Η πηγάδα - Τα τάγματα ασφαλείας

Η πηγάδα - 1. Τα τάγματα ασφαλείας

Η πηγάδα - 2. Η αποχώρηση των γερμανών

Στις 26 Αυγούστου 1944 ο ανώτατος γερμανός στρατιωτικός διοικητής Ελλάδας, ο στρατηγός Αλεξάντερ Λερ, παίρνει από το Βερολίνο διαταγή για αποχώρηση των γερμανικών δυνάμεων από την Ελλάδα. Η εκκένωση αρχίζει αμέσως. Σαράντα επτά ημέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, η σημαία με την σβάστικα κατεβαίνει από την Ακρόπολη και η Αθήνα ελευθερώνεται. Στο μεταξύ, οι γερμανικές δυνάμεις έχουν αποσυρθεί τελείως από ολόκληρη την Πελοπόννησο και την Δυτική Ελλάδα.

Η αποχώρηση των γερμανών φαίνεται ότι δημιουργεί κενό εξουσίας, το οποίο υποτίθεται ότι θα δώσουν μάχη για να το καλύψουν οι αστικές δυνάμεις από την μια και το ΕΑΜ από την άλλη. Είναι όμως έτσι; Ο Βασίλης Ραφαηλίδης περιγράφει γλαφυρά την πραγματικότητα:

              Ο Γερμανός φρούραρχος της Αθήνας Φέλμυ (...) διαλύει το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Χαϊδάρι. Ξέρει πως οι Ες-Ες, τώρα που πνέουν τα λοίσθια, μπορούν να τους σφάξουν όλους εκεί μέσα. Και καλά τους κομουνιστές. Γιαυτούς δεν θα είχε αντίρρηση ούτε ο Φέλμυ. Όμως στο Χαϊδάρι βρίσκονται έγκλειστοι από τις 15 Μαρτίου 1944 και οι αστοί πολιτικοί Θεμιστοκλής Σοφούλης, Γεώργιος Καφαντάρης και Στυλιανός Γονατάς. Ο Φέλμυ, που έχει τις επαφές του με τους Άγγλους, ξέρει πως αυτοί οι πολιτικοί μπορεί να φανούν πολύ χρήσιμοι στην τάξη τους, όταν έρθουν με το καλό οι Άγγλοι κι αλλάξουν βάρδια με τους Γερμανούς. Ο Φέλμυ δεν είναι κανένας αγροίκος, σαν τους Ες-Ες, να μην ξέρει την χρησιμότητα των αστών πολιτικών. (...)

              Και μέσα σ' όλα, νάσου και ο στρατηγός Θεόδωρος Πάγκαλος, ο δικτάτορας της πλάκας. Είναι φιλογερμανός μέχρι τα μπούνια και ένας απ' τους βασικούς οργανωτές των Ταγμάτων Ασφαλείας. Πάει, λοιπόν, στον Φέλμυ και του λέει, ξέρεις φίλε, έχω σκοπό να αναλάβω την εξουσία και να γίνω δικτάτορας, τώρα που φεύγετε, για να αποτρέψω τον κομουνιστικό κίνδυνο. Ο Φέλμυ του λέει, άντε από δω ρε σαχλαμάρα, τους Άγγλους δηλαδή γιατί τους έχετε; Άστους, ξέρουν αυτοί. Και ο Πάγκαλος χάνει την ευκαιρία να σώσει την Ελλάδα από τους κομουνιστές. (...)

Αθήνα, 1944 - Φωτογραφία-ντοκουμέντο: κατακτητές αξιωματικοί στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεττανία".
Καθιστός στο κέντρο ο φρούραχος, στρατηγός Χέλμουτ Φέλμυ. Καθιστός σε πρώτο πλάνο (με τα άσπρα),
ο σύνδεσμος των γερμανών με τους ιταλούς πτέραρχος Μπρούνο Ουίλλερς. Με την πλάτη στην πόρτα αριστερά,
ο υπολοχαγός υπασπιστής τού στρατηγού Λερ και αργότερα Γ.Γ. του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ.

Τον Απρίλιο του 1943, οι άγγλοι εκτέλεσαν με απόλυτη επιτυχία την Επιχείρηση Κιμάς (Operation Mincemeat), μια άψογα εκτελεσμένη παραπλανητική ενέργεια, η οποία θα "αποκάλυπτε" στους γερμανούς ότι οι σύμμαχοι σχεδίαζαν δίδυμη αποβατική επιχείρηση στην Σαρδηνία και στην Καλαμάτα. Οι γερμανοί "τσίμπησαν" και άρχισαν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στον Μοριά. Ίσως κάπου εδώ πρέπει να αναζητήσουμε τον λόγο που τα Τάγματα Ασφαλείας γνώρισαν τόση άνθιση στην Πελοπόννησο και, ειδικά, σε Μεσσηνία και Λακωνία.

Στις 23 Μαρτίου 1944, ο συνταγματάρχης Διονύσιος Παπαδόγγονας αναλαμβάνει την διοίκηση του "Β΄ Αρχηγείου Χωροφυλακής Πελοποννήσου", δηλαδή όλων των Τ.Α. του Μοριά. Λίγες μέρες αργότερα, συγκαλεί συγκέντρωση των αξιωματικών του στην Καλαμάτα και οργανώνει τα Τ.Α. σε μεγάλες μονάδες που εδρεύουν σε Τρίπολη, Καλαμάτα, Γαργαλιάνους, Μελιγαλά, Σπάρτη και Γύθειο. Μετά την απελευθέρωση, οι ταγματασφαλίτες υποστήριξαν ότι σκοπός τους ήταν να διευκολύνουν τους συμμάχους στην απόβασή τους και να στρώσουν τον δρόμο για την επάνοδο του βασιλιά και της εξόριστης κυβέρνησης. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι δίπλα σε κάθε μονάδα Τ.Α. εγκαθίσταται και μια μεγάλη στρατιωτική μονάδα (τουλάχιστον τάγμα) γερμανών. Ένα τέτοιο γερμανικό τάγμα εγκαθίσταται και στον Μελιγαλά στις 30 Ιουνίου 1944.

