Όταν η βλακεία και η κακοήθεια χρησιμοποιείται ως επιχείρημα των «ειδικών» υπέρ του ευρώ…

του Δημήτρη Καζάκη

Ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα γαϊδούρι και σ’ έναν ειδικό καθηγητή «καλλικέ-λαδου έδρας»; Η διαφορά βρίσκεται στον ορι-σμό του γαϊδάρου, δηλαδή τον όνου, που έδινε ο μέγας φυσιοδίφης, εγκυκλοπαιδιστής και δια-φωτιστής του 18ου αιώνος, Βιφόν, δια χειρός Εμμανουήλ Ροΐδη: «Κατά τον ένδοξον φυσιοδίφην, ο όνος ήθελεν είναι το ωραιότερον των ζώων, αν δε ήτο άσχημος.»

Το ίδιο συμβαίνει και με τον ειδικό καθηγητή της «καλλικέλαδου έδρας» εκ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου: Ήθελεν είναι το σοφότερον των ζώων, αν δεν ήτο προκλητικά άσχετος. Κι όμως διακατέχεται από τέτοια μανία κατά πάσης αλήθειας «αυτοφώτου ως τα οπίσθια των πυγολαμπίδων», όπως έγραφε ο Ροΐδης, που δεν νιώθει καμιά ντροπή όταν ξεστομίζει τις μεγαλύτερες χοντράδες, τις πιο μεγάλες ανοησίες.

Η μόνη αδιαμφισβήτητη ικανότης του εν λόγω καθηγητή είναι να ανεβάζει με όσα ισχυρίζεται την πίεση εκάστου φυσιολογικού ανθρώπου σε επίπεδο κρίσεως εγκεφαλικού. Προφανώς ο κ. καθηγητής απευθύνεται πρωτίστως στους ομοίους του. Δηλαδή, σε τύπους ανάλογου βάθους....

γνώσεων, ήθους και επιπέδου, υμνητές ή θηρευτές ακαδημαϊκών τίτλων άνευ περιεχομένου και φυσικά ένθερμους θεράποντες κάθε λογής άθλιων σκοπιμοτήτων.

Καθώς έχει ανάψει η αναμέτρηση γύρω από το νόμισμα, δηλαδή για την τύχη της χώρας, βγήκε κι ο κ. καθηγητής για να μας προσφέρει τα φώτα του ως ειδικός. Χαίρε τύφλα βαθιά! Τίτλος του ακαδημαϊκού επιθέματος; «Επιστροφή στη Δραχμή»: Ο μύθος και 15 σοβαρά προβλήματα. Του Περικλή Γκόγκα, Αναπληρωτή Καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης και Διεθνών Οικονομικών, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. (http://www.huffingtonpost.gr/perikli…/-15-_8_b_15486714.html)

Όμως, προς Θεού, μην τρομάζετε. «Παρά τον λάκκον του πίπτοντος υπουργείου παράδοξος ηκούσθη κρότος. Ογκηθμός είναι ούτος ή απήχημα «καλλικελάδου» έδρας;» Οφείλουμε να αναρωτηθούμε κι εμείς όπως ο Ροΐδης στην εποχή του. «Του όνου η φωνή μόνο την ακοήν ενοχλεί, της δε ‘έδρας’ το ‘κελάδημα’ και την όσφρησιν πικραίνει.»

Προμηθευτείτε λοιπόν φιάλη δυνατού αρώματος, ή αμμωνίας για τον φόβο λιποθυμίας λόγω της αποπνέουσας δυσοσμίας του ακαδημαϊκού πονήματος και προσδεθείτε γερά. Ετοιμαστείτε για μια ανώμαλη πτήση στην τρικυμιώδη συλλογιστική του κ. καθηγητού.

