θέσης που βρίσκεται η χώρα είναι η διαπίστωση ότι η διαρκώς κλιμακούμενη αύξηση του αριθμού των ανέργων έχει πάψει πλέον να αποτελεί είδηση από αυτές που ξαφνιάζουν και εξεγείρουν.
Τα στοιχεία για την ανεργία, που δίνει η ΕΛΣΤΑΤ, κάθε φορά είναι χειρότερα από τα προηγούμενα. Μέσα σε πέντε χρόνια, το ποσοστό της επίσημης ανεργίας έχει τετραπλασιαστεί. Από το 7,3% του Μαΐου του 2008, έφθασε στο θηριώδες 27,6% του ίδιου μήνα, φέτος.
Η αύξηση αυτή είναι μακράν η μεγαλύτερη στις χώρες της Ευρωζώνης, όπως άλλωστε και ο ποσοστιαίος αριθμός. Τα επιμέρους νούμερα είναι συνταρακτικά! Ο συνολικός αριθμός των ανέργων πλησιάζει το 1,5 εκατομμύριο, ενώ δύο στους τρεις νέους έως και 24 ετών είναι εκτός παραγωγικής διαδικασίας! Κι όμως, η εικόνα αυτή δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Διότι η πραγματικότητα είναι ακόμη χειρότερη!
Στη χώρα αυτή, οι φορείς της πολιτικής εξουσίας, ιδιαίτερα τα τελευταία 15-20 χρόνια, συνηθίζουν να διαστρεβλώνουν το πραγματικό νόημα των λέξεων και των εννοιών, ή ακόμη και να εφευρίσκουν νέες. Το κωμικοτραγικό «0+0=14%» της εποχής Μητσοτάκη φαντάζει πταίσμα μπροστά στα όσα ακολούθησαν.
Επί κυβερνήσεων Σημίτη, η ελληνική κοινωνία έμαθε ότι «ενοικιάζονται εργαζόμενοι». Εμαθε ότι υπάρχει και «ελαστική εργασία». Εμαθε επίσης τη λέξη «απασχολησιμότητα». Ο εργαζόμενος έγινε «απασχολήσιμος». Δηλαδή, κάποιος που μπορεί να απασχολείται. Αλλά μπορεί και όχι.
Η ΕΛΣΤΑΤ δίνει στοιχεία με βάση τις ευρωπαϊκές νοοτροπίες για το τι είναι εργαζόμενος και τι άνεργος. Αυτό νομιμοποιείται να κάνει. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική.

Τα στοιχεία της καταγράφουν μόνο τους δηλωμένους ανέργους και όχι τους αδήλωτους. Καταγράφουν μόνο ένα μεγάλο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα και όχι τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες, τους αλιείς.

Τα στοιχεία καταγράφουν τους απασχολουμένους έστω και μία μέρα τη βδομάδα ως εργαζομένους. Δεν περιλαμβάνουν τους στρατιώτες και τους φοιτητές. Και, επιτέλους, δεν νοούν την εργασία σαν αυτό που αυτονόητα εννοούν όλοι οι Ελληνες: τουλάχιστον πέντε μέρες τη βδομάδα, τουλάχιστον 25 ώρες.

Ανεργία είναι και να μην παίρνεις τα στοιχειώδη για να ζήσεις. Να υποαπασχολείσαι. Αυτή, όμως, η πραγματική ανεργία δεν υπάρχει στις έντεχνα μαστορεμένες νόρμες της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, που κυβερνάει και εντέλλεται τις ελληνικές στατιστικές αρχές.

Εμείς, όμως, δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον ελληνικό λαό. Και πρέπει να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους.