Θα πεθάνω ένα πένθιμο - Κώστας Ουράνης

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι

μέσ᾿ στὴν κρύα μου κάμαρα, ὅπως ἔζησα μόνος·

στὴ στερνὴ ἀγωνία μου τὴ βροχὴ θὲ ν᾿ ἀκούω

καὶ τὸν κούφιο τὸν θόρυβο ποὺ ἀνεβάζει ὁ δρόμος.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι

μέσα σ᾿ ἔπιπλα ξένα καὶ σὲ σκόρπια βιβλία,

θὰ μὲ βροῦν στὸ κρεββάτι μου. Θὲ νἀρθεῖ ὁ ἀστυνόμος

θὰ μὲ θάψουν σὰν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶχε ἱστορία.

Ἀπ᾿ τοὺς φίλους ποὺ παίζαμε πότε-πότε χαρτιὰ

θὰ ρωτήσει κανένας τους ἔτσι ἁπλά: «-Τὸν Οὐράνη

μὴν τὸν εἶδε κανείς; Ἔχει μέρες ποὺ χάθηκε!...»

Θ᾿ ἀπαντήσει ἄλλος παίζοντας: «-Μ᾿ αὐτὸς ἔχει πεθάνει».

Μιὰ στιγμὴ θὰ κοιτάξουνε ὁ καθένας τὸν ἄλλον,

θὰ κουνήσουν περίλυπα καὶ σιγὰ τὸ κεφάλι,

θὲ νὰ ποῦν: «Τ᾿ εἶν᾿ ὁ ἄνθρωπος!... Χτὲς ἀκόμα ζοῦσε!»

Καὶ βουβὰ τὸ παιγνίδι τους θ᾿ ἀρχινήσουνε πάλι.

Κάποιος θἆναι συνάδελφος στὰ «ψιλὰ» ποὺ θὰ γράψει

πὼς «προώρως ἀπέθανεν ὁ Οὐράνης στὴν ξένη,

νέος γνωστὸς εἰς τοὺς κύκλους μας, ποὖχε κάποτ᾿ ἐκδώσει

συλλογὴν μὲ ποιήματα πολλὰ ὑποσχομένην».

Κι αὐτὸς θἆναι ὁ στερνός της ζωῆς μου ἐπιτάφιος.

Θὰ μὲ κλάψουνε βέβαια μόνο οἱ γέροι γονιοί μου

καὶ θὰ κάνουν μνημόσυνο μὲ περίσιους παπάδες

ὅπου θἆναι ὅλοι οἱ φίλοι μου κι ἴσως-ἴσως οἱ ὀχτροί μου.

Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δείλι

σὲ μία κάμαρα ξένη στὸ πολύβοο Παρίσι,

καὶ μία Κίττυ θαρώντας πὼς τὴν ξέχασα γι᾿ ἄλλην

θὰ μοῦ γράψει ἕνα γράμμα -καὶ νεκρὸ θὰ μὲ βρίσει.