Και ιδού το πρώτο χτύπημα. Τόσο χονδροειδές και απροκάλυπτο όσο του επαγγελματία κακοποιού, που θέλει με την πρώτη να ακινητοποιήσει το ανύποπτο θύμα του:

«Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για μένα ως οικονομολόγο ο μύθος της δραχμής. Ακούω να μου λένε ότι με τη δραχμή η χώρα μας τις δεκαετίες του 1950 και 1960 είχε επιτύχει πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Πράγματι, η Ελλάδα τότε συντηρούσε ένα μέσο ρυθμό ανάπτυξης περίπου 6% το χρόνο που την έφερνε 2η στην παγκόσμια κατάταξη μετά την Ιαπωνία που ήταν στο 7%. Όμως αυτό που δεν γνωρίζουν όσοι μιλούν για αυτό τον μύθο είναι ότι και εκείνη την εποχή η Ελλάδα είχε «ευρώ»! Ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού. Αυτή η νομισματική ένωση ήταν το διεθνές νομισματικό σύστημα του Μπρέτον Γουντς. Έτσι η δραχμή δεν ήταν ανεξάρτητη αλλά μέρος του συστήματος αυτού. Το σύστημα του Μπρέτον Γουντς πράγματι βοήθησε να επιτύχει η χώρα μας τα υψηλά εκείνα επίπεδα ανάπτυξης γιατί παρείχε: σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο. Φυσικά αυτός ήταν και ο σκοπός της δημιουργίας του Μπρέτον Γουντς το 1945 όπως και της Ευρωζώνης το 1998.»

Ειλικρινά, μόνο κακοποιός εξ επαγγέλματος θα σκεφτόταν ένα τέτοιο χτύπημα στην αλήθεια και την πραγματικότητα. Μέχρι σήμερα κανείς άλλος δεν τόλμησε να πει τέτοιες ανοησίες και να ταυτίσει το σύστημα Μπρέτον Γουντς με την ΟΝΕ του ευρώ. Κι οφείλουμε να πούμε ότι μας εντυπωσίασε το πρωτοφανές μέγεθος του θράσους του εν λόγω καθηγητή. Ένα θράσος που μας επιβάλλει να τον μεταχειριστούμε με τον ίδιο προσβλητικό τρόπο που χρησιμοποιεί ο ίδιος για τους αναγνώστες του.

Ξεκινά με μια αληθινή διαπίστωση, το γεγονός δηλαδή ότι στις δεκαετίες του 1950-1960 η ελληνική οικονομία είχε πετύχει υψηλούς ρυθμούς ανόδου. Δεύτερη μετά την Ιαπωνία. Κι εκεί τελειώνει η όποια σχέση του κ. καθηγητού με την αλήθεια. Δεν υπάρχει ψήγμα αλήθειας σε οτιδήποτε άλλο ισχυρίζεται. Ούτε καν αληθοφάνεια.

Ήταν νομισματική ένωση το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, όπως είναι το ευρώ; Ούτε κατά διάνοια. Μόνο κοινοί απατεώνες είτε παντελώς άσχετοι σε βαθμό κακουργήματος μπορούν να ισχυριστούν κάτι τέτοιο. Κι ο λόγος είναι πολύ απλός. Η ελληνική οικονομία είχε νόμισμα το οποίο εξέδιδε το δικό της κράτος και το διαχειριζόταν η ίδια με βάση τις δικές της ανάγκες. Σ’ αντίθεση με το ευρώ, το οποίο εκδίδεται από υπερεθνική τραπεζική αρχή, την ΕΚΤ με κριτήριο τις ανάγκες της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας χρηματαγοράς.

Εκτός κι αν η ελληνική οικονομία διευθετούσε τις εσωτερικές της συναλλαγές με ξένο νόμισμα, π.χ. με δολάριο, με δηνάριο, ή με κάτι άλλο εκτός από δραχμές και ο μόνος που το γνωρίζει σ’ ολόκληρο τον πλανήτη είναι ο κ. καθηγητής. Ίσως να είναι αυτή η καταπληκτική ανακάλυψη που του έδωσε διδακτορικό και καθηγητική έδρα. Σε τι άλλο θα μπορούσε να διαπρέψει ο εν λόγω καθηγητής των οικονομικών, μετά από μια τόσο μεγάλη ανοησία που αφήνει άναυδο ακόμη και τον πιο αδαή περί των οικονομικών της Ελλάδας; Κάτι τόσο ανεπίτρεπτο ακόμη και για πρωτοετή φοιτητή οικονομικής σχολής.

