Γιατί η ελληνική κοινωνία δεν εξεγείρεται

Παπαμιχαήλ Γιάννης

Ακριβώς πριν από 155 χρόνια, στις 17 Φεβρουαρίου 1867, ο Βίκτωρ Ουγκώ καλούσε τους Eυρωπαίους να υποστηρίξουν την εξέγερση των Κρητικών κατά των Τούρκων κατακτητών με τα εξής λόγια: «Γιατί η Κρήτη εξεγείρεται; Επειδή ο μεν θεός την έχει τον πιο ωραίο τόπο του κόσμου, οι δε Τούρκοι τον πιο εξαθλιωμένο». Σήμερα, βρισκόμαστε εμπρός σε ένα άλλο ερώτημα: γιατί η σημερινή ελληνική κοινωνία δεν εξεγείρεται;

Διαβάζοντας τα εξωφρενικά που συνέβησαν σε οίκο ευγηρίας της Κρήτης, με τους υπαλλήλους να ταπεινώνουν, χλευάζουν, κακομεταχειρίζονται και κλέβουν ακόμα και το φαγητό από τους ανήμπορους να αντιδράσουν υπερήλικες τρόφιμους, χωρίς να εξεγείρεται σχεδόν κανείς από όσους γνώριζαν την κατάσταση εκ των έσω, αναρωτιόμαστε αν θα ήταν δυνατόν κάποιος πριν 155 χρόνια να φανταστεί χειρότερη ηθική εξαθλίωση απ’ αυτήν. Γίνεται άραγε μια κοινότητα ανθρώπων να κατέβει πιο χαμηλά; Μάλλον ναι!

Τον ίδιο αποτροπιασμό δημιουργεί και η είδηση της βασανιστικής θανάτωσης ενός 7χρονου αγοριού από τον φίλο της μητέρας, ενώ η ίδια έπαιζε στο άλλο δωμάτιο βιντεοπαιχνίδια! O δήμιος, m;alista, υποχρέωσε το παιδί, πριν το σκοτώσει, σε πολύωρη ορθοστασία και ύστερα το τσιμέντωσε στο μπαλκόνι για χρόνια, ενώ όταν η “οικογένεια” μετακόμισε, κουβαλούσε τα λείψανα σε εργαλειοθήκη! Δεν είναι, λοιπόν, δύσκολο να σκεφτούμε ότι η συλλογική εξοικείωση με την φρίκη συμβαδίζει πλέον αναφανδόν με την πιο νοσηρή εξαθλίωση τμημάτων του πληθυσμού, που δυστυχώς σταδιακά διευρύνονται. Ίσως δεν υπάρχουν χειρότερες μορφές εξαθλίωσης. Και γι’ αυτές “δεν ευθύνονται οι Τούρκοι”…

Επιπλέον, με την εν ψυχρώ δολοφονία του Άλκη από μια λούμπεν συμμορία, που έλαβε χώρα στη Θεσσαλονίκη και “ερμηνεύτηκε ψύχραιμα” σαν τυφλή οπαδική βία, έχουμε την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά ούτε με τα κοινωνικά αντανακλαστικά των στενών συγγενών των θυμάτων. Πράγματι, υπό την ιδεολογική κάλυψη της προσχηματικής πολιτικής ορθότητας, που απαγορεύει κάθε “εκδήλωση εχθροπάθειας”, πολλοί δήλωσαν ότι εκστασιάστηκαν από την ψύχραιμη αντιμετώπιση του φονικού από την οικογένεια του θύματος. Τόσο ψύχραιμη θα λέγαμε που –στα λόγια τουλάχιστον– αγγίζουν μορφή συναισθηματικής αποστασιοποίησης των πενθούντων οικείων από την βασανιστική ανάμνηση των δραματικών συνθηκών που χωρίς κανέναν απολύτως λόγο οδήγησαν το παιδί τους στον τάφο.

Πρόοδος ή όχι

Η συνέχεια...Γιατί η ελληνική κοινωνία δεν εξεγείρεται