Η κίτρινη γαλλική «επανάσταση» - Βασίλης Βιλιάρδος

Πάντοτε σε εποχές σημαντικών αλλαγών παγκοσμίως, συνέβαιναν εντελώς αυθόρμητες, ανεξέλεγκτες και εκρηκτικές κοινωνικές εξεγέρσεις στη Γαλλία – όπου η σημερινή είναι η συνέχεια της παράδοσης των Γάλλων να αντιστέκονται εναντίον των κυρίαρχων τάξεων, των ελίτ, όταν ξεπερνούν τα όρια, με γνώμονα τα κοινωνικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων του πλανήτη.   

.

Μόνο οι λαοί που θα καταλάβουν τη λογική που τους καταστρέφει και θα την απορρίπτουν, θα μπορούν να επιβιώσουν στην υπαρξιακή κρίση της Δύσης (T.M.).

.

Ανάλυση

Η Ευρώπη έχει «γεννήσει» πολλούς οικονομικούς μεταρρυθμιστές τα τελευταία χρόνια – όπως τον T. Blair στη Μ. Βρετανία, τον G. Schroeder στη Γερμανία με την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και με το μισθολογικό dumping, το διορισμένο τεχνοκράτη M. Monti στην Ιταλία που ανέτρεψε τον Berlusconi, τον M. Renzi που τον διαδέχθηκε, τον M. Rajoy στην Ισπανία με τη διεφθαρμένη διακυβέρνηση του και τον E. Macron σήμερα στη Γαλλία. Όλοι αυτοί οι πολιτικοί ηγέτες προσπάθησαν να υπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τους κυρίαρχους του σύμπαντος – τις τοκογλυφικές αγορές που έχουν αναλάβει τα ηνία της Δύσης, μετά την παγκοσμιοποίηση και την υπερχρέωση της.

Αυτό που όμως δεν σκέφθηκαν ούτε οι αγορές, ούτε οι έμμισθοι υπηρέτες τους, μεταξύ των οποίων η Κομισιόν και η ΕΚΤ, είναι πόσο ανασφάλεια και πόση έλλειψη ελέγχου μπορεί να αντέξει η ανθρώπινη ψυχή – εκτεθειμένη σε έναν αιμοβόρο, παγκόσμιο ανταγωνισμό, χωρίς κανένα προστατευτικό δίχτυ. Πόσες αλλαγές δηλαδή είναι σε θέση να δεχθεί το ανθρώπινο μυαλό, όταν παράλληλα το μέσο σημερινό άτομο είναι ήδη «υπερφορτωμένο» – με την εξασφάλιση των εξόδων της οικογένειας του, με την εξυπηρέτηση των δανείων του ή με την πληρωμή όλο και υψηλότερων φόρων, ενώ δεν μπορεί τόσο απλά να μετακομίζει κάπου αλλού, επειδή εκεί θα βρει μία καλύτερη θέση εργασίας.

Εν προκειμένω φαίνεται πως οι «Έλληνες» είναι περισσότερο ευπροσάρμοστοι και ανθεκτικοί σε όλα αυτά, κρίνοντας από το ότι αφενός μεν μεταναστεύουν μαζικά αναζητώντας εργασία κάπου αλλού και αδιαφορώντας για την πατρίδα τους, αφετέρου παραμένουν ήσυχοι – παρά το ότι ληστεύονται από τους πάντες και εξευτελίζονται διεθνώς, ενώ προβλέπεται η αλλαγή ιδιοκτησίας της Ελλάδας, καθώς επίσης η μετατροπή τους σε αναξιοπρεπείς, φθηνούς σκλάβους χρέους μίας κατεχόμενης γερμανικής αποικίας. Έχουν σκύψει λοιπόν δουλικά το κεφάλι, ανέχονται τα πάντα από τις κυβερνήσεις τους που δεν είναι τα εκάστοτε πιόνια των δανειστών αλλά η Τρόικα, ακόμη και τον εδαφικό διαμελισμό της χώρας τους μαζί με την κλοπή της ιστορίας της, αναλώνονται σε κενές συζητήσεις και επαναστατούν εικονικά – κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με τα οποία εκτονώνονται.

Οι Γερμανοί με τη σειρά τους, το βασικό χαρακτηριστικό των οποίων είναι ο διαχωρισμός τους σε δύο ομάδες, (α) στην ξενοφοβική πλειοψηφική μάζα και (β) στη μειοψηφική ιμπεριαλιστική ελίτ που εκμεταλλεύεται τις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και επιδιώκει την οικονομική κατοχή άλλων χωρών, εάν είχαν υποστεί το 1/100 από αυτά που υφίστανται οι Έλληνες, θα είχαν κυριολεκτικά κάψει τη Γερμανία – κάτι που όμως δεν συμβαίνει, αφού είναι οι ωφελημένοι της κρίσης, της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί έσκυψαν αμέσως το κεφάλι, με αποτέλεσμα να μην τοποθετηθούν στο στόχαστρο των αγορών – ενώ οι Ιταλοί αντέδρασαν μεν, αλλάζοντας την κυβέρνηση τους, αλλά κανένας δεν ξέρει εάν ακολουθήσει το θλιβερό «παράδειγμα» της ελληνικής που δολοφόνησε την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων, όπως ήδη προβλέπεται. Πρόθυμοι πάντως να εξεγερθούν δεν φαίνονται να είναι, κρίνοντας από την ανατροπή της κυβέρνησης Berlusconi όταν θέλησε να αντισταθεί στη δικτατορία των Βρυξελών – με αποτέλεσμα τα επιτόκια δανεισμού της χώρας να εκτοξευθούν στα ύψη, οπότε να συνθηκολογήσει αφού οι Ιταλοί έπαψαν να τον στηρίζουν.

Οι Βρετανοί επαναστάτησαν πολιτικά, τασσόμενοι υπέρ της εξόδου από τη γερμανική ΕΕ με το γνωστό δημοψήφισμα – το οποίο όμως βρίσκεται σήμερα στον αέρα, αφού η χώρα αντιμετώπισε την εχθρότητα της Κομισιόν και μόλις κατανόησε το υπέρογκο κόστος που θα κληθεί να πληρώσει. Οι Αμερικανοί εξεγέρθηκαν επίσης πολιτικά, εκλέγοντας τον κ. Trump που τους υποσχέθηκε την έξοδο από την παγκοσμιοποίηση – ενώ συνεχίζουν να τον στηρίζουν, αδιαφορώντας για το κόστος των εμπορικών πολέμων που διεξάγει. Οι Γάλλοι όμως είναι διαφορετικοί, αφού δεν ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για ότι συμβαίνει σε ολόκληρη τη Δύση – έτοιμοι να θυσιαστούν για να πετύχουν το στόχο τους!

Οι γαλλικές εξεγέρσεις

Ειδικότερα, πουθενά στον κόσμο δεν εξεγέρθηκαν οι φοιτητές το Μάιο του 1968 με τόση ανιδιοτέλεια, αυθόρμητα και ριζοσπαστικά, εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ και της πατριαρχικής συμπεριφοράς της προηγούμενης γενιάς, όσο στο Παρίσι – ενώ ο οποιοσδήποτε στη Δύση σκεφτόταν κριτικά, θαύμαζε τους Γάλλους για το θάρρος τους, καθώς επίσης για την πνευματική τους ηγεσία στα πρόσωπα του J.P. Sartre, της Simone de Beauvoir, του Foucault κοκ.

Εύλογα λοιπόν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σήμερα πως το νέο κοινωνικό κίνημα, με την ονομασία «κίτρινα γιλέκα», είναι η συνέχεια της μεγάλης παράδοσης των Γάλλων να αντιστέκονται εναντίον των κυρίαρχων τάξεων, των ελίτ, όταν ξεπερνούν τα όρια – ενώ οι εξεγέρσεις τους δεν ήταν ποτέ ειρηνικές, χωρίς όμως να εξελίσσονται σε εμφυλίους πολέμους, όπως στην Ελλάδα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντοτε σε εποχές σημαντικών αλλαγών και ανακατατάξεων στον πλανήτη, συνέβαιναν εντελώς ανεξέλεγκτες, εκρηκτικές κοινωνικές εξεγέρσεις στη Γαλλία – οι οποίες δεν ήταν ποτέ άμεσα επιτυχημένες, όπως μετά το Μάιο του 1968 που κέρδισε τις εκλογές ο De Gaulle, αλλά κατάφερναν να εκφράσουν τη μεταγενέστερη κυρίαρχη ηθική και πολιτική συνείδηση μιας ολόκληρης εποχής.

