Δεν υπάρχει δρ Σόιμπλε. Υπάρχει γερμανική νοοτροπία

του Γ Παπαδόπουλου- Τετράδη

Ίσως ο πιο μισητός άνθρωπος στην Ελλάδα να μην είναι κανένας Έλληνας από εκείνους που κατέστρεψαν μέχρι εδώ τη χώρα. Είναι Γερμανός. Κατά πάσα πιθανότητα ο δρ Σόιμπλε. Παρ όλα αυτά, οι Έλληνες που μισούν τον δρ Σόιμπλε δεν ξέρουν ότι στην πραγματικότητα δεν μισούν τον Γερμανό υπουργό. Μισούν τον μέσο Γερμανό!

Για να αντιμετωπίσεις με επιτυχία τον αντίπαλό σου πρέπει να ξέρεις ποιος είναι. Αν δεν ξέρεις, βαράς στον αέρα και ο πιο δυνατός κερδίζει. Επειδή στην περίπτωσή μας ο πιο δυνατός είναι η Γερμανία, ο μόνος τρόπος για να κερδίσει η Ελλάδα και στη χειρότερη περίπτωση να μη χάσει είναι η ευφυϊα.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έχουν κάνει καν τον κόπο να αποκρυπτογραφήσουν αυτούς που είναι απέναντί τους. Δηλαδή τη γερμανική νοοτροπία. Το αποτέλεσμα είναι να μεταφέρουν και στο λαό αυτή τους την αμάθεια.

Και δεν έχουν κάνει καν τον κόπο να πουν στο λαό το εύλογο: Ότι οι Γερμανοί δουλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα και όχι για τα ελληνικά! Για τα ελληνικά (θα ‘πρεπε να) δουλεύουν οι Έλληνες. Αντίθετα, εδώ επικρατεί μια νοοτροπία απαίτησης ο δρ Σόιμπλε και η φράου Μέρκελ να μη βλάπτουν τα ελληνικά συμφέροντα! Κι αυτή, όσο κι αν ακούγεται περίεργο, εδράζεται στον τρόπο που μεγαλώνουν οι δυο λαοί.

Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια διαλεκτική μορφή ας δούμε πώς κατασκευάζονται οι δυό εκ διαμέτρου αντίθετες νοοτροπίες.

Τα παρακάτω χαρακτηριστικά δεν είναι εξ αρχής καλά ή κακά, χρήσιμα ή επιζήμια. Έτσι είναι. Και γίνονται χρήσιμα ή επιζήμια υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Έτσι, δεν μπορεί κανείς εξ αρχής να προχωρήσει σε βιαστικά συμπεράσματα.

Ο μέσος Γερμανός, λοιπόν, γεννιέται και πεθαίνει μέσα σε μια λογικά ελεγχόμενη συμπεριφορά. Η συμπεριφορά αυτή στοχεύει να κατασκευάζει πολίτες με μειωμένη ατομική συνείδηση προς όφελος της κοινωνικής. Το εγώ υποχωρεί για να εξυπηρετεί το εμείς. Το εγώ υπάρχει ως ισχυρό κομμάτι ενός συγκεκριμένου συνόλου.

Ακριβώς αντίθετα, ο μέσος Έλληνας γεννιέται και πεθαίνει σε μια συναισθηματικά μη ελεγχόμενη συμπεριφορά. Η οποία στοχεύει στην προστασία του απογόνου. Όχι γενικώς του ατόμου. Μ αυτό τον τρόπο κατασκευάζει πολίτες με αυξημένη ατομική συνείδηση σε βάρος της κοινωνικής. Το εγώ υπερισχύει του εμείς.

Ο μέσος Γερμανός πιστεύει ότι είναι ο πιο άξιος και έξυπνος λαός του κόσμου. Οι άλλοι λαοί πρέπει να το ακολουθούν.

Ο μέσος Έλληνας πιστεύει ότι είναι ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου. Οι άλλοι λαοί ας μην τον ενοχλούν.

Ο μέσος Γερμανός παίρνει από τους γονείς του τόση αγάπη όση νομίζει το κοινωνικό σύνολο ότι του χρειάζεται για να μη γίνει ασθενής και εξαρτώμενος από την οικογένεια, ώστε να αντιμετωπίζει καλύτερα τις απαιτήσεις μιας δύσκολης ζωής και μιας ανταγωνιστικής και απαιτητικής κοινωνίας.

Ο μέσος Έλληνας παίρνει από τους γονείς του τόση αγάπη όση έχουν να του δώσουν. Σ αυτό δεν υπάρχει κοινωνικός στόχος. Στόχος είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προστασία του απογόνου. Συχνά, η όσο το δυνατόν λιγότερη ψυχική καταπόνηση του γονιού.

Ένας ψυχίατρος θα χαρακτήριζε και τις δύο συμπεριφορές προβληματικές εκ του αποτελέσματος. Και δεν θα τις χαρακτήριζε αγάπη. Ο μέσος Γερμανός στερείται ενός ποσοστού πραγματικής αγάπης και ο μέσος Έλληνας παίρνει τόση ποσότητα που είτε λίγη είτε πολλή, ουσιαστικά τον αποδυναμώνει.

Ο μέσος Γερμανός μεγαλώνει σε ένα καθεστώς σχεδόν απόλυτης πειθαρχίας σε κανόνες. Κάθε είδους. Ο κανόνας πρέπει να τηρείται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα κι αν βλάπτει κάποτε τον άνθρωπο. H πειθαρχία στους κανόνες είναι υποχρεωτική και η απειθερχία τιμωρείται με αυστηρότητα. Εξαιρέσεις είναι σπάνιες και μόνο όταν βλάπτεται το διεθνές status της χώρας. Η έννοια του ελέους είναι άγνωστη και η εφαρμογή του σπανιότατη.

