Η φιλολογία που αναπτύσσεται μεταξύ των αστικών πολιτικών δυνάμεων και αυτών του οπορτουνισμού για τα περιθώρια διαπραγμάτευσης εντός της ΕΕ είναι σκέτα φούμαρα. Η μόνιμη οικονομική επιτήρηση από τις Βρυξέλλες, οι εποπτείες, τα μνημόνια, ο μόνιμος και διαρκής έλεγχος των προϋπολογισμών από την Κομισιόν και η επιβολή δημοσιονομικών μέτρων και διαρθρωτικών μέτρων σε όλη τη διάρκεια του έτους, είναι «κανόνες» που έχουν αποδεχθεί τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων, έχουν επιλέξει συνειδητά να παραχωρήσουν ένα μέρος της κυριαρχίας τους στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής, προκειμένου μέσα από αυτή τη διαδικασία να διασφαλίσουν τους όρους για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης.
Οι σχετικές υπογραφές έχουν μπει ήδη από τη σύσταση της ΕΕ και στη συνέχεια της ΟΝΕ. Το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης το 2008, ήρθε να επιταχύνει την προώθηση των διαρθρωτικών