Αναβολή πληρωμών τώρα!-του Βασίλη Βιλιάρδου

Είμαι απολύτως σίγουρος πως η κυλιόμενη πτώχευση που βιώνουμε, είναι απείρως χειρότερη από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μας συμβεί, καθώς επίσης ότι, είναι προτιμότερο ένα οδυνηρό τέλος, από μία οδύνη δίχως τέλος – η εμπειρία της Ρωσίας και της Αργεντινής, όσον αφορά τη χρεοκοπία τους.

.

«Όταν οι Γερμανοί θέλουν να επιβληθούν σε ένα σκυλί τους, «εκπαιδεύοντας» το για να τους υπακούει, του δίνουν μεταξύ άλλων πολύ λίγη τροφή, τιμωρώντας το για τυχόν ανυπακοή του – είτε πραγματική, είτε ενδεχόμενη (προληπτικά). Το διατηρούν λοιπόν συνεχώς πεινασμένο, έως ότου υποταχθεί εντελώς – δείχνοντας του βέβαια πως υπάρχει τροφή, άρα ελπίδα και προοπτική να πάψει κάποτε να πεινάει, αλλά χωρίς να του επιτρέπουν να την αγγίζει μόνο του.

Κατ’ αναλογία, όταν κανείς διαπιστώνει πως οι δόσεις, με τις οποίες χρηματοδοτείται η Ελλάδα καθυστερούν πάντοτε, είναι συνεχώς λιγότερες από τις συμφωνηθείσες, ενώ απαιτούνται έναντι πολλαπλά ανταλλάγματα, εκτός από την πλήρη υποταγή των εκάστοτε κυβερνήσεων της χώρας καθώς επίσης των Πολιτών, με την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους  να μετατίθεται συνεχώς στο μέλλον, δεν μπορεί παρά να το συγκρίνει με το παράδειγμα του συμπαθούς κατοικίδιου – κατανοώντας έτσι πού οφείλεται η συλλογική αποχαύνωση που επικρατεί πλέον στην πατρίδα μας» (πηγή).

.

Ανάλυση

Έχω γράψει τα εξής: «Αν ήμουν πρωθυπουργός δεν θα υπέγραφα την αξιολόγηση, θα κατέθετα αμέσως αγωγή εναντίον των παράνομων δανειακών συμβάσεων στο ευρωπαϊκό δικαστήριο (θα προτιμούσα το Συνταγματικό της Γερμανίας γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία πως είναι δίκαιο, αλλά δεν επιτρέπεται)  και θα προέβαινα σε αναβολή πληρωμών έως ότου αποφασίσει – καταργώντας φυσικά τα μνημόνια.

Ταυτόχρονα θα κατέθετα αγωγή αποζημίωσης εναντίον των «θεσμών» ύψους 1 τρις €, όσο δηλαδή η ζημία που προκάλεσαν στην ελληνική οικονομία, μία δεύτερη εναντίον της ΕΚΤ για την παράνομη διακοπή της ρευστότητας το 2015 και το κλείσιμο των τραπεζών, καθώς επίσης μία τρίτη εναντίον της Γερμανίας – για τις πολεμικές επανορθώσεις που ασφαλώς δικαιούμαστε. Παράλληλα θα κατέθετα αγωγές εναντίον όλων των βουλευτών και των ελληνικών κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια και το PSI, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν – ενώ θα ζητούσα από το ευρωπαϊκό δικαστήριο να αναιρεθεί το PSI, ως παράνομο και καταχρηστικό.

Εάν έχανα το ευρωπαϊκό δικαστήριο, όσον αφορά τις δανειακές συμβάσεις κλπ., τότε θα δήλωνα αμέσως στάση πληρωμών (χρεοκοπία) εντός του ευρώ, με την επίκληση της εθνικής μας κυριαρχίας – ξεκινώντας τις διαπραγματεύσεις για τη διαγραφή του 50% τουλάχιστον του χρέους.

Εάν με απειλούσαν τότε με το σταμάτημα της ρευστότητας, θα κατέθετα αίτηση εξόδου της Ελλάδας από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, εθνικοποιώντας τις τράπεζες και εκδίδοντας ένα παράλληλο νόμισμα – για να αποφύγω τους εκβιασμούς της ΕΚΤ στο διετές χρονικό διάστημα που έχει θεσμοθετηθεί, για τις διαπραγματεύσεις εξόδου μίας χώρας από την ΕΕ.

