( Μια απάντηση...)
του Βασίλης Στοϊλόπουλος
"«Ὂλοι κλάψτε•
ἀποθαμένος ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς»
Μια απάντηση... σε διάφορους λασπολόγους και ιδεοληπτικούς αντικληρικαλιστές, που αναίσχυντα αναγορεύουν τον Πατριάρχη Άγιο Γρηγόριο Ε΄ σε στενό συνεργάτη του Σουλτάνου επειδή εξαναγκάστηκε και αφόρισε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη είναι και το γεγονός ότι ...
o εθνικός μας ποιητής Διονύσιος ΣΟΛΩΜΟΣ αφιερώνει επτά τετράστιχες στροφές (αρ. 132 – 138) του ΥΜΝΟΥ εις την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στον Πατριάρχη που απαγχονίστηκε από τους Τούρκους σαν σήμερα, στις 10 Απριλίου 1821.
« (…)
Πνίγοντ' ὅλοι οἱ πολεμάρχοι / καὶ δὲν μνέσκει ἕνα κορμί•
χαίρου, σκιὰ τοῦ Πατριάρχη, / ποὺ σὲ πέταξαν ἐκεῖ.
Ἐκρυφόσμιγαν οἱ φίλοι / μὲ τσ' ἐχθρούς τους τὴ Λαμπρή,
καὶ τοὺς ἔτρεμαν τὰ χείλη / δίνοντάς τα εἰς τὸ φιλί.
Κειες τὲς δάφνες ποὺ ἐσκορπίστε / τώρα πλέον δὲν τὲς πατεῖ,
καὶ τὸ χέρι ὀποῦ ἐφιλῆστε / πλέον, ἅ, πλέον δὲν εὐλογεῖ.
Ὂλοι κλάψτε• ἀποθαμένος / ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησιάς•
κλάψτε, κλάψτε• κρεμασμένος / ὠσὰν νὰ 'τανε φονιάς!
Έχει ὀλάνοικτο τὸ στόμα / π' ὧρες πρῶτα εἶχε γευθεῖ
τ' Ἅγιον Αἷμα, τ' Ἅγιον Σῶμα• / λὲς πὼς θὲ νὰ ξαναβγῇ
ἡ κατάρα ποὺ εἶχε ἀφήσει, / λίγο πρὶν νὰ ἀδικηθῇ,
εἰς ὁποῖον δὲν πολεμήσει / καὶ ἠμπορεῖ νὰ πολεμῇ.
Τὴν ἀκούω, βροντάει, δὲν παύει / εἰς τὸ πέλαγο, εἰς τὴ γῆ,
καὶ μουγκρίζοντας ἀνάβει / τὴν αἰώνιαν ἀστραπή.
(…)»
Άλλωστε,
και ο ίδιος
ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ , απευθυνόμενος στους Σουλιώτες, είπε :
«Ο Πατριάρχης βιαζόμενος υπό της Πόρτας σας στέλνει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς, όμως, να τα θεωρείται αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου»."
ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ
________________________________
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε'
«Πώς μας θωρείς ακίνητος;
Πού τρέχει ο λογισμός σου,
τα φτερωτά σου τα όνειρα;»
του Κώστα Χατζηαντωνίου
"ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΚΛΕΙΣΤΗ ΠΟΡΤΑ
«Πώς μας θωρείς ακίνητος; Πού τρέχει ο λογισμός σου,/ τα φτερωτά σου τα όνειρα;»
Όταν στις 25 Μαρτίου 1872 ο Αριστοτέλης ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ άρχιζε έτσι το κατόπιν προσκλήσεως του Πανεπιστημίου Αθηνών περίφημο ποίημά του για τον « του αοιδίμου Γρηγορίου του Ε΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως» (έργο του Γ. Φυτάλη, δαπάναις του Γ. Αβέρωφ),
ΖΟΥΣΑΝ ακόμη πολλοί αγωνιστές
Ο Γρηγόριος, που απαγχονίστηκε σαν σήμερα πριν 200 χρόνια, στην κεντρική πόρτα του Πατριαρχείου,
«εκράτει ανά χείρας πάντα τα μυστηριώδη νήματα της μεγάλης Ελληνικής συνωμοσίας και διετέλει εν πλήρη γνώσει των ακαταπαύστων και ακατανοήτων εκείνων ενεργειών, δι’ ών οι Φιλικοί ωργάνιζον και προπαρασκεύαζον την επανάστασιν»,
όπως σημείωνε στην ομιλία του ο ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ, που ήξερε βέβαια ότι
«αι ιδέαι αι φιλοστόργως διαθρέψασαι το έθνος επί μακρούς αιώνας, θα θεωρούνται σήμερον ως ληρήματα κενά και ως καπνοί ποιητικοί, εξερχόμενοι του εγκεφάλου ολίγων φαντασιοκόπων, ή πηγάζοντες εκ των κερδοσκοπικών διαθέσεων πολιτικών ραδιούργων».
Μα δεν εδίστασε.
Όπως δεν πρέπει να διστάσουμε και εμείς, 150 χρόνια μετά απ’ αυτόν και 200 μετά τη Θυσία να επαναλάβουμε τα λόγια με τα οποία κατέληγε το ιστορικό ποίημα, που συνέχιζε θαρρείς εκείνες τις επτά στροφές (132- 138) που είχε αφιερώσει στον Γρηγόριο ο Σολωμός στον Ύμνο εις την Ελευθερίαν:
«Πνίγοντ’ όλοι οι πολεμάρχοι
και δεν μνέσκει ένα κορμί·
χαίρου, σκιά του Πατριάρχη,
που σ’ επέταξαν εκεί» (132).
Γιατί το σχοινί εκείνης της Θυσίας και μια κλειστή από τότε πόρτα, στα μάτια του ΣΟΛΩΜΟΥ και του ΒΑΛΑΩΡΙΤΗ, στα μάτια κάθε έντιμου ανθρώπου, συντρίβει κάθε αμφισβήτηση, κάθε λήθη:
«Το μάρμαρο μένει βουβό… Και θε να μείνει ακόμα/
ποιος ξέρει ώς πότ’ αμίλητο το νεκρικό του στόμα…/
Κοιμάται κι ονειρεύεται… Και τότε θα ξυπνήσει,/
όταν στα δάση, στα βουνά, στα πέλαγα, βροντήσει/
το φοβερό μας κήρυγμα: Χτυπάτε, πολεμάρχοι!/
Μη λησμονείτε το σχοινί, παιδιά, του Πατριάρχη!» "
ΚΩΣΤΑΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.