Η Θέμις τό 'χει χάσει

Του Θοδωρή Αθανασιάδη

Ο άνθρωπος ήταν απλήρωτος από τον εργοδότη του επί επτά συναπτούς μήνες, από την πρωτοχρονιά μέχρι τέλους Ιουλίου του 2008. Κάπου εκεί αποφάσισε να πάψει να δουλεύει τζάμπα και να βρει μια άλλη δουλειά που θα του εξασφάλιζε τουλάχιστον το φαγητό του. Έτσι κι έκανε αλλά ταυτόχρονα είπε να μη χαρίσει τα κόπια του στον μπαταχτσή εργοδότη του και να τα διεκδικήσει δικαστικώς. Έστειλε, λοιπόν, στο πρώην αφεντικό του μια πανταχούσα, τόσα για τα μηνιάτικα, τόσα για τα δώρα εορτών, τόσα για το επίδομα αδείας... Αλλά και τόσα για αποζημίωση επειδή με απέλυσες.

Κάπου εκεί άρχισαν τα ωραία, "εγώ δεν σε απέλυσα, μόνος σου έφυγες άρα μη ζητάς αποζημίωση" , "εγώ δεν ήθελα να φύγω, εσύ με ανάγκασες αφού δεν με πλήρωνες", "θα σου τα έδινα αλλά είχα κάτι δυσκολίες" και τα τοιαύτα, φτάνει η υπόθεση στο δικαστήριο. Το ψάχνουν το θέμα οι δικαστές και κάνουν μια απλή σκέψη:

[Σκίτσο του Soter, 8/2/2013]

Όταν πάει κάποιος για δουλειά, κάνει μια σύμβαση με τον εργοδότη του: εγώ θα σου δουλεύω κι εσύ θα με πληρώνεις. Κάθε πότε; Μπορεί κάθε βδομάδα, μπορεί κάθε δεκαπέντε, μπορεί μια φορά τον μήνα αλλά κάθε μήνα θα καθαρίζουμε τα πιάτα μας. Κι όταν λέμε "κάθε μήνα" εννοούμε ότι, βάσει νόμου, μέχρι τις 5 κάθε μήνα πρέπει να έχει τακτοποιηθεί ο προηγούμενος. Αφού, λοιπόν, ο εργοδότης δεν τήρησε τις δικές του υποχρεώσεις από την σύμβαση, θεωρείται ότι αυτή η σύμβαση πέφτει σε βάρος του ή, όπως λένε οι μορφωμένοι, η σύμβαση καταγγέλεται. Κι όπως γίνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, όταν μια σύμβαση καταγγέλεται με ευθύνη κάποιου, αυτός ο κάποιος οφείλει αποζημίωση. Άρα, πλήρωνε κύριε εργοδότα. Καλά ως εδώ;

Αμ δε! Ο εργοδότης πήρε τη υπόθεση και την πήγε στον Άρειο Πάγο. Άντε ξανά-μανά από την αρχή. Φέρτε να ψειρίσουμε τα χαρτιά, να δούμε μήπως λείπει από κάπου καμμιά περισπωμένη. Κι απάνω στο ψείρισμα, έρχεται η φαεινή στους αρειοπαγίτες: "μόνη η μη καταβολή των δεδουλευμένων αποδοχών του μισθωτού, έστω και μακροχρόνια, δεν αρκεί να θεμελιώσει την έννοια της βλαπτικής μεταβολής των όρων της σύμβασης εργασίας του, αν δεν συνδέεται και με την πρόθεση του εργοδότη να εξαναγκάσει αυτόν σε παραίτηση προκειμένου να αποφύγει την καταβολή σ’ αυτόν της αποζημίωσης απόλυσης".

Ώπα! Ρε σεις, ο άλλος με έχει εφτά μήνες απλήρωτο κι αυτό δεν συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων που λένε ότι πρέπει να με πληρώνει κάθε μήνα; Για να μη σχολιάσω την γελοιότητα του επιχειρήματος ότι είναι βλαπτική μεταβολή μόνο αν απώτερος στόχος του είναι να με κάνει να φύγω από μόνος μου. Γιατί να θέλει να φύγω αφού με έχει και δουλεύω τζάμπα; Κι από την άλλη, ποιός διάβολο μπορεί να ανακαλύψει την "πρόθεση του εργοδότη"; Τους ψυχαναλυτές θα παραστήσουμε ή τους εξομολόγους; Τις καλές προθέσεις κάποιου τις εξετάζουμε όταν έρχεται με το λουλουδικό του και ζητάει την χείρα της κόρης μας, όχι όταν είναι αφεντικό που πρέπει να πληρώνει τους εργάτες του. Ήμαρτον!

Ας αλλάξουμε θέμα τώρα. Τον Γκίκα τον θυμάστε; Τον Γκίκα τον Χαρδούβελη; Εκείνο τον υπουργό οικονομικών του Σαμαρά, για τα email του οποίου μας έχει πρήξει τα σκώτια ο Βενιζέλος; Εκείνονε, μωρέ, που έβγαλε στο εξωτερικό 362.417 ευρώ την εποχή που ήταν διευθυντής του οικονομικού γραφείου του τότε πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, δίχως να τον πάρει χαμπάρι κανένας και δίχως να τα δηλώσει πουθενά; Ακόμα να τον θυμηθείτε; Ας αναμοχλεύσω λίγο την μνήμη σας, μπας και ξεκολλήσετε.