Φυσικά με όλα αυτά θα υπέφερε τα πάνδεινα η Ελλάδα, αλλά θεωρώ πως οι σημερινοί Έλληνες μπορούν να τα καταφέρουν, ενώ το οφείλουν απέναντι στην πατρίδα τους και στις επόμενες γενιές – από τις οποίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα να τους στερήσουν την ελευθερία, ξεπουλώντας ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης καταδικάζοντας τους σε σκλάβους χρέους, σε μία αποικία χρέους στο διηνεκές«.

Συνεχίζοντας φυσικά γνωρίζω ότι, ακόμη και αν υπήρχε κάποιος με το απαιτούμενο εύρος ικανοτήτων και την αποφασιστικότητα να πράξει κατ’ αυτόν τον τρόπο, με οποιοιδήποτε προσωπικό και όχι μόνο τίμημα, θα έπρεπε προηγουμένως να κατορθώσει να αναλάβει την εξουσία – κάτι που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο υπό τις συνθήκες που επικρατούν σήμερα στην Ελλάδα, όσον αφορά τα πολιτικά της κόμματα.

Πόσο μάλλον όταν ο βασικός στόχος του θα ήταν η παραδειγματική τιμωρία όλων όσων ευθύνονται για το κατάντημα της πατρίδας μας, ειδικά αυτών που υπέγραψαν τα μνημόνια και το PSI – οπότε τα υπεύθυνα για την καταστροφή της χώρας κόμματα θα έκαναν ότι μπορούσαν για να τον εμποδίσουν. Με δεδομένο δε το φόβο που κυριαρχεί στην πλειοψηφία των Ελλήνων, όσον αφορά τη ρήξη με τους πιστωτές (επίθεση εκ μέρους της Τουρκίας, έλλειψη βασικών ειδών κοκ. – άρθρο), θα ήταν απίθανη η στήριξη τους – παρά το βαρύ τίμημα της υποταγής που πληρώνουν και θα πληρώνουν στο διηνεκές.

Το έγκλημα των μνημονίων

Περαιτέρω το χειρότερο από όλα είναι το ότι, οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει το έγκλημα που διενεργήθηκε εις βάρος τους, έχοντας χειραγωγηθεί από τα κόμματα και τα ΜΜΕ – τα οποία έχουν επικεντρώσει σκόπιμα την προσοχή τους στην εποχή προ των μνημονίων, έτσι ώστε να θεωρούν οι Πολίτες τους εαυτούς τους θύτες και όχι θύματα. Εν προκειμένω με την έννοια πως οι ίδιοι ήταν υπεύθυνοι για την κατάρρευση της χώρας τους (άρθρο), λόγω της διαφθοράς τους, της φοροδιαφυγής (αν και πρωταθλητής είναι αναμφίβολα η Γερμανία – άρθρο), της διαπλοκής κοκ.

Με τον τρόπο αυτό οι Έλληνες έχουν δυστυχώς αποπροσανατολισθεί εντελώς, αφού μπορεί μεν να οφείλεται σε κάποιο βαθμό στους ίδιους η υπερχρέωση της χώρας τους (σε κάποιον άλλο βαθμό ήταν ασφαλώς υπεύθυνη η Γερμανία, λόγω της πολιτικής της φτωχοποίησης του γείτονα που είχε υιοθετήσει από το 2000), αλλά σε καμία περίπτωση η χρεοκοπία της – η οποία είναι αποκλειστικά και μόνο το αποτέλεσμα του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, τα οποία τους επιβλήθηκαν δικτατορικά από την Τρόικα και στη συνέχεια από τους «θεσμούς», με την ένοχη ανοχή εάν όχι με την ενδοτική  συμφωνία όλων των κυβερνήσεων των μνημονίων.

Απλά και μόνο το γεγονός ότι, ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των τραπεζών, ήταν αρκετά υγιής το 2010 (γράφημα) και σήμερα χρεοκόπησε, έχουν απαξιωθεί σε υπερθετικό βαθμό όλα τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων, ενώ τα ιδιωτικά τους χρέη μειώθηκαν με την παράλληλη εκτόξευση των μη εξυπηρετούμενων δανείων τους στα ύψη (από αμελητέα το 2010), τεκμηριώνει πως διενεργήθηκε ένα αποτρόπαιο έγκλημα εις βάρος τους τα τελευταία επτά χρόνια – για το οποίο πρέπει να πληρώσουν οι υπεύθυνοι και όχι οι ίδιοι, όπως δυστυχώς προβλέπεται.

