Για τον Νίκο Ρωμανό Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Εν προκειμένω την κυβέρνηση που, χωρίς ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας, και προσπαθώντας να μετρήσει με τις όποιες ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ τόσο την έκταση του δικού της Βατερλώ, όσο και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κοινωνικής κατάστασης, διακινδυνεύει τώρα τα πάντα με την εμμονή της να παίζει ανενδοίαστα με τη ζωή του Νίκου Ρωμανού.
Λες και της έλειπαν τα προβλήματα, λες και νοιώθει τόσο ισχυρή, που έχει την πολυτέλεια να φτιάξει ένα μάρτυρα, λες και νομίζει ότι μπορεί να πάρει πάνω της τον θάνατο ενός νέου παιδιού που έχει ήδη συγκινήσει με το θάρρος του όσους δεν έχασαν την ικανότητα να συγκινούνται εντός της χώρας, αλλά κιόλας έξω από τα σύνορά της.
Αυτό το κράτος που εξαντλεί την αυστηρότητά του απέναντι στον Ρωμανό, είναι το ίδιο που υποκλίνεται την ίδια ώρα δουλικά απέναντι στον Οθωμανό πρίγκηπα που μας επισκέπτεται, εξευτελίζοντας τον Υπουργό 'Αμυνας Δένδια και απειλώντας την Κύπρο, είναι το ίδιο που κάνει ότι δεν προσέχει την έκδηλη περιφρόνηση στο βλέμμα που ρίχνει στους εκπροσώπους του ο Αχμέτ Νταβούτογλου. 'Ένα κράτος προδομένο και παραδομένο αναξιοπρεπώς σε όλους τους εγχώριους και παγκόσμιους νταβατζήδες, στις τρόικες και τους πιστωτές, στις Μέρκελ και τις Λαγκάρντ, που δίνει όμως μαθήματα νόμου και τάξης σε νεαρούς απεργούς πείνας, εξαθλιωμένους απόμαχους της ζωής, κάθε λογής αδύνατους και ανήμπορους.

Τη στιγμή ακριβώς που γράφω αυτό τις γραμμές πέφτει το μάτι μου στο «enallaktikos.gr»: ένα παιδάκι 2,5 ετών κινδυνεύει να πεθάνει γιατί το κρατικό Νοσοκομείο Παίδων αρνείται να του κάνει εγχείρηση, αν δεν εισπράξει από τους ανασφάλιστους γονείς του 300 ευρώ.

Οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, πολιτικοί και κρατικοί «λειτουργοί», τρομάρα τους, εκ των πραγμάτων τμήμα της αποπνικτικής αποσύνθεσης του «καθεστώτος», άτομα χωρίς ηθική και συναισθηματική νοημοσύνη, είναι που σπρώχνουν στο θάνατο τον Ρωμανό, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κερδίζει, κάθε στιγμή που περνάει, μια ηθική ανωτερότητα τέτοια που θα συντρίψει τους ίδιους.

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης αγορεύει για το θέμα ωσάν να εζήλωσε ρόλο Ποντίου Πιλάτου. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να μαθαίναμε τι έκανε ο ίδιος στη χώρα της Ζήμενς για να πατάξει τη διαφθορά που κοντεύει να μας πνίξει όλους στην αποπνικτική δυσωδία της. Αλλά και στη ξένη εξάρτηση, που χρησιμοποιεί ακριβώς τα τεκμήρια της διαφθοράς για να εκβιάζει πολιτικούς, αλλά και για να τοποθετεί Υπουργούς στις θέσεις τους. Φανταζόμαστε πολλά θα μπορούσε να πει και πολύ ενδιαφέροντα επί αυτού ακριβώς του θέματος προσωπικά ο κ. Αθανασίου. Ιδού εξάλλου πεδίο δράσεως λαμπρόν για την «αδέκαστη και ανεξάρτητη» Θέμιδα να επιδείξει αυστηρότητα, αν θέλει και ο λαός να σέβεται και να εκτιμά, όχι μόνο να φοβάται τους εκπροσώπους της.

Θα ήθελα να μπορούσα να παρακαλέσω τον Νίκο να ζήσει, να του πω πόσο προτιμώ ένα συμβιβασμό που θα του επιτρέψει να διαθέσει τις δυνατότητες μιας ολόκληρης ζωής στους αγώνες που θέλει να δώσει. Θα έχει πάρα πολλά να προσφέρει ζώντας και ελπίζω να κάνει αυτή την επιλογή, αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο. Αλλά δεν νοιώθω ότι έχω το δικαίωμα των υποδείξεων σε έναν τόσο θαρραλέο και αξιοπρεπή νέο άνθρωπο. Δική του η ζωή, δική του και η απόφαση.

Ελπίζει κανείς, έστω και την υστάτη, να συνέλθουν οι «αρμόδιοι». Ας μην έχουν και αυτό το αίμα στη συνείδησή τους.

Ανάρτηση από: http://konstantakopoulos.blogspot.gr