Το 1789 ήταν η λαϊκή εξέγερση εναντίον των ευγενών και του κλήρου που στη συνέχεια έπαψαν να κυριαρχούν στην Ευρώπη, το 1830 ήταν η πρώτη εργατική επανάσταση που έκτοτε επαναλήφθηκε πολλές φορές σε άλλα κράτη, το 1848 η επιθυμία εγκατάστασης της Δημοκρατίας, το 1871 η αλληλεγγύη της κομούνας των Παρισίων, το 1936 η καθιέρωση των καθολικών κοινωνικών δικαιωμάτων με το Λαϊκό Μέτωπο και το 1968 το αίτημα της ισότητας των καταπιεσμένων λαών του τρίτου κόσμου και των γυναικών (πηγή: Spiegel). Κάθε φορά το γαλλικό πείσμα πέθαινε είτε στα οδοφράγματα, είτε από τους γερμανούς κατακτητές, όπως το 1871 και το 1940 – πάντοτε όμως για να επικρατήσει ως ιδέα και να κατακτήσει τις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες.

Ως εκ τούτου, ακόμη και σήμερα θα μπορούσε να είναι καθοριστική για ολόκληρο τον πλανήτη η γαλλική συνείδηση της εξέγερσης απέναντι στην αδικία – αφού η δυσφορία της δυτικής μεσαίας και κατώτερης εισοδηματικής τάξης λόγω του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης, είναι καταστροφικά αισθητή παντού. Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη, από την Αυστρία και την Ελβετία έως τη Γερμανία και την Ολλανδία, αποτελεί την απτή απόδειξη – όπου όμως μόνο οι Γάλλοι έχουν την ηθική, την αυτοθυσία και την πίστη να αγωνίζονται ως κοινωνία και ως υπεύθυνοι Πολίτες για το δίκιο των πιο αδύναμων, σε παγκόσμιο επίπεδο, ακόμη και για τη δολοφονία άλλων χωρών, όπως είναι η Ελλάδα.

Μεγάλη ντροπή για εμάς τους Έλληνες που βιώσαμε 2.000 χρόνια πριν τους Γάλλους το διαφωτισμό και τη δημοκρατία; Ασφαλώς, αλλά αυτή είναι η αλήθεια – ενώ όποιος σκέπτεται να οργανώσει ένα  αντίστοιχο κοινωνικό κίνημα στην Ελλάδα δεν το κάνει, παρά το ότι είναι προ πολλού απαραίτητο, επειδή γνωρίζει πως ο κίνδυνος να μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο είναι μεγάλος.

Κριτήριο μεταξύ άλλων είναι οι συγκρούσεις των πολιτικών κομμάτων και των οπαδών τους ακόμη και όταν στη χώρα έχουν πέσει ήδη οι τίτλοι τέλους, είναι υπό γερμανική κατοχή και τα χειρότερα είναι μπροστά της. Επίσης το ότι ο καθένας ενδιαφέρεται εγωιστικά μόνο για τον εαυτό του και καθόλου για τους συμπολίτες του – πόσο μάλλον για ολόκληρο τον πλανήτη, όπως οι Γάλλοι.

Συνεχίζοντας, η εξέγερση των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα ιστορικό γεγονός, όπως η εργατική επανάσταση του 1830 – όπου ενώ τότε οι εργαζόμενοι ανακάλυψαν τη δύναμη τους στα πλαίσια της βιομηχανοποίησης, σήμερα συμβαίνει κάτι ανάλογο εκ μέρους της πλειοψηφίας των Πολιτών, στα πλαίσια της ψηφιοποίησης.

Ειδικότερα, στην εποχή μας δεν χρειάζεται κανένα πολιτικό κόμμα, κανένα εργατικό συνδικάτο, καμία πολιτική ιδεολογία και κανένας ηγέτης – μόνο το face book για να ξεκινήσουν σε εθνικό ή/και ευρωπαϊκό επίπεδο εξεγέρσεις, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να παραλύσουν ακόμη και μία πολύ ανεπτυγμένη Οικονομία, υποχρεώνοντας τις ελίτ που ζημιώνονται να υποχωρήσουν. Όπως λοιπόν είχαμε γράψει το 2011 στο άρθρο μας «Η σιωπή των αμνών« (πηγή),

«Μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας. Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει – αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.

Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» – εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται. Ίσως πρέπει λοιπόν να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας – όχι όμως για να την παραδώσουμε ξανά σε κάποιον άλλον».

Εν τούτοις, για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο χρειάζεται πραγματική ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία, αγάπη για το Έθνος, για τα άλλα Έθνη και για τους άλλους ανθρώπους,πνευματική ωριμότητα που δεν έχει καμία σχέση με τις σπουδές, καθώς επίσης θάρρος – αδιαφορία δηλαδή για τις συνέπειες, οι οποίες είναι πάντοτε βαριές. Δυστυχώς τέτοια χαρακτηριστικά δεν διαθέτουν οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδας – οπότε δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα, παρά το ότι έχουν καταδικασθεί στη χειρότερη μορφή χρεοκοπίας, στην κυλιόμενη.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, μπορεί κανείς να περιγελά τα κίτρινα γιλέκα, ή να τα χαρακτηρίζει ως αναλφάβητους της εποχής μας – όπως ο Macron τους απεργούς των σφαγείων της Βρετάνης πριν από μερικά χρόνια. Είτε ως ένα «τίποτα», όπως ξανά ο Macron τους άστεγους σε σιδηροδρομικό σταθμό – ενδεχομένως σαν μία «ετερόκλητη μάζα», όπως η ελληνική κυβέρνηση τους διαδηλωτές υπέρ της Μακεδονίας.

Το γεγονός όμως πως σε λιγότερο από ένα μήνα μετά την πρώτη τους εμφάνιση έχουν πυροδοτήσει αντίστοιχα κινήματα στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στη Σερβία και στη Βουλγαρία (θλιβερά απούσα ξανά η Ελλάδα, παρά το ότι έχει υποφέρει τα δεκαπλάσια από όλες τις άλλες χώρες), είναι ασφαλώς υπέρ τους – ενώ οι ναζιστικές πρακτικές του Macron, όπως η σύλληψη των 150 μαθητών στο Παρίσι που υποχρεώθηκαν να γονατίσουν μπροστά από τους αστυνομικούς, θα έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα.

Κάτι τέτοιο φάνηκε χθες στη Γαλλία, όπου ενώ στο Παρίσι οι θηριώδεις δυνάμεις καταστολής κατάφεραν να εμποδίσουν τους διαδηλωτές, η υπόλοιπη χώρα κάηκε στην κυριολεξία – ενώ οι δηλώσεις του προέδρου της χώρας, σύμφωνα με τις οποίες υπάρχουν πολλές ομοιότητες της εποχής μας με το μεσοπόλεμο, θα έπρεπε να τον οδηγήσουν σε άλλες αποφάσεις. Υπενθυμίζουμε πως εκείνη την εποχή τόσο η Γαλλία, όσο και οι Η.Π.Α. ξέφυγαν από τον κίνδυνο της επικράτησης ακροδεξιών καθεστώτων με την αλλαγή της πολιτικής τους, όπως ήταν το New Deal του Roosevelt – σημειώνοντας πως ουσιαστικά τα κίτρινα γιλέκα απαιτούν κάτι ανάλογο: μία νέα οικονομική και κοινωνική πολιτική, προσαρμοσμένη στις καινούργιες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί.

Αντίθετα, στην Ελλάδα δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα, εκτός από τις «εθνικόφρονες κορώνες» ορισμένων, τεκμηριώνοντας πως η αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας είναι σε προχωρημένο στάδιο – με την έννοια πως οι εναπομείναντες πραγματικοί Έλληνες αποτελούν πλέον μία θλιβερή μειοψηφία, η κομματική σήψη είναι μεγάλη και η πνευματική ηγεσία της χώρας παραμένει πρακτικά ανύπαρκτη, έχοντας απονευρωθεί εντελώς από τους μηχανισμούς της εξουσίας.

ΠΗΓΗ:https://analyst.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com