Δεν μπορεί να υπάρχει σοβαρή κυβέρνηση σε μια ανεξάρτητη χώρα που να μην διαθέτει εναλλακτικά σχέδια για στρατηγικής σημασίας ζητήματα. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνον δεν διαθέτει τέτοια σχέδια, αλλά επιπροσθέτως διακηρύσσει ότι και δεν πρέπει να διαθέτει. Λογικόν. Μια κυβέρνησηανδρεικέλων όχι μόνον πρέπει να είναι δουλική, αλλά πρέπει και να φαίνεται τέτοια. Πρέπει «ο εξευτελισμός μας να είναι τέλειος». Και κυρίωςπαραγωγικός - ό,τι μας παίρνουν, ένα τάληρο.

Είναι δε τόσο μεγάλη η ξεφτίλα που προκύπτει απ’ την υποτέλεια, ώστε όλη η επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης να στηρίζεται στο γεγονός ότιδεν έχει σχέδιο για τη χώρα, εκτός απ’ αυτό που της υπαγορεύεται, κι όχι στην ανάγκη να έχει. Η θηριώδης προπαγάνδα που ασκεί η κυβέρνηση και η άθλιαιδεολογική τρομοκρατία που μετέρχεται, δεν μπορούν παρά να στηρίζονται σεπαραλογισμούς (του τύπου: στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», αλλά «υπάρχουν μονόδρομοι»), ώστε να νομιμοποιούνται και να καθ-ιερώνονται ανήθικες πολιτικές (του τύπου: εμείς φταίξαμε - εσείς την πληρώνετε, λάθος το φάρμακο - αλλά θα το πιείτε όλο, μας πονάει που σας σφάζουμε - αλλά θα συνεχίσουμε). Τρίχες! Ούτε τους πονάει, ούτε λάθος έκαναν και κάνουν, αλλάσυνειδητά ανέλαβαν να προσαρμόσουν τη χώρα σε ένα νέο τοπίο που δημιουργείται στην Ευρώπη, ελπίζοντας σε μια θέση μέσα του – ίσως της στέρφας συκιάς και τίποτα περισσότερο.

Οπως αποδεικνύεται (και απ’ το βιβλίο του κομπανιέρο Θαπατέρο) στη Σύνοδο Κορυφής της 2ας Νοεμβρίου 2011 ο ευρωπαϊκός νότος αιχμαλωτίστηκε. Πρώτη «πέθανε» η Ελλάδα με τον πολιτικό θάνατο του you are a fuckingpsycho (κατά Σαρκοζί) Γιωργάκη. Ο Θαπατέρο τη «γλίτωσε», δεν μπήκε σε μνημονιακή επιτήρηση, πήρε όμως μνημονιακά μέτρα, πήγε στις εκλογές και τις έχασε, ώστε οι συντηρητικοί να πάρουν στη συνέχεια ακόμα χειρότερα μέτρα. ΟΜπερλουσκόνι τα ίδια. «Αν θέλω να αυτοκτονήσω, θα βρω άλλο τρόπο», δήλωσε τότε ο υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας - η οποία επίσης απέφυγε το Μνημόνιο, αλλά όχι τα μνημονιακού τύπου μέτρα. Ο Μπερλουσκόνι σε λίγες μέρες ήταν παρελθόν και με ένα διάλειμμα Μόντι, οι κεντροδεξιοαριστεροί του Λέτταανέλαβαν να κάνουν την Ιταλία ήσσονα δύναμη.

Εδώ έχουν ενδιαφέρον δύο στοιχεία. Το πρώτο (αυτό δεν προκύπτει απ΄το βιβλίο Θαπατέρο) είναι η κίνηση Μπερλουσκόνι να ενεργοποιήσει τον μηχανισμό επιστροφής της Ιταλίας στη λιρέτα (φρενάροντας έτσι τη βουλιμία του Βερολίνου). Το δεύτερο στοιχείο έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, τη σύνθεση κι εν τέλει τη φύση της κυβέρνησης Λέττα. Ενα κεντροαριστεροδεξιό αμάλγαμα, μια αποϊδεολογικοποιημένη σούπα, απολύτως ταιριαστή με τονομογενοποιημένο πολιτικό πολτό που χρειάζεται η παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη του καπιταλισμού για να κυβερνάει τους πληθυσμούς. Και πληθυσμοί -πιο εύκολοι στον χειρισμό- γίνονται οι λαοί όταν χάνουν την εθνική τους ταυτότητα και την κρατική τους υπόσταση.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο όμως σ’ αυτήν τη σύνοδο (και το πιοεναρμονισμένο στη διαδικασία μετατροπής της Ευρώπης σε Γερμανική) ήταν ο σκυλοκαυγάς μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών, όταν, καθώς γράφει έκπληκτος ο Θαπατέρο «αντάλλασσαν μεταξύ τους βιτριολικές επιθέσεις, ανασύρονταςμνήμες από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου». Ουδεμία έκπληξη θα έπρεπε. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, η αναθεώρηση των αποτελεσμάτων του Β’ Πολέμου, η ρεβάνς των ηττημένων. «Ηταν