Επεξήγηση γραφήματος: Συνολικό χρέος ανά χώρα το 2009. Δημόσιο (μπλε στήλες), Επιχειρήσεις (πράσινη), Νοικοκυριά (καφέ). Γερμανία (201% του ΑΕΠ), Γαλλία (216% του ΑΕΠ), Ιταλία (235% του ΑΕΠ), Ελλάδα (237% του ΑΕΠ), Ισπανία (274% του ΑΕΠ), Πορτογαλία (312% του ΑΕΠ), Ιρλανδία (394% του ΑΕΠ), Μέσος Ευρωζώνης (248% του ΑΕΠ), Μ. Βρετανία (256% του ΑΕΠ), Η.Π.Α. (257% του ΑΕΠ)

.

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, δεν υπήρχε λόγος να χρεοκοπήσει η Ελλάδα με συνολικό χρέος στο 237% του ΑΕΠ της και όχι η Ισπανία με 274%, η Πορτογαλία με 312% κοκ. – πόσο μάλλον όταν τα περιουσιακά της στοιχεία ήταν πολύ υψηλότερα, ειδικά αυτά του δημοσίου, επειδή έως τότε είχαν διενεργηθεί ελάχιστες ιδιωτικοποιήσεις.

Ακόμη πάντως και ένας ανόητος καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να έχει εκτιμηθεί η δημόσια περιουσία της Ελλάδας στα 300 δις € το 2010 από το ΔΝΤ (πηγή), χωρίς τα ενεργειακά αποθέματα (άρα όσο περίπου το χρέος τότε) και σήμερα 50 δις € ή ακόμη λιγότερα, μαζί με τα ενεργειακά αποθέματα – κρίνοντας από το ποσόν, για το οποίο υποθηκεύθηκε στους δανειστές αργότερα, ενώ μεταφέρθηκε στο υπέρ-ταμείο.

Η επόμενη ημέρα

Ένα άλλο σημείο που δημιούργησε απορίες ήταν το τι ακριβώς εννοούσα, γράφοντας πως οι Έλληνες θα υπέφεραν τα πάνδεινα εάν προέβαιναν στις ενέργειες που ανέφερα. Εν προκειμένω ήμουν σκόπιμα υπερβολικός, για να μη θεωρήσει κανείς πως θα ήταν πολύ απλή η συγκεκριμένη διαδικασία – έτσι ώστε να είναι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να μαντέψει το τι θα συμβεί, αφού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από αυτούς που θα κληθούν να το χειρισθούν, από τη στήριξη που θα τους παρέχουν οι Πολίτες, καθώς επίσης από την προθυμία τους να προσφέρουν στο κράτος τους όλα όσα μπορούν – δραστηριοποιούμενοι παράλληλα είτε ως εργαζόμενοι, είτε ως επιχειρηματίες με όλες τους τις δυνάμεις.

Εάν συμμετέχουν πάντως ενεργητικά όλοι οι Πολίτες, αφού περάσει ο χρόνος της προσαρμογής (μερικοί μήνες) η επόμενη ημέρα θα είναι πολύ καλύτερη από την προηγούμενη – επειδή η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη χώρα, πολλαπλά προικισμένη, με τρεις ισχυρότατους πυλώνες στην οικονομία της: τον τουρισμό, τη ναυτιλία, καθώς επίσης την ποιοτική αγροτική παραγωγή.

Οι πυλώνες αυτοί, σε συνδυασμό με το άριστα εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό της χώρας, ταλαντούχο σε σύγχρονους τομείς όπως η πληροφορική, θα ήταν σε θέση να θαυματουργήσουν – αρκεί να στηριζόταν από ένα δημόσιο, το οποίο το μόνο που θα έπρεπε να κάνει θα ήταν να μην τοποθετεί εμπόδια στο δρόμο τους, στηρίζοντας τους με ένα σταθερό φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν είναι μεν σε θέση να μαντέψει κανείς τι θα συμβεί, αλλά γνωρίζουμε όλοι πώς εξελίχθηκαν, για παράδειγμα, η Αργεντινή και η Ρωσία, μετά τη χρεοκοπία τους – έχοντας και οι δύο χώρες υποστεί τη λεηλασία του ΔΝΤ, καθώς επίσης καταφέρνοντας την τελευταία στιγμή να σπάσουν τα δεσμά τους (η συνέχεια στην επόμενη σελίδα).

