Ιάκωβος Καμπανέλλης
Παρίσι 1961, αργά κάποια νύχτα.
Τον συνάντησα όλως τυχαίως
σ' ένα καφενείο στα Ηλίσια.
Είχε πάρει το Όσκαρ,
είχε γίνει διεθνώς γνωστός,
οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες
του κόσμου, τον ήθελαν δικό τους.
Ήταν ολομόναχος,
κάτι που δε το συνήθιζε.
Απόρησα
και του είπα πως δε θα 'θελα
να του χαλάσω τη μοναξιά.
Απάντησε
πως χάρηκε που βρέθηκα εκεί.
''Φτάνει η μοναξιά...''
Και αμέσως μετά άρχισε
να μου εξομολογείται ότι περνά
τις χειρότερες μέρες τις ζωής του.
Ούτε Όσκαρ ήθελε,
ούτε διεθνείς επιτυχίες,
ούτε τίποτα.
Τα μισεί και τα περιφρονεί όλα,
του είναι ξένα, δεν είναι ο εαυτός του.
Και αυτό το τραγούδι,
που χαλάει κόσμο, τον ενοχλεί.
Θα πίστευα
ότι είναι μόνο ένα ξέσπασμα,
μια κατάσταση κρίσης περαστικής,
εάν δεν ήταν μια ομολογία
εκ βαθέων και έως δακρύων.
Αρκετά χρόνια αργότερα,
στις Ηνωμένες Πολιτείες,
η Μελίνα θριαμβεύει με το μιούζικαλ
του Ζυλ Ντασέν ''Ίλια Ντάρλινγκ'',
με μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Ήμουν κι εγώ εκεί. Μεγάλη παραγωγή
του Μπρόντγουεη και του Χόλιγουντ,
διευθυντές δισκογραφικών εταιρειών
ζητούν να τον συναντήσουν.
Αρνείται.
Τελικά κλείνει ένα ραντεβού
με τους πιο σημαντικούς.
Το ραντεβού είναι για κάποιο πρωί
Ο Μάνος
λέει στη μητέρα του, που την είχε
μαζί του, να τον ξυπνήσει στη Μία.
Όταν μετά του είπαν ότι είναι τρελός,
πως με αυτό που έκανε αυτοκτόνησε
για τον εκτός Ελλάδος μουσικό κόσμο,
απάντησε με θεία γαλήνη
και με το σοφό του χαμόγελο πως
ήταν ό,τι πιο σωστό και δημιουργικό
είχε κάνει ως τότε στη ζωή του.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.