Λουί Αραγκόν, «Τραγούδι του Οκτώβρη»
Ένα τραγούδι ουρά μιας εσθήτας απέραντη
Ένα τραγούδι ποτέ δεν τελειώνει
Ένα τραγούδι του Οκτώβρη ρομάντζα
Πιο γλυκιά κι απ’ το Μάη
Ένα τραγούδι που πάντα ν’ αρχίζει ξανά
Τη νοσταλγία του ορίζοντα τα μάτια σου έχουν
Τρελέ που βρίσκεις τον αιθέρα γαλάζιο αρκετά
Που ο ουρανός φυλακή δε σου είναι
Ν’ αγαπήσεις υπέρμετρα πρέπει
Δεν αρκεί διόλου πια το μυαλό
Φθινόπωρο ωραίο με χέρια βελούδου
Ειν’ το τραγούδι που δεν τραγουδήθη ποτέ
Ειν’ το τραγούδι δικού μας του έρωτα
Ειν’ το τραγούδι των ρόδων θωριά του τσαγιού
Που η καρδιά τους έχει το χρώμα της μέρας
Είναι τάχα ο λυγμός βαθύς αρκετά
Να μιλήσει και για του κορμιού τις ερήμους
Όμοιες με κύκλους μες στο νερό
Τα λόγια αξίζουνε τάχατες τη μελωδία
Του ατέλειωτου πόθου κλεισμένου βαθιά στην καρδιά
Ένα τραγούδι Έλσα της τρέλας
Ένα τραγούδι ποτέ δεν τελειώνει
Ένα τραγούδι του Οκτώβρη ρομάντζα
Πιο γλυκιά κι απ’ το Μάη
Ένα τραγούδι ουρά μιας εσθήτας απέραντη
(“Πρόσωπα/ιδέες- Λογοτεχνία: Αραγκόν”, Πλέθρον)
ΠΗΓΗ: https://itzikas.wordpress.com
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.