_______ " ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ " _____
Οδυσσέας Ελύτης
"Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο "
η συναυλία το 1977
______________
Ο Ελύτης διαβάζει το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
________
του
Βασίλης Στοϊλόπουλος
«…. Τα θεμέλιά μου στα βουνά …»
Και όπως ερμήνευσε το «Άξιον Εστί» του Ελύτη με μια εξαιρετική «γεωλογική – παλαιοντολογική ματιά» ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης :
«ό,τι άξιον εστί, ό,τι στ' αλήθεια ανέπαφο, το φυλάει η γη, που έχει στοιχειώσει μέσα στα ζωντανά φαντάσματα της: Ίσκιοι, ευχές στην πέτρα, κομμένα κεφάλια και χέρια σε μάρμαρο, όστρακα κραυγών σε πηλό, η κεντημένη ΚυράΠηνελόπη, η Αρετούσα σαν άδειο παράθυρο, η Λυγερή του τραγουδιού και του ΄Αδη, τα πουλιά και οι ιερείς, οι χαιρετισμοί στο Ρόδο το Αμάραντο, τα οστά μας άνθη της αύριον, οι Άγιοι αχειροποίητοι, και τα εικονίσματα και τα τέρατα και τα σημεία και το λιγοστό νερό και οι σάτυροι και οι νύμφες και ό,τι άλλο μας κάνει να νιώθουμε ποιο είναι το «νυν» και ποιο το «αιέν» του κόσμου».
Γιατί, όπως έλεγε και ο ίδιος ο Ελύτης :
«Χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Μόνον όταν θυμάσαι, υπάρχεις στ΄ αλήθεια. Και μόνον όταν υπάρχεις στ΄ αλήθεια, είσαι στ΄ αλήθεια ελεύθερος».
___________
από
Γιώργος Τασιόπουλος
Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πώς έγραψε το " ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ " ...
<< Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο,
την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα,
μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη
τα χρόνια του ’48 με ’51.
Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι, την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο.
Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ.
Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα, με γόνατα παραμορφωμένα,
με ρουφηγμένα πρόσωπα.
Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών.
Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει.
Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές.
Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση...
Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο,
παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου – η πρώτη ήτανε στην Αλβανία – που έβγαινα από το ατόμό μου, και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου.
Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα, μεγάλωσε, φτάνοντας στο Παρίσι..
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως τί πλούτος και τί καλοπέραση μπροστά σε μας!
Και τί μετρημένα δεινά επιτέλους μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι,που δεν μπορούσαν να ‘χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσανε.
Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια, με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: εμείς περάσαμε πόλεμο Κύριε!
Κι όταν καμμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν 'Ελληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο με κοιτάζανε παράξενα :
" Αα, κι εσείς έ; "
Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη-άκρη ενός χάρτη απίθανου.
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι.
Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.
Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο, που κατάτρεχε τον ποιητή.
Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι
< η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους >
– και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας.
Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου ‘δωσε ένα δεύτερο εύρημα.
Να δώσω, δηλαδή, σ’ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο,
τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.
Κι έτσι γεννήθηκε το «Αξιον Εστί». >>
_____________
https://m.facebook.com/groups/422416528510684/permalink/984533935632271/
Η ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ "ΆΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ Ο ΑΡΧΆΓΓΕΛΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΕΨΑΛΛΕ ΣΤΙΣ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 982 ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΡΧΑΓΓΕΛΙΚΟ ΎΜΝΟ "ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ"
Αληθεια ποσο τυχεροι οσοι επισκεπτονται αυτο το ευλογημενο βουνο ,την κιβωτο της Ορθοδοξίας ,το Άγιον Ορος το οποίο ειναι γεμάτο από θησαυρούς,ειναι το περιβολι και ο κηπος της Παναγίας ,της μονης γυναικός που εχει σε αυτο θεση!
Στον ιστορικό Ναό του Πρωτάτου, στο Άγιο Όρος ,στο Αγιο Βήμα, βρίσκεται ενθρονισμένη η σεβάσμια και θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου, που ονομάζεται «Άξιον έστιν»απο τις πιο περιφημες εικονες και θαυματουργες της Παναγίας μας!
