Άμα τοποθετήσουμε το σημερινό σχολείο σαν διαφάνεια πάνω στο παλαιότερο, τι θα καλυφθεί, τι καινούριο θα διαφανεί;Τίποτε το καινούριο, η ίδια εικόνα, μουντή, άχαρη και χωρίς χρώματα.Το κοινό σημείο στην τάξη είναι ο δύστυχος μαθητής, που πρέπει να κάθεται απέναντι, χαμηλότερα, ήσυχος, ακίνητος και να προσέχει, να προσέχει. Η ίδια διαφάνεια. Το σχολείο του παρόντος δεν προηγείται της εποχής του, ούτε συμβαδίζει με
αυτή. Έμεινε πολύ πίσω.
Οι ειδήμονες των Επιστημών της Εκπαίδευσης έφεραν τη μία μεταρρύθμιση μετά την άλλη, αλλά κράτησαν στην αίθουσα διδασκαλίας το ίδιο σκηνικό, την ίδια ατμόσφαιρα.
Έμεινε ν’ αναδεύεται η ίδια σκόνη, η ίδια κλεισούρα. Το σχολείο δεν άνοιξε, δεν μπήκε φρέσκος αέρας, δεν έγινε καμιά αξιόλογη αλλαγή. Και όλα αυτά για το «μέλλον» του παιδιού. Μα ποιο είναι αυτό το μέλλον, τέλος πάντων, που αξίζει τόσες θυσίες, ώστε να χαθεί ολόκληρη η παιδική ζωή, να χαθεί η καλύτερη περίοδος της ανθρώπινης ζωής; Η Επιστήμη της Εκπαίδευσης, μεταξύ των άλλων, δημιούργησε και την εξής παραδοξότητα: Παιδιά που καλούνται να είναι ενήλικες σε μικρογραφία, «άμα τη γεννήσει των», αν όχι σοφοί γέροντες υπό κλίμακα.
Ο άνθρωπος όμως, δεν είναι μηχανή προγραμματισμένη να εκτελεί κάτι συγκεκριμένο και προκαθορισμένο, χωρίς σκέψη, χωρίς κρίση, χωρίς συναίσθημα και κυρίως χωρίς δημόσια
αρετή.
Ο άνθρωπος-μηχανή βολεύει το σύστημα, γιατί πουλάει αυτό που διαθέτει σε ένα είδος συναλλαγής, που οι επιπλέον αξίες δεν κοστολογούνται.
(από το βιβλίο «Μαθαίνοντας πώς να μαθαίνω» της Άννας Παππά)
Το «Children» μια μικρή ταινία κινουμένων σχεδίων που εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της εκπαίδευσης ρίχνει μια κριτική ματιά στην εμμονή του εκπαιδευτικού συστήματος με την τελειότητα. Δημιουργήθηκε από τον Ιάπωνα εικονογράφο Okada Takuya, και απεικονίζει έναν γκρίζο κόσμο, μια γκρίζα γειτονιά, ένα γκρίζο σχολείο με γκρι τάξεις. Σε αυτό κάθονται σε σειρές γκρι παιδιά, που ξεχωρίζουν μεταξύ τους από τον αριθμό στη σφραγίδα που βρίσκεται στο κεφάλι τους. Είναι μια ταινία που προκαλεί τη σκέψη με πολλούς τρόπους, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά ΔΕΝ αντιμετωπίζονται ως άτομα εντός του εκπαιδευτικού συστήματος, και πώς μπαίνουν σε καλούπια, σαν τα πρόβατα. Μας αναγκάζει, επίσης, να εξετάσουμε την τεράστια πίεση που δέχονται τα παιδιά από τη στιγμή που ξεκινούν το σχολείο, και πόσο βαρετές μπορεί να είναι οι σπουδές τους. Πού χωράει το παιχνίδι με τόση εργασία και μελέτη για τις εξετάσεις; Πώς η πίεση του να πάρουν άριστα, τα επηρεάζει ψυχικά; Τα γκρίζα παιδιά κάθονται ήσυχα μέρα με τη μέρα, εργάζονται σκληρά για να πάρουν τους καλύτερους βαθμούς, για να κερδίσουν την επιβράβευση του δασκάλου τους. Ένα αγόρι αισθάνεται την πίεση να ξεχειλίζει μέσα του, καθώς περιμένει στην ουρά για να πάρει τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις. Εκρήγνυται ως αντίδραση ενάντια στην συνεχή πίεση, εμπνέοντας και τους υπόλοιπους μαθητές να κάνουν το ίδιο.
ΠΗΓΗ: http://www.tilestwra.com, https://pappanna.wordpress.com/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.