Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ: ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΩΝ, ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑ ΕΥΡΩΠΗΣ

Σημείωση. Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε πριν από την τελευταία σύγκρουση Τραμπ και Ευρωπαίων στη συνάντηση των G7, σύγκρουση που νομίζουμε ότι επιβεβαιώνει τα συπεράσματά μας. Περιλάβαμε επίσης στο τέλος και μια παρατήρηση για τη σημασία αυτών των εξελίξεων, που μπορεί να οδηγήσουν στην κατάρρευση του συστήματος διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δεν είναι όποιος κι όποιος. Πρόκειται για τον Αμερικανό Πρέσβη στη Γερμανία και στενό συνεργάτη του Ντόναλντ Τραμπ, τον κ. Γκρενέλ και τη συνέντευξή του στο Breitbart. Ούτε και η χρονική στιγμή που την έδωσε είναι τυχαία, με την νέα κυβέρνηση στην Ιταλία και τη σύγκρουση ΗΠΑ-ΕΕ για τα θέματα του Ιράν, του εμπορίου και του ρωσογερμανικού αγωγού Nordstream II.

Ούτε και το Breitbart είναι τυχαίο. Είναι το ακροδεξιό σάιτ που διηύθυνε μέχρι πρότινος ο Στηβ Μπάννον, ο πρώην στρατηγιστής και ιθύνων νους της προεκλογικής εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ, που έσπευσε μάλιστα να εκδηλώσει την ικανοποίησή του για τη νίκη των «εθνικιστών» στην Ιταλία. ‘Οσο για τον γιό του Προέδρου Τραμπ, δεν άφησε με το τουίτ του αμφιβολίες για την στήριξη του πατέρα του προς τον Γκρενέλ και μετά τις δηλώσεις του.

Η συνέντευξη έκανε πάταγο και προκάλεσε μια ομοβροντία αρνητικών σχολίων από τα κύρια δημοσιογραφικά όργανα και του αμερικανικού και γερμανικού κατεστημένου. Και πως να μην κάνει όταν ο κ. Γκρενέλ, όχι μόνο υπερέβη τα διπλωματικά εσκαμμένα, αλλά και δήλωσε ενθουσιασμένος με τα ανερχόμενα «συντηρητικά», και ενίοτε κλίνοντα προς την ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης και ιδίως με τον νέο Καγκελλάριο της Αυστρίας, ενώ εμφανίστηκε επικριτικός για την μεταναστευτική πολιτική της Μέρκελ και για την ευρωπαϊκή «αριστερά», εννοώντας προφανώς όχι την αριστερά όπως την εννοούμε, αν και πια έχει χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με το ποιος είναι τι, αλλά τους φιλελεύθερους που υποτίθεται ότι εφαρμόζουν «αριστερές» ιδέες.

Τώρα ο Γκρενέλ λέει ότι δεν εννοούσε αυτά που όλοι κατάλαβαν, εντούτοις οι δηλώσεις του έριξαν νερό στον μύλο όχι μόνο της ευρωαμερικανικής σύγκρουσης, αλλά και σε αυτόν της βαθύτερης, όλο και κλιμακούμενης σύγκρουσης «Νεοσυντηρητικών-Εθνικιστών» και «Παγκοσμιοποιητών» στον ίδιο τον πυρήνα του δυτικού (και ισραηλινού) κατεστημένου.

Οι δηλώσεις αυτές έγιναν τη στιγμή που η ΕΕ μπαίνει σε μια φάση απρόβλεπτης και δυνητικά πολύ σοβαρής κρίσης με την άνοδο της λεγόμενης «λαϊκιστικής» κυβέρνησης στην Ιταλία. Ουδείς μπορεί να προβλέψει τώρα με βεβαιότητα πως θα εξελιχθούν εκεί τα πράγματα. Θα επιμείνει η Γερμανία στην αδιάλλακτη στάση της απέναντι στην ευρωπαϊκή περιφέρεια; Κι αν ναι πως θα αντιδράσουν οι Ιταλοί; Υπάρχει μυστικό σχέδιο του Σαλβίνι να βγάλει την Ιταλία από το ευρώ, σε περίπτωση σύγκρουσης;

Επιτιθέμενη στην Ευρώπη με την επιβολή δασμών, στο θέμα του Ιράν, αλλά και με την προσπάθεια να υπονομεύσει την κατασκευή του γερμανο-ρωσικού αγωγού Nordstream II, η Ουάσιγκτων έχει κάθε λόγο να υποδαυλίσει άμεσα κάθε είδους ενδο-ευρωπαϊκές διαφορές (αλλά και ενδογερμανικές, αφού οι δηλώσεις του Πρέσβη μπορούν να ερμηνευθούν ως υποστήριξη προς την Εναλλακτική για τη Γερμανία AfD). Η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να αντιδράσει, αλλά δυσκολεύεται να το πράξει γιατί η πολιτική της έχει αποξενώσει τη μισή Ευρώπη. Ενώ δεν δείχνει διατεθειμένη ούτε και στον κ. Μακρόν, τον Πρόεδρο της Γαλλίας και τις μεταρρυθμιστικές του προτάσεις, να κάνει καμία ουσιαστική παραχώρηση.

