Μια σουηδική ματιά στον κόσμο

Καθόμαστε, αγαπητέ μου Πιτσιρίκο, εχθές το πρωί, εγώ και άλλοι δύο ελάχιστα νεότεροι -σχεδόν σαραντάρηδες δηλαδη- συνάδελφοι, και καυλαντίζουμε ένα μισαωράκι με μια συζήτηση που μπλέκει διαπολιτσμικά, ιστορικά, οικονομικά και άλλα στοιχεία.

Έλα τώρα εσύ και πες μου πώς τα καταφέρνουμε σε 30 λεπτά να χωρέσουμε τόση ουσία, αλλά η προοπτική μιας -επιτέλους- χαλαρής ημέρας στην κλινική μας έχει δώσει την ενέργεια και την διαύγεια πνεύματος, η απώλεια της οποίας μας χαρακτηρίζει συνήθως.

Το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα είναι η έλλειψη προσωπικού, ιατρικού και παραϊατρικού, στο σουηδικό σύστημα υγείας.

Η απάντηση που δίνω, όπως κάθε φορά που το θέμα έρχεται στη συζήτηση, είναι πως, αν θέλετε να έρθει κόσμος να δουλέψει, πρέπει να τον πληρώνετε κιόλας.

Μην παρεξηγηθώ, είμαι πολύ καλοπληρωμένος σε σχέση με τον σουηδικό μέσο όρο.

Για την ακρίβεια, όπως και να το δω, ανήκω σίγουρα στο προνομιούχο 2-3% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Μην είμαστε και αχάριστοι γιατί θα μας τιμωρήσει ο θεός -ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ- συγγνώμη, λέμε και καμιά μαλ@κία πού και πού.

Δεν ισχύει το ίδιο για νοσηλευτές και βοηθούς νοσηλευτές, και φυσικά μπορεί κανείς να βγάλει τα λεφτά που βγάζει ένας γιατρός και παραϊατρικό προσωπικό σε λιγότερο ψυχοφθόρες δουλειές. Όχι πιο εύκολες, λιγότερο ψυχοφθόρες. Οπότε γιατί να μπλέξει;

Η συνάδελφος διαμαρτύρεται, λέει πως δεν δουλεύουν όλοι για τα χρήματα αλλά και για την ηθική ικανοποίηση του να προσφέρουν κλπ κλπ κλπ.

Για παράδειγμα, αυτή δούλεψε χρόνια εθελόντρια με παιδιά και νέους που κλπ κλπ κλπ.

Σέβομαι τους εθελοντές και τον εθελοντισμό φοβερά, και η άποψή μου δεν έχει σκοπό να μειώσει με τίποτα την αξία και την ευγένεια της ψυχής των περισσότερων ανθρώπων που αφιερώνουν χρόνο, χρήμα και ενέργεια για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο.

Η διαφορά είναι πως μπορείς να σταματήσεις να είσαι εθελοντής αν κουραστείς, αν πιεστείς, αν θεωρήσεις πως η ευθύνη που σου φορτώνουν είναι δυσανάλογη για τις δυνατότητες ή ικανότητές σου.

Η εθελοντική βοήθεια απαντά στον νόμο του Σαμαρείτη, αν γίνει λάθος δεν είσαι υπεύθυνος με τον ίδιο τρόπο.

Όταν, σαν γιατρός, πήγα να βοηθήσω σε έκτακτες καταστάσεις, εθελοντικά δηλαδή, αν το πράγμα στράβωνε δεν θα μου ζήταγε κανείς ευθύνη.

Αυτό δεν ισχύει στη δουλειά που κάνεις σαν επαγγελματίας, δεν είναι εύκολο να πεις “σταματάω ή θα έρχομαι μόνο τις Πέμπτες” ή “εγώ για καλό πήγα ρε παιδιά αλλά τι να γίνει”.