Ονομάζεται έτσι, γιατί μπροστά σ’ αυτήν την εικόνα πρωτοψαλθηκε απ’ τον αρχάγγελο Γαβριήλ ο γνωστός αυτός ύμνος.
Και όντως άξιο είναι να μακαρίζεται εις το Περιβόλιόν της η Πανάμωμος Μήτηρ του Κυρίου, άξιον είναι και οι τεταγμένοι εις την διακονίαν του Υιού της αγιορείται μοναχοί να απολαμβάνουν την παράκλησιν και την ευλογίαν της.
Η πάνσεπτος αύτη και αγία εικόνα αποτελεί το καύχημα των Καρεών, τη δόξα των Πρωτατινών, τη σκέπη και προστασία των πέριξ Κελλίων αλλά και όλου του Αγίου Όρους, θεωρείται μάλιστα ως «κοινή εφέστιος προστάτις» εικόνα όλων των Αγιορείτικων Μονών, φέρουσα στο πλαίσιό της τις σφραγίδες και των 20 Μονών.
Το θαύμα αυτό της παράδοσης του ύμνου από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ έγινε στην διάρκεια της βασιλείας του Κωνσταντίνου και Βασιλείου των αυτάδελφων και Πορφυρογέννητων καλουμένων, υιών Ρωμανού του Νέου εν έτη 982, Νικολάου δε του Χρυσοβέργου πατριαρχούντος.
Το Συναξάρι του θαύματος έγραψε ο πρώτος του Αγίου Όρους Σεραφείμ εν έτη περίπου 1548 και έχει ως εξής:
Αρχικά η εικόνα αυτή βρισκόταν σε ένα παντοκρατορινό κελί στην τοποθεσία τη λεγόμενη κοιλάδα του «Ἄδειν» κοντά και κάτω από τη σκήτη του Αγίου Ανδρέα στην αριστερή όχθη του χειμάρρου Λιβαδογένη.
Την 11 Ιουνίου 980 μ.Χ. (κατά άλλους το 982 μ.Χ.) στην Σκήτη του Πρωτάτου στις Καρυές πλησίον της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος όπου υπήρχαν πολλά κελιά αφιερωμένα στο όνομα της Κοίμησης της Κυρίας Θεοτόκου,σε κάποιο από αυτά εκεί κατοικούσε ένας ενάρετος Ιερομόναχος μαζί με τον υποτακτικό του. Ήταν συνήθεια να γίνεται κάθε Κυριακή αγρυπνία στην Σκήτη του Πρωτάτου έτσι το βράδυ του Σαββάτου ήθελε ο γέροντας να πάει στην αγρυπνία λέγοντας στον υποτακτικό του να παραμείνει στο κελί του όπως συνήθως.
Έτσι και έγινε. Ο υποτακτικός τη νύχτα έκανε κανονικά τον κανόνα του. Ακούει σε μια στιγμή να του χτυπάνε την πόρτα, ανοίγει και βλέπει έναν περαστικό μοναχό άγνωστο να του ζητάει να τον φιλοξενήσει, πράγμα που γίνεται.
Συνεχίζει ο μοναχός τον κανόνα του μέχρι που φτάνει στην θ' ωδή «Τὴν Τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ...». Τότε τον διακόπτει ο φιλοξενούμενος και του λέει: «Όχι, πρώτα θα πεις: Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς...» ως συμπλήρωμα του υπό του Κοσμά Μαϊουμά (βλέπε 14 Οκτωβρίου) Μεγαλυνάριου της Θεοτόκου.
Ο μοναχός ενθουσιασμένος ζητάει να του γράψει ο νέος τον ύμνο για να μπορεί να το ψάλλει και αυτός. Μάλιστα είπε στον άγνωστο πως εμείς ψάλλουμε μόνο " Την τιμιωτέραν " το δε "Άξιον Εστί" ποτέ δεν το ακούσαμε ούτε και οι πρόγονοί μας αλλά σε παρακαλώ γράψε με αγάπη και σε εμένα τον ύμνο αυτό για να τον ψάλλω εις την Θεοτόκον.
Ο αγνωστος φιλοξενουμενος ειπε να του φερει μελανι και χαρτι αλλα ο μοναχος δηλωσε πως δεν ειχε εκεινη την ωρα.