Λίγες μέρες μετά την διαταγή για αποχώρηση, οι γερμανοί εκκενώνουν τους Γαργαλιάνους. Στις 4 Σεπτεμβρίου φεύγουν από τον Πύργο και από τον Μελιγαλά. Την επομένη εγκαταλείπουν και την Καλαμάτα. Αμέσως, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ, υπό την ηγεσία τού ίδιου του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος βρίσκεται στην Πελοπόννησο από τον Απρίλιο (μόλις, δηλαδή, ανέλαβε δράση ο Παπαδόγγονας), καταλαμβάνουν την Καλαμάτα και τον Πύργο, συντρίβοντας την αντίσταση των Τ.Α, τα οποία προσπαθούσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο. Μέχρι τις 9 του μηνός οι πρωτεύουσες της Μεσηνίας και της Ηλείας έχουν περάσει στον απόλυτο έλεγχο του ΕΛΑΣ.

Ο Παπαδόγγονας καταλαβαίνει τις διαθέσεις του Άρη και δίνει εντολή σε όλα τα Τ.Α. της δυτικής και νότιας Πελοποννήσου να συμπτυχθούν στον Μελιγαλά. Έτσι, μαζεύονται εκεί τα Τ.Α. από Δώριο, Κοπανάκι, Διαβολίτσι, Καλλιρρόη και Ζευγολατιό, μαζί με όσους κατάφεραν να ξεφύγουν από την Καλαμάτα. Οι ταγματασφαλίτες του ταγματάρχη Παναγιώτη Στούπα δεν κατάφεραν να φτάσουν από τους Γαργαλιάνους γιατί τους μπλόκαραν οι ελασίτες και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην βάση τους. Τελικά, στον Μελιγαλά συγκεντρώνονται 1.000-1.200 (κατ' άλλους 1.500) ταγματασφαλίτες, με αρκετό βαρύ οπλισμό που κληρονόμησαν από τους γερμανούς.

Σημειωτέον ότι, για να τονίσουν την "ανδρεία" τους, οι θαυμαστές των Τ.Α. υποστηρίζουν ότι οι γερμανοί δεν άφησαν τίποτε πίσω τους αλλ' αντιθέτως παρέδωσαν τον βαρύ οπλισμό τους στον ΕΛΑΣ, ως αντάλλαγμα για την ανεμπόδιστη αποχώρησή τους. Φυσικά, πρόκειται περί ψεύδους. Μετά την απόφαση των γερμανών για αποχώρηση, ο ΕΛΑΣ μπορεί να μην έχει ως προτεραιότητα τις -άσκοπες πλέον- συγκρούσεις αλλά έχει την υπεράσπιση των υποδομών της χώρας από δολιοφθορές (ανατινάξεις γεφυριών, καταστροφές εργοστασίων, πυρπολήσεις καλλιεργειών κλπ). Οι συγκρούσεις τού ΕΛΑΣ με τους οπισθοχωρούντες γερμανούς γι' αυτόν τον λόγο δεν ήσαν και λίγες, με κορυφαία την περίφημη "μάχη της Ηλεκτρικής" του Πειραιά αλλά και την εξ ίσου σημαντική μάχη για να μην ανατιναχτεί η γέφυρα στην διώρυγα της Κορίνθου (*). Για να μην αναφερθούμε στις εκτελέσεις που έκαναν οι γερμανοί "για την πλάκα τους" λίγο πριν φύγουν (όπως της Λέλας Καραγιάννη με άλλους 24 πατριώτες στον Υμηττό κι άλλους 9 στο Κατσιπόδι στις 2 Οκτωβρίου), οι οποίες κάθε άλλο παρά συμπάθεια προς τους αγωνιστές δείχνουν.

Βέβαια, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ διαθέτουν... κανόνι! Για την ακρίβεια, διαθέτουν μια κάννη από ένα κανόνι, που μάζεψε το ΕΛΑΝ από ένα ναυάγιο. Η χρήση της χωρίς κιλλίβαντα θυμίζει κωμωδία βωβού κινηματογράφου: "Για να ψευτοσταθεί στον τόπο της, ύστερα από κάθε βολή, φορτώνεται μ' έναν αρμακά πέτρες. Μα κι έτσι, πάλι κλοτσοπηδάει και τα φέρνει όλα γύρω της, άνω - κάτω. Και οι άντρες για σιγουριά έχουν δέσει από τη σκανδάλη της ένα καραβόσκοινο, κι αυτό τραβάνε από καμιά δεκαριά μέτρα μακριά κάθε φορά που θέλουν να πυροβολήσουν!". Τέτοια όπλα άφησαν οι γερμανοί στον ΕΛΑΣ.