(α) Όσον αφορά την Αργεντινή, η εξέλιξη του ΑΕΠ της μετά την επώδυνη χρεοκοπία της (τέλη του 2001) και αφού είχε υποστεί τα πάνδεινα από το ΔΝΤ (ανάλυση), είναι αρκετά ενημερωτική – ειδικά για όλους εμάς που βιώνουμε για 8η συνεχή χρονιά μία καταστροφική πτώση του ΑΕΠ μας, με όλες τις δυσμενείς της συνέπειες (μείωση των εσόδων του δημοσίου, περιορισμός μισθών και συντάξεων, αύξηση των φόρων κοκ.).

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ΑΕΠ της Αργεντινής σε δις δολάρια από το 2000 έως το 2008.

.

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, η πτώση του ΑΕΠ της Αργεντινής σε δολάρια ήταν κατακόρυφη το έτος που χρεοκόπησε, κυρίως λόγω της κατάρρευσης της ισοτιμίας του νομίσματος της, αλλά από τότε και μετά ακολούθησε μία έντονα ανοδική πορεία – παρά το ότι είχε αποκλεισθεί από τις αγορές, οπότε χρηματοδοτούταν μόνη της.

(β)  Όσον αφορά τη Ρωσία, η οποία είχε υποστεί επίσης τα πάνδεινα από το ΔΝΤ (ανάλυση), υπενθυμίζουμε πως μετά την ασιατική κρίση, η οποία επηρέασε την οικονομία της, αποφάσισε να μην εξοφλήσει τις ληξιπρόθεσμες (1998, 1999) οφειλές της, απέναντι στους πιστωτές του εσωτερικού, ύψους 4,8 δις $ – προβαίνοντας μόνη της σε στάση πληρωμών. Μία πρώτη προσφορά αναδιάρθρωσης, η οποία ανακοινώθηκε στους δανειστές της στο τέλος Αυγούστου του 1998, αμέσως μετά την απελευθέρωση του νομίσματος της, απορρίφθηκε.

Η δεύτερη προσφορά ακολούθησε το Μάρτιο του 1999, μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις στο «κλαμπ του Λονδίνου» στο οποίο, ως γνωστό, εκπροσωπούνται οι τράπεζες και οι ιδιώτες επενδυτές – σε αντίθεση με το «κλαμπ του Παρισιού», στο οποίο εκπροσωπούνται τα κράτη δανειστές.

Η προσφορά αυτή συμπεριελάμβανε ένα πακέτο από μετρητά (30%), τρίμηνα και εξάμηνα γραμμάτια, καθώς επίσης μετοχές επιλεγμένων ρωσικών τραπεζών – εναλλακτικά, από φορολογικές ελαφρύνσεις ανάλογου ύψους. Για το υπόλοιπο 70% των μη ληξιπρόθεσμων ομολόγων της χώρας, προσφέρθηκαν καινούργια χρηματοπιστωτικά έγγραφα, διάρκειας τριών και πέντε ετών.

Η ιδιαιτερότητα ήταν το ότι, οι επενδυτές δεν έλαβαν ρευστότητα, επειδή τόσο τα μετρητά, όπως και τα έσοδα από την ενδεχόμενη πώληση των υπολοίπων στοιχείων του πακέτου, τοποθετήθηκαν σε έναν «προστατευμένο» τραπεζικό λογαριασμό σε ρούβλια – από τον οποίο θα μπορούσαν να εξοφληθούν μόνο μετά την πάροδο ενός έτους, κατά τα διάρκεια του οποίου θα παρέμεναν κατατεθειμένα άτοκα και σε έναν άλλο ρωσικό τραπεζικό λογαριασμό.

Εναλλακτικά θα μπορούσε κανείς να αποφύγει την αναμονή, εάν σε μία δημοπρασία τοποθετούταν μία φθηνότερη τιμή εξαγοράς τους. Με τον τρόπο αυτό η Ρωσία πέτυχε για πρώτη φορά στην ιστορία μία αναδιάρθρωση των ομολόγων της – η οποία συνοδευόταν από διασυνοριακό έλεγχο των κεφαλαίων.