Ετσι αφου δε βρέθηκε μελάνι και χαρτί μέσα στο κελλί, ο μυστηριώδης ξένος μοναχός χάραξε τον ύμνο με το δάκτυλό του σε μια πέτρινη πλάκα και πρόσθεσε ότι έτσι πρέπει να ψάλλεται στο εξής ο ύμνος αυτός από όλους τους Ορθοδόξους. Στη συνέχεια έγινε άφαντος.
Μαλιστα τα γράμματα τοσο βαθια χαρακτηκαν σε αυτη την σκληρη πλακα λες και γραφτηκαν σε μαλακο πηλο! Ηταν ο Άγιος αγγελος του Θεου ,ο απεσταλμενος για να αποκαλυψει τον αγγελικο αυτο υμνο για την Μητερα του Θεου οπως της αρμοζε.
Οταν επέστρεψε ο γεροντας στο κελι μετα την αγρυπνια ειδε τον υποτακτικο να ψαλλει το "Αξιον Εστιν" και να του δειχνει την σκληρη πλακα με τα αγγελοχαρακτα γράμματα και μεινανε εκστατικοι και οι δυο απο το μεγαλο τουτο θαύμα.
Λαβοντες και οι δυο την αγγελοχαρακτη ετούτη πλακα την μεταφέραν στο Πρωτατο και την δειξανε σε ολους τους γεροντες του Αγίου Όρους ,διηγηθησαν τα πάντα και ολοι δοξασαν τον Θεό και ευχαριστησαν την Κυρια ημων Θεοτοκον για το παραδοξο τουτο και ευθυς απεστειλαν την πλακα στην Κωνσταντινούπολη προς τον τοτε Πατριαρχη και προς τον Βασιλεα.
Οι Αγιορείτες έστειλαν την πλάκα στον βασιλιά και στον Πατριάρχη Νικόλαο Χρυσοβέργη (βλέπε 16 Δεκεμβρίου), ο οποίος ενέκρινε την εισαγωγή του αγγελικού αυτού ύμνου στο λειτουργικό βίο της Εκκλησίας.
Ο αρχαγγελικος υμνος αυτος απο την εποχη εκεινη διαδόθηκε σε ολη την Οικουμένη να ψαλλεται απο ολους τους Ορθόδοξους εις την Θεομητορα. Η εικονα της Παναγίας η οποια βρισκοταν στην εκκλησία του κελιου εκείνου στο οποίο είχε γίνει το θαυμα μεταφερθηκε απο τους πατέρες του Αγιου Ορους στην μεγαλοπρεπη Εκκλησία του Πρωτατου και εκει βρίσκεται μεχρι σημερα η εικονα στην οποια για πρωτη φορα εψαλλει απο τον Αρχάγγελο Γαβριηλ ο υμνος αυτος!
Το κελί εκεινο ελαβε την επωνυμια "Αξιον Εστιν"και ο λακκος στον οποιο το κελι βρίσκεται ονομαζεται μεχρι σημερα Αδειν.
Στο Πρωτάτο λοιπον, καθιερώθηκε να γίνεται και η ετήσια πανήγυρη σε ανάμνηση του θαύματος και προς τιμή της Θεοτόκου.
Σύμφωνα με το αρχαίο συναξάριο, η γιορτή αυτή αρχικά τελούνταν στο Κελλί, όπου είχε γίνει το θαύμα, και μάλιστα προς τιμή του αρχάγγελου Γαβριήλ, που χωρίς άλλο ήταν ο θαυμαστός εκείνος ξένος μοναχός.
Έτσι, το Μεγαλυνάριο αυτό της Θεοτόκου που συνέθεσε ο Κοσμάς (ο επίσκοπος Μαϊουμά) σήμερα ονομάζεται «Άξιον Εστί», εκ των δύο πρώτων λέξεων του Θεομητορικού αυτού Ύμνου που έχει ως εξής:
Ἄξιον ἐστιν ὡς ἀληθῶς,
μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον,
τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον,
καὶ μητέρα τοῦ Θεοῦ ἠμῶν.
Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ
καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ
τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκοῦσαν,
τὴν ὄντως Θεοτόκον,
σὲ μεγαλύνομεν.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι το γεγονός αυτό είναι πολύ παλαιό και οτι πραγματικά φανηκε ο Αρχάγγελος Γαβριηλ αφου μαρτυρειται από τα Μηναία της Εκκλησίας, όπου στις 11 Ιουνίου αναγράφεται: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριὴλ ἐν τῷ Ἄδειν». Χαρην αυτου οι πατερες τελουν συναξη και λειτουργια τιμώντας τον Αρχάγγελο Γαβριηλ ο οποιος απο την αρχη εως το τελος εσταθει ο ενθεος υμνολογος της Θεοτόκου και τροφεας και διακονητης και χαροποιος αυτης Ευαγγελιστής.
Και πιο παλια ο Δεσποτης των ολων ο Θεος έδωσε τις δεκα εντολες γραμμένες πανω σε δυο λιθινες πλακες .Τωρα ο αρχων των του Θεου Αγγελων εδωσε σε ολους τους Ορθόδοξους το πιο γλυκυτερο και σπουδαιοτερο ύμνο της Μητρος του Θεου γραμμένο σε λιθινη πλακα με τον αρχαγγελικο αυτου δάκτυλο.
Ο αγγελοσυνθετος αυτος υμνος εγινε τοσο κοινος απο ολους τους Ορθοδόξους που ακομα και τα μικρα παιδια των χριστιανων μπορουν και τον ψαλλουν μεγαλοφωνα μεχρι σημερα με μεγαλη χαρα στις καρδιες τους προς χαρη της δόξας της Θεοτόκου!
Αυτή είναι λοιπόν η σχέση της ιεράς εικόνος και του θαυμασίου αυτού θεομητορικού ύμνου του Άξιον εστίν, ενός ύμνου που μελωποιήθηκε σε όλους τους ήχους και μάλιστα από τα τέλη του 10ου αιώνος, ο ύμνος αυτός πέρασε και σε λειτουργική χρήση γι΄αυτό και ψάλλεται και στη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου μετά την εκφώνηση «Εξαιρέτως της Παναγίας...».
▪▪ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΙΚΌΝΑΣ
Η εικόνα «Ἄξιον Ἐστί» έχει διαστάσεις 70,5x44 εκ. χωρίς την αργυρή θήκη που την περιβάλλει. Λόγω του χρόνου που πέρασε, η μορφή της Θεοτόκου ήταν πολύ σβησμένη απο την καπνα και την πολυκαιρια αλλά μετά την ανακαίνιση διατηρείται σε ικανοποιητική κατάσταση και διαβάζεται η επιγραφή «Μήτηρ Θεού Καρυώτισσα».
Το κύριο χαρακτηριστικο της ειναι οτι η Παναγία κρατα στη δεξια αγκαλια της τον Ιησου ανηκει ετσι στον τυπο της δεξιοκρατουσας.
Κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη κατά το πρότυπο της Παναγίας Ελεούσας του Κύκκου της Κύπρου, έργο του Ευαγγελιστού Λουκά και απεικονίζει την Θεοτόκο με τη μορφή που είχε λίγο πριν την κοίμησή της.
Η τεχνοτροπία της είναι αυστηρά βυζαντινή και η όψη της επιβλητική, με γλυκιά σοβαρότητα, γνώρισμα πολλών παλαιών εικόνων.
Το 1836 το μεγαλύτερο μέρος της εικόνας σκεπάσθηκε με λιθοστόλιστο αργυροχρυσωμένο κάλυμμα, θαυμαστής Αγιορείτικης τέχνης.
Η αργυρή αυτη επενδυση σύμφωνα με την επιγραφή ειναι συλλογικό αφιέρωμα αγιορειτών ιερομονάχων και μοναχών. Φιλοτεχνήθηκε στη μονή Βατοπεδίου, με επιμέλεια του δραστήριου αρχιμανδρίτη Διονυσίου Αινίτη.
Η Παναγία κρατεί τον Χριστό στην αγκαλιά της και σκύβει ελαφρά για να ακουμπήσει το μάγουλό της στο δικό του. Το αριστερό της χέρι περνά κάτω από τα πόδια του Χριστού και έχει ανάμεσα στα δάκτυλα την άκρη του ιματίου του.