Εκείνο που αποσιωπούν εντέχνως οι υπερασπιστές των Τ.Α. είναι ότι η δράση των ελεεινών αυτών ταγμάτων είχε καταδικαστεί από τους πάντες. Στο συνέδριο τού Λιβάνου (17-20/5/1944), όλες οι πλευρές (και οι άγγλοι) συμφώνησαν την διάλυση των Τ.Α. και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση (την οποία υποτίθεται ότι στήριζαν τα Τ.Α.) είχε στείλει σχετική παραγγελία στον Παπαδόγγονα. Αλλά και πριν απ' αυτό, τον Ιανουάριο του 1944, τα Τ.Α. καταδικάστηκαν ως προδοτικά με διάγγελμα της κυβέρνησης του Καΐρου. Παρόμοια απερίφραστη καταγγελία και καταδίκη του προδοτικού ρόλου των Τ.Α. εκδόθηκε αργότερα και στην Καζέρτα. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, μάλιστα, εξέδωσε σαφέστατο διάγγελμα στις 2 Σεπτεμβρίου ως πρωθυπουργός, όπου αναφέρει:

"Αλλά υπάρχουν και σκιαί. Υπάρχουν, πρώτον, τα Τάγματα Ασφαλείας. Έλληνες ετέθησαν εις την υπηρεσίαν των κατακτητών εναντίον των Ελλήνων. Το Εθνικόν Συνέδριον ττου Λιβάνου κατήγγειλε τα Τάγματα Ασφαλείας. Και η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως, σήμερον, επαναλαμβάνει την καταδίκην των. Η ύπαρξις ενόπλων σωμάτων υπό οιονδήποτε όνομα εις την υπηρεσίαν τού εχθρού αποτελεί έγκλημα κατά της Πατρίδος. Παραγγέλλομεν εις τους άνδρας των Ταγμάτων Ασφαλείας όπως εγκαταλείψουν αμέσως τας θέσεις των".

Ο Παπανδρέου ξέρει ότι οι ταγματασφαλίτες δεν θα υπακούσουν. Το ξέρει εδώ και πολύ καιρό. Όπως το ξέρουν όλοι. Με τόσα εγκλήματα που έχουν διαπράξει αυτά τα κατακάθια σε βάρος του λαού, είναι σίγουρο πως θα λυντσαριστούν αν τολμήσουν να πετάξουν τα όπλα κι εγκαταλείψουν την στρατιωτική τους δομή.

Καλαμάτα, 11/9/1944: Παρέλαση των ελασιτών που καθάρισαν την πόλη από τους ταγματασφαλίτες. Αξιοσημείωτος
ο χαιρετισμός προς τον τότε επίσκοπο Γυθείου και Οιτύλου (κατόπιν Μεσσηνίας) Χρυσόστομο Δασκαλάκη (**).

Μέσα στον Μελιγαλά, λοιπόν, έχουν μαζευτεί κάμποσες εκατοντάδες "εθνικόφρονες" οι οποίοι, με τους γερμανούς να έχουν φύγει και την επίσημη ελληνική εξουσία να τους έχει αποκηρύξει, νιώθουν απέραντη μοναξιά. Κι όταν το απογεματάκι της 11ης Σεπτεμβρίου 1944, το 8ο και το 9ο τάγμα τού ΕΛΑΣ αρχίζουν να κυκλώνουν την πολίχνη, έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν για τα κεφάλια τους. Ανησυχούν όχι τόσο από τις δυνάμεις τού ΕΛΑΣ (τα δυο ελασίτικα τάγματα αριθμούν πάνω-κάτω τόσους άνδρες όσοι είναι οι περικυκλωμένοι ταγματασφαλίτες) όσο από το ότι δίπλα στους αντάρτες έχουν μαζευτεί κάπου 4.000 χωρικοί, οπλισμένοι με τσουγκράνες και κόσες...

----------------------------------------------------

(*) Η φαιδρότητα της "καταγγελίας" για συνεργασία του ΕΑΜ με τους γερμανούς φαίνεται και από ένα άλλο περιστατικό. Φοβούμενοι οι γερμανοί ότι ο ΕΛΑΣ θα τους χτυπούσε κατά την αποχώρησή τους, παγίδευσαν με μεγάλη ποσότητα εκρηκτικών το φράγμα τού Μαραθώνα και, μέσω του φρούραρχου Χέλμουτ Φέλμυ, ενημέρωσαν σχετικά τον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό, υποσχόμενοι ότι δεν θα πυροδοτήσουν τα εκρηκτικά αν αφεθούν να φύγουν δίχως ενόχληση. Ο Δαμασκηνός έσπευσε να ενημερώσει τον ΕΛΑΣ και να παρακαλέσει τους αντάρτες να μη πειράξουν τους γερμανούς που, έτσι κι αλλιώς, έφευγαν. Φυσικά, ο ΕΛΑΣ συμφώνησε με την έκκληση του Δαμασκηνού και ο Μαραθώνας γλίτωσε.

(**) Αν και ο Χρυσόστομος Δασκαλάκης δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως κομμουνιστής, σιχαινόταν τα Τάγματα Ασφαλείας. Ίσως η στάση του αυτή του στέρησε την ανάρρηση στον αρχιεπισκοπικό θρόνο στις εκλογές του 1956 και του 1957.

Η πηγάδα - 6. Η εύγλωττη σιωπή

Στο προηγούμενο κείμενο έγραψα δυο φράσεις ίσως "φορτωμένες" εκφραστικά αλλά ακριβείς ως προς το περιεχόμενό τους: "Ανακαλύφθηκαν θύματα εκεί που δεν υπήρχαν και γεννήθηκαν ήρωες δίχως να τους έχει γεννήσει μάνα. Φτιάχτηκαν μέχρι και τάφοι με ονόματα που δεν είχαν καμμιά σχέση με τα γεγονότα". Ένα δείγμα του τι εννοοώ το έδωσα με τον περίφημο τάφο του ανύπαρκτου τετράχρονου. Σήμερα θα πάμε την σχετική συζήτηση λίγο παρακάτω.