Το καλοκαίρι του 2012, λοιπόν, ο αξιότιμος υπουργός οικονομικών κ. Γκίκας Χαρδούβελης, επί δυο σχεδόν μήνες έστελνε καθημερινά εμβάσματα στο εξωτερικό, ύψους μέχρι 9.800 ευρώ το καθένα. Κάθε μέρα αυτή την δουλειά. Και πάντοτε λιγώτερα από δέκα χιλιάρικα την φορά, καθ' όσον ο κ. Χαρδούβελης γνώριζε πως για ποσά πάνω από δέκα χιλιάρικα ανακατεύεται η Τράπεζα της Ελλάδος και αρχίζει τα πού, τα πώς, τα γιατί και άλλες τέτοιες ενοχλητικές ερωτήσεις. Κι όταν ήρθε η ώρα και ξεμπροστιάστηκε και τον ρώτησαν προς τι όλα αυτά, ο αξιότιμος υπουργός οικονομικών δεν δίστασε να απαντήσει: "Τον Ιούνιο του 2012 φοβήθηκα και εγώ, όπως φοβήθηκε τότε όλη η Ελλάδα. Και εγώ όπως και πολλοί Έλληνες μετέφερα κάποια από τα χρήματα μου, για να μπορώ να συντηρήσω τα παιδιά μου, φοβήθηκα πως μπορεί να καταρρεύσει η χώρα". Τον θυμηθήκατε τώρα; Μπράβο!

Πάμε τώρα στο ζουμί. Εντελώς συμπτωματικά, ο κ. Χαρδούβελης είχε ξεχάσει να υποβάλει δηλώσεις "πόθεν έσχες" για τα έτη 2011 και 2012. Για την ακρίβεια, δεν είχε ξεχάσει αλλά δεν ήξερε ότι έχει τέτοια υποχρέωση, όπως ισχυρίστηκε στο δικαστήριο όπου πήγε κατηγορούμενος τον περασμένο μήνα. Ήταν μια ωραία δίκη με ωραία επιχειρήματα υπέρ του κ. Χαρδούβελη, από τα οποία σταχυολογώ τα ωραιότερα:

- "Την εποχή εκείνη ήμουν προϊστάμενος του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού. Δεν είχαμε καμία απολύτως ειδοποίηση εκείνο το διάστημα ότι πρέπει να υποβάλλουμε δήλωση πόθεν έσχες" (Δημήτρης Τσιόδρας, δημοσιογράφος, στέλεχος του Ποταμιού).

- "Δεν ήξερε, δεν είχε ενημερωθεί ότι είναι υπόχρεος σε υποβολή δήλωσης ως προϊστάμενος γραφείου πρωθυπουργού. Η περίπτωσή του δεν αναφέρεται ρητά στο νόμο. Επειδή η σύζυγος του είναι αμερικανίδα πολίτης, είναι υποχρεωμένος να κάνει φορολογική δήλωση στην Αμερική. Άρα δεν του ήταν τίποτα, αν το ήξερε, να υποβάλλει και στην Ελλάδα" (Παναγιώτης Κουρελέας, συνήγορος υπεράσπισης).

- "Δεν γνώριζα ότι έπρεπε να υποβάλω δήλωση και δεν είχα χρόνο να ενημερωθώ. Παραλάβαμε χάος. Μου ζήτησε ο κύριος Παπαδήμος να αναλάβω και δέχτηκα για να βοηθήσω" (Γκίκας Χαρδούβελης, απολογούμενος).

Ο Γκίκας Χαρδούβελης συνομιλεί με το ζεύγος Παπαδήμου παρουσία του Παντελή Καψή.

Με απλά λόγια, ο κυρ-Γκίκας ήξερε τον νόμο για τα δεκαχίλιαρα εμβάσματα αλλά δεν είχε ιδέα για τον νόμο περί πόθεν έσχες. Μάλιστα. Λοιπόν, πόσες πιθανότητες νομίζετε πως έχει να γλιτώσει σε δικαστήριο οποιοσδήποτε απλός πολίτης επικαλείται άγνοια νόμου; Καμμία, φυσικά! Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν ότι "άγνοια νόμου δεν δικαιολογείται". Αλλά ο κυρ-Γκίκας δεν είναι απλός πολίτης. Διότι ακόμη και στην δημοκρατία, όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, υπάρχουν πάντοτε κάποιοι που είναι πιο ίσοι από τους άλλους. Έτσι, ο εισαγγελέας θεώρησε ότι στην περίπτωση Χαρδούβελη "δεν υπήρχε δόλια προαίρεση αλλά αμελής συμπεριφορά" και συμπέρανε ότι ο πρώην υπουργός "πρέπει να μείνει ατιμώρητος εν όψει αυτού του γεγονότος". Και, βεβαίως, το δικαστήριο απάλλαξε ομόφωνα τον κατηγορούμενο, ο οποίος έμεινε "ατιμώρητος". Κι αυτές τις αηδίες του τύπου "όποιος σφάλλει, πληρώνει" να τις ξεχάσετε.

Στην ιστορία τού ελληνικού χρονογραφήματος έχουν μείνει ως κλασσικές οι συλλογές τού αξέχαστου Δημήτρη Ψαθά "Η Θέμις έχει κέφια" και "Η Θέμις έχει νεύρα". Με μερικά στιγμιότυπα σαν τα παραπάνω, γιατί να μη βρεθεί κάποιος χρονογράφος να ετοιμάσει μια νέα συλλογή με τίτλο "Η Θέμις τό 'χει χάσει" ή κάτι παρεμφερές;

ΠΗΓΗ:  http://teddygr.blogspot.gr, http://blogvirona.blogspot.gr

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com