Αξιοπρέπεια: Η πιο ισχυρή εντολή

Του Λάζαρου Ασμή*

Βιώνουμε στην εκπαίδευση τις καταστροφικές αλλαγές των μέτρων που επέβαλλαν ο ΟΟΣΑ και η Ε.Ε δια μέσου του πειθήνιου πολιτικού συστήματος που διαχειρίζεται και την εκπαίδευση στη χώρα μας.

Σήμερα δίνουμε τη μάχη ενάντια στην Αξιολόγηση Εκπαιδευτικού Έργου (Α.Ε.Ε). Μια διαδικασία που αποτελεί copy paste (τυφλή αντιγραφή) του μοντέλου που επιβλήθηκε στο εκπαιδευτικό σύστημα της Αμερικής, της Αγγλίας κ.α., όπου είναι πλέον γνωστά τα καταστροφικά αποτελέσματά της (έκλεισαν σχολεία, απολύθηκαν καθηγητές, διέκοψαν πολλοί μαθητές κ.α.).

Στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα τραγική φιγούρα αποτελούν οι σύμβουλοι που έπρεπε να μας την εμπνεύσουν. Δεν τους «έβγαινε». Τα ερωτήματα και οι ενστάσεις πολλά και πιεστικά, οι πειστικές και οι σαφείς απαντήσεις όμως δυσεύρετες. «Τι να κάνουν οι άνθρωποι «εντέλλονταν» να το κάνουν».

Η πλειοψηφία των συλλόγων διδασκόντων έδωσαν εξ αρχής αξιοπρεπή μάχη και έτσι η πλειοψηφία τους αρνήθηκε τον ορισμό ομάδων εργασιών για την υλοποίηση της Α.Ε.Ε.

Τότε ήρθε ο «από μηχανής» υπουργός Παιδείας και έδωσε την «άνωθεν εντολή» στους διευθυντές των σχολείων να ορίσουν μόνοι τους και αυθαίρετα τις εν λόγω ομάδες. Το έκαναν. «Τι να κάνουν οι δύσμοιροι, εντέλλονταν».

Έτσι αναγκάστηκαν πολλοί καθηγητές, χωρίς καμία ουσιαστική υποστήριξη «να κάνουν ότι εργάζονταν» και σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο, να προσπαθούν με αίολες μεθόδους (λόγω και έλλειψης εμπεριστατωμένης ενημέρωσης, όπου ζητήθηκε) να συντάξουν κάποια έκθεση συμπερασμάτων για μια πτυχή του σχολείου (δείκτης όπως επονομάζεται). «Τι να κάνουν εντέλλονταν!»

Τώρα που ήρθε η ώρα της έγκρισης των εκθέσεων αυτών από το σύλλογο διδασκόντων δεν χωράει το «εντέλλεσθε». Κανείς δεν μπορεί ν αναγκάσει ένα συλλογικό όργανο να καταλήξει σε μια θετική απόφαση όταν του ζητείται η γνώμη του.

Εάν αναγκαστούμε να αποδεχθούμε ότι το «εντέλλεσθε» σε ατομικό επίπεδο είναι αξεπέραστο εμπόδιο, τότε είναι παιδαγωγικό μας καθήκον σε συλλογικό επίπεδο, το «αρνούμαστε» απέναντι σε μια διαδικασία που οδηγεί στην κατηγοριοποίηση των σχολείων, την μεταφορά των κυβερνητικών ευθυνών στους καθηγητές, αλλά και τη μελλοντική χρηματοδότηση των αναγκών του σχολείου από πιθανούς χορηγούς αλλιώς από τους ίδιους τους γονείς.

Είναι ξεκάθαρο ότι το μόνο «επιχείρημα» του Υπουργείου Παιδείας για την Α.Ε.Ε είναι ο φόβος μας στο «εντέλλεσθε». Εάν δεν του επιστρέψουμε αυτόν τον φόβο θα βαδίζουμε μια ζωή σκυφτοί μέχρι και που θα φτάσουμε να πηγαίνουμε σερνόμενοι (άλλωστε ως «ερπετά» μας θέλουν και μας φαντάζονται).

Εξοικειωνόμαστε με τη βαρβαρότητα! Έτσι και οι σύμβουλοι αύριο επειδή θα «εντέλλονται» θα μας βαθμολογούν με συγκεκριμένους βαθμούς σε ποιοτικά εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά (παρεμπιπτόντως αναζητώ εδώ και καιρό κάποιον ειδήμονα, που θα μου δείξει πως θα γίνει αυτό με συγκεκριμένα παραδείγματα). Έτσι και οι διευθυντές αύριο, που στην πλειοψηφία τους ομολογούν το ασαφές της ατομικής αξιολόγησης, θα το κάνουν γιατί θα εντέλλονται. «Τι να κάνω αφού εντέλλομαι θα το κάνω εγώ το φονικό».

Εκτός όμως από το «εντέλλεσθε» υπάρχει και το ηθικό καθήκον να διατηρήσουμε την παιδαγωγική μας αξιοπρέπεια και κυρίως να βάλουμε ένα όριο στην άκριτη εκτέλεση των εντολών.

Ειδικά σε επίπεδο στελεχών, σε αυτές τις περιπτώσεις, το δίλημμα είναι ένα ή εκπαιδευτικός ή άβουλο διοικητικό όργανο. Η επιλογή ανήκει στον καθένα, αλλά και η ευθύνη της κάθε επιλογής βαρύνει τον καθένα.

Έτσι απλά για να μη ξαναέρθει η εποχή όπου ο στιχουργός θα αναφωνεί και πάλι:

«Τον δάσκαλο, τον δάσκαλο

αυτόν τον σαρδανάπαλο

να σταματήσει πια να δασκαλεύει

με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς

πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει

θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς.»

ΠΗΓΗ: Πέμ, 05/06/2014, http://www.alfavita.gr/arthron/…AE#ixzz33kzvnVxh