Από την επόμενη κιόλας χρονιά των γεγονότων που εξιστορούμε, η αστική τάξη έβαλε μπρος την επιχείρηση εκμετάλλευσης του Μελιγαλά, εντείνοντας την αντικομμουνιστική της προπαγάνδα, προκειμένου να μαντρώσει και να εμψυχώσει τους "εθνικόφρονας" εν όψει του διαφαινόμενου εμφύλιου. Μη ξεχνάμε ότι τα υπολείμματα των ταγματασφαλιτών και οι κάθε λογής δωσίλογοι αναδείχτηκαν σε εξαιρετικούς συμμάχους αυτής της τάξης στον αγώνα της για ανάληψη της εξουσίας.

Μελιγαλάς. Τα μνήματα των "αθώων θυμάτων" σε πλήρη εγκατάλειψη.

Παρένθεση. Τα ανιστόρητα φασιστοειδή δεν έχουν κανέναν πρόβλημα στο να χαρακτηρίζουν τον μεν Μελιγαλά ως κομμουνιστικό έγκλημα του εμφυλίου τον δε Βελουχιώτη ως αποτρόπαιο εμφυλιοπολεμικό εγκληματία. Προφανώς, είτε δεν έμαθαν ποτέ ότι ο εμφύλιος άρχισε ενάμισυ χρόνο μετά τον Μελιγαλά και οκτώμισυ μήνες μετά τον θάνατο του Άρη είτε δεν τους είναι βολική η αλήθεια ότι ο ΕΛΑΣ κι ο Βελουχιώτης πολεμούσαν τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους. Κλείνει η παρένθεση.

Από το 1945, λοιπόν, το επίσημο κράτος οργανώνει και συμμετέχει το "μνημόσυνο των θυμάτων της πηγάδας", με την συμμετοχή των προθύμων (εκκλησία, στρατιωτική και αστυνομική ηγεσία, πολιτευτές κλπ) και των άσχετων που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς (μαθητές, στρατιώτες, δημόσιοι υπάλληλοι κλπ). Με βασιλικό διάταγμα του 1953, γίνεται έρανος (κυρίως μεταξύ στρατιωτών και μαθητών) για να ανεγερθεί μνημείο στον χώρο της πηγάδας, ενώ ο αλήστου μνήμης χουντικός υφυπουργός παιδείας και γενικός γραμματέας αθλητισμού Κωνσταντίνος Ασλανίδης φρόντισε για την τελική διαμόρφωση του μνημείου. Φυσικά, το 1967 ετίμησε τις εκδηλώσεις με την παρουσία του ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της εθνοσωτηρίου Στυλιανός Παττακός, ο οποίος εξακολουθεί να την τιμά είτε αυτοπροσώπως είτε στέλνοντας στεφάνι.

Οι επίσημες εκδηλώσεις καταργήθηκαν όταν ήρθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ. Από τότε έχει αναλάβει την διοργάνωσή τους ο "Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας". Στην αρχή, κάποιοι πολιτευτές επέμεναν να συμμετέχουν (το 1982 πήγε κι ο Σαμαράς) αλλά εδώ και χρόνια το "μνημόσυνο" έχει εκφυλιστεί σε σκέτη ολιγάριθμη συγκέντρωση φασιστών (οι φωτογραφίες από την χτεσινή εκδήλωση είναι αποκαλυπτικές). Εδώ πρέπει να αναζητήσουμε την ρίζα των φράσεων που έγραψα χτες και επανέλαβα στην σημερινή εισαγωγή.

Ας ξεχάσουμε τις αναφορές για 1500 και 3500 νεκρούς και ας πάρουμε ως σωστό τον μικρότερο αριθμό θυμάτων, το 708 του Καψάσκη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν φύτρωσαν κάπου μόνοι τους. Είχαν γονείς, παιδιά, συζύγους, αδέλφια, κουνιάδια, μπατζανάκια, φίλους, γείτονες, συναδέλφους... Όπως και να το κάνουμε, σε κάθε έναν απ' αυτούς τους νεκρούς θα έπρεπε να αναλογούσαν και πέντε-δέκα (τουλάχιστον) ζωντανοί, που θα πήγαιναν στο ετήσιο μνημόσυνό τους. Κάθε χρόνο, δηλαδή, θα έπρεπε να βρίσκονταν στο μνημόσυνο τουλάχιστον πέντε χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι θα πήγαιναν για να τιμήσουν κάποιον δικό τους, άσχετα αν εκείνος ήταν πατριώτης ή προδότης, αγρότης ή χωροφύλακας, παιδί ή γέρος. Κι όμως, από τα πρώτα κιόλας χρόνια, όλοι αυτοί ήσαν ελάχιστοι. Κι όταν έπαψε το κράτος να στέλνει κόσμο με το ζόρι (φαντάρους και σχολεία), απόμειναν μια χούφτα αμετανόητοι δωσίλογοι κι ένα μάτσο φασιστοειδή να ορκίζονται εκδίκηση...

Δείτε τι γίνεται στο Δίστομο ή στα Καλάβρυτα. Εκεί όπου υπάρχουν πραγματικά αθώα θύματα, υπάρχουν και πολλοί που όχι απλώς τους θυμούνται αλλά κινούν γη και ουρανό για την δικαίωσή τους. Τα μνήματά τους είναι πάντα περιποιημένα και πάντα βρίσκεται κάποιος να ανάψει το καντήλι τους ή έστω ένα κερί στην μνήμη τους. Μόνο στον Μελιγαλά υπάρχουν τάφοι "αθώων" παρατημένοι στην τύχη τους, χορταριασμένοι, χωρίς ονόματα, χωρίς καντήλια. Λες και οι επιζώντες δεν θέλουν να θυμούνται τους αδικοχαμένους νεκρούς τους... Αλήθεια, ποιοι είναι θαμένοι εκεί; Οι σφαγμένοι στην πηγάδα ταγματασφαλίτες; Τα θύματα της μάχης κι απ' τις δυο πλευρές; Αυτοί που εκτελούσαν οι ταγματασφαλίτες στο στρατόπεδό τους; Αυτοί που σκότωσαν οι ταγματασφαλίτες πηγαίνοντας από την Καλαμάτα στον Μελιγαλά; Κάποιος που σκοτώθηκε πέφτοντας από το μουλάρι καθώς πήγαινε στο χτήμα του; Μήπως υπάρχουν και άδειοι τάφοι ανάμεσά τους; 