Η απάντηση της συναδέλφου ήταν “δεν είναι έτσι ακριβώς”, και η δική μου ήταν “σε παρακαλώ λοιπόν να πεις σε μερικούς από τους εθελοντές που δουλέψατε μαζί να έρθουν να ρίξουν μερικές βάρδιες Σάββατο νύχτα τους επόμενους τρεις μήνες γιατί η προϊσταμένη δεν βρίσκει κανέναν”.

Επαναλαμβάνω, δεν είναι σκοπός μου να μειώσω την αξία του εθελοντισμού, αλλά το σύστημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να στηριχτεί μόνο στην καλή θέληση του κόσμου.

Η δουλειά, δυστυχώς, κοστίζει ακριβώς γιατί δεν είναι πάντα ευχάριστη για τον εργαζόμενο, υπάρχουν απαιτήσεις και ευθύνες που δεν μπορείς να αποφύγεις.

Η συζήτηση άρχισε να ξεφεύγει από το αρχικό θέμα με την ατάκα “είναι πολιτικό θέμα, εμείς οι γιατροί έπρεπε να είμαστε πολιτικά ενεργοί αντί να σκεφτόμαστε πως όσο μας πληρώνουν τα πράγματα είναι καλά”.

Σκέφτηκα πως δεν είχε δει η Σουηδέζα τους Πατούληδες, Πολάκηδες, Γιακουμάτους και όλα τα άλλα αστέρια του ιατροπολιτικού κόσμου, να της φύγει η ιδέα πως ο πολιτικά ενεργός γιατρός είναι μια μορφή κάπως σαν Τσε Γκεβάρα με πούρο στο στόμα, ακουστικά και φυσεκλίκια σταυρωτά στο στήθος, και νυστέρι-ξιφολόγχη στο Καλάσνικοφ.

Ο πολιτικός είναι κατά βάση πολιτικός της είπα, από όπου και αν προέρχεται, και τον καταδικάζω απερίφραστα. Δες την ελληνική αριστερά μόλις ήρθε στα πράγματα.

Εδώ με διέκοψε με αγανάκτηση: “Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί ο Πώστονλενεδενθυμαμαιτωρα, σε μια χώρα τόσο διεφθαρμένη και άναρχη!”.

Αχά! Τον έχουμε παρεξηγήσει τον παλικαρά, και καλά που υπάρχουν οι Σουηδοί να μας ανοίγουν τα μάτια.

Ζω σε αυτή τη χώρα πάνω από τέσσερα χρόνια και κάθε μέρα που περνάει μαθαίνω και κάτι καινούργιο για τον κόσμο, την ιστορία και τη νοοτροπία, αλλά αυτοί που δεν έχουν περάσει μια ώρα σε μια άλλη χώρα είναι έτοιμοι να αναμασήσουν όλα τα γ@μημένα στερεότυπα που έχουν ακούσει.

Δεν λέω πως πολλά δεν στέκουν, αλλά πρέπει και να μπουν σε ένα πλαίσιο για να καταλάβεις πώς ξεκίνησαν και πού οδηγούν.

“Κοίτα” της λέω, “έχω ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής μου στην Σικελία, και εκεί ο κόσμος μιλάει για μαφία, και υπάρχει. Στην Ελλάδα δεν λέει κανείς τίποτα, άρα δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα μιλάμε για διαφθορά, νεποτισμό και αναξιοκρατία, και υπάρχουν. Εδώ δεν λέτε τίποτα, άρα δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι τι διαλέγει να κοιτάει ο κάθε λαός.”

Εγώ, από όταν ήρθα εδώ, έχω δει διαφθορά και αναξιοκρατία σε επίπεδα όχι χαμηλότερα από ό,τι στη χώρα μου, απλά ο μέσος πολίτης δεν χάνεται σε δαιδαλώδη γραφειοκρατία και δεν γίνεται η καθημερινή ζωή χάος και πρόβλημα.

Δεν υπάρχει η μικροδιαφθορά που θεριεύει από την γραφειοκρατία.

Δεν γίνεται, όμως, αυτόματα και καλύτερη η ζωή σε όλους τους τομείς, αφού για να δεις π.χ. ειδικό γιατρό πρέπει να περιμένεις έως και πολλούς μήνες σε κάποιες περιπτώσεις.