Συνεχίζοντας οι επενδυτές, οι οποίοι αποδέχθηκαν την πρόταση (95%), έχασαν από 40% έως και 55% των δανείων τους (σε παρούσες τιμές) – ενώ αυτοί που δεν συμμετείχαν, πληρώθηκαν εξ ολοκλήρου. Εν τούτοις, οι απαιτήσεις τους κατατέθηκαν για πέντε χρόνια άτοκες σε έναν ρωσικό τραπεζικό λογαριασμό (παγωμένες καταθέσεις). Σύμφωνα δε με υπολογισμούς, αυτό σήμαινε διαγραφή (σε παρούσες αξίες) της τάξης του 55-84%.

Την ίδια εποχή η Ρωσία σταμάτησε να πληρώνει και τους ξένους δανειστές της – αποφασίζοντας να αναδιαρθρώσει συνολικά 33,9 δις $. Μετά τη συμφωνία με τους πιστωτές της, διαγράφηκε το 53,9% κατά μέσον όρο – όπου όμως η Ρωσία αποδείχθηκε έναν όρο, με βάση τον οποίο εάν τυχόν καθυστερούσε έστω και μία δόση, θα γινόταν ληξιπρόθεσμο το σύνολο των ομολόγων της (υφισταμένων και μελλοντικών).

Η εξέλιξη του ΑΕΠ της από εκεί κα μετά φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί, από το οποίο μπορεί να εξάγει κανείς μόνος του τα συμπεράσματα του – τονίζοντας πως η Ελλάδα δεν είναι φτωχότερη ούτε από την Αργεντινή, ούτε από τη Ρωσία (οι τρεις πυλώνες της οικονομίας της είναι τουλάχιστον ανάλογα σημαντικοί με το πετρέλαιο), διαθέτοντας πολύ καλύτερες υποδομές σε σχέση με τις χώρες αυτές το 2000, εργατικό δυναμικό κοκ.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ΑΕΠ της Ρωσίας σε δις δολάρια από το 1998 έως το 2008.

.

Περαιτέρω, η αναπτυξιακή ώθηση στη Ρωσία μετά την κρίση του 1998 και τη χρεοκοπία της δόθηκε από τη χρήση του μη ενεργού παραγωγικού της δυναμικού, καθώς επίσης από την απασχόληση του εργατικού της δυναμικού, το οποίο είχε μείνει άνεργο – σημειώνοντας πως το παραγωγικό δυναμικό που διαθέτει η Ελλάδα σήμερα είναι επίσης αχρησιμοποίητο, ενώ η ανεργία πολύ μεγαλύτερη (στο 14% η Ρωσία το 1999, έναντι σχεδόν 24% η Ελλάδα σήμερα).

Έτσι η Ρωσία κατάφερε να πετύχει υψηλό ρυθμό ανάπτυξης (από 16% έως 17% μεταξύ των ετών 2000 και 2006), παρά τις χαμηλές επενδύσεις που διεξήχθησαν λόγω της μη δυνατότητας χρηματοδότησης της – σημειώνοντας πως οι απ’ ευθείας ξένες επενδύσεις σε πάγια στη χώρα ήταν μόλις στο 9,7% των συνολικών το 2000 (κάτι που «πλήρωσε» όμως αργότερα, επειδή δεν κατάφερε τότε να εκσυγχρονίσει τις παραγωγικές της εγκαταστάσεις).

Χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες, τόσο η Αργεντινή, όσο και η Ρωσία είχαν υποχρεωθεί να διατηρούν πλεονασματικό το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους, αφού δεν μπορούσαν να δανείζονται από τις αγορές – τονίζοντας πως ούτε η Ελλάδα δανείζεται ουσιαστικά σήμερα, αφού όλα τα χρήματα των δανειστών επιστρέφουν στους ίδιους, για την εξόφληση των απαιτήσεων τους.

Επίλογος

Τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι, η Ελλάδα θα βίωνε ανάλογες καταστάσεις, οπότε θα ήταν ανώδυνη η ρήξη με τους πιστωτές της. Εν τούτοις είμαι απολύτως σίγουρος πως η κυλιόμενη χρεοκοπία που βιώνουμε, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον εάν συνεχιστούν τα μνημόνια και ο αργός θάνατος της χώρας μας, συνοδευόμενος από τη φτωχοποίηση του πληθυσμού, καθώς επίσης από τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, με την επιβολή υψηλών φόρων, κατασχέσεων και πλειστηριασμών, είναι απείρως χειρότερα από οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να μας συμβεί – ενώ είναι προτιμότερο ένα οδυνηρό τέλος, από μία οδύνη δίχως τέλος.

