Τζόκοβιτς: μια «μορφή του μεσσιανικού»;
Η επίστεψη του Νόβακ Τζόκοβιτς με το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στην ολοκλήρωση μιας σταδιοδρομίας με νίκη επί του νεαρού Αλκαράθ έχει οδηγήσει στη μεγάλη δημοφιλία και πανθομολογούμενη καταξίωση ενός αθλητή που τελειώνει με ιδεώδη τρόπο μια απολύτως νικηφόρα καριέρα, αφήνοντας τη σκυτάλη σε νέες γενιές, όπως συμβαίνει και με τον ΛεΜπρόν Τζέιμς στο μπάσκετ.
Υπάρχει, όμως, κάτι περισσότερο: Το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού αναγνωρίζει στον Τζόκοβιτς μια λαϊκή αντιστασιακότητα.
Σε μια Ολυμπιάδα, όπου ο Μυστικός Δείπνος «κρύφτηκε» πίσω από το παγανιστικό «Συμπόσιο των Θεών», ο Τζόκοβιτς επέδειξε με παρρησία το χριστιανικό σύμβολο του σταυρού εντός της πρωτεύουσας του εκκοσμικευμένου ρεπουμπλικανισμού, η οποία διακατέχεται από αλλεργία στα θρησκευτικά σύμβολα. Πρόκειται για μια σταυρική αρρενωπότητα που διεκδίκησε την ορατότητά της, με αποτέλεσμα να ταυτιστούν μαζί του όλοι όσοι διεκδικούν παραδοσιακές μορφές οικογένειας, οι οποίες πλήττονται όχι λόγω του εποικοδομήματος του «woke ολοκληρωτισμού», όπως θέλει η κλισέ έκφραση, αλλά λόγω του όντως υπαρκτού καπιταλιστικού «βελούδινου ολοκληρωτισμού», ο οποίος αποσαρθρώνει τις κοινωνίες στην απεδαφικοποιημένη τρέχουσα εκδοχή του. Μυστικό του Τζόκοβιτς είναι, επίσης, ότι αποτελεί μία ήρεμη και ήπια δύναμη, τονίζοντας κυρίως τον συναισθηματικό του αυτοέλεγχο.
Βεβαίως, είναι ποικίλα τα στοιχεία της προσωπικότητας και της ιστορίας του Τζόκοβιτς που για πολλούς τον καθιστούν μία σύγχρονη «μορφή του μεσσιανικού». Κατ’ αρχήν, η δυνατότητά του να μπαινοβγαίνει στον κόσμο της ελίτ μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτήν που βλέπουμε σε υπερήρωες των κόμικς.
Γεννημένος στη Σερβία, δηλαδή στη μη αφομοιώσιμη μαύρη τρύπα της Ευρώπης, στη «μικρή Ρωσία» κατά τη δυτική οριενταλιστική ματιά, ανδρώθηκε αθλητικώς υπό τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς και κατόρθωσε να πρωτεύσει στο πλέον εμβληματικό άθλημα των ελίτ, στο τένις.
Στη συνέχεια, όμως, η επιμονή του να αμφισβητεί την κυρίαρχη βιοπολιτική τον οδήγησε ακόμη και «να λογισθεί μετά παρατύπων μεταναστών», επανερχόμενος με τον πλέον εικαστικά εύγλωττο τρόπο στη θέση του αουτσάιντερ, αυτού που μπουζουριάζεται στο κρατητήριο μαζί με τους homines sacres των ανθρώπων χωρίς διαβατήρια.
Το γεγονός ότι πέρασε ξανά από τη φυλακή στη νίκη των γηπέδων τον κατατάσσει, κυρίως για τους Ορθόδοξους θαυμαστές του, στην κατηγορία των τροπαιοφόρων αγίων, όπως ο βαλκανικός άγιος Δημήτριος του Σιρμίου και της Θεσσαλονίκης που οδήγησε σε πνευματική νίκη στη ρωμαϊκή αρένα ή ο άγιος Γεώργιος που αποτελεί σύμβολο του σερβικού εθνισμού ως θριαμβευτής επί του τερατώδους.
Ο Τζόκοβιτς είναι λαοφιλής στην ιδιαίτερη πατρίδα του επίσης επειδή πρωτοστάτησε στον αγώνα να μην παραδοθούν τα σερβικά δάση στην εταιρεία Rio Tinto για εξόρυξη λιθίου.