Παράλληλα όμως με την σύγκρουση Αμερικής και Ευρώπης, έχουμε και τη σύγκρουση Νεοσυντηρητικών-Εθνικιστών και Παγκοσμιοποιητών.

Οπαδοί των θεωριών του Χάντινγκτον οι πρώτοι, αποβλέπουν στη δυτική κυριαρχία κυρίως με τη χρήση των συγκρούσεων αντιμαχόμενων εθνικισμών και εκμετάλλευσης του δικού τους, διαιτητικού ρόλου στο περιβάλλον ενός «Πολέμου Πολιτισμών». Εκτιμούν ότι η Παγκοσμιοποίηση έχει πλέον φάει τα ψωμιά της, κυρίως γιατί επέτρεψε την φανταστική άνοδο της Κίνας και άλλων περιοχών του Νότου, που θέτει σε αμφισβήτηση τη δυτική κυριαρχία στον πλανήτη.

Οπαδοί των θεωριών του Φουκουγιάμα οι δε, της «Ευτυχούς (που έπαυσε προ πολλού να είναι) Παγκοσμιοποίησης» και της ευρωπαϊκής ενοποίησης οι δε, αποβλέπουν στη συνέχιση της υπέρβασης των Εθνών δια της απρόσκοπτης δράσης των Αγορών, σε ένα περιβάλλον όπου το χρηματιστικό κεφάλαιο τείνει να παίξει τον κυρίαρχο, όχι μόνο οικονομικό, αλλά και πολιτικό και πολιτιστικό ρόλο.

Στο πρώτο στρατόπεδο βρίσκει κανείς το διεθνές ρεύμα του «Νεοσυντηρητισμού», τον Νετανιάχου, τον Τραμπ και τη μεγάλη πλειοψηφία της ευρωπαϊκής άκρας ή ριζοσπαστικής δεξιάς, που έχει υποκαταστήσει τον παραδοσιακό της αντισημητισμό και την εχθρότητά της προς τους «Εβραίους τραπεζίτες», με την εχθρότητα προς το Ισλάμ, στη βάση της οποίας, με δύο-τρεις εξαιρέσεις, όλα τα σημαντικά κινήματα της αντισυστημικής, άκρας δεξιάς έχουν αναπτύξει τώρα πολύ καλές σχέσεις με το Ισραήλ.

Το στρατόπεδο αυτό, αν και δεν έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ της διάλυσης της ΕΕ, δείχνει μάλλον να την προτιμά, αν κρίνει κανείς και από ορισμένα λεγόμενα του Τραμπ (τι ωφελεί την Αμερική η ΕΕ), αλλά και από την σαφή υποστήριξη προς το Brexit.

Στο δεύτερο στρατόπεδο συναντά κανείς τον Ομπάμα, τη Μέρκελ, τον Μακρόν, τους εξωδετερωθέντες ήδη σε μεγάλο βαθμό στρατηγούς των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων και της Μοσάντ, αυτούς που, σε συμμαχία με το αμερικανικό βαθύ κράτος, δηλαδή το Πεντάγωνο και τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά και τον Ομπάμα, απέτρεψαν τον πόλεμο κατά του Ιράν για περισσότερο από μία δεκαετία. Τελευταία παρέμβαση αυτού του στρατοπέδου, η τοποθέτηση του αμερικανού Υπουργού ‘Αμυνας Ματτίς κατά του βομβαρδισμού της Συρίας, που ζητούσαν να είναι πολύ ισχυρότερος οι συμμετέχοντες στη σχετική σύσκεψη που πήρε τις αποφάσεις στον Λευκό Οίκο (σύμφωνα με δημοσίευμα της Wall Street Journal).

Η περιγραφή αυτή είναι ασφαλώς κάπως σχηματική, αλλά περίπου απεικονίζει τη διάταξη δυνάμεων στο εσωτερικό του πυρήνα του δυτικού κατεστημένου και φάνηκε σε κάθε μεγάλη κρίση. Η σύγκρουση των δύο αυτών κομμάτων είναι ενίοτε πολύ σφοδρή, όπως έγινε κατά καιρούς μεταξύ Ομπάμα και  Τραμπ, Σόρος και Νετανιάχου, δεν αφορά όμως την κοινή στρατηγική επιδίωξη, αλλά τα μέσα για να επιτευχθεί

Είναι μια κατάσταση που θυμίζει κάπως τους Ρωμαϊκούς εμφύλιους, όπως π.χ. μεταξύ Αντωνίου και Οκταβίου, που συγκλόνιζαν κατά του ιστορικούς, όταν ξέσπαγαν, ακόμα και το τελευταίο χωριό της Μεσογείου στα χρόνια της Αυτοκρατορίας. (Συχνά, οι ιστορικοί της αρχαιότητας τους αντιπαραβάλλουν με τους εμφυλίους των ελληνικών πόλεων, που ήταν μια διαρκής κατάσταση, με δώδεκα γενηές Ελλήνων να έχουν γεννηθεί και να έχουν πεθάνει μέσα σε κατάσταση διαρκούς εμφυλίου).