μόνον πέντε λεπτά, αλλά σε αυτά τα πέντε λεπτά, όσα ακούστηκαν έκλειναν μέσα τους όλα τα δάκρυα που έχουν χυθεί στη νεώτερη ευρωπαϊκή ιστορία», καταλήγει με αξιοθαύμαστη γλαφυρότητα ο Θαπατέρο. Θα χυθούν κι άλλα δάκρυα. Ορισμένοι, λίγοι, το έλεγαν

ήδη από τη Γιουγκοσλαβική κρίση, όταν, μετά την κατάρρευσή της ΕΣΣΔ, η Γερμανία έδειχνε να μπαίνει για τρίτη φορά στον πειρασμό ενός νέου ράϊχ, επί την Ευρώπη. Η Γερμανία άφηνε για μιαν ακόμα φορά τους δαίμονές τηςνα βγουν απ’τα στρατιωτικά νεκροταφεία, να φορέσουν το φράκο του τραπεζίτη και να εξαπολύσουν στρατιές τόκων προς πάσαν κατεύθυνση. Αυτήν τη στιγμή οι γερμανικοί αητοί έχουν γραπώσει τον ευρωπαϊκό νότο

και τον τιμωρούν με εκσπλάχνωση για τις αμαρτίες του, όπως αυτές τού επιμερίσθηκαν από την Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο Βαλκυριών Βερολίνου και πέριξ.

Πρόκειται για μια ολοκληρωτικά ολέθρια ταξική πολιτική μεπροσεκτικά σχεδιασμένα τα εθνικά της οχήματα. Η Ελλάδα κατεστράφη σαν αν έχασε (εν καιρώ ειρήνης) πόλεμο, ενώ την ίδια στιγμή η Γερμανία στοεσωτερικό της γίνεται όλο και πιο σκοτεινή, καθώς όλο και περισσότεροι Γερμανοίυποπρολεταριοποιούνται, όλο και πιο γρήγορα.

Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι γεωγραφικό. Δεν έχει να κάνει με τηναντίθεση Βορρά - Νότου, αλλά με την «παλιά καλή αντίθεση» κεφαλαίου - εργασίας. Απλώς το κεφάλαιο (όπως πάντα) εφαρμόζει νέες γεωστρατηγικές. Για παράδειγμα: μιλούν ορισμένοι και λένε για την ανάγκη δημιουργίας ενόςμετώπου του Νότου. Μάλιστα με επικεφαλής τη Γαλλία. Ομως, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι το Παρίσι θα εγκατέλειπε τον άξονα με το Βερολίνο, τι άλλο θα συνέβαινε παρά να διευθύνει η Γαλλία τον Νότιο αντί της Γερμανίας; (Βεβαίως αν μια τέτοια παραλλαγή αποτελέσει ζητούμενο για τη διαμόρφωση ακόμα πιο αποτελεσματικών συσχετισμών υπέρ του κεφαλαίου και κατά των λαών, ούτε το Παρίσι ούτε το Βερολίνο θα διστάσουν επί στιγμήν να παρενδύσουν για μια ακόμα φορά τη σχέση τους. Κι αυτήν με το Λονδίνο, τη Μόσχα ή την Ουάσινγκτον).

Το γεωπολιτικό παιγνίδι γύρω από τη χώρα μας χοντραίνει κι αυτήν τη στιγμή η Ελλάδα δεν διαθέτει τίποτε περισσότερο από μια κυβέρνησηανδρεικέλων και, βεβαίως, ουδεμία εξωτερική πολιτική, αντιληπτή απ’ τονοποιονδήποτε. Συμβαίνουν κοσμοϊστορικά γεγονότα: η υπαγωγή του Ιράν στην Αμερικανική σφαίρα επιρροής αλλάζει (με δραματικό τρόπο) τα δεδομένα, τις σχέσεις, τις συμμαχίες και τις αντιπαλότητες χωρών με ισχυρές αστικές τάξειςόπως η Τουρκία, το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία, με παρενέργειες σε χώρες όπως η Αίγυπτος και η Συρία, ή αναδυόμενες χώρες όπως τα δύο Κουρδιστάν (Ιρακινό και Συριακό), με άλλα δυο στην αναμονή (Τουρκικό, Ιρακινό).

Με υπουργό εξωτερικών τον κ. Βενιζέλο, ακόμα κι αν είχαμε ανοίξει το προξενείο που θα έπρεπε από καιρό ήδη να έχουμε ανοίξει στο Κιρκούκ, ο Πρόξενός μας θα ήταν Γερμανός.

