Πολυδάπανος εθνοαποδομισμός: η Στέγη ιδρύματος Ωνάση:

Γράφει η Στέγη σε ανακοίνωσή της:

"ΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ

Η μετανάστευση είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Μέσα από διαλέξεις, συναυλίες, κινηματογραφικές προβολές, αλλά και ένα web radio που θα εκπέμπει ζωντανά κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, το #Movement εξετάζει την ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων, ιδεών και πολιτισμών, καλώντας μας να φανταστούμε το μέλλον μας σε έναν ανοιχτό κόσμο."

Τι πνευματικό έργο δημιουργεί η Στέγη; Ίσως να ανταποκρίνεται σε μεγάλο βαθμό στην φράση του Κ.Καστοριάδη "η άνοδος της ασημαντότητας". Σπάταλες παραστάσεις, ακριβές εκδηλώσεις αλλά κάποτε ο Κάρολος Κούν στο υπόγειο του, με τα πενιχρά μέσα που διέθετε, έκανε πολύ καλύτερη δουλειά. Στην πραγματικότητα αναπαράγονται στο έπακρο όλες οι ιδεοληψίες του μεταμοντερνισμού, του σχετικισμού, της παγκοσμιοποίησης. Υποτίθεται στο πλαίσιο αυτό όλα είναι ή όλα θα πρέπει να είναι ρευστά, να μην υπάρχουν διακριτές και σταθερές ταυτότητες, το ίδιο το υποκείμενο να έχει εκλείψει. Σε πολιτικό επίπεδο να μην υφίσταται συλλογικές ταυτότητες όπως είναι οι τάξεις και οι λαοί, όλοι διαλυμένοι, καταναλωτές αποκλειστικά στην καλύτερη περίπτωση, να ελέγχονται και να χειραγωγούνται. Είναι ενδεικτικός ο στολισμός των Χριστουγέννων από την Στέγη όπου απουσίαζε τελείως κάθε θρησκευτικό σύμβολο. Βεβαίως όλες αυτές οι ακριβοπληρωμένες ιδεοληψίες αγνοούν την πραγματικότητα όπου εξακολουθούν να υπάρχουν έθνη, θρησκείες, τάξεις. Οι πολυεθνικές εταιρείες έχουν πάντα μια εθνική βάση και δίχως αεροπλανοφόρα και πολεμική ισχύ οι επιχειρήσεις δεν ολοκληρώνονται.

Κατά τα άλλα οι θέσεις της Στέγης για το μεταναστευτικό είναι μια συρραφή από ανακρίβειες. Για παράδειγμα οι Οθωμανοί ήρθαν στην Μικρά Ασία σκοτώνοντας και λεηλατώντας όπως γράφει ο Σπύρος Βρυώνης. Ο Αριστοτέλης Ωνάση και ο υπόλοιπος μικρασιάτικος ελληνισμός έφυγε κυνηγημένος από τα πάτρια εδάφη του. Οι Έλληνες πήγαιναν στην Γερμανία μετά από πρόσκληση και έξοδα των επιχειρήσεων που θα εργάζονταν. Στις πρώην ανατολικές χώρες υπήρχε αυστηρός έλεγχος και για την είσοδο και την έξοδο (έλεγχος υπήρχε και για τις μετακινήσεις εντός της ίδιας χώρας). Το ίδιο συμβαίνει στις περισσότερες χώρες και βέβαια δεν υπάρχει μια "παγκόσμια υπηκοότητα" σαν αυτή που ήθελε ο Α.Νέγκρι ώστε ο καθένας να πηγαίνει σε όποια χώρα επιθυμεί.Βέβαια αν ήταν λιγότερο υποκριτές οι θιασώτες της παγκοσμιοποίησης θα έπρεπε να μην αφήνουν τους δουλέμπορους να θησαυρίζουν αλλά να επιτρέπουν σε καθένα να χρησιμοποιεί κάθε μέσο μεταφοράς. Όμως με την μετανάστευση δεν έρχονται μόνο απλοί άνθρωποι που συνήθως δεν μπορούν να ενσωματωθούν για πολλούς λόγους, έρχονται κυκλώματα εγκληματιών, έρχεται το ριζοσπαστικό ισλάμ που επιδιώκει να κυριαρχήσει με την σαρία, με τον μισογυνισμό του και τον αντισημιτισμό του. Η μετανάστευση κάνει δυστυχείς και ξεριζωμένους όσους πληθυσμούς μετακινούνται αλλά και τις χώρες προέλευσης και προορισμού. Όλα λοιπόν όσα ισχυρίζεται η Στέγη δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια ούτε με τον Κ.Πόππερ που έμμεσα επικαλείται.

