Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον στον «πατροκτόνο»

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μέχρι εδώ μπόρεσε, μέχρι εδώ έφτασε. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτόν τον οργανισμό να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί, να αναγεννηθεί. Οι γραμμές που απομένουν δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πια πέρα από την ποιότητα της πράξης τέλους.

Τα ζωτικά του όργανα –τα στηρίγματά του στην κοινωνία– έχουν καταρρεύσει. Οι παλιοί φίλοι το μόνο που αισθάνονται είναι θλίψη για την απώλειά του. Οπως συμβαίνει για κάθε απώλεια, για κάθε πένθος.

Δεν τα κατάφερε, διότι, στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης ολιγαρχίας, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.

Εχοντας τις ρίζες του στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο, την ελπιδοφόρα τότε Μαρία Δαμανάκη, δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα δυο του πόδια και να περπατήσει. Απέτυχε το πείραμα και χρειάστηκε προσωπικότητες σαν το Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Αλέκο Αλαβάνο να ξαναβρεί έναν βηματισμό, που απλώς θα οδηγούσε στο νέο. Ηρθε αυτό με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (πια) και τη στήριξη από πρόσωπα εντός αλλά και εκτός κόμματος ευρέος βεληνεκούς με πολιτικές και πολιτιστικές περγαμηνές.

Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία, επειδή υποσχέθηκε τη σύγκρουση με εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην απελπισία. Οταν επέλεξε την υποταγή στο πραξικόπημα (όπως ο ίδιος το είχε τότε χαρακτηρίσει) των Βρυξελλών, ακύρωσε την αποστολή του. Δεν είχε να διεκδικήσει τίποτα πια από κανέναν και για κανέναν. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν ανέκτησε έκτοτε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος κι ας είχε απέναντί του έναν Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος διέλυε τη δημοκρατία με γνώμονα τη διεύρυνση της δικής του παντοκρατορίας και προς διευκόλυνση των άνομων συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία πλουτίζει και σε βάρος της κυριαρχίας ή και ακεραιότητας της χώρας (μπροστά μας είναι αυτά, θα τα δούμε).

Το παράδοξο είναι ότι στον αγώνα της διαδοχής κανείς δεν διατυπώνει κριτικό λόγο για τα πεπραγμένα του πρώην πρωθυπουργού, κανείς δεν εκφράζει την έντονη διαφωνία του και κανείς δεν έχει να προτείνει μια διαφορετική πορεία. Οι επίγονοί του ομνύουν στην πολιτική του, ενώ ταυτοχρόνως υπόσχονται κάτι καινούργιο, ασαφές όμως, θολό και αβέβαιο. Γι’ αυτό και έχουν αποτύχει παταγωδώς.

Η όποια ηγεσία της Αριστεράς, όποια και αν είναι αυτή, όποιο όνομα και αν πάρει και όποτε συγκροτηθεί, για να έχει μέλλον θα πρέπει να γίνει «πατροκτόνος». Να αποποιηθεί την κληρονομιά των επώδυνων συμβιβασμών που κληρονόμησε και να αφήσει στην κρίση της Ιστορίας τις παρακαταθήκες του κυβερνο-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό κάνει ο κάθε ηγέτης που σέβεται τον εαυτό του και το νέο που θέλει να προσφέρει στην κρίση του εκλογικού σώματος.

Απέναντι σε ένα σκληρό ολιγαρχικό σύστημα, που συσσώρευσε και εξακολουθεί να συσσωρεύει στην κοινωνία δεινά και αγωνίες, μια «très comme il faut» (τρε κομ ιλ φο ή ελληνιστί «πολύ καθώς πρέπει») Αριστερά μοιάζει με τη Σταχτοπούτα του παραμυθιού που περιμένει τον πρίγκιπα να της φορέσει το χαμένο της γοβάκι. Με τους καλούς τρόπους της δεν πρόκειται να συγκινήσει ούτε το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα ούτε τον σκληρό πυρήνα των Βρυξελλών –που έχει γονατίσει γενικώς την Ευρώπη με τις επιλογές του– ούτε τις ΗΠΑ που ενεργούν στην Ελλάδα ως να είναι αποικία τους.

ΠΗΓΗ:https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/450344_apohairetismos-ston-syriza-mellon-ston-patroktono
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com