Θυμόμουν για χρόνια τα δακρυσμένα πρόσωπα των παιδιών εκείνο το βράδυ του 1976. Και η αλήθεια είναι ότι εκείνο το γκρίζο κοριτσίστικο προσωπάκι, τα νωτισμένα μάγουλα και τ’αναφιλητά, που έμεινε να κλείσει την εκπομπή, ποτέ δεν σβήνει από την μνήμη μου. Τη μνήμη της Κύπρου! Οκτώ χρονών, ήμουν δεν ήμουν και ένιωθα να με έχει ρουφήξει ολοκληρωτικά εκείνο το βλέμμα, εκείνο το δάκρυ. Η στιγμή, μ’εδεσε με το ελληνικό δράμα της Κύπρου, τα κατεχόμενα και τους αγνοούμενους, ξεκαθαρίζοντας ακόμα καλύτερα τον ιούλη του ΄74, που θυμόμουν καθαρά 2 χρόνια, πρίν.Ήταν το «πρόσωπο» της Κύπρου.
Οι γονείς μου, δεν φρόντισαν να με αποσύρουν και να κλείσουν τον διακόπτη, για να μην στενοχωρηθώ με ότι συνέβαινε σε μια γωνιά του ελληνισμού, όπως πιθανά, κάνουν τώρα οι «μοντέρνοι γονείς», σε αντίστοιχα θέματα, για να μην ενοχοποιηθεί το παιδί, που περνά «καλά»! Ευτυχώς! Γιατί, έτσι, το δακρυσμένο αυτό «στοιχειό», μου θυμίζει πάντα τι συμβαίνει στην Κύπρο, που «οι εμπόροι την μισούνε». Τι συμβαίνει στις γωνιές της καρδιάς μας, όταν αφήνουμε τους εμπόρους να καπηλεύονται τις μνήμες μας και να τις κάνουν…αναμνήσεις. Αναμασήματα, δηλαδή, αναθεωρήσεις και αναδομήσεις, με πλήθος διαμεσολαβητές και μεσάζοντες!
Αργότερα, η ματιά αυτή, συνέδεσε το «Κυπριακό» με την ελλαδίτικη,
τουλάχιστον, αριστερά, εφόσον για το ΑΚΕΛ, ούτε λόγος. Μίκης Θεοδωράκης, οι διαδηλώσεις για την Κύπρο που έβλεπα στα ντοκιμαντέρ και διάβαζα στα βιβλία, το έγκλημα της χούντας στην Κύπρο, το σύνθημα στα τέλη του΄80: «Ελλάδα – Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει» και το παλιότερο που σαν απόηχος σε πορείες της αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, ερχόταν στ’αυτιά μου: «Ελλάδα-Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός» . Ένα θέμα εθνικό, σχετιζόμενο με την κοινωνική απελευθέρωση που μένει πάντα εγκλωβισμένη, όταν φυλακίζεται εντός της αποικιοκρατικής «ανεξαρτησίας». Τώρα…; τι να πούμε τώρα! ας ξαναδούμε εκείνη την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού για την Κύπρο, με έμφαση στο τελευταίο πεντάλεπτο…!
τουλάχιστον, αριστερά, εφόσον για το ΑΚΕΛ, ούτε λόγος. Μίκης Θεοδωράκης, οι διαδηλώσεις για την Κύπρο που έβλεπα στα ντοκιμαντέρ και διάβαζα στα βιβλία, το έγκλημα της χούντας στην Κύπρο, το σύνθημα στα τέλη του΄80: «Ελλάδα – Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει» και το παλιότερο που σαν απόηχος σε πορείες της αντιιμπεριαλιστικής αριστεράς, ερχόταν στ’αυτιά μου: «Ελλάδα-Κύπρος, ένας λαός, αγώνας κοινός» . Ένα θέμα εθνικό, σχετιζόμενο με την κοινωνική απελευθέρωση που μένει πάντα εγκλωβισμένη, όταν φυλακίζεται εντός της αποικιοκρατικής «ανεξαρτησίας». Τώρα…; τι να πούμε τώρα! ας ξαναδούμε εκείνη την εκπομπή του Φρέντυ Γερμανού για την Κύπρο, με έμφαση στο τελευταίο πεντάλεπτο…!
Δημήτρης Ναπ.Γ
ΠΗΓΗ: https://tokoinonikoodofragma.wordpress.com/2017/01/12/%CE%B7-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%BD%CE%AE%CE%BC%CE%B7-video/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.