Στην Ελλάδα του Μπρέτον Γουντς υπήρχε καθεστώς προστασίας συναλλάγματος για την προστασία της δραχμής ως εθνικού νομίσματος. Ώστε να μην κυκλοφορεί κανένα ξένο παράλληλο νόμισμα εντός της ελληνικής οικονομίας. Ούτε καν η χρυσή λίρα. Ενώ τα οικονομικά σύνορα της χώρας δεν είχαν ανοίξει διάπλατα, όπως κάνει η άμοιρη επαγγελματίας του πεζοδρομίου εν ώρα υπηρεσίας για το μεροκάματο. Αντίθετα η εκπόρνευση αυτή της ελληνικής οικονομίας αποτέλεσε προϋπόθεση για τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΟΚ πρώτα και στην ΟΝΕ αργότερα.

Αλήθεια, μήπως έχει ψήγμα αλήθειας ο ισχυρισμός του κ. καθηγητού ότι «ήταν και τότε όπως και τώρα σε μια νομισματική ένωση που της απέτρεπε να ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, να «κόβει» δηλαδή όσο χρήμα επιθυμεί όπως θέλουν οι υποστηρικτές του μύθου αυτού.» Εσείς μπορεί να γελάτε μ’ αυτά που διαβάζετε, αλλά ο εν λόγω καθηγητής τα γράφει ως επιχειρήματα ειδικού. Με σοφία και σοβαρότητα που εντυπωσιάζει μόνο τους ομοίους του. Έστω κι αν υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια του πιο ψευδούς και βλακώδους ισχυρισμού.

Το γεγονός ότι ο ισχυρισμός του έχει τόση αξία, όσο και ο ισχυρισμός ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση, δεν φαίνεται να απασχολεί τον κ. καθηγητή. Και γιατί να τον απασχολεί; Μην ξεχνάτε ότι απευθύνεται σε ομοίους του. Και στους κύκλους του κ. καθηγητή το ψέμα έχει καθεστώς ανώτερο της αλήθειας. Αρκεί να υπηρετεί άθλιες σκοπιμότητες.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το ελληνικό κράτος της εποχής είχε τυπικά πλήρη ελευθερία «κοπής» της δραχμής του. Στο βασικό που είχε συμφωνήσει ήταν στο ότι θα πρέπει να κρατήσει σταθερή την ισοτιμία της δραχμής με το δολάριο. Κι όντως την κράτησε με πολιτική απόφαση για 20 ολόκληρα χρόνια. Η ισοτιμία του δολαρίου κρατήθηκε στις 30 δραχμές από το 1953 έως το 1973. Με πολιτική απόφαση, παρακαλώ, και παρά τα σημαντικά εξωτερικά ελλείμματα της χώρας.

Και λέμε τυπικά διότι ουσιαστικά η χρηματοπιστωτική πολιτική της Ελλάδας ελεγχόταν με όρους αποικιοκρατίας. Το 1945 το κόστος ζωής εικοσαπλασιάστηκε ενώ η βιομηχανική παραγωγή βρισκόταν στο ένα τρίτο του προπολεμικού της επιπέδου και οι τραπεζικές καταθέσεις στο ένα τριακοστό του επιπέδου που καταγραφόταν το 1939. Κι όλα αυτά προϊόν της ανοιχτής στρατιωτικής επέμβασης της Βρετανίας στην Ελλάδα με απαρχή τα δεκεμβριανά του 1944. Σκοπός της επέμβασης ήταν να μην επιτραπεί η ανοικοδόμηση της χώρας με όρους ελευθερίας και ανεξαρτησίας.

