Του Γιώργου Κόρδη
Πολλά ολίγοι έχουν ωραία σώματα. Ακόμα ολιγότεροι έχουν όμορφα πρόσωπα και λαμπερά ακτινοβόλα μάτια που καθρεφτίζουν την ψυχή.
Οι πολλοί των ανθρώπων είμαστε άσχημοι. Κάτι λείπει πάντα και δεν ολοκληρώνεται η ευ-μορφία. Κι αμα παρέρχεται και το 19ον ετος της ηλικίας η φθορά που επέρχεται σταδιακά και αμετάκλητα επιτείνει την ασχήμια.
Όμως οι άνθρωποι ήβραν τρόπους να υπάρχουν ωραίοι, ήβραν τρόπους να δημιουργούν εικόνα του εαυτού που παραπλανά το μάτι και προσφέρει ηδύτητα στην καρδιά και στες αισθήσεις.
Και μη φανταστείς τίποτα παράξενα και απωθητικά και δυσάρεστα πράγματα και επεμβάσεις χειρουργικές στις οποίες εσχάτως επιδίδονται διάφοροι αμήχανοι και άνευ φαντασίας εύποροι.
Οι άνθρωποι μέσα στην ιστορία έμαθαν να είναι όμορφοι αλλοιώς.
Με μια χειρονομία, για παράδειγμα, μέσα σε πλήθος στους πολυπληθείς και βουερούς σταθμούς λεωφορείων που μοιάζει να σκορπά έλεος και χάρη ένα γύρω χωρίς λόγο.
Με μια κίνηση γυνακεία μέσα σε βαθειά σιωπή που ανοίγει και κλείνει με αργό ρυθμό και μοιάζει με αγκαλιά απέραντη ή μήτρα γόνιμη.
Με ενα βλέμμα ήμερο που διαπερνά ολα τα σχήματα και χρώματα των κοκαλωμένων, γυάλινων πόλεων και αγγίζει το θάνατο με τρυφερότητα τόση που κι εκείνος λιώνει.
Αλλά κι άλλα πολλά έχουν μηχανευτεί οι πολλοί των ανθρώπων μέσα στους αιώνες για να υπάρχουν ως εύμορφοι.
Στολίζουν τα μέτωπά των οι άντρες με λίγες πολύτιμες τίμιες ματωμένες σταγόνες ίδρωτα, σαν εκείνες του Χριστού στη Γεθσημανή.
Μετατοπίζουν τις εποχές με ένα σταυροπόδι οι γυναίκες και απλώνουν ανέμους ζέφυρους σε ολη την πλάση με ενα ηδονικό βλεφάρισμα, με ενα χαμήλωμα της φωνής τρυφερό, με ενα μικρό διστακτικό ακροπάτημα πριν το φιλί.
Φορούν γυμνά χέρια σα χαϊδεύουν τα παιδία οι παπούδες και ζυμώνουν πρόσφορα με καρδιά και μετάνοια οι γραίες.
Κι άλλους τρόπους ανονομάτιστους ξεύρουν οι πολλοί των ανθρώπων που ευλογήθηκαν με την έλλεψη και την απόσταση και μ᾽ ένα παράξενο, ιδιαίτερο καθ᾽ομοίωσιν που σ᾽ ολη τη ζωη των παλεύουν να φτάσουν γνωρίζοντας πως δεν έχει μήτε τέλος και λόγο ετούτο το ταξίδι εξόν απο την ίδια την κίνηση που ζυμώνει αενάως το φύραμα της ζωής, τον έρωτα.
Νόστος γλυκός με γέννησε, Εκδόσεις Εν Πλῳ, 2024, σ.130.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.