Οι “σταυροφόροι” της αποδόμησης και η επιστροφή του συντηρητισμού

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν! Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως, πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει, προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο.

Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, “σταυροφόροι” της αποδόμησης, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν, επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. Σε τι; Εννοείται στις διαφορές κι όχι στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες. Στις διαφορές που διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) σε άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους.

Σ’ έναν κόσμο ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του μεταφεουδαρχικού δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι Ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός “καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός”, συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του.

Προσοχή: “παράτυποι μετανάστες”. Όχι “παράνομοι και καταχρηστικοί”: τέτοιες μπορούν να είναι μόνο οι απεργίες των εργαζομένων. Όχι οι μετακινήσεις των ατόμων που, από όπου κι αν προέρχονται, ασυνόδευτοι ανήλικοι ή συνοδευόμενοι ενήλικες, δηλώνουν πρόσφυγες που χρειάζονται άσυλο και προστασία. Οι λέξεις και οι σημασίες τους οργανώνουν την κοινωνική και πολιτική σκέψη. Διαμορφώνουν το εκάστοτε πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Σύμφωνα άλλωστε με το δήθεν ανθρωπιστικό, νεοταξίτικο ιδεώδες της συμπερίληψης όλων των χωρίς ιστορία και χωρίς πολιτισμικές καταβολές ομιλούντων διπόδων σε ένα παγκόσμιο σύνολο, κανένας “άνθρωπος δεν είναι παράνομος”.

Ατομικότητα και Αδιαιρετότητα

Συνεπώς, κανένα σύνορο δεν έχει ηθικά το πολιτικό δικαίωμα να παρεμποδίσει τις “ελεύθερες μετακινήσεις”: πρόκειται για μια “ανθρωπιστική-προοδευτική” αντίληψη που ιστορικά βόλεψε καλά τις επεκτατικές διαθέσεις όλων των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κατά τα άλλα, η σημερινή χολιγουντιανή πολιτική ορθότητα κόπτεται να ζητά εκ των υστέρων συγγνώμη από τους Ινδιάνους, που στην εποχή τους, δεν κατάλαβαν καλά το πολυπολιτισμικό αμερικάνικο όνειρο των εξαθλιωμένων Ευρωπαίων που εποίκισαν παράτυπα την αμερικανική ήπειρο, επιβάλλοντας στους συντηρητικούς αυτόχθονες Αμερικανούς τον δικό τους προοδευτικό νόμο και τη δική τους τάξη!

Ανεκτικότερο κόσμο επίσης στην κατά βούληση ταύτιση με την αντικειμενική πραγματικότητα των ατομικών επιθυμιών όλων των στερημένων της οικουμένης για αυτοεκπλήρωση εδώ και τώρα. Δηλαδή, κοινωνική διάκριση “εκ των άνω”, διαφοροποίηση από τον πλησίον, αποστασιοποίηση από την οικεία ιστορικά πολιτισμική παράδοση κλπ. Την επιθυμία λόγου χάρη που νιώθει ο κάθε εξατομικευμένος νομικός δικαιωματούχος να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι, ή μάλλον καλύτερα, από αυτό που του είπαν ότι είναι όταν γεννήθηκε “χωρίς να ρωτηθεί”… τη δυσφορία του από τον εγκλεισμό του στο ασφυκτικό δίπολο των δύο βιολογικών φύλων (αρσενικού-θηλυκού)!


Των δύο φύλων, με την σύνθεση και συνεύρεση των οποίων αναπαράγονται όλα τα εξελικτικώς ανώτερα είδη του ζωικού βασιλείου, τα άτομα των οποίων διαθέτουν σαφή σωματική υπόσταση και συγκεκριμένες αισθησιοκινητικές και λογικές δεξιότητες που διέπουν τις διαδικασίες της ανάπτυξής τους στη σχέση τους με το περιβάλλον τους. Που διαθέτουν δηλαδή στην κυριολεξία ατομικότητα συνυφασμένη με την ιδιότητα της αδιαιρετότητας. Με άλλα λόγια, την ιδιότητα να μην επιδέχονται κατάτμηση χωρίς να καταστρέφονται βιολογικά.

