Αγάπη, από τον Κώστα Καρυωτάκη

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι δεν είμαι πλέον ο ναυαγός…

Κι ήμουν στο σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης, Αγάπη από τη συλλογή «Ο ΠΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com