Δε­κεμ­βρια­νά 1944 – Νι­κη­φό­ρος Βρετ­τά­κος: Να τους το πούμε να το κα­τα­λά­βου­νε

Εδώ σε τούτη την πα­ρά­ξε­νη χώρα που τα πο­τά­μια της,

που οι πέ­τρες και τα φα­ράγ­για της, τα σύν­νε­φα και τα βουνά της

βγαί­νουν μαζί με μας στον πό­λε­μο και πο­λε­μά­νε και πλη­γώ­νο­νται,

εδώ σ΄αυτά τα δέ­ντρα που οι αρ­μα­το­λοί και οι κλέ­φτες

κρέ­μα­σαν τα τρα­γού­δια τους,

πέ­θα­νε ο Μπάι­ρον! Πάει και­ρός που έχει πε­θά­νει ο Μπάι­ρον!

Και μια που έναν από­γο­νο δεν άφησε για την Ελ­λά­δα του,

τι ήρθαν να κά­νουν εδώ σή­με­ρα οι στρα­τιώ­τες της πα­τρί­δας του

για να το ει­πού­με στα που­λια να του το τρα­γου­δή­σουν;

Τους πε­ρι­μέ­να­με να ‘ρθουν να μας ξα­να­φι­λέ­ψουν

λίγα λου­λού­δια από τη γης του αγα­πη­τού μας Σέ­λεϊ’

κι ήρθαν να μας σταυ­ρώ­σου­νε το λαό μας τον Άδωνη.

Τον χι­λιο­πλη­γω­μέ­νο Άδωνη, Ση­κω­θεί­τε

ν’ αρ­πά­ξου­με στα χερια μας τις σάλ­πιγ­γες της πα­τρί­δας.

Να τους το πούμε να το κα­τα­λά­βου­νε: Δε χα­μη­λώ­νει ο Ολυ­μπος.

Να τους το πούμε να το κα­τα­λά­βου­νε: Πως δεν αλ­λά­ζει ο ήλιος.

πως δεν αλ­λά­ζου­νε τα χρώ­μα­τα ποτέε σ’ αυτή τη χώρα

και πως ποτέ δεν κό­πη­κε στη μέση το τρα­γού­δι:

Τ’ αφή­νει ο γέρος του Μωριά, το ξα­να­πιά­νει ο Αρης!

τ’ αφή­νουν τα κλε­φτό­που­λα, το παίρ­νουν οι Ελα­σί­τες!

το παίρ­νουν τα ψηλά βουνά, το σέρ­νουν τα πο­τά­μια,

τ’ αφρο­λο­γούν οι θά­λασ­σες, καί­γο­νται τα λη­μέ­ρια

Μωριά και Ρού­με­λη…

(Έγ­χρω­μη ξυ­λο­γρα­φία Τάσ­σου Αλε­βί­ζου: «Η πομπή του λαού της Αθή­νας που κη­δεύ­ει τους δο­λο­φο­νη­μέ­νους Εα­μί­τες στις 4 του Δε­κέμ­βρη του 1944»)

ΠΗΓΗ: https://atexnos.gr/

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com