Ανεκτικότερο κόσμο στην απαίτηση του κάθε δικαιωματούχου, μεταμοντέρνου ή μη, να αναγνωρίζεται η παραληρηματική, σχιζοφρενικού τύπου, φανταστική ένταξή του σε κάποιο άλλο, ουδέτερο σεξουαλικά υποσύνολο, ή ακόμα σε κάποιο άλλο είδος, πέραν του στενά ανθρώπινου. Ακυρωτικές κουλτούρες, σαν γομολάστιχες που σβήνουν συστηματικά το ιστορικό παρελθόν και ατζέντες woke που το ξαναγράφουν σύμφωνα με τα νεοταξίτικα, αντιρατσιστικά υποτίθεται ιδεώδη, καθώς και μεγάλα αφηγήματα του άφυλου μετανθρώπου. Ανθρωπόμορφα τεχνολογικά προϊόντα της τεχνητής νοημοσύνης που θα συμβάλουν υποτίθεται στην ειρήνευση και στην ευημερία του ανατέλλοντος κόσμου!

Οι “σταυροφόροι” της αποδόμησης

Όλα αυτά ήρθαν λοιπόν στην ώρα τους, στο όνομα της προόδου του επιστημονικού ορθολογισμού, να συμπληρώσουν τις μετανεωτερικές αποδομήσεις των μεγάλων ιστορικών αφηγήσεων του παρελθόντος. Τις αποδομήσεις δηλαδή με τις οποίες συνειδητά ή ασυνείδητα, τυπικά ή άτυπα, γαλουχήθηκαν εδώ και πέντε δεκαετίες μεγάλες ομάδες της δυτικής κοινής γνώμης. Συνήθισαν λοιπόν να σηκώνουν με αδιαφορία τους ώμους τους σε ένδειξη παραίτησης ή αδιάφορης ανεκτικότητας, κάθε φορά που στο όνομα της προόδου αμφισβητούνται όλα τα ιστορικώς κεκτημένα του δημοκρατικού νεότερου δυτικού κόσμου ή και η κοινή λογική, άνευ της οποίας δεν υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες άξιες αυτού του ονόματος.


Μπροστά στις κοσμογονικές, ανθρωπολογικού τύπου πλέον αλλαγές του γνωστού μας κόσμου προς κάτι που αξιωματικά ονομάζεται “καλύτερο” από τους καθεστωτικούς οργανικούς διανοούμενους, η προσπάθεια συντήρησης κάποιων ιστορικών κεκτημένων απέναντι στον καλπάζοντα “προοδευτισμό” του διεθνοποιημένου ριζοσπαστικού καθεστώτος, δεν είναι βέβαια κάτι περίεργο. Κι αυτό, όταν σε κάθε κοινωνική και πολιτική περίσταση, τα πράγματα δεν φαίνονται να πηγαίνουν καθόλου καλά.

Ο μετανεωτερικός “θάνατος της Ιστορίας”, που πήρε τη σκυτάλη της αποϊεροποίησης και της προσχηματικής απομάγευσης των κοινωνικών συνειδήσεων από το νεωτερικό “θάνατο του Θεού”, συνεχίζει να δίνει τη μάχη για την επικράτηση του ριζοσπαστικού αξιακού του συστήματος. Σε αυτές τις συνθήκες, η επικράτηση του Τραμπ στις ΗΠΑ έχει βέβαια μια συμβολική άξια. Συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός νέου πατριωτικού λάιφ στάιλ για την Αμερική, που βεβαίως λειτουργεί ως τοτεμικής φύσης πλαίσιο αξιών για το σύνολο του πολιτισμικώς αποικιοκρατούμενου δυτικού κόσμου.

Ήδη ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο μετα-δημοκράτης και λάτρης της πολυπολιτισμικότητας, που μόλις προ ολίγου ομιλούσε για τις τυραννικές λαϊκές πλειοψηφίες, με μια θεαματική κωλοτούμπα έσπευσε να δηλώσει πολέμιος της woke ατζέντας και της δικτατορίας των μειοψηφιών, καθώς και υπέρμαχος των συνόρων! Λίγο ακόμα και θα υποσχόταν μαζικές απελάσεις των “παρατύπως εισελθόντων προσφύγων”, ίσως και να τοποθετούσε τον… Κασιδιάρη υπουργό Μετανάστευσης! Είναι σαφές, πάντως, πως η ατζέντα Τραμπ, έστω προσωρινά, παραμερίζει κάπως τις εθνομηδενιστικές, ριζοσπαστικές προτεραιότητες του καθεστώτος.
Μια ερμηνεία

Τι είναι λοιπόν και πώς ερμηνεύεται η συντηρητικοποίηση της δυτικής κοινής γνώμης; Για να καταλάβουμε ένα φαινόμενο, φυσικό ή κοινωνικό ή πολιτικό πρέπει πρώτα να το ορίσουμε. Πρέπει επομένως να ερμηνεύσουμε την επιστροφή του συντηρητισμού που σηματοδότησε η εκλογή του Τραμπ στην αμερικανική καρδιά του καπιταλισμού: είναι η πεποίθηση μερίδας των ηγετικών κοινωνικών τάξεων και κατ’ επέκταση των λαϊκών μαζών, ότι μια εθνική κρατική πολιτική οφείλει να καθοδηγεί την ελεύθερη οικονομία και να οργανώνει τις συνεργατικές ή ανταγωνιστικές διεθνείς σχέσεις της ανάλογα με τα συμφέροντα των ηγετικών κοινωνικών ομάδων και κατ’ επέκταση των εθνών-κρατών.