Έτσι οι Βρετανοί αποικιοκράτες επέβαλαν το 1946 τη δημιουργία της Νομισματικής Επιτροπής για να ελέγξουν πλήρως την νομισματοπιστωτική πολιτική της Ελλάδας. Να τι αναφέρει το εγχειρίδιο της Ιστορίας της Τραπέζης της Ελλάδας (σ. 37): «Η Τρίτη μεταπολεμική προσπάθεια νομισματικής μεταρρύθμισης έγινε τον Ιανουάριο του 1946, με τη σύναψη της Αγγλοελληνικής Συμφωνίας, με την οποία η Αγγλία συμφώνησε να χορηγήσει στην Ελλάδα δάνειο ύψους 10 εκατ. στερλινών [το οποίο χρηματοδότησε όπως και τα λεγόμενα «δάνεια της ανεξαρτησίας» του 1824-25 τον εμφύλιο σπαραγμό – ΔΚ] και η Ελλάδα συμφώνησε να προχωρήσει σε ριζική αναδιάρθρωση της δημοσιονομικής της διαχείρισης και στη δημιουργία μιας Επιτροπής η οποία θα αναλάμβανε τη διαχείριση της νομισματικής κυκλοφορίας. Έτσι, το Μάρτιο του 1946 ιδρύθηκε ως ανεξάρτητη αρχή εντός της Τράπεζας της Ελλάδος η Νομισματική Επιτροπή, στην οποία συμμετείχαν δύο μέλη της κυβέρνησης, ο Διοικητής της ΤτΕ και δύο ξένοι εμπειρογνώμονες. Η Νομισματική Επιτροπή έγινε το κυρίαρχο όργανο άσκησης νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής μέχρι το 1982. Οποιεσδήποτε αποφάσεις σχετικές με το νόμισμα, το συνάλλαγμα, δανειοδοτήσεις κ.λπ. έπρεπε να έχουν την έγκρισή της.»

Η Νομισματική Επιτροπή ήταν προϊόν αποικιοκρατικής κατοχής σε βάρος της Ελλάδας και δεν ήταν αναγκαία προϋπόθεση για τη συμμετοχή της χώρας στο Μπρέτον Γουντς. Κι αυτό το στίγμα της αποικιοκρατίας συνόδευσε δίκαια τη Νομισματική Επιτροπή μέχρι τη διάλυσή της. Το 1982 καταργήθηκε και οι περισσότερες των αρμοδιοτήτων της μεταβιβάστηκαν στην Τράπεζα της Ελλάδος (Νόμος 1266/1982). Η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής εμφάνισε την κατάργηση της Νομισματικής Επιτροπής ως ανατροπή της αποικιακής εξάρτησης της Ελλάδας. Και δεν είχε άδικο. Απλά η κατάργηση της Νομισματικής Επιτροπής δεν αρκούσε για να απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από το καθεστώς εξάρτησης και υποτέλειας. Χρειάζονταν πολλά περισσότερα, τα οποία ποτέ δεν τα προώθησε το ΠΑΣΟΚ.

Εκτός από τη σταθερή ισοτιμία δολαρίου και δραχμής, καμιά άλλη ουσιαστική δέσμευση δεν είχε αναλάβει η Ελλάδα έναντι του Μπρέτον Γουντς, που να προσιδιάζει έστω και ελάχιστα στο καθεστώς της νομισματικής ένωσης με το ευρώ. Ούτε υπήρχε κανένας έξωθεν περιορισμός για την «κοπή» της δραχμής. Αντίθετα οι κυβερνήσεις της εποχής – αυθαίρετα κυρίως και προς όφελος ντόπιων και ξένων κερδοσκοπικών συμφερόντων – χρησιμοποίησαν την απεριόριστη «κοπή» της δραχμής για να χρηματοδοτηθεί η εντυπωσιακή για τα δεδομένα της χώρας βιομηχανική άνοδος, αλλά και για να καλυφθούν τα σημαντικά ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού.

Φυσικά, για να επιτευχθούν τόσο υψηλοί ρυθμοί ανόδου στην Ελλάδα δεν θα μπορούσε να υπάρχει ούτε καν ιδέα ελεύθερης κίνησης εμπορίου και κεφαλαίου. Αν τις δεκαετίες εκείνες δεν υπήρχε καθεστώς προστασίας της εγχώριας αγοράς δεν θα ήταν δυνατή η βιομηχανική άνοδος, η οποία έδωσε την εικόνα «οικονομικού θαύματος» στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1960. Παρά τις δυσβάστακτες αποικιοκρατικές συμβάσεις υπέρ του ξένου κεφαλαίου που της είχαν επιβάλει σύμμαχοι και εταίροι.

Μάλιστα, η δασμολογική προστασία της εγχώριας αγοράς απέφερε σημαντικά έσοδα στον κρατικό προϋπολογισμό. Το 1960 τα έσοδα από τελωνεία, δηλαδή από το καθεστώς δασμολογικής και φορολογικής προστασίας της εγχώριας αγοράς, ανέρχονταν στο 35,8% του συνόλου των φορολογικών εσόδων του κράτους.