Και πιο πάνω, στον χώρο του προσκυνήματος, ένας μαζικός τάφος. Μαζικός τάφος! Λες και μιλάμε για τις Πλαταιές ή τις Θερμοπύλες κι όχι για ένα γεγονός χτεσινό, για το οποίο επιβάλλεται να γνωρίζουμε ονόματα. Λες κι αυτοί οι "ανώνυμοι νεκροί" δεν είχαν κάποιον δικό τους άνθρωπο να τους αναζητήσει. Προσκύνημα σε μαζικό τάφο, όπου θα μπορούσαν να βρίσκονται θαμμένοι δίπλα-δίπλα θύματα και θύτες, πού ξανακούστηκε; Πού υπάρχουν προσκυνητές αθώων θυμάτων, δίχως να κρατούν φωτογραφίες των ανθρώπων τους, δίχως να αναζητούν τους φονιάδες τους, δίχως να μιλούν σε κάποιον ερευνητή ή, έστω, απλό δημοσιογράφο για τον αδικοχαμένο συζυγό τους ή τον αδικοσκοτωμένο γονιό τους;

Τέσσερα χρόνια πριν τα γεγονότα του Μελιγαλά, στα βουνά τής Αλβανίας άφησαν τα κοκκαλά τους εκατοντάδες έλληνες στρατιώτες καθώς κυνηγούσαν τους Ιταλούς. Εβδομήντα χρόνια αργότερα, οι απόγονοί τους (οι περισσότεροι των οποίων ήσαν αγέννητοι όταν εκείνοι οι στρατιώτες πέθαιναν) έχουν αποδυθεί σε μια επίπονη διαδικασία αναγνώρισης των λειψάνων και μεταφοράς τους στην Ελλάδα, για να θαφτούν σε δικό τους μνήμα, με το όνομά τους σ' έναν σταυρό κι ένα καντήλι που θ' ανάβεται γι' αυτούς. Αντίθετα, στον Μελιγαλά, ο Καψάσκης ξέθαψε τα πτώματα πριν περάσει ένας χρόνος αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να τα αναγνωρίσει και ξαναθάφτηκαν σε μαζικό τάφο. Κι εμείς διαφωνούμε σήμερα για τον αν τα θύματα της πηγάδας ήσαν 708 ή 1200 ή 2500 ή... όσα θέλει ο καθένας, ανάλογα με το τι βολεύει όχι την αλήθεια αλλά τους σκοπούς του.

Μελιγαλάς, χτες, 18/9/2016. "Μνημόσυνο αθώων" από τρεις, έναν κούκο και κάτι χρυσαυγήτες...

Εμείς εδώ δεν θα συνωμοσιολογήσουμε υποστηρίζοντας ότι όλοι αυτοί οι τάφοι είναι άδειοι. Μόνο που είμαστε υποχρεωμένοι να παρατηρήσουμε ότι οι συντριπτικά περισσότεροι φίλοι και συγγενείς των νεκρών προτίμησαν να ξεχάσουν τους δικούς τους ανθρώπους, να τους διαγράψουν από την μνήμη τους. Προφανώς, επειδή δεν είχαν ούτε την διάθεση ούτε το κουράγιο να εμφανίζονται στην κοινωνία ως φίλοι ή συγγενείς ταγματασφαλιτών. Δυστυχώς γι' αυτούς, έτσι όπως εξελίχθηκε η ιστορία στον Μελιγαλά, δεν γινόταν να επαναλάβουν αυτό που έγινε κατά κόρο σε ολόκληρη την χώρα, δηλαδή να παρουσιάσουν τους νεκρούς δωσίλογους είτε ως πατριώτες εκτελεσμένους από τον κατακτητή είτε ως αθώα θύματα των κομμουνιστοσυμμοριτών. Και, δυστυχώς για την εθνικοφροσύνη, αυτή η σιωπή της κατ' επιλογή λήθης συνιστά την πλέον εύγλωττη ομολογία για το ποιόν των ταγματασφαλιτών.

Η πηγάδα - 7. Αναζητώντας την αλήθεια

Όταν αποφάσιζα να βάλω μπρος αυτή την σειρά κειμένων, ήξερα ότι θα κολυμπήσω σε ταραγμένα, βαθειά κι αχαρτογράφητα νερά. Στα τόσα χρόνια που μελετώ Ιστορία, πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά σε τόσο πολλές αλληλοσυγκρουόμενες, διαστρεβλωμένες και ψευδείς πληροφορίες, πολλές από τις οποίες είναι τόσο εμφανώς κατασκευασμένες ώστε βγάζουν μάτια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εξώφθαλμα κατασκευασμένου πειστηρίου είναι το κείμενο του ιερέα τού Μελιγαλά Παναγιώτη Παπαδόπουλου, το οποίο παρέθεσε εδώ ανώνυμος σχολιογράφος, αλιεύοντάς το από το βιβλίο τού συνταγματάρχη Ηλία Θεοδωρόπουλου "Η πηγάδα του Μελιγαλά". Σύμφωνα με τον Θεοδωρόπουλο, όμως, πρόκειται για "ακριβές αντίγραφον, του ευρισκομένου εις χείρας τού Δημητρίου Παπαδοπούλου, υιού του εις Κύριον αποδημήσαντος Ιερέως Παπαδοπούλου, δακτυλογραφημένου κειμένου συνταχθέντος υπό του ιδίου του Ιερέως, κατά την βεβαίωσιν του υιού του". Δηλαδή, εν έτει 1945, ο παπάς του χωριού πήρε μια γραφομηχανή και δακτυλογράφησε με τα χέρια του, εις άπταιστον και αλάνθαστον καθαρεύουσαν το κείμενό του, αντί να πάρει ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι; Δύσκολο να το πιστέψουμε. Αλλά, βλέπετε, το χαρτί και το μολύβι πιστοποιούν γραφικό χαρακτήρα, κάτι που δεν συμβαίνει με τις γραφομηχανές.