Το δεξί κρύβεται κάτω από το Παιδίον και εμφανίζεται στην άλλη πλευρά να κρατεί το μισάνοικτο ενεπίγραφο ειλητάριο. Σε αντίθεση προς την Παναγία, ο μικρός Χριστός παρουσιάζεται με ζωηρή κίνηση. Το αριστερό πόδι απλώνεται μπροστά και το δεξί λυγίζει στο γόνατο και γυρίζει προς τα πίσω. Το αριστερό του χέρι περνά κάτω από το μαφόριο της Παναγίας και το κουκουλιο της Θεοτόκου προς τον κορφο και την καρδια της.Αυτο δειχνει την εξαρτηση της ανρθωπινης φυσης του Χριστού απο την τροφο Μητέρα Του.
Το δεξί του χερι απλώνεται με έντονη κίνηση για να ακουμπήσει στην άκρη του ειληταρίου που κρατεί η Παναγία.Το ειληταριο γραφει την προφητεια του Ησαΐα.
Επί της εικόνας αυτής έγιναν κατά καιρούς πολλα πιστά αντίγραφα ανα ένα εκ των οποίων βρίσκεται σε κάθε Μονή του Άθω, ενώ αντίγραφα έχουν δοθεί και σε πολλούς ξένους ηγέτες που κατά καιρούς επισκέπτονται το Άγιο Όρος. Πιστό αντίγραφο του "Αξιον Εστί" βρίσκεται και στην Θεσσαλονίκη στην Ιερά Μητρόπολη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως και στον Ιερό Καθεδρικό Ναό του Τιμίου Προδρόμου, όπου και ιδιαίτερα την εορτάζουμε την 11η Ιουνίου ως ανάμνηση του θαύματος.
Πρεπει να σημειωθεί πως στις 3 Οκτωμβρίου 1913 μ.Χ., μετά από ολονύκτια αγρυπνία στο Ναό του Πρωτάτου, οι Αγιορείτες μοναχοί συνέταξαν το μνημειώδες ψήφισμα της αιωνίου και αδιασπάστου ενώσεως με την Μητέρα Ελλάδα και το υπέγραψαν ένας-ένας με μετάνοια ενώπιον της εικόνας αυτής.
▪▪ ΕΞΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΆΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Η πρώτη έξοδος της εικόνος «Άξιον Εστί» από το Άγιον Όρος έγινε το 1963 μ.Χ. κατά τον εορτασμό της Χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους, όπου με το πολεμικό πλοίο «Πολεμιστής», κατέπλευσε στον Πειραιά, μεταφέροντας την εικόνα από το Άγιον Όρος για πρώτη φορά στην Αθήνα μαζί με τεμάχιο του Τιμίου ξύλου στη Μητρόπολη Αθηνών για λίγες ημέρες.
Την δεύτερη φορα εγινε το 1985 στη Θεσσαλονίκη με πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, όπου οι επίσημοι της πόλεως την υποδέχθηκαν μπροστά στο Λευκό Πύργο με τιμές Αρχηγού Κράτους. Η τρίτη φορά είναι το 1987 και πάλι στην Αθήνα όπου συνέρρευσαν εκατομμύρια πιστοί και η τέταρτη το 1999 παλι στην Αθήνα, μετά από τον ισχυρό σεισμό.
Η πέμπτη έξοδος έγινε στις 13 Οκτωβρίου 2012 και αποφασίστηκε μετά από αίτημα του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου, στα πλαίσια των εορταστικών εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον τουρκικό ζυγό, ενισχύοντας ταυτόχρονα και το δοκιμαζόμενο λαό.
▪▪Εμφάνιση της Παναγίας «Άξιον Εστί» στον Άγιο Παΐσιο
Διηγήθηκε ο Γέροντας Παΐσιος: «Τη Δευτέρα της Διακαινησίμου καθόμουν στο Αρχονταρίκι και έλεγα την ευχή. Ξαφνικά αισθάνθηκα μια ευωδία, άλλο πράγμα! Βγήκα στο διάδρομο να δω από πού προέρχεται, πήγα στην Εκκλησία, τίποτα. Βγήκα έξω στην αυλή. Η ευωδία ήταν πολύ πιο έντονη. Ακούστηκε να χτυπά το τάλαντο. Κοίταξα και είδα να κατεβαίνει προς τα κάτω η λιτανεία, και κατάλαβα ότι προέρχεται από την εικόνα της Παναγίας».