Το 1965 τα έσοδα από τα τελωνεία ανέρχονταν στο 36,7% του συνόλου των φορολογικών εσόδων του κράτους. Το 1970 έπεσαν στο 30,2% του συνόλου των φορολογικών εσόδων, λόγω του καθεστώτος σύνδεσης με τις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, που ψήφισε μεν η ΕΡΕ, αλλά η χούντα προώθησε. Όπως επίσης και μιας σειράς αποικιοκρατικών συμβάσεων της χούντας που επέτρεψαν την αυξημένη εισαγωγική διείσδυση κυρίως από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Έτσι το 1975 τα έσοδα από τα τελωνεία έφτασαν 28,9% του συνόλου των φορολογικών εσόδων.

Το 1980 είχαν κατέλθει στο 15,7%, ενώ το 1985 στο 10,1% του συνόλου των φορολογικών εσόδων. Τα εξωτερικά ελλείμματα είχαν αρχίσει να εκτινάσσονται όσο ποτέ πριν χάρις στην ένταξή μας στην ΕΟΚ. Το 1990 ήταν μόλις 3,9% του συνόλου των φορολογικών εσόδων. Το 1995 βρίσκονταν περίπου στο ίδιο επίπεδο, δηλαδή στο 3,8% του συνόλου των φορολογικών εσόδων.

Το 1996 ο Σημίτης επέβαλε καθεστώς ελευθερίας εξωτερικών συναλλαγών της Ελλάδας ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι έτσι το 2000 τα έσοδα από τα τελωνεία έφτασαν μόλις στο 0,65%, ενώ το 2005 ήταν στο 0,70% του συνόλου φορολογικών εσόδων.

Με τον τρόπο αυτό η ελληνική οικονομία έχασε το τείχος προστασίας χωρίς το οποίο είναι παντελώς αδύνατο να υπάρξει και να αναπτύσσεται η εγχώρια παραγωγή υπό συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού με το εξωτερικό. Έχασε επίσης κι ένα σπουδαίο φορολογικό έσοδο, το οποίο εξισορροπούσε δημοσιονομικά το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας. Χωρίς να χρειάζεται να προσφεύγει σε υπέρμετρο εξωτερικό δανεισμό προκειμένου να υπάρχει επαρκές συναλλαγματικό απόθεμα για να καλύπτεται το εμπορικό έλλειμμα με το εξωτερικό.

Αλήθεια, πώς καλύφθηκε το έλλειμμα αυτό των φορολογικών εσόδων, που δημιουργήθηκε με την κατάργηση των πόρων από τα τελωνεία; Με φορολεηλασία σε βάρος του Έλληνα πολίτη και πρόσθετο δημόσιο δανεισμό. Τι άλλο;

Όλα αυτά δεν λένε τίποτε εις τον κ. καθηγητή, διότι ουδείς άλλος πλην αυτού γνωρίζει την αλήθεια: «Το σύστημα του Μπρέτον Γουντς πράγματι βοήθησε να επιτύχει η χώρα μας τα υψηλά εκείνα επίπεδα ανάπτυξης γιατί παρείχε: σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο.» Κι όποιος νομίζει ότι οι υψηλοί ρυθμοί επιτεύχθηκαν χάρις στην τελωνειακή προστασία της εγχώριας παραγωγής, κυρίως της βιομηχανίας, αλλά και στην χρηματοδοτική στήριξη των επενδύσεων με τη δραχμή ως εθνικό νόμισμα, θα υποστεί το μαρτύριο να διαβάζει μέχρις εξαντλήσεως ή κουφότητας το πόνημα του κ. καθηγητή.

Δεν θέλουμε να στεναχωρήσουμε τον κ. καθηγητή, γι’ αυτό και δεν θα του αποκαλύψουμε το φρικτό μυστικό. Το σύστημα Μπρέτον Γουντς κατέρρευσε το 1973 όταν ακόμη και η Αμερικανική οικονομία δεν το άντεξε. Κι από τότε ξεκίνησε μια βαθύτατη παγκόσμια κρίση, που επίσημα ονομάστηκε στασιμοπληθωρισμός. Μπορεί κανένα νομισματικό σύστημα σταθερών ισοτιμιών, peg, κοινού νομίσματος, ή πρόσδεσης στο χρυσό να μην πρόσφερε ποτέ «σταθερότητα, χαμηλό πληθωρισμό, ασφάλεια στους ξένους επενδυτές και χαμηλό κίνδυνο,» αλλά αυτό δεν το λέμε στον κ. καθηγητή. Φανταστείτε τις συνέπειες στην ψυχική του ισορροπία έτσι και το μάθει.

