File Photo: Συγγενείς πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή του 1974 επισκέφθηκαν το στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας για να τιμήσουν τους νεκρούς τους. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 08/08/2020
Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ*
Η τουρκική προπαγάνδα συγκάλυψης των εγκλημάτων του 1974 συμπλέει στην Κύπρο επί δεκαετίες με την επιδίωξη εγχώριων και ξένων για απενοχοποίηση της Τουρκίας.
Δείγμα της διαστροφής αποτελεί το κυπριακό φαινόμενο όπου ακραία αριστεροδέξια στοιχεία πρωτοστατούν χέρι-χέρι για χρόνια μέσω των αμερικανικο-βρετανικής χρηματοδότησης επιστρατευμένων σχεδίων (σεμινάρια, ΜΚΟ, βιβλία, έρευνες, συνεντεύξεις κ.ά.) για να «ξεπλύνουν» το κρατικά οργανωμένο τουρκικό έγκλημα.
Απέναντι στην επιχείρηση συγκάλυψης των τουρκικών εγκλημάτων, ένα βιβλίο με μαρτυρίες στρατιωτών που συμμετείχαν στον στρατό εισβολής, ορθώνεται σαν αγέρωχος τοίχος αλήθειας.
Ο Roni Alasor μεγάλωσε στην περιοχή Ερζερούμ του Κουρδιστάν, ακούοντας μαρτυρίες ορισμένων που συμμετείχαν στην εισβολή στην Κύπρο. Χρόνια αργότερα διέφυγε καταδιωκόμενος στο εξωτερικό, όπου συγκέντρωσε τέτοιες μαρτυρίες στο βιβλίο του “Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμάλωτους!».
Ομολογώ, δεν άντεξα να ξαναδιαβάσω για τους άγριους βιασμούς (π.χ. ένα κορίτσι 13-14 χρόνων σπαράζει στα χέρια του Τούρκου αξιωματικού) και τις εκτελέσεις ανυπεράσπστων ανθρώπων. Όμως, παραθέτω την μαρτυρία του δεκανέα Ονγκάν για έναν άγνωστο νεομάρτυρα της χριστιανικής πίστης:
“Κοντά στην περιοχή Κυθρέας, βρισκόταν το χωριό των δύο Ελλήνων παπάδων… Όταν φτάσαμε εκεί, συλλάβαμε 40 με 50 πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν προλάβει να φύγουν. Ανάμεσά τους ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Από αυτούς ξεχωρίσαμε τέσσερις νεαρούς άντρες. Εγώ μαζί με έναν υπολοχαγό ονόματι Χαίρι και άλλους δύο λοχίες, τους πήγαμε σ’ ένα δασάκι, ένα χιλιόμετρο μακριά. Αντιστοιχούσε ένας αιχμάλωτος στον καθένα μας. Μόλις τους βγάλαμε από το αυτοκίνητο, ο υπολοχαγός σκότωσε πρώτα τον ένα από αυτούς. Μετά στράφηκε σ’ εμένα και μου είπε:
“Πρέπει να πάρουμε εκδίκηση για τις έγκυες αδελφές μας που βίασαν οι Έλληνες….” και στη συνέχεια μου ζήτησε να σκοτώσω τον δεύτερο, αφού τον ξεχώρισε από τους άλλους. Ο ‘δικός’ μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια. Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, παρέμεινε ατάραχος. Τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί. Ήμουν σε αδιέξοδο και αμηχανία. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Παρ’ όλα αυτά δεν μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ. Έψαχνα μια δικαιολογία….Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα:
Γίνεσαι μουσουλμάνος;
Εκείνος όρθιος, στεκόταν με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια. Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας, κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα: “Όϊ, όϊ”. Κατάλαβα την άρνησή του. Ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Για να μην πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του. Τώρα όμως βασανίζομαι γι’ αυτό το έγκλημα. Τα μάτια και το χαμόγελό του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου”.
(*) Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S & D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο
costas.mavrides@europarl.europa.eu
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.