Για ποιο Σχέδιο Βήτα λοιπόν μιλάμε, εν σχέσει προς την Ευρωπαϊκή Ενωση τουλάχιστον, όταν εκτός από Γερμανούς υπουργούς, όπως ο κ.Στουρνάρας, διαθέτουμε ανύπαρκτους στον τομέα τους, όπως ο κ. Βενιζέλος.

Αλλά, αν η κυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να έχει εναλλακτική στρατηγική στη βάση των εθνικών συμφερόντων διότι την έχει εξουθενώσει η υποταγή της στα ταξικά συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου, δεν δικαιούται να μη διαθέτει εναλλακτική πολιτική και η αξιωματική αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑδείχνει

ότι συνεχίζει να υποκύπτει στην ιδεολογική και επικοινωνιακή τρομοκρατία, που ταυτίζει την ύπαρξη Σχεδίου Βήτα με την καταφυγή σε αυτό.

Η ύπαρξη Σχεδίου Βήτα, εκτός από υποχρέωση απέναντι στον λαό, ώστε συντεταγμένα να προχωρήσει σε άλλες επιλογές, αν διαπιστώσει ότι οι τρέχουσες είναι θανάσιμες, συνιστά ταυτοχρόνως αναγκαία και ικανή απειλήότι δεν θα καταφύγει κανείς σε αυτό το Σχέδιο, αν τα άλλα μέρη λογικευθούν. Συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον πρέπει να έχει εναλλακτικό σχέδιο για την κακιά (ή την καλή) ώρα, αλλά και να παινεύεται για αυτό. Διότι αυτή είναι η δουλειά του, να γνωρίζει δηλαδή ο λαός ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, αλλά επιλογές, και ποιες είναι αυτές. Με τι στόχους, τι κόστος ή ποιαν επιβράβευση. Και το θέμα δεν αφορά μόνον το Ευρώ και τη Ενωση, αλλά τη δυνατότητα του λαού να προσδιορίζει ο ίδιος τι θα είναι στο εγγύς κι απώτερο μέλλον η χώρα του και πώςαυτό θα είναι και θα γίνεται κατορθωτό.

Αν η Αριστερά μιλάει με τους όρους που επιβάλλει ο κάθε Γιακουμάτος, ή Βενιζέλος ή Σαμαράς όταν ωρύονται ότι εναλλακτικό σχέδιο σημαίνει καταφυγή σε αυτό κι όχι όπλο ή για να μην καταφύγεις σε αυτό, ή, αν καταφύγεις, να ωφεληθείς, τότε η συζήτηση δεν έχει νόημα. Καιροί όμως χωρίς νόημα, υπάρχουν μόνον για τους ανόητους. Οπως αυτούς που μας έφεραν έως εδώ εκβιάζοντας, απειλώντας και ουρλιάζοντας, ότι μόνον εδώ θα μπορούσαμε να έχουμε φθάσει.

Οταν, ας πούμε ο κ. Στουρνάρας λέει ότι πριν τον ενιαίο φόρο ακινήτων,

τα ακίνητα στην Ελλάδα ήταν αφορολόγητα (ενώ η φορολόγησή τους υπήρχε κι έχει οκταπλασιασθεί) ή όταν ο κ. Χατζηδάκης λέει ότι εισάγουμε το 80% των τροφίμων που χρειαζόμαστε, ενώ παράγουμε το 90%, γίνεται φανερό ότι έχουμε μπλέξει με άσχετους (που και για αυτό έγιναν ανδρείκελα). Οταν λοιπόν ωρύονται ότι δεν υπάρχει, διότι δεν πρέπει να υπάρχει, Σχέδιο Βήτα, ωρύονται και ως άσχετοι, και ως ανδρείκελα.

Εως τώρα ο κ. Σαμαράς δεν μπόρεσε να εφαρμόσει εν σχέσει προς την Ένωση ούτε καν την πολιτική «πάταξον μεν, άκουσον δε» αλλά μόνον την πολιτική πάταξον και ξαναπάταξον, με τον κ. Στουρνάρα να προσθέτει ότι του αρέσει, διότι δεν γίνεται να μην του αρέσει.

Συνεπώς, όχι μόνον οφείλει να έχει Σχέδιο Βήτα η Αριστερά, αλλά να ξέρειη κυρία Μέρκελ ότι το έχει. Καθώς και ότι ο λαός γνωρίζει πώς να τοεφαρμόσει. Τότε το Σχέδιο Βήτα ίσως να μη χρειασθεί.

Αλλοιώς θα χρειασθεί. Και Σχέδια Βήτα πάνω στη σχεδία, αφού έχει βυθισθεί το καράβι, δεν σχεδιάζονται...