Κι ως άλλος Δρ. Δρακατόρ καλπάζοντας πάνω στο μαύρο του γαϊδούρι, συνεχίζει ακάθεκτος ο κ. καθηγητής: «Το ευρώ στην παρούσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αποτελεί τον μόνο παράγοντα ασφάλειας και αξιοπιστίας της προσπάθειας της χώρας για να βγει από την κρίση. Κανείς, ούτε ξένος, ούτε Έλληνας, δεν εμπιστεύεται τις κυβερνήσεις μας και τους χειρισμούς τους. Η εγκατάλειψή του ευρώ θα αποτελεί αποδοχή της ήττας και της αδυναμίας μας να αποφύγουμε την χρεοκοπία. Φυσικά στο ευρώ είμαστε συνέταιροι με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης. Ως τέτοιοι είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί κανείς να μας βγάλει από το ευρώ, όπως δεν μπορεί κανείς να βγάλει με το έτσι θέλω έναν συνέταιρό του από το μαγαζί του.»

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ τώρα ησύχασα. Στην χώρα του ευρώ – όπως την φαντασιώνεται ο κ. καθηγητής – δεν υπάρχει χρεοκοπία, δεν υπάρχει πρωτοφανής ανεργία, δεν υπάρχει κατάρρευση των επενδύσεων, δεν υπάρχει φτώχεια σε τριτοκοσμική έκταση. Ουχί! Όλα αυτά δεν είναι παρά μύθος, ο «μύθος της δραχμής» κατά τον ευδαίμονα εν τη δοτή αγνοία του κ. καθηγητή. Υπάρχει μόνο ασφάλεια και αξιοπιστία.

Μπορεί να μην την νιώθει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά τι γνωρίζουμε όλοι ημείς! Μήπως είμεθα αναπληρωτές καθηγητές «καλλικέλαδου έδρας» στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο ή αλλού; Όχι βέβαια. Επομένως τι νόημα έχει να μιλάμε για γεγονότα. Το γεγονός δηλαδή ότι η συντριπτική πλειοψηφία ζει υπό καθεστώς μόνιμης και πρωτοφανούς για συνθήκες ειρήνης ανασφάλειας, ανέχειας και αναδουλειάς. Το γεγονός να βλέπει τα ανήλικα παιδιά της να είναι η πιο φτωχή ηλικιακή ομάδα του πληθυσμού. Το γεγονός να βλέπει τους δικούς της να χάνονται για ασήμαντη αφορμή σε έκταση που ποτέ ξανά δεν βίωσε η ελληνική κοινωνία από την εποχή του πολέμου.

Όμως, όλα αυτά δεν είναι καθόλου άξια λόγου. Τι είναι όλα αυτά μπροστά στην ασφάλεια και αξιοπιστία που προσφέρει το ευρώ στους χρεωκοπημένους τραπεζίτες – τους οποίους έχουν αναλάβει να στηρίζουν οι πολίτες με κόστος ακόμη και την ίδια τη ζωή τους – στους διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους πολιτικούς σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα έστω και στην πιο πρωτόλεια μορφή τους έχουν αντικατασταθεί από την πιο χυδαία σκοπιμότητα της εξουσίας και του χρήματος.