Αμφότερες οι πλευρές επιδιώκουν την κυριαρχία της Δύσης στον πλανήτη, του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και του Χρηματιστικού Κεφαλαίου στην οικονομία. Κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν αποδέχεται την ύπαρξη μεγάλων, σχετικά ανεξάρτητων οντοτήτων, όπως η Κίνα και η Ρωσία, αλλά και άλλα ευμεγέθη κράτη. Διαφωνούν όμως σημαντικά ως προς τις μεθόδους που χρησιμοποιούν και προτείνουν για να πετύχουν τους σκοπούς τους, με τους Νεοσυντηρητικούς, πολύ πιο «ριζοσπάστες» στις επιδιώξεις τους, να φαίνονται διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, περιλαμβανομένων και των πυρηνικών απειλών.

Το στρατόπεδο αυτό, πρέπει να σημειώσουμε, διακρίνεται και για τις αντιφάσεις του. Μια Διεθνής των Εθνικιστών συνιστά άλλωστε αφ’ εαυτής μια αντίφαση. Επιπλέον, προσφεύγει συχνότερα από το άλλο σε συστηματική παραπλάνηση ως προς τις επιδιώξεις του και δημιουργία σύγχυσης, εκτός των άλλων γιατί οι επιδιώξεις του δεν είναι συχνά πολύ «παρουσιάσιμες».

Αυτό το στρατόπεδο επιχειρεί να εκμεταλλευθεί την αγανάκτηση που συνέχει σημαντικά τμήματα των πολιτών στα δυτικά κράτη, αγανάκτηση που προκαλείται από τα κοινωνικά αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης (και της ΕΕ στην Ευρώπη), αλλά και από την αίσθηση των ανθρώπων ότι δεν έχουν καμιά επιρροή στη ζωή τους, ότι οι ζωές τους, το μέλλον τους, οι χώρες τους έχουν περάσει υπό τον απόλυτο έλεγχο δυνάμεων που δεν ελέγχουν.

Αυτή η ογκούμενη κοινωνική ζήτηση στη Δύση τροφοδότησε τα τελευταία χρόνια και εξακολουθεί να τροφοδοτεί τόσο ρεύματα που πηγαίνουν είτε προς τα «αριστερά» (Σάντερς στις ΗΠΑ, Κόρμπιν στη Βρετανία, Μελανσόν στη Γαλλία, Ποδέμος και Αριστερά του Σοσιαλιστικού Κόμματος στην Ισπανία, την Αριστερά στην Πορτογαλία, τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, προτού εκφυλισθεί ταχύτατα και πλήρως, χειραγωγούμενος και καθιστάμενος τυφλό και ασυνάρτητο όργανο του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ), είτε προς την ακραία, ριζοσπαστική δεξιά (Τραμπ, οι πρωταγωνιστές του Brexit, Afd στη Γερμανία, Λεπέν στη Γαλλία, Λέγκα στην Ιταλία). Βεβαίως οι ομαδοποιήσεις αυτές είναι πολύ σχετικές, στο μέτρο μάλιστα που τα περισσότερα από αυτά τα ρεύματα δεν έχουν δοκιμασθεί στην εξουσία. Μια ενδιάμεση κατηγορία είναι το Κίνημα των Πέντε Αστέρων στην Ιταλία, που εμφανίζεται ως ένα άτυπο υποκατάστατο μιας αριστεράς σε βαθύτατη κρίση στη χώρα αυτή.

Από την άποψη αυτή η κατάσταση στη Δύση σήμερα θυμίζει κάπως, τηρουμένων των αναλογιών, την κατάσταση που επικρατούσε στον Μεσοπόλεμο, μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, και η οποία παρήγαγε εν τέλει πολύ διαφορετικά αποτελέσματα, από το New Deal στην Αμερική και το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, έως τον Ναζισμό στη Γερμανία και τον Μπολσεβικισμό και εν συνεχεία Σταλινισμό στη Ρωσία.

Κλείνοντας, να σημειώσουμε ότι πολλοί άνθρωποι εξεγειρόμενοι ορθώς κατά της Παγκοσμιοποίησης κινδυνεύουν χωρίς να το καταλάβουν να πάνε από την Σκύλλα στην Χάρυβδη, ενώ άλλα χρειάζονται τα έθνη και οι κοινωνίες.

Η σύγκρουση επίσης που περιγράψαμε θα έχει δυνητικά πολύ μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα, στις οποίες θα επανέλθουμε σε άλλη ευκαιρία. Δυστυχώς, ούτε στο ένα ούτε στο άλλο από τα δύο μεγάλα αυτά γεωπολιτικά σχέδια που συγκρούονται, δεν φαίνεται μακροχρόνια να υπάρχει θέση για τους Ελληνες και το κράτος τους

6 Ιουνίου 2018

ΠΗΓΗ: http://www.konstantakopoulos.gr

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com