“Ναι, η SAAB με τα μαχητικά αεροσκάφη στη Βραζιλία εννοείς”.

“Όχι μόνο, η Ericsson με τα ηλεκτρονικά αμυντικά συστήματα στην Ελλάδα, η Telia με τα τηλέφωνα στο Αζαρμπαϊτζάν, η Västtrafik με τα σάπια τραμ στην πόλη που ζούμε… Όπου έχουν πάει οι Σουηδικές εταιρίες έχουν πληρώσει μίζες, και η δημοτική υπηρεσία συγκοινωνιών μας έχει πάρει μίζες από τους Ιταλούς. Πέτρα να σηκώσεις, έχει από κάτω διεφθαρμένους πολιτικούς και επιχειρηματίες.”

Φίλε, πηδάει πάνω από τον κατάλογο της ντροπής με ευκολία Σεργκέι Μπούμπκα η τύπισσα! Μιλάμε για ντρίμπλα τρελή, λες και μιλάμε για πενταροδεκάρες αντί για δισεκατομμύρια ευρώ.

Η φάση καταλήγει πως εμείς οι γιατροί θα σώσουμε και τον πλανήτη με τις πολιτικές μας ευαισθησίες και θα βάλουμε σε κίνηση τα μαζικά κινήματα, και σε αυτό το σημείο επαναλαμβάνω το μάντρα μου: Η δημοκρατία πέθανε με την εφεύρεση του πολυβόλου.

Εκατό σπαθιά νικάνε τα πέντε σπαθιά. Ένα μυδράλιο νικάει διακόσια σπαθιά.

“Μα, η αστυνομία πρέπει να είναι δημοκρατική δύναμη και όχι κατασταλτική”, λέει η συνάδελφος.

Πόσο να κρατηθείς να μη γελάσεις πια; Πόσο; Και όμως, κρατήθηκα γιατί κατά βάθος δεν ήθελα να φανεί πόσο κάφρος είμαι στην πραγματικότητα.

Αυτό το φαρισαϊκό προσωπείο χρειάστηκε να περάσει μια ημέρα για να καταπέσει, αφού σήμερα που έχει μια πολύ ευχάριστη ημέρα θέλαμε όλοι να χρησιμοποιήσουμε τα ρεπό μας για να πάρουμε τον μπούλο μια ώρα αρχύτερα το μεσημέρι.

Ούτε εθελοντισμός, ούτε αυτοθυσία, ούτε τίποτα. Μαλ@κα θα ξαναδώ ήλιο τον Μάη στην καλύτερη! Όπου φύγει-φύγει!

Κοινώς, γ@μα τα με κεφαλαία γράμματα που λέει και ο σοφός λαός. Δεν κοστίζει τίποτα να δώσεις από αυτό που σου περισσεύει, και εγώ δίνω στον Ερυθρό Σταυρό.

Δεν το λέω όμως για να το παίξω φιλάνθρωπος, γιατί, αν ήμουν, θα πήγαινα να δουλέψω στον Ερθρό Σταυρό και να φάω τα σκατά.

Πληρώνω χρήματα που μου περισσεύουν στους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να πάνε να τα φάνε για λογαριασμό μου, ώστε εγώ να αράζω και να γράφω μαγκιόρικα γράμματα στον Πιτσιρίκο, αντί να βλέπω διαμελισμένα παιδιά και να προσεύχομαι να μην με βομβαρδίσουν την ώρα που ράβω κάποιον.

Η διαφορά είναι πως εγώ έχω συναίσθηση του ποιός είμαι, δεν την έχω δει επανάσταση.

Είμαι ένας τυπάκος σε μια ήρεμη άκρη του κόσμου που δεν κινδυνεύει από τίποτα, και δίνει πέντε φράγκα για να αισθάνεται καλύτερα επειδή σκέφτεται πως ήπιαν δυο παιδιά λίγο καθαρό νερό στην υγειά του.