Αυτή η εθνική προτεραιότητα μπαίνει όπως φαίνεται λίγο-λίγο στη θέση της νεοφιλελεύθερης ιδέας ότι η ελεύθερη διεθνοποιημένη οικονομία ενός ασύδοτου τραπεζοκρατούμενου καπιταλισμού, οφείλει να κατευθύνει την πολιτική, η οποία καθίσταται έτσι, στο δυτικό κόσμο τουλάχιστον, συνώνυμη της παγκόσμιας διαχείρισης της ρευστότητας κεφαλαίων, ανθρώπινων ροών, δεδομένων, ταυτοτήτων, εμπορευμάτων, κοινωνικών και πολιτικών σχέσεων.

Το συλλογικό παραλήρημα της woke ατζέντας υπήρξε το έμβλημα τρόπον τινά της εγγραφής αυτής ακριβώς της ρευστότητας στο αμερικανογενές δυτικό φαντασιακό. Γι’ αυτό άλλωστε, ο άκρατος χειραφετητικός, εξατομικευτικός, μειονοτοποιός, δικαιωματιστικός λόγος της woke πολιτικοποιήθηκε άμεσα. Τόσο άμεσα που μοιάζει να έγινε η αναρχοφιλελεύθερη κατηφόρα που θα μπορούσε να συμπαρασύρει προς το “τέλος της ιστορίας” τη φιλελεύθερη κοσμοθεωρία. Συνεπώς, να γίνει και η κερκόπορτα του οικονομικού φιλελευθερισμού, ο καταλύτης των συλλογικών κοινωνικών αντιστάσεων στο εθνομηδενιστικό ρεύμα, το επίκεντρο των αντιθέσεων, το υπόβαθρο των συντηρητικών αντιδράσεων της δυτικής κοινής γνώμης στη γενικευμένη ρευστοποίηση της ιστορικής πολιτικής εμπειρίας, της κοινής λογικής και των ίδιων τελικά των ανθρωπολογικών θεμελίων των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Με άλλα λόγια, η woke ατζέντα καθώς και οι κουλτούρες queer, ΛΟΑΤΚΙ+ ήταν (και είναι ακόμα) στο πεδίο της καθημερινότητας, το αναρχοφιλελεύθερο, ψυχοπολιτικό, συμβολικό επιστέγασμα της αστάθειας, της αβεβαιότητας για τα πάντα, της απόρριψης της βιολογικής πραγματικότητας και του ιστορικού παρελθόντος. Κατασκευάζει ένα “άλλα αντ’ άλλων” κόσμο, συμβατό με τις φαντασιώσεις και τις επιθυμίες αυτοπραγμάτωσης στο αέναο παρόν και λαϊφσταϊλάτης αυτοπροβολής του κάθε συμπλεγματικού εξατομικευμένου πληβείου, στερημένου της επιθυμητής κοινωνικής καταξίωσης.
Ο εσμός των “διαφωτιστών” της αποδόμησης

Ωστόσο, η μάχη των οργανικών διανοουμένων του νεοφιλελεύθερου καθεστώτος είναι μακριά από το να έχει χαθεί. Το αντίθετο μάλιστα: η ψευτο-ελίτ και το ιερατείο της πολιτικής θρησκείας του δικαιωματισμού, οι ευαγγελιστές του εκσυγχρονισμού των ηθών και των νοοτροπιών, καθώς και της διεθνοποίησης των αγορών, οι εισαγγελείς και κατήγοροι των “εθιμικών αγκυλώσεων των ιστορικών λαών επί των στερεοτύπων και ερειπίων του παρελθόντος”, όλος αυτός ο εσμός των “διαφωτιστών” που εδώ και μισό αιώνα περίπου, με την βοήθεια της ιδεολογικά εκφυλισμένης Αριστεράς έχει σφηνωθεί σε όλο το θεσμικό πλαίσιο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Έχει σφηνωθεί στα ΜΜΕ, στην εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, στα Κοινοβούλια και στη Δικαιοσύνη.

