Του Κώστα Χατζηαντωνίου
ΚΑΘΩΣ Η ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ
να αποχωρήσει από ένα φλεγόμενο σπίτι με την ηρεμία του εμπρηστή που απλώς βιάζεται να γράψει μια έκθεση για το περιστατικό (με το άλλοθι πως άλλη διοίκηση - τι κι αν είναι ο ίδιος προστάτης - ώθησε την Ευρώπη σε μία καταστροφική αντιπαράθεση), οι ευρωπαϊκές ελίτ νομίζουν ακόμη πως η κατάρρευση της Ευρώπης ήταν ένα ατύχημα και όχι η προβλέψιμη συνέπεια πολιτικών που ενθαρρύνθηκαν από αυτές τις ίδιες και εφαρμόζονται με ιεραποστολικό ζήλο στις Βρυξέλλες.
Η Ευρώπη μέσα σε μία γενιά έχει περάσει από το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ στο 14% και θα είναι αγνώριστη σε 20 χρόνια. Πρόκειται για μια τραγωδία που δεν προέκυψε επειδή ηττήθηκε από μια εξωτερική δύναμη. Η τραγωδία της Ευρώπης είναι ότι ξεκίνησε η ίδια, οικειοθελώς, την κατάρρευσή της, συγχέοντας την ευημερία με την ανάπτυξη, την ηθικολογική ματαιοδοξία με την στρατηγική, τον αυτοτραυματισμό με τις αρχές, τα νεοφιλελεύθερα χειροκροτήματα με την κυριαρχία.
Οι κυρώσεις που αποσκοπούσαν στην παράλυση της Ρωσίας έχουν αντιθέτως εκραγεί στον ίδιο τον θώρακα της Ευρώπης. Βιομηχανίες που φεύγουν, ενέργεια που εξαντλείται, σύνορα που αλλάζουν, αγρότες που συνθλίβονται, μισθοί που διαβρώνονται, επενδύσεις που καίγονται στο όνομα ενός οικολογικού δόγματος και διαφωνία που ποινικοποιείται βάσει «αξιών» οι οποίες έχουν αναπτυχθεί από τεχνοκράτες που δεν έχουν ποτέ βρει πραγματική παραγωγική εργασία, με απόλυτη περιφρόνηση για τον αυθεντικό ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Την ίδια στιγμή, το «βενζινάδικο με τα πυρηνικά όπλα», όπως χλεύαζαν την Ρωσία, είναι πλέον η 4η μεγαλύτερη οικονομία στη Γη σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης, αναπτύσσεται ταχύτερα από ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την έναρξη του πολέμου που επαναβιομηχανοποιεί, αναπροσανατολίζει, αναδιαμορφώνει την Ευρασία, με την Τουρκία (για να έρθουμε στο βασικό ελληνικό πρόβλημα) ισχυρότερη από ποτέ. Οι στόχοι της ευρωπαϊκής σταυροφορίας έχουν γίνει ισχυρότεροι και οι... σταυροφόροι φτωχότεροι.
Δεν είναι ειρωνεία. Ήταν αναπόφευκτο. Και να τώρα η ανταμοιβή, η πιο βάναυση γραμμή της αμερικανικής στρατηγικής, στην χυδαιότερη αλλά ειλικρινέστερη εκδοχή της - διότι οι χυδαίοι είναι, αν μη τι άλλο, ειλικρινείς: η προειδοποίηση ότι ορισμένα ευρωπαϊκά κράτη «μπορεί σύντομα να μην είναι πλέον αρκετά ισχυρά για να παραμείνουν αξιόπιστοι σύμμαχοι». Και η Ευρώπη τι κάνει; Βυθίζεται ακόμη βαθύτερα στο τέλμα της. Η ΕΕ δεν μπορεί να αναγνωρίσει καν την ταπείνωσή της, την μεταμφιέζει σε "αρχές". Γιατί; Ένας πολιτισμός σίγουρα δεν μπορεί να ζήσει για πολύ με αφηρημένες έννοιες. Οι ελίτ του όμως μπορούν: έχουν επινοήσει ένα σύστημα όπου το κόστος βαρύνει τους ανθρώπους και τα κέρδη ρέουν σε εκείνους που δεν υφίστανται ποτέ τις συνέπειες. Να γιατί ΑΥΤΕΣ είναι ο εχθρός.
Κάπως έτσι (ενώ η Ουάσιγκτον προετοιμάζοντας ήδη το επόμενο κεφάλαιο, νίπτει σιωπηλά τας χείρας της για τις συνέπειες), η Ευρώπη καταρρέει. Όχι με εισβολή. Όχι από τον Πούτιν.
Αλλά μέσω αποφάσεων που έχουν λάβει ελεύθερα οι δικές της ελίτ. Επέλεξε την ιδεολογία αντί για την ενεργειακή ασφάλεια, την φαντασία αντί για την βιομηχανία, την υπακοή στον υπερατλαντικό προστάτη αντί για την κυριαρχία. Σαν μια ιδιότροπη και αλαζονική υποτελής που ακόμη δεν τολμά να πει «ως εδώ». Όσο για μας, λιγωμένοι εσαεί, άξιοι απόγονοι των Ελλήνων της ρωμαιοκρατίας, πότε επιζητούμε το χαϊδευτικό βλέμμα μιας εξ Αμερικής σεισοπυγίδας και πότε πανηγυρίζουμε όταν κάποιος σταδιοδρομεί στην Ρώμη για να ξεχνάμε, όπως οι γραικύλοι προπάτορες, καθώς είχανε χάσει για πάντα την πολιτική τους ανεξαρτησία, «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· την Αγορά, το Θέατρο και τους Στεφάνους».
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.