Με άλλα λόγια, σε έναν κόσμο εξημερωμένων διαφορετικοτήτων, υπερασπίστηκε την άγρια ετερότητα της δασικής φύσης. Σε μια εποχή αφομοιώσιμων κοινωνικών ομάδων, στάθηκε συχνά στην πλευρά του αναφομοίωτου άλλου, του ανθρώπου χωρίς κρατικές ιδιότητες (για να παραφράσουμε τον Ρόμπερτ Μούζιλ).
Υπήρξε ένα «σημείον αντιλεγόμενον», ήταν μοναδική η ικανότητά του να εμπνέει εξίσου φανατική αγάπη και μίσος, διθυράμβους και ύβρεις, αποδεχόμενος αμφότερα με χαρακτηριστική θυμική αυτοσυγκράτηση, όπου ο αθλητικός αυτοέλεγχος συναντά τη χριστιανική πραΰτητα.
Γιατί δεν είναι βεβαίως τυχαίο ότι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός. Αυτή τη στιγμή ο «Άξονας της Αντίστασης» στη νεοαποικιακή παγκοσμιοποίηση είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός (σε μία περισσότερο σλαβική εκδοχή του) και το σιιτικό Ισλάμ, δηλαδή οι δύο ομολογίες, οι οποίες μειονεκτούν αριθμητικώς εντός κάθε αντίστοιχης θρησκείας (Χριστιανισμό και Ισλάμ εν γένει), έχουν περισσότερα χαρακτηριστικά οργανικού εξισωτισμού και έτσι παρουσιάζουν τη μέγιστη διαφοροποίηση από το πνεύμα του Προτεσταντισμού και της woke κουλτούρας που θεμελιώνεται στην ηθική και τη δυνητική ισότητα.
Τη στιγμή αυτή μάλιστα, η woke ιδεολογία, παρά τα χειραφετητικά της προτάγματα, έχει καταστεί ασμένως το κύριο ιδεολογικό εποικοδόμημα του αμερικανοκίνητου πολιτισμικού ιμπεριαλισμού και της δυτικής νεο-αποικιοκρατίας σε σύγχρονες «ιριδοφορίες» που αντιγράφουν τις άλλοτε σταυροφορίες στο όνομα της χριστιανικής πίστης.
Βεβαίως, το woke κίνημα έχει στοιχεία αναστοχασμού και αυτοκριτικής, λ.χ. είναι χαρακτηριστική η προνομιακή θέση που επεφύλαξε η Γαλλία σε αλγερινής καταγωγής αθλητές, όπως ο Ζινεντίν Ζιντάν, ενώ δεν είναι τυχαία και η υποστήριξη προς την Αλγερινή πυγμάχο, σε αγώνες με επίκεντρο ένα ποτάμι όπου άλλοτε είχαν πνιγεί εκατοντάδες Αλγερινοί διαδηλωτές από τη γαλλική αστυνομία. Σε αυτή την αυτοκριτική διάθεση, το woke κίνημα ακολουθεί άλλωστε τους προκατόχους του, τη μετανοητική διάθεση του Χριστιανισμού και τη μεθοδική αμφιβολία του Διαφωτισμού. Κανένα, όμως, από αυτά τα (όντως θαυμαστά) χαρακτηριστικά δεν εμπόδισε τα πνευματικά αυτά κινήματα να καταστούν καθεστωτικές ιδεολογίες και εποικοδομήματα του ολοκληρωτικού καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, ένας Σέρβος, ένας Ορθόδοξος, ένας φυλακισμένος, ένας οικολόγος προστάτης της άγριας δασικής φύσης της Σερβίας και εν ταυτώ ένας πορθητής του τένις, δηλαδή του εμβληματικού κάστρου των ελίτ, έχει χτυπήσει μια λαϊκή φλέβα σε σπάνιο βαθμό. Ασφαλώς, οποιαδήποτε αγιογραφία ενός αθλητή μπορεί να εκπέσει σε ειδωλολατρία και οποιοσδήποτε μεσσιανισμός σε αντιδραστικότητα. Αυτό που θα μείνει εντέλει μετά από το πέρασμα του Τζόκοβιτς από το άθλημα του τένις είναι κυρίως η διερώτηση για το τι πραγματικά σημαίνει συμπερίληψη σήμερα και για το ποιος είναι πραγματικά ο αποκλεισμένος που διεκδικεί την ορατότητα και τη φωνή του. Μια διερώτηση που παραμένει πάντα ανοικτή και ανθιστάμενη σε εύκολους αφορισμούς.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.