Αυτή την ημέρα γίνεται η λιτανεία της θαυματουργού εικόνος του «Ἄξιον ἐστίν». Κατεβαίνει πιο κάτω από το Κουτλουμούσι, ως το Κελλί των Αγίων Αποστόλων (Αλυπίου). Το Κελλί της «Παναγούδας» απέχει ένα χιλιόμετρο περίπου. Από αυτή την απόσταση η Παναγία έστειλε τρόπον τινά τον χαιρετισμό της στον Γέροντα.
**Γέροντα μερικες φορες μου ερχεται ενας επιμονος ασχημος λογισμος.Πως να τον διωχνω;
Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος
Να ψαλλεις ενα "Αξιον Εστι"και θα δεις το ταγκαλακι μετα θα παίρνει τα ναυλα του και θα φεύγει.Η ψαλμωδία ειναι περιφρονηση στο διαβολο.
▪▪ΛΙΤΑΝΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙΝ
Η περιφορά της θαυματουργής εικόνας του Άξιον Εστί σε όλα τα κελιά των Καρεών αποτελεί μια μεγάλη ευλογία τη δεύτερη μέρα του Πάσχα.
Καθε χρόνο πολλοί πιστοί βρισκονται στην Αθωνική πρωτεύουσα και συμμετεχουν στην λιτανεία που διαρκεί 6 ώρες μέσα στην ολάνθιστη, ανοιξιάτικη φύση της Αθωνικής Πολιτείας!
Η λαμπρή αυτή λιτανεία δεν έχει κάτι κοσμικό, έχει όμως μεγαλοπρέπεια, γραφικότητα καιτην ευλογία της Παναγίας, της μητέρας όλων των μοναχών του Αγίου Όρους που την τιμούν ιδιαίτερα!
Προπορεύεται ο μοναχός με το χειροτάλαντο κι ακολουθούν οι ψαλτάδες, οι ιερομόναχοι και οι ιεροδιάκονοι ντυμένοι, με τα θυμιατά οι τελευταίοι, ο επίσκοπος που προεξάρχει, ο Πρωτεπιστάτης με τους άλλους Επιστάτες, η Παναγία, μοναχοί και λαϊκοί που σπεύδουν στη λιτανεία.
Η λιτανεία περνάει από τα κονάκια και τα κελλιά των μοναχών οι οποίοι υποδέχονται την εικόνα με τιμές και παράλληλα προσφέρουν εδέσματα, τυρί και κρασί για να κεραστούν οι επισκέπτες του Αγίου Όρους. Οι Κελλιώτες έχουν τον πρώτο λόγο. Θεωρούν τη Θαυματουργή Εικόνα του Αξιον Εστί ολότελα δική τους!
Η λιτανεία αυτή είναι η αρχαιότερη λιτανεία του Αγίου Όρους και συγκεντρώνει κάθε χρόνο πολλούς προσκυνητές όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και από τις άλλες Ορθόδοξες χώρες, την Ρωσία, την Ρουμανία, την Σερβία, την Γεωργία, την Μολδαβία, την Βουλγαρία, οι οποίοι φυσικά φέτος δεν υπήρχαν, λόγω των μέτρων για τον κορονοιό.
Η λιτανεία της ιεράς εικόνας ξεκινά από τον Ναό του Πρωτάτου, περνά από διάφορα κονάκια, στη συνέχεια σταματά στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, έπειται διέρχεται από τη Σκήτη Κουτλουμουσίου, για να ανέβει στην Σκήτη του Αποστόλου Ανδρέα (Σεράι).
Από εκεί ανηφορίζει μέσα από τα στενά σοκάκια των Καρεών, περνώντας από τα κονάκια διάφορων Μονών, για να καταλήξει στην Ιερά Κοινότητα και στον Ναό του Πρωτάτου.