Αρκετοί βέβαια θα ισχυριστούν ότι, η Ελλάδα δεν διαθέτει κάποιον ηγέτη, ο οποίος θα μπορούσε να την οδηγήσει με μία σχετική ασφάλεια στη λύτρωση – χωρίς να υποτιμώ την συναισθηματική πλευρά της «λύτρωσης», τη ντροπή δηλαδή που βιώνουμε από την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων των κυβερνήσεων μας, η οποία καταστρέφει τόσο τη δική μας υγιή αυτοπεποίθηση, όσο και αυτή των παιδιών μας, με τρομακτικές συνέπειες για το μέλλον μας.

Πιστεύω όμως πως κάνουν μεγάλο λάθος, επειδή όταν ένας λαός είναι πραγματικά αποφασισμένος να αμυνθεί απέναντι στον κίνδυνο να μετατραπεί σε σκλάβο χρέους στο διηνεκές, πρόθυμος να υποστεί κάθε θυσία και να πολεμήσει, τότε εμφανίζεται πάντοτε ένας ικανός ηγέτης – ο οποίος άλλωστε δεν θα κάνει τίποτα άλλο, από το να στελεχώσει σωστά το «στρατό» της χώρας, για να εφαρμόσει τις συνειδητές βέβαια εντολές των Πολιτών της.

Πόσο μάλλον όταν ο λαός αυτός έχει πια το ηθικό έρεισμα, όπως ασφαλώς οι Έλληνες, οι οποίοι έχουν πληρώσει με το παραπάνω τα δικά τους λάθη – οπότε είναι η σειρά των δανειστών τους, της Γερμανίας κυρίως που ηγείται του εγκλήματος εναντίον της χώρας μας, να πληρώσουν για τα δικά τους.

Ολοκληρώνοντας, το να ισχυρίζεται η καγκελάριος της χώρας που αιματοκύλισε τον πλανήτη δύο φορές τον 20ο αιώνα, έχοντας απαιτήσει και πετύχει τη διαγραφή των χρεών της το 1953 ότι, «Το χρέος είναι χρέος και πρέπει να πληρώνεται», τεκμηριώνει το θράσος της – καθώς επίσης πως μας θεωρεί τουλάχιστον αφελείς.

Υστερόγραφο: Υπάρχουν ορισμένοι «βασιλικότεροι του βασιλιά» Έλληνες, οι οποίοι κατηγορούν «εκ πεποιθήσεως και επί παντός επιστητού» τη χώρα, καθώς επίσης τις κυβερνήσεις της, χρησιμοποιώντας μεταξύ άλλων τα δόλια επιχειρήματα των δανειστών – σύμφωνα με τα οποία δεν δρομολογούμε τις μεταρρυθμίσεις που έχουμε υποσχεθεί, οπότε σωστά μας συμπεριφέρονται άθλια.

Εκτός του ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν δρομολογούνται ποτέ σε εποχές κρίσης, επειδή αφενός μεν προκαλούν ύφεση βραχυπρόθεσμα, αφετέρου δεν είναι πρόθυμοι οι Πολίτες να τις εφαρμόσουν, προφανώς οι «Έλληνες» αυτοί δεν κατανοούν ότι, οι πιστωτές δεν τηρούν επίσης τις δεσμεύσεις τους – όπως στο παράδειγμα της υπόσχεσης από το 2012 για αναδιάρθρωση του χρέους, όταν το δημόσιο θα είχε πρωτογενή πλεονάσματα (κάτι που πέτυχε πρώτη η κυβέρνηση του 2014, χωρίς όμως οι δανειστές να κάνουν αυτά που υποσχέθηκαν).

Επαναλαμβάνουμε δε ότι, είμαστε δυστυχώς οι μοναδικοί Πολίτες που κατηγορούν συνεχώς και δημόσια τη χώρα τους, σε ολόκληρο τον πλανήτη – με αποτέλεσμα να γινόμαστε εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους πάντες.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com