Εξ άλλου, στο ίδιο κείμενο, ο παπάς βεβαιώνει ότι αυτός δεν βρισκόταν στο Μπεζεστένι: "αν ξεκινούσε ο υποφαινόμενος και πήγαινα εκεί, ασφαλώς δεν θα υπήρχα σήμερον να σας γράψω τα τραγικά αυτά γεγονότα". Βεβαιώνει δε ότι απλώς κρυφοκοίταζε: "είδα με τα μάτια μου από τις γρύλιες των παραθύρων...". Παραμένει άξιο απορίας πώς ο παπάς είδε "από τις γρύλιες των παραθύρων" τους αντάρτες να αρπάζουν κρατούμενους από το Μπεζεστένι, να τους οδηγούν στην πηγάδα που βρίσκεται δυο χιλιόμετρα μακρύτερα, να τους κόβουν μύτες κι αφτιά κι ύστερα να τους σφάζουν και να τους ρίχνουν στην πηγάδα. Όλα αυτά -υποτίθεται πως- τα πιστοποιεί ένας παπάς, τον οποίο οι συγχωριανοί του τον είχαν σε τέτοια "εκτίμηση" ώστε τον φώναζαν "παπα-Πούλο".

Λεπτομέρεια: Ο Θεοδωρόπουλος "καρφώνεται" μόνος του, καθώς αφήνει να εννοηθεί ότι ο παπα-Πούλος είχε αλισβερίσια με τους αντάρτες, λέγοντας ότι "σήμερον πλανώνται εις ολόκληρον την περιοχήν υπόνοιαι κατά του Ιερέως Παπαδοπούλου, δι' ο και καλούνται οι υιοί του Δημήτριος και Γεώργιος και αι θυγατέραι του Βασιλική και Σοφία να υπεραμυνθούν της μνήμης, του πατριωτισμού, της τιμής, της υπολήψεως και της Ιερωσύνης του Πατρός των και να δώσουν εις την δημοσιότητα κάθε έγκυρον στοιχείον". Τί άλλο να κάνουν τα παιδιά; Ολόκληρο δακτυλόγραφο βρήκαν!

Καλαμάτα, 1944: αναμνηστική φωτογραφία έξω από το θέατρο "Ρεξ". Από αριστερά: ο βρεττανός ταγματάρχης

Λάυλ Ουίλκις, ο διαβόητος ελληνοπολιτειακός λοχαγός Τζον Φατσέας, ο Άρης Βελουχιώτης, ο βρεττανός λογαχός

Ντόναλντ "Καμπούρης" Γκίμπσον και ο καπετάνιος τους ΕΛΑΣ Γιάννης "Ωρίων" Μιχαλόπουλος.

Κορυφαίο δείγμα αντικρουόμενων πληροφοριών είναι κι αυτό που προκύπτει από την μελέτη του βιβλίου του Σπύρου Ξιάρχου "Η αλήθεια για τον Μελιγαλά". Στην σελίδα 34 αυτού του βιβλίου διαβάζουμε: "Ούτε μέσα στο Μελιγαλά ούτε στον ομαδικό τάφο τής Πηγάδας υπάρχουν 'κατακρεουργημένοι'. Μια αδιάψευστη μαρτυρία προκειμένου περί της Πηγάδας αποτελεί η ιατροδικαστική έκθεση η οποία συνετάγη το 1945 από συνεργείο Βρεττανών γιατρών που έστειλαν τα Βρεττανικά εργατικά συνδικάτα τού Σερ Ουώλτερ Σιτρίν και την οποία έχει προσυπογράψει και ο τότε Πρωτοδίκης Πρινόπουλος. Η έκθεση αναφέρει ότι όλοι οι εντός του ομαδικού τάφου τής Πηγάδας έχουν φονευθεί διά πυροβόλου όπλου".

Για να τονίσει την αλήθεια του παραπάνω συγκλονιστικού στοιχείου, ο Ξιάρχος συμπληρώνει: "Σε δίκη μου ενώπιον του εκτάκτου στρατοδικείου Καλαμάτας του οποίου προήδρευσε ο Πρωτοδίκης Πρινόπουλος με το βαθμό τού ταγματάρχη τής Στρατιωτικής Δικαιοσύνης και μετείχε ο ταγματάρχης τότε Γιάννης Λαδάς και ο λοχαγός Γρ. Αλεξανδρόπουλος, ο Βασιλικός Επίτροπος Δαραβίγκας σε ερωτήσεις του μου εζήτη να του δηλώσω αν είχαν γίνει εξορύξεις οφθαλμών, ακροτηριασμοί και άλλα πήρε αρνητική απάντηση και ακόμη επικαλέστηκα τη μαρτυρία τού Προέδρου Πρινόπουλου ο οποίος είχε υπογράψει την έκθεση νεκροψίας. Πράγματι ο Πρόεδρος του στρατοδικείου δέχτηκε την άποψή μου".