Αυτός ο εσμός των “διαφωτιστών” θα έχει μάλλον την ευκαιρία να θυματοποιηθεί, εκμεταλλευόμενος τις ενδεχομένως άγαρμπες νομοθετικές πρωτοβουλίες του νέου συντηρητικού καθεστώτος που έχει προς το παρόν επικρατήσει στις ΗΠΑ, για να καταγγείλει, (κάποτε ίσως και δικαίως), ορισμένα μέτρα που θα λάβουν οι συντηρητικές κυβερνήσεις. Όλοι όσοι λοιπόν, ως ριζοσπάστες και προοδευτικοί, οραματίζονται να “αλλάξουν τον κόσμο” και να “διαφωτίσουν τις συντηρητικές λαϊκές μάζες” έχουν μπροστά τους πεδίο δόξης λαμπρό.

Δεν πρόκειται μόνο για τους έμμισθους επίσημους προπαγανδιστές και τους συνήθεις τηλεοπτικούς πανελίστες που παριστάνουν τους δημοσιογράφους, ή τους οργανικούς διανοούμενους (ακαδημαϊκούς λειτουργούς και καλλιτέχνες της συμφοράς), αλλά και για τους ροζουλί αριστερούληδες συνοδοιπόρους τους, δηλαδή το μικρο- ιερατείο των άμισθων, αλλά χαρτζιλικωμένων με δημοσιότητα ανά τον κόσμο “τατσόπουλων” υπηρεσίας. Για τους εισαγωγείς των αναρχοφιλελεύθερων αξιών της παγκοσμιοποίησης στα “αμόρφωτα λαϊκά στρώματα”. Για τα ιδεολογικά απόβλητα του Τριτοδιεθνισμού, της σταλινικής στράτευσης του Λόγου, της Τέχνης και της Δικαιοσύνης στην υπηρεσία των γραφειοκρατικών δικτατορικών καθεστώτων. Για τους απάτριδες του κοσμοπολίτικου συρμού που επιθυμούν να μεταμορφώσουν τους ιστορικούς λαούς σε εξατομικευμένο παγκόσμιο πλήθος, όπως είχε διαπιστώσει ο Νέγκρι.

Ο συρφετός των καθεστωτικών διανοουμένων που θεωρεί ότι αποτελεί τμήμα μιας παγκόσμιας ριζοσπαστικής “πρωτοπορίας” θα παροξύνει τις ήδη οξυμένες ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις, καλλιεργώντας κλίμα ακήρυχτου εμφυλίου πολέμου κατά της “εξουσίας των λαϊκιστών” που έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση στις ΗΠΑ και όπου αλλού, εκπαραθυρώνοντας με τη βοήθεια της “επαίσχυντης” δημοκρατικής λαϊκής ψήφου, την “ηθικά νόμιμ稔 κατά τους προοδευτικούς γκλομπαλιστές, “διακυβέρνηση του πλήθους”!

Κάθε προσπάθεια να αποκατασταθεί η συνεκτικότητα των σημερινών δυτικών κοινωνιών, θα βαφτίζεται “ολοκληρωτισμός”, ενδεχομένως θα ταυτίζεται με φασιστικούς “γύψους”. Χωρίς καμία κατανόηση, οι ψηφοφόροι των συντηρητικών πολιτικών σχηματισμών, θα βαπτίζονται από την ισχύουσα “πολιτική ορθότητα”, “τοξικά σκουπίδια” και θα συνεχίσουν να αποκαλούνται “φασίστες” ή “ακροδεξιοί”. Οι λαοί θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται σαν μάζα αμόρφωτων ηλιθίων, περίπου σαν εκείνους που “κάποτε ψήφισαν τον Χίτλερ”, όπως ήδη ειπώθηκε στα συστημικά ελληνόφωνα κανάλια από κάποια ημιμαθή, δήθεν προοδευτικά αλαλάζοντα κύμβαλα. Η μεταδημοκρατική ολοκληρωτική ελίτ του διεθνοποιημένου καπιταλισμού, με άφθονη αντιπάθεια για τους λαούς και οικειόφοβο μίσος για τον δαιμονοποιημένο λευκό λαϊκό άνδρα, θα ερμηνεύσει την άνοδο των συντηρητικών κομμάτων σε όλο το δυτικό κόσμο σαν εκδίκηση της “λευκής γυφτιάς”! Ειπώθηκε ήδη κι αυτό για τους ψηφοφόρους του Τραμπ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μεταμοντέρνος “φασίστας” με σημαία τον αντιφασισμό κι αντιρατσισμό!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Εδώ “ακροδεξιός”, εκεί “λαϊκιστής”, πού είναι ο φασίστας;

ΠΗΓΗ:https://slpress.gr/idees/oi-stavroforoi-tis-apodomisis-kai-i-epistrofi-tou-sintiritismou/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com