Στρέφεται λοιπόν το κεφάλαιο κατά των πατρίδων; Θα έλεγα όχι , εκτός εξαιρέσεων. Το Αιγαίο απελευθερώθηκε χάρις το θωρηκτό που χάρισε ο Αβέρωφ. Το ίδιο την ευεργέτησαν όσοι πλούτισαν εκτός της μικρής μας πατρίδας όπως ο Σίνας, ο Βαρβάκης, ο Ζάπας, ο Μπενάκης, ο Νιάρχος , ο Εμφιετζόγλου και ο Λασκαρίδης αλλά και ο ίδιος ο Ωνάσης σε αντίθεση με αυτούς που σήμερα διαχειρίζονται το ίδρυμα του.

Ο Οδυσσέας Ελύτης στο "Άξιον Εστί" έχει προσδιορίσει αμφίπλευρα τον εθνομηδενισμό.

Συγκεκριμένα ο Ψαλμός Θ’ και ο Ψαλμός Ι’ αναφέρονται στους εσωτερικούς κινδύνους , αφού διμέτωπα επικρίνει αφενός τον κοσμοπολίτη μεγαλοαστό και αφετέρου τους μηδενιστές του έθνους. Γράφει ο Ελύτης «Αυτός είναι- ο πάντοτε αφανής δικός μας Ιούδας!- Θύρες επτά τον καλύπτουνε- και στρατιές επτά παχύνονται στη διακονία του» . Και εξηγεί «ο ένας είναι ο τύπος του κοσμοπολίτη μεγαλοαστού που εξαγοράζει τα πάντα και κινείται με άνεση παντού, που μιλά πολλές γλώσσες και έχει πολλές γυναίκες αλλά γι’ αυτό καμιά, με τη βαθύτερη έννοια της βιωμένης κατάστασης» . Στο Ψαλμό Ι γράφει «ΚΑΤΑΠΡΟΣΩΠΟ ΜΟΥ εχλεύασαν οι νέοι Αλεξανδρείς: -ιδέστε, είπαν, ο αφελής περιηγητής του αιώνος!- Ο αναίσθητος- που όταν όλοι εμείς θρηνούμε αυτός αγαλλιά- και όταν όλοι πάλι αγαλλιούμε- αυτός αναίτια σκυθρωπιάζει» . Εξηγεί δε ο Ελύτης «το ίδιο με τους αντίποδες των κεφαλαιοκρατών- τους εκφυλισμένους «δήθεν μοντέρνους» νέους, που δεν πιστεύουν σε τίποτε και κηρύττουν ψευδοεπαναστάσεις. Εδώ η πλάστιγγα (όσον αφορά εκείνον που μιλεί) γέρνει λιγότερο από το μέρος του Έλληνα και περισσότερο από το μέρος του ποιητή που απολογείται για όσα κατά καιρούς του έχουν καταμαρτυρήσει»

Εμείς θα απαντήσουμε στην Στέγη, ότι επειδή ο άνθρωπος παλαιόθεν είναι ζώο πολιτικό , αναζητά την φιλία, την σχέση, αναζητά τον κοινό οίκο. Ο ξεριζωμός πάντα βιωνόταν και βιώνεται ως ανεπούλωτο τραύμα και ανοιχτή πληγή.

ΠΗΓΗ: Spyros Koutroulis

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com