Και τώρα; Τί κάνουμε με τον παπα-Πούλο, που είδε με τα μάτια του αντάρτες να σφάζουν αθώους; Τί κάνουμε με όλες αυτές τις μαρτυρίες "αυτοπτών", οι οποίοι μιλάνε για μαχαίρια, τσεκούρια και... κονσερβοκούτια; Τί κάνουμε με όλους εκείνους που βεβαιώνουν ότι ο ίδιος ο Άρης έδωσε εντολή στους αντάρτες του να σκοτώνουν σφάζοντας για να μη χαλάνε σφαίρες; Πρόκειται για ερωτήματα, την απάντηση των οποίων πρέπει να αναζητήσουμε μέσω ενός άλλου ερωτήματος: Με τον Βελουχιώτη και τον Μπελογιάννη να έχουν δώσει εντολή να μη μείνει ρουθούνι (*) και με τόσους μανιασμένους αντάρτες να σφάζουν αδιακρίτως ό,τι και όποιον εκινείτο, πώς επιβίωσαν τόσοι αυτόπτες μάρτυρες; 

Άλλος αναγνώστης αναφέρει σε σχόλιό του ότι, μετά από "μια επισκόπηση σε μια μεγάλη συλλογή πηγών και μαρτυριών", κατέληξε σε ένα σημαντικό συμπέρασμα: "Στα Βρετανικά Αρχεία (TNA) βρήκα έναν αξιωματικό Γκίμπσον, αλλά δεν είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, ούτε υπάρχει σχετική έκθεση για το Μελιγαλά. Συνεπώς η εκδοχή, που αν δεν κάνω λάθος είναι η εκδοχή Σπύρου Χατζάρα, πρέπει να αποσυρθεί εντελώς".

Όχι μόνο δεν αμφισβητώ στο παραμικρό την διάθεση του αναγνώστη να ανακαλύψει, μαζί με όλους μας, την αλήθεια αλλά πρέπει και να τον ευχαριστήσω για τις παρεμβάσεις του. Και, βεβαίως, θεωρώ περιττό να δηλώσω ότι δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να χρησιμοποιήσω ως πηγή μου τον Χατζάρα. Όμως, ο Ξιάρχος πιστοποιεί την παρουσία τού Γκίμπσον (παραθέτει και φωτογραφία του) και βεβαιώνει ότι συναντήθηκε με τους πολιορκημένους, αν και η εκδοχή του διαφέρει ελαφρώς από εκείνη που υιοθέτησα στο δικό μου κείμενο. Σύμφωνα με τον Ξιάρχο, ο λοχαγός Γκίμπσον, ο ταγματάρχης Ουίλκις και ο αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος συναντήθηκαν την παραμονή (κι όχι την δεύτερη μέρα) της μάχης με τον Περρωτή και κάποιους άλλους στην είσοδο του χωριού (δεν τους επετράπη να μπουν) για διαβουλεύσεις περί παράδοσης, οι οποίες δεν καρποφόρησαν.

Σημειωτέον ότι η παρουσία τού λοχαγού Γκίμπσον πιστοποιείται και στην κατάληψη της Καλαμάτας αλλά και στους Γαργαλιάνους, όπως αναφέραμε. Και για να μην αισθάνεται άβολα ο αναγνώστης που προανέφερα, ας ξεκαθαρίσω ότι κι εγώ χρειάστηκα ώρες αναζήτησης μέχρι να βρω το μικρό όνομα αυτού του λοχαγού, τον οποίο οι έλληνες αποκαλούσαν με το παρατσούκλι "Καμπούρης": Ντόναλντ.

Ψάχνοντας το διαδίκτυο, στο λήμμα τής αγγλικής Wikipedia για τον Μελιγαλά. βρήκα να γίνεται αναφορά σε κάποιο έγγραφο του Φόρειν Όφφις με αριθμό 371/43693/R 16026, το οποίο αναζήτησα επισταμένως αλλά δεν κατάφερα να εντοπίσω. Πρόκειται για μια αναφορά που έστειλε ο λοχαγός Γκίμπσον στις 18 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με την οποία στις 14 Σεπτεμβρίου (την δεύτερη μέρα της μάχης) οι ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά εκτέλεσαν όλους τους ομήρους που κρατούσαν. Παρά το ότι πρόκειται για συνταρακτική πληροφορία, αποφάσισα ότι δεν πρέπει να την πάρω σοβαρά υπ' όψη μου διότι δεν διασταυρώνεται από πουθενά. Αν οι ταγματασφαλίτες είχαν εκτελέσει κρατούμενους, κάποιος εαμίτης θα βρισκόταν να μας το πει και δεν θα περιμέναμε τον Γκίμπσον.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ο ερευνητής, αν δεν προσέξει, μπορεί να παρασυρθεί σε σφάλματα τεράστια. Για παράδειγμα, σχολιογράφος αποδίδει στον Ξιάρχο την εξής "αποκάλυψη", την οποία βρήκε στο διαδίκτυο (γραμμένη από κάποιο φασιστοειδές που υπογράφει ως "Γιάννης-2") και την αντέγραψε: "Τις εκτελέσεις δεν τις έκαναν αδέσποτα στοιχεία της περιοχής, αλλά αντάρτες με την έγκριση του Βελουχιώτη. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός θα τις σταματούσε και θα ελευθέρωνε όλους που ήταν στην συνοδεία". Δυστυχώς, ο σχολιογράφος κατάπιε αμάσητο ό,τι του σέρβιραν και δεν κατέφυγε στον ίδιο τον Ξιάρχο, ο οποίος πουθενά δεν υποστηρίζει τέτοια βλακεία. Αντίθετα, γράφει στη σελίδα 41: "Το μυστήριο περί του ποίος αποφάσισε και ποίος έδωκε εντολή για τις εκτελέσεις παραμένει ανεξιχνίαστο και θα μείνει ίσως για πάντα. Την έδωσε ο αρχηγός του ΕΛΑΣ ο Άρης Βελουχιώτης; Είναι απίθανο. (...) Την έλαβε το ΚΚΕ; Και αυτό είναι απίθανο γιατί θα έπρεπε να έχει παρθεί όμοια απόφαση και για τους αιχμαλώτους τής Καλαμάτας ή αργότερα των Γαργαλιάνων της Πύλου (...)". Και ο Ξιάρχος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πίσω από τις εκτελέσεις ήταν "αγγλικός δάκτυλος".