Ο μέσος Έλληνας μεγαλώνει σε ένα καθεστώς όπου οι κανόνες υπάρχουν για να υπάρχουν. Τηρούνται μόνο αν και όποτε συμφέρουν τα άτομα ή μια ομάδα σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Η τιμωρία είναι προαιρετική και εξαρτάται από πολλές συγκυρίες και από την ισχύ του παραβάτη. Η επίκληση του ελέους είναι ο κανόνας και η εφαρμογή του επίσης.

Ο μέσος Γερμανός έχει ως ευαγγέλιο την έννοια της πειθαρχίας από τη μέρα που θα γεννηθεί. Η παρέκκλιση από την πειθαρχία είναι καταδικαστέα και θεωρείται προσβολή προς το σύνολο. Χωρίς πειθαρχία δεν υπάρχουν κανόνες και χωρίς κανόνες δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή.

Ο μέσος Έλληνας έχει ως ευαγγέλιο την απειθαρχία. Η πειθαρχία θεωρείται αδυναμία και φασιστική νοοτροπία. Η πειθαρχία στους κανόνες παράγει θύματα σε μια κοινωνία όπου ο κανόνας είναι η επιβίωση των πολιτών με κάθε τρόπο μπροστά σε ένα κεντρικό κράτος και πολίτες που παραβαίνουν διαρκώς τους κανόνες.

Ο μέσος Γερμανός μεγαλώνει με τη νοοτροπία της απόκτησης αγαθών με κόπο. Έχει πρώτα υποχρεώσεις και μετά δικαιώματα. Οι απολαύσεις της ζωής έρχονται σαν ανταμοιβή του κόπου και η θνητότητα είναι σε δεύτερη μοίρα.

Ο μέσος Έλληνας της μεταπολίτευσης μεγαλώνει με τη νοοτροπία της απόκτησης περισσότερων αγαθών με τον λιγότερο κόπο. Έχει πρώτα δικαιώματα και μετά υποχρεώσεις. Οι απολαύσεις της ζωής έχουν πρωτεύουσα σημασία και η θνητότητα είναι βαθειά ριζωμένη.

Ένας ψυχίατρος θα έλεγε ότι η ισορροπία υποχρεώσεων και δικαιωμάτων είναι ζητούμενο ακόμα στους δύο λαούς.

Ο δρ Σόιμπλε είναι γέννημα θρέμμα της μέσης γερμανικής νοοτροπίας στον υπερθετικό βαθμό. Οι Έλληνες κυβερνήτες και κυρίως αυτής της κυβέρνησης είναι γεννήματα θρέμματα της μέσης νεοελληνικής νοοτροπίας στον υπερθετικό βαθμό.

Ο δρ Σόιμπλε απαιτεί πειθαρχία και αυστηρή τιμωρία για όποιον δεν πειθαρχεί. Για τη νοοτροπία του όλοι οφείλουν να είναι Γερμανοί και να συμπεριφέρονται ως τέτοιοι. Επιπλέον, εξυπηρετεί το οικονομικό και εξουσιαστικό συμφέρον της χώρας του υπό τη στενή έννοια που μπορεί να το δει.

Ο δρ Τσίπρας και οι πριν από αυτόν απαιτούν ελαστικότητα, ανοχή, χάρισμα και επιείκεια. Για τη νοοτροπία τους όλοι οφείλουν να είναι Έλληνες. Το συμφέρον της χώρας οφείλουν να το σεβαστούν πρώτα οι άλλοι και μετά οι ίδιοι.

Οι Έλληνες που ζουν στη Γερμανία δεν γίνονται Γερμανοί. Γίνονται πιο χρήσιμοι ως πολίτες σε μια κοινωνία που ζει με κοινωνικούς κανόνες.

Οι Γερμανοί που έρχονται στην Ελλάδα δεν γίνονται Έλληνες. Γίνονται πιο ανθρώπινοι σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πιο ζεστά και πιο ανεκτικά.

Οι μέσοι Γερμανοί και οι μέσοι Έλληνες συγκρούονται γιατί λειτουργούν σαν το σκύλο με τη γάτα. Όταν ο σκύλος κουνάει την ουρά του δείχνει χαρά. Όταν η γάτα κουνάει την ουρά της δείχνει θυμό. Δεν θα συνεννοηθούν ποτέ τους αν δεν καταλάβει ο ένας τον άλλον.

Και δεν μπορεί κανείς να πει με το χέρι στην καρδιά ποια νοοτροπία είναι καλύτερη. Γιατί η σύγχρονη Ελλάδα δεν αιματοκύλισε τον κόσμο και μάλιστα δυο φορές σαν τη Γερμανία, ούτε έψησε ανθρώπους σε φούρνους. Υπό την ανοχή, αν όχι τη συμφωνία της πλειοψηφίας.

Σκότωσε όμως εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά της σε δυο αιώνων διαρκείς εμφύλιους και οδήγησε εκατομμύρια σε ξένες χώρες με την εμπάθειά της.

Η Γερμανία με τη νοοτροπία της έχει αποδειχτεί εξαιρετικά επιζήμια για τους άλλους. Η Ελλάδα, για τον εαυτό της.

Να κατανοήσεις τον άλλον δεν σημαίνει να τον αποδεχτείς κατ ανάγκη. Σημαίνει να ξέρεις ποιος είναι για να τον αντιμετωπίσεις αν είναι απέναντι και να συζήσεις αν είναι από δω. Για να το κάνεις αυτό όμως πρέπει πρώτα να ξέρεις τον εαυτό σου.

ΠΗΓΗ: http://www.liberal.gr

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com