Σκέψεις για την μαύρη επέτειο...

Του Αχιλλέα Ομήρου

ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ, ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΕΝΑ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ, ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΘΙΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ – ΑΝΟΙΞΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ – ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ.

Τα σημάδια για τον ερχομό μιας βαθύτερης εκτροπής από αυτήν που είχε συμβεί το 1965 ήταν ολοφάνερα για όποιον δεν ήθελε να διαβάζει και να ερμηνεύει σωστά. Χωρίς ψευδαισθήσεις. Γιατί ψευδαισθήσεις, εφησυχασμό και παραπλάνηση του λαού πρόσφεραν όλοι τους. Ο Ανδρέας που έλεγε στη Λάρισα – δυο ημέρες νωρίτερα – ότι το 1967 δεν είναι 1936, κι όταν αν γίνει προσπάθεια επιβολής δικτατορίας θα ξεσηκωθεί ο κόσμος, οι καμπάνες θα σημάνουν συναγερμό ή μήπως η ΑΥΓΗ το πρωί που τα τανκς κυλούσαν ήδη στους δρόμους με πηχυαίο τίτλο μας εξηγούσε ποιοι ήταν οι πέντε λόγοι που δεν θα γίνει δικτατορία.

Το τηλέφωνο του σπιτιού χτύπησε πολύ νωρίς και μας σήκωσε από το κρεβάτι. Το σήκωσε ο μακαρίτης πατέρας μου και τον άκουσα να λέει «τι; πότε, Δικτατορία;». Στην άλλη άκρη ένας γκαρδιακός φίλος και σύντροφος – από το 1957 μέχρι τώρα, εδώ λίγο παρακάτω στο fb θα τον βρείτε: ο Δημήτρης Κουτσομητόπουλος - φρόντισε να μας ειδοποιήσει για το πώς τελικά «η δημοκρατία νίκησε», όπως μας διαβεβαιώνανε οι ηγέτες της αριστεράς μας ότι θα γίνει.

Οι πρώτες κινήσεις μάλλον «γνωστές». Να βγούμε έξω περιμένοντας να χτυπήσουν οι καμπάνες, τα πλήθη να πλημμυρίζουν δρόμους και πλατείες….Κι αφού τίποτα από αυτά δεν διαπιστώσαμε – μόνο κάτι τανκ φάνηκαν – προσπάθεια επικοινωνίας με γνωστούς, επίσκεψη στα πεταχτά στα γραφεία των ομάδων μας για να πάρουμε υλικά, φακέλους, ονόματα κλπ κλπ και μετά βέβαια και σπίτι δικά μας υλικά. Να βρούμε που θα καταφύγουμε ώστε να μην πιαστούμε κλπ. Σιγά-σιγά άρχισαν οι πρώτες προσπάθειες για την οργάνωση του αγώνα ενάντια στην γνωστή μας Χούντα. Συναντήσεις προσεκτικά προετοιμασμένες κλπ. Θυμάμαι μάλιστα πως με έναν φίλο κανονίσαμε να βρεθούμε στο «Ρωσικό» - τώρα πια δεν υπάρχει. Είχε έναν εξώστη, με λίγα τραπέζια – άρα πιο ασφαλές μέρος. Και δίπλα μας ποιος έρχεται και κάθεται – να πιεί τον καφέ του – ο Σάββας Κωσταντόπουλος, διευθυντής του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΟΣΜΟΥ και ο άνθρωπος που προπαγάνδιζε την επιβολή της δικτατορίας.

Στα ραντεβού ντυνόμουνα άψογα για να μην κινώ ούτε εμφανισιακά υποψίες! Έφτασε η ημέρα – μάλλον το βραδάκι – που σε «σίγουρο» σπίτι βρεθήκαμε και ιδρύσαμε» το «ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ»(ΑΚΕ). Από τα ιδρυτικά μέλη τώρα πια κάποιοι έχουν φύγει από την ζωή – π.χ. ο ιστορικός Νίκος Ψυρούκης, παλιός αγωνιστής Παντελής Εμιρζάς. Σύντομα κάποιοι συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν για το καλό της υγείας τους, όπως Μακρόνησος και αλλού.