Και για να κλείσω, γιατί πολύ τραβάω και φέρνω γύρω γύρω, μου λέει η τύπισσα σήμερα: “θα σου δώσω ένα βιβλίο μιας Σουηδέζας για να καταλάβεις την γυναικεία άποψη για τον πόλεμο. Ζούσε βέβαια στην Σουηδία κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκ…”.

Ε, δεν άντεξα ρε Πιτσιρίκο. Της το πέταξα στα μούτρα: “Μεγάλωσα με τις ιστορίες της γιαγιάς μου. Πώς την γλίτωσε από βιασμό και φόνο ένας Ες Ες που η γιαγιά του ήταν Ελληνίδα, πώς έχασε την κόρη της, πώς σκότωσαν τον άντρα της και τον αδερφό του σε μάχες, πώς εκτέλεσαν τον μικρό αδερφό της. Πώς έφευγαν στα βουνά κρατώντας τα μωρά τους και τα αδερφάκια τους στα χέρια κάθε φορά που έρχονταν τα Ες Ες να ψάξουν για αντάρτες και πως επιβίωσαν από την εκδικητική μανία των γερμανοτσολιάδων. Θες να μου πεις πως θα διαβάσω το βιβλίο της Σουηδέζας που έβλεπε από μακρυά την Ευρώπη να καίγεται και θα καταλάβω την γυναικεία ματιά στον πόλεμο;”.

Δεν πήρα απάντηση, πάλι καλά. Η ηλιθιότητα είναι ατελείωτη και αυτή είναι μια ενδεικτική περίπτωση νέου ανθρώπου που ανακατεύεται στα πολιτικά της χώρας με προοδευτικές ιδέες. Φαντάσου τι γίνεται από την άλλη…

Για αυτό σου λέω, πάλεψέ την με τον τρόπο που ξέρεις καλύτερα και κοίτα να είσαι όσο καλύτερα μπορείς. Κάτι τέτοια γίδια κρατάνε τις τύχες μας στα χέρια τους.

Με φιλικούς χαιρετισμούς από την επηρεασμένη από την κλιματική αλλαγή Σκανδιναβία

Βασίλης

(Αγαπητέ Βασίλη, ο εθελοντισμός είναι θετικός, αρκεί να μην διαρκεί για πάντα και να μην προσπαθεί να υποκαταστήσει το κράτος. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο εθελοντισμός -αν και μπορεί να γίνεται με τις καλύτερες προθέσεις- κάνει κακό στην κοινωνία, γιατί δεν αφήνει το πρόβλημα να φανεί, ώστε να αντιμετωπιστεί και να λυθεί με θεσμικό τρόπο. Βασίλη, έχω γράψει πως η αλληλεγγύη έγινε επάγγελμα. Δεν λέω πως όλοι οι εθελοντές το κάνουν επαγγελματικά αλλά οι ΜΚΟ αυτό ακριβώς είναι. Πάντως, πολλοί εθελοντές στην Ελλάδα αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό. Για να είσαι εθελοντής κάπου, πρέπει πρώτα να έχεις να φας. Δύσκολο να το εξηγήσεις αυτό στα παιδιά που βρίσκονται στα ιδρύματα που ήταν εθελοντές πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους. Βασίλη, μην ανησυχείς για εμένα. Το 2017 το πήρα απόφαση επιτέλους να γίνω εθελοντής στον …εαυτό μου. Διαφορετικά, με βλέπω να κοιμάμαι στον δρόμο. Βασίλη, με φρικάρουν οι σοσιαλδημοκράτες -φιλελέδες που ντρέπονται για αυτό που είναι- και ξερνάω με τους ακτιβιστές. Από τη Σουηδία εκτιμώ ιδιαίτερα το κωλαράκι της Agnetha των Abba, το οποίο θα έχει υποστεί, βέβαια, σήμερα κάποια πτώση. Πάντως, κάποτε ήταν συγκλονιστικό. Να είσαι καλά, Βασίλη. Jag älskar dig.)

ΠΗΓΗ: http://pitsirikos.net, http://blogvirona.blogspot.gr/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com