Δύο θαυμαστα γεγονότα που συνέβησαν κατά τη λιτάνευση της εικόνας, που τοποθετούνται χρονικά στις πρώτες δεκαετίες του 16ου αιώνα είναι τα εξης:
Το 1508, όταν η λιτανεία έκανε την προβλεπόμενη από το τυπικό στάση στο διονυσιάτικο κελλί του Αγίου Στεφάνου, οι μοναχοί του κρύφθηκαν και δεν βγήκαν να συμμετάσχουν στην τελετή. Το ίδιο βράδυ καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι κατέστρεψαν ολοσχερώς όλα τους τα κτήματα, ενώ έμειναν ανέπαφες οι καλλιέργειες των υπόλοιπων Καρυών. Για την πράξη τους δέχθηκαν τα επιτίμια του πρώην πατριάρχη Νήφωνος Β’, που εσχόλαζε στη μονή Διονυσίου, και τον επόμενο χρόνο συμμετείχαν με ιδιαίτερο ζήλο στη λιτανεία του Πρωτάτου.
Λίγα χρόνια αργότερα, οι μοναχοί της μονής Κουτλουμουσίου αποχώρησαν από την τελετουργία λέγοντας «ημείς μοναστήριον μέγιστον εσμέν και οφείλομεν ιδίως λιτανεύειν». Η τιμωρία ήταν άμεση, αλλόφυλοι πειρατές έκαψαν το καραβοστάσιο και το καράβι της μονής. Προσωρινά επανήλθαν στην κοινή λατρευτική εκδήλωση του Πρωτάτου. Μετά από μερικά χρόνια, η νέα άρνηση τους επέφερε περισσότερα δεινά. Η νεόδμητη τράπεζα και τα άλλα κτίσματα της μονής καταστράφηκαν σαν τα τείχη της Ιεριχούς. Το κακό σταμάτησε με την οριστική επάνοδό τους στη λιτανεία.
Οι δύο διηγήσεις αποσκοπούν στο να φρονιματίσουν τους ασεβούντες απέναντι στην εικόνα-σύμβολο του συνόλου της μοναστικής κοινότητας, αλλά και να αναδείξουν την ιερότητα του διοικητικού της κέντρου. Όλοι οι Αγιορείτες, μοναστηριακοί και κελλιώτες, πρέπει να γνωρίζουν ότι η περιφρόνηση του Πρωτάτου και των λατρευτικών του εκδηλώσεων, η τάση εσωστρέφειας και η απομάκρυνση από τα κοινά του Άθω επισύρουν τη θεία τιμωρία!
▪▪ ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Η Παναγία θέλει να τιμούμε το Άξιον εστιν
Μαρτυρία Ειρήνης Μ. από τον Πόρο, κανδηλανάπτριας του ιερού Ναού του αγίου Γεωργίου:
«Ένα απόγευμα καθάριζα τα μανουάλια και βλέπω να μπαίνει μια γυναίκα στο ναό.
– Χαίρετε, μου λέει.
– Χαίρετε, λέω.
– Τι κάνετε;
– Να, καθαρίζω τα μανουάλια γιατί βουλώνουν και δεν μπορεί ο κόσμος να βάλει το κερί του.
– Σήμερα είχατε Λειτουργία;
– Είχε ο παπάς ιδιωτική Λειτουργία σε άλλη Εκκλησία αλλά εγώ δεν πήγα.
– Σήμερα είναι το «Άξιον εστιν», η Παναγία. Στο Άγιον Όρος γίνεται μεγάλη γιορτή.
– Τι λες; της λέω. Δεν το ξέραμε ούτε και ο παπάς μου είπε τίποτε.
– Τέλος πάντων, έπρεπε όμως.
Μόλις έφυγε ακούω μια βοή, ένα θόρυβο, άνοιξαν τα παράθυρα του τρούλου μόνα τους που ποτέ δεν ανοίγουν, και η πόρτα του Ιερού το δε τέμπλο κόντεψε να πέσει.
Με ένα κρότο ακόμη ξανάκλεισαν τα παράθυρα και η πόρτα του Ιερού, μάλιστα δε έσπασε και το τζάμι της.
Όταν ήρθε ο παπάς του διηγήθηκα τι συνέβη και μου είπε: «Κυρία Ειρήνη, η Παναγία ήταν. Σήμερα γιορτάζεται το θαύμα που συνέβη μπροστά στην εικόνα του «Άξιον εστιν».
Και από εκείνη την ημέρα (ήταν Τετάρτη) κάνουμε πάντα κάθε Τετάρτη την Παράκληση της Παναγίας».
Βοήθεια μας σε όλους μας η Παναγία!!! Αμήν!!!!!!!!"
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.