Μετά από περίπου 1,5 χρόνο η εντολή της οργάνωσης ήτανε να φύγω για Γερμανία – είχα δυο αδελφές του πατέρα μου που δούλευαν εκεί, gastarbeiter – με καθήκον να δουλέψω ανάμεσα στο ελληνικό τμήμα του προλεταριάτου και να αναδείξω στελέχη ικανά και «άκαυτα» να κατέβουν Ελλάδα !!! Καθήκοντα σχεδιασμένα «επί χάρτου». Άλλωστε η αριστερά είναι ειδική σε σχέδια επί χάρτου. Ποιος «άκαυτος» μπορεί να γίνει ικανός για να επιστρέψει στην Ελλάδα και να δουλέψει στην «παρανομία», όταν μάλιστα δεν υπάρχει μια γερή οργάνωση υποδοχής του;

Δύσκολα χρόνια Πικρά και υπέροχα. Χρόνια μαθητείας. Εγώ, φέρελπις επιστήμονας, βρέθηκα να δουλεύω εργάτης σε γερμανικό μάλιστα εργοστάσιο. Όταν έγραψα ότι έπιασα δουλειά σε εργοστάσιο η μάνα μου «έπαθε» [ ο γιός της το «καμάρι της» να καταντήσει εργάτης!!] ενώ ο πατέρας μου έγραψε «κλίνω ευλαβικά το γόνυ μπροστά σε ένα νέο προλετάριο. Ήταν υπερήφανος για την τάξη του και υπερήφανος που ο γιός του ακολούθησε τις ιδέες του. Αυτό που μου έγραψε είναι ό,τι καλύτερο κουβαλάω πάντα μέσα μου. Υπήρξε δάσκαλος και οδηγός μου – από αγροτική οικογένεια, εργάστηκε την Αθήνα από 15 χρονών, στα 20 του έγινε κομμουνιστής, πολιτικός καθοδηγητής του ΕΑΜ τραμβαγέρηδων, συνδικαλιστής, ιδρυτικό μέλος του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Φιλίας και στη συνέχεια ακολούθησε τις δικές μας ανησυχίες και τροχιές, που γι αυτό με είχε προετοιμάσει και γαλουχήσει: μα ανοιχτή σκέψη, πάντοτε στην υπηρεσία της τάξης μας.

Άλλαξα μερικά εργοστάσια – στην BMW δούλεψα ως «ενοικιαζόμενος εργάτης» - αυτά τα ήξεραν οι γερμανοί χρόνια πριν τα μάθουμε εδώ, σε μεταφορές, οικοδομές κλπ. Μαζί με εργάτες μετανάστες από σχεδόν όλες τις φυλές. Με πολιτικοποιημένους και απολιτικούς. Ποτέ, όμως, δυστυχώς για όσους λύνουν τα προβλήματα της ταξικής πάλης και του διεθνισμού, αυτοί οι πολλοί ξένοι δεν κατόρθωσαν να δράσουν ως τάξη, ενιαία κλπ. Χωρίς ντόπιο εργατικό κίνημα οι ξένοι δεν μπορούν να παίξουν κανένα πρωτοποριακό ρόλο στην «φιλοξενούσα» χώρα. Δεν μπορούν ούτε να συσπειρώσουν ούτε να ηγηθούν του ντόπιου λαϊκού-εργατικού κινήματος.

Οι φοιτητικοί κύκλοι πιο εύκολα έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, παρουσιάζονται πιο «διεθνιστές» και τελικά προετοιμάζουν τα στελέχη της «νέας» εξουσίας.

Όπως τότε τα «ονειρευόμασταν» δεν ήρθανε οι εξελίξεις. Η Χούντα έπεσε λόγω της προδοσίας της Κύπρου – όχι φυσικά αναίμακτα – αλλά δεν πάσχισε για αυτό το ελλαδικό κίνημα και ούτε πόνεσαν για αυτό οι ηγεσίες του αντι-δικτατορικού αγώνα. Ακόμα και μέχρι σήμερα δεν έχει συνειδητοποιηθεί η άμεση, στενή σχέση της πορείας του Κυπριακού με τις εξελίξεις στην μητέρα Ελλάδα. Η «εξωκοινοβουλευτική» αριστερά, εκτός από λαμπρές εξαιρέσεις, εξακολουθεί να είναι γενικά και «αφηρημένα» διεθνιστική όντα ταυτόχρονα αλλεργικά αντι-εθνική ως εθνομηδενιστική.

Την οργάνωση μας την αποκαλούσαμε «Αντιφασιστική» και όχι απλά «αντιχουντική», γιατί στον αγώνα δύναμη κοινωνική διάσταση και όχι μόνο στενά πολιτική. Δεν βλέπαμε ότι αρκούσε να απαλλαγούμε από τον «αντικοινοβουλευτικό φασισμό», αλλά από αυτό που γεννάει τον φασισμό: τον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό.

Αυτά έτσι σκόρπια, αφιερωμένα στη μνήμη όσων έδωσαν την ζωή τους στον αγώνα; ενάντια στην δικτατορία, σε όσους αγωνίστηκαν και υπέφεραν, στους νεκρούς μας στην Κύπρο Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους, σε όσους επίσης έφυγαν από την ζωή χωρίς να δούνε την πραγμάτωση των πόθων που τους την φλόγισαν. Τελευταίος ο Κυριάκος Σταμέλος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com