Καλαμάτα, 1944: Ο λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον με το ζεύγος Πήρσον τού σουηδικού Ερυθρού Σταυρού.

Ένα άλλο βασανιστικό ζήτημα είναι το αν οι πολιορκημένοι παραδόθηκαν ή αν πάλεψαν μανιασμένα μέχρι τέλους. Υπάρχουν μαρτυρίες και για τα δυο. Γεγονός είναι ότι στον αηΛιά έπεφταν κορμιά μέχρι την ώρα που σήμανε η καμπάνα δηλώνοντας παράδοση. Όμως, αν λογαριάσουμε πως από τους κάπου χίλιους αμυνόμενους, καμμιά διακοσαριά έφυγαν με τον Καζάκο και καμμιά πεντακοσαριά είχαν αποφασίσει να παραδοθούν και κλείστηκαν στα σπίτια, είναι πολύ λογικό να συμπεράνουμε ότι στην υπόλοιπη πόλη έπεφταν μόνο σποραδικές ντουφεκιές. Η μάχη στον αηΛιά ήταν πράγματι σκληρή, γιατί βρέθηκαν αντιμέτωποι δυο γενναίοι πολεμιστές: ο επιλοχίας Παναγιώτης Μπένος από πλευράς ταγματασφαλιτών και ο λοχαγός Κώστας Μπασακίδης από πλευράς ΕΛΑΣ (**). Γι' αυτό και έληξε μόλις σκοτώθηκε ο Μπένος.

Σύμφωνα με τον διοικητή του Τ.Α. ταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόπουλο, πολλοί ταγματασφαλίτες είχαν κρυφτεί σε σπίτια και δεν πολεμούσαν. Με τον Παπαδόπουλο συμφωνεί και ο Ξιάρχος, ο οποίος υποστηρίζει ότι "το 1/3 των ταγματασφαλιτών δεν πολεμούσε". Μάλιστα, ο Ξιάρχος προσθέτει ότι "ο Παν. Μπένος, ο Θεοφάνους και ο ταγματάρχης Παπαδόπουλος τους έβγαζαν από τα σπίτια και τους οδηγούσαν στον Άγιο Λια αλλά εκείνοι μόλις έβρισκαν ευκαιρία τόσκαζαν". Γι' αυτό θεώρησα ως λογικό το συμπέρασμα ότι ο Μελιγαλάς μάλλον παραδόθηκε παρά κυριεύτηκε. Ακόμη κι έτσι, όμως, ποιός είπε πως προδότης που παραδίνεται δεν δικάζεται και δεν εκτελείται; Από πότε η παράδοση ενός εγκληματία τού εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο;

Ώρα για τον επίλογο. Νομίζω ότι οι αναγνώστες κατάλαβαν την τεράστια προσπάθεια που καταβλήθηκε σε τούτο το ιστολόγιο για να γραφτούν όλα αυτά τα κείμενα περί Μελιγαλά. Υπήρξαν στιγμές που η αναζήτηση και -κυρίως- το ξεδιάλεγμα των πληροφοριών, προκειμένου να ξεχωρίσουν τα πραγματικά στοιχεία από τα σκουπίδια, με κούρασαν αφάνταστα. Πιθανώς, σ' αυτό το ξεδιάλεγμα ή και σε κάποια συμπεράσματα να έκανα λάθη αλλά κανένα απ' αυτά δεν έγινε εσκεμμένα. Η ιδεολογική μου τοποθέτηση δεν είναι μυστική. Όμως, μπορώ να περηφανεύομαι ότι έχω διαμορφώσει την ιδεολογία μου βασιζόμενος στην αλήθεια και ποτέ δεν βίασα την αλήθεια για δικαιολογήσω την ιδεολογία μου.

Σημείωση: Πλήρης βιβλιογραφία και εργογραφία αλλά και δικτυακοί διασύνδεσμοι θα παρατεθούν σε ειδικό σημείωμα την Κυριακή. 

-------------------------------------

(*) Κάποιοι ανακάλυψαν και την σχετική διαταγή τού Βελουχιώτη: 330/15-9-1944. Σύμφωνα με αυτή την διαταγή, "διά τελευταίαν φοράν διακηρρύσσομεν δημοσία ότι πας ανήκων εις τα Εθνοπροδοτικά Τάγματα, όστις ήθελε παραδοθή ημίν και παραδώση τον οπλισμόν του εντός 24 ωρών από της κοινοποιήσεως της παρούσης θα του εξασφαλισθή απολύτως η ζωή και η ελευθερία επανόδου εις την οικίαν του. Μετά την εκπνοήν της άνω προθεσμίας πας εξ αυτών συλλαμβανόμενος κατά την διάρκειαν της μάχης ή άλλως ένοπλος θα τυφεκίζεται επί τόπου". Έγραψε ο Άρης διαταγή στην καθαρεύουσα, με υποτακτικές και υπογεγραμμένες; Πόσο βλάκας μπορεί να αποδειχτεί ένας πλαστογράφος; 

(**) Ο Μπασακίδης σκοτώθηκε στις 14/3/1949 στο Δρακοβούνι Μαντινείας. Μετά την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, το 1985 απονεμήθηκε στον Μπασακίδη ο βαθμός τού αντισυνταγματάρχη.

ΠΗΓΗ:http://teddygr.blogspot.gr/

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com