Στο κάτω-κάτω της γραφής είμαστε συνεταίροι. Ναι είναι αλήθεια. Μας το διαβεβαιώνει ο κ. καθηγητής. Δεν ξέρω πώς το έμαθε και από πού το συμπέρανε. Ίσως από κάποιο κουσούρι λόγω τύφου σε μικρή ηλικία. Αλλά μια χώρα όπου της έχουν καταλύσει το σύνταγμα, όπου δεν ασκεί ούτε καν τυπικά την κυριαρχία της ως κράτος, όπου η βουλή είναι απλά διακοσμητική, όπου οι δανειστές ελέγχουν τα πάντα και αποφασίζουν για τα πάντα, όπου της έχουν επιβάλλει το χειρότερο πρόγραμμα ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας στα χρονικά των «διασώσεων» του ΔΝΤ και έχει υποστεί τη μεγαλύτερη και πιο μακροχρόνια καθίζηση συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη οικονομία στον κόσμο από την εποχή του μεσοπολέμου, κάθε άλλο παρά συνεταίρος ονομάζεται. Το εταίρα των δανειστών ίσως να της ταίριαζε καλύτερα. Επίσημα πάντως το καθεστώς που έχει επιβληθεί στη χώρα μας λέγεται κατοχή, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον κ. καθηγητή.

Και προς θεού δεν πρέπει να φύγουμε από το ευρώ, γιατί αυτό – άκουσον, άκουσον! – «θα αποτελεί αποδοχή της ήττας και της αδυναμίας μας να αποφύγουμε την χρεοκοπία.» Το γεγονός ότι κοτζάμ καθηγητής και μάλιστα της οικονομίας δεν έχει αντιληφθεί ακόμη ότι επί 7 ολόκληρα χρόνια η Ελλάδα βρίσκεται σε χρεοκοπία και μάλιστα υπό τις χειρότερες δυνατές συνθήκες που βίωσε ποτέ στην ιστορία της, δεν πρέπει να σας ξαφνιάζει. Εδώ ο κ. καθηγητής δεν μπόρεσε να αντιληφθεί – μόνος αυτός και κανένας άλλος – τις ριζικές διαφορές για την ελληνική οικονομία του συστήματος Μπρέτον Γουντς με το νομισματικό σύστημα του ευρώ! Τι λέμε τώρα; Την χρεοκοπία που βιώνει ο τόπος μας υπό καθεστώς κατοχής, θα αντιλαμβανόταν;

Να είστε σίγουροι ότι ο κ. καθηγητής θα έλεγε τα ίδια με έναν άλλο ομότιμό του, τον επώνυμο στην εποχή του καθηγητή Λογοθετόπουλο, κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Ο μέγας αυτός Λογοθετόπουλος – δεύτερος δωσίλογος πρωθυπουργός – αμέσως μόλις κατελήφθη η Αθήνα από τους ναζί, έτρεξε στην πρεσβεία τους να τους συγχαρεί και να δηλώσει ευτυχισμένος, που ο πιο οργανωμένος λαός της Ευρώπης ήρθε για να λυτρώσει τον Έλληνα από την φαυλοκρατία. Κι έτσι να τον φέρει στην αγκάλη της μεγάλης οικογένειας της Ενωμένης Ευρώπης, που οικοδομούσε η Βέρμαχτ και τα Βάφεν Ες Ες.

Φανταστείτε την απογοήτευση του καθηγητή Λογοθετόπουλου, όταν διαπίστωσε εν τοις πράγμασι ότι ο λαός μας υπήρξε τόσο αγροίκος, άξεστος και αχάριστος που δεν εκτίμησε διόλου τις αγαθές προθέσεις των ναζί και την ασφάλεια της Ενωμένης Ευρώπης. Κι αντί να αγαλλιάσει, σήκωσε το λάβαρο της εξέγερσης για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία. Φανταστείτε σκάνδαλο! Να χαρακτηρίζουν τους οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης σαν τον μέγα καθηγητή Λογοθετόπουλο και τους ομοίους του, δωσίλογους. Τι ήττα ήταν κι αυτή που υπέστη η Ελλάδα, η ελληνική φυλή και πρωτίστως η Ενωμένη Ευρώπη της Νέας Τάξης, όταν ο λαός με το αίμα και τη ζωή του απελευθέρωσε τη χώρα του.

Το αποτυχημένο όραμα τότε των ναζί και των εγχώριων καθηγητών τους, σαγηνεύει σήμερα καθηγητές σαν τον κύριο εκ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Στο κάτω-κάτω της γραφής ο δωσιλογισμός ποτέ δεν ξεριζώθηκε από την Ελλάδα, όπως ήταν απαίτηση του λαού μετά τον πόλεμο. Μόνο και μόνο για να κλωνοποιείται σήμερα στα έδρανα της Βουλής και στις «καλλικέλαδους έδρας» των ελληνικών πανεπιστημίων.

Μην τολμήσει λοιπόν κανείς σήμερα να διεκδικήσει την έξοδο από το μπουντρούμι του ευρώ και της ΕΕ, για να γλυτώσει τη δική του ζωή, τη ζωή των δικών του και της πατρίδας του, γιατί θα είναι η μεγαλύτερη ήττα και αποτυχία. Τάδε έφη ένας σύγχρονος επίγονος του παμμέγιστου καθηγητή Λογοθετόπουλου.

Όσο για τα υπόλοιπα που γράφει ο εν λόγω καθηγητής δεν υπάρχει καμιά πρωτοτυπία. Είναι τα πολύ γνωστά και τετριμμένα. Ξεκινούν πάντα με τα γνωστά θέσφατα, τα οποία αποκόμισαν οι θιασώτες του ευρώ από τα θεολογικά σεμινάρια του ευρωπαϊκού ιησουιτισμού. Σ’ αυτό ο Πάπας έχει βοηθήσει τα μέγιστα.

Άμα πάμε σε εθνικό νόμισμα και φύγουμε από το ευρώ, αυτόματα θα υποστούμε τρικούβερτη υποτίμηση και αμέσως θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός! Γιατί; Διότι έτζι! Όπως απαντούσαν στον Ανώνυμο Έλληνα της Ελληνικής Νομαρχίας το 1805 όταν κάθε φορά αμφισβητούσε την επιμύθια ρήση "αυτό δε γίνεται", που επικαλούνταν οι κοπρώνυμοι Έλληνες - κοινώς γραικύλοι - της εποχής του, καθώς ονομάτιζαν χίλιες-μύριες συμφορές που θα επιπέσουν στο άτυχο γένος έτσι και διεκδικήσει τη λευτεριά του από τον ζυγό.

Το ίδιο και σήμερα. Γιατί θα πρέπει το νέο εθνικό κρατικό νόμισμα να υποτιμηθεί, προκαλώντας από πληθωρισμό έως υπερπληθωρισμό; Δεν υπάρχει εξήγηση. Απλά γιατί έτσι νομίζει ο κ. καθηγητής κι όσοι νομίζουν ότι η φυσιολογική ζωή είναι η ζωή εν τάφω. Όσο για τη δυνατότητα διαγραφής του χρέους της χώρας, ούτε να το θέτει καν δεν μπορεί κανείς. Άλλο ένα εξορισμού συμπέρασμα. Το χρέος αποκλείεται να διαγραφεί! Γιατί; Διότι έτζι!

Τα υπόλοιπα έχουν απαντηθεί εκατοντάδες φορές. Τόσες πολλές φορές πού δεν αξίζει καν να αναφερθούμε. Αν καμώνεται ο κ. καθηγητής ότι δεν γνωρίζει τις απαντήσεις, αυτό γελοιοποιεί ακόμη περισσότερο τον ίδιο. Κι ας μας επιτρέψετε να μην κατέβουμε τόσο χαμηλά στη σκάλα της γελοιότητας για να ανταμώσουμε τη χυδαία δήθεν επιχειρηματολογία του θεολογικού σεμιναρίου εξ Ευρώπης. Αρκετή δόση εισπνεύσαμε με το σχολιασμό της κυριολεκτικά πρωτοφανούς άποψής του να ταυτίσει το Μπρέτον Γουντς με το ευρώ. Δεν αντέχουμε άλλον ογκηθμό και πικρή μυρωδέα καλλικελάδου έδρας, όπως θα έλεγε κι ο Ροΐδης.

Το μόνο που μένει είναι να συγχαρούμε εκ βάθους καρδίας το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης για το εξαίρετο και υψηλού επιπέδου - βεβαίως, βεβαίως! - επιστημονικό προσωπικό που διαθέτει. Ειδικά στον τομέα της οικονομικής. Και να συλλυπηθούμε τα άμοιρα παιδιά μας για τους δασκάλους που δυστυχώς βρέθηκαν στο δρόμο τους.

ΠΗΓΗ: http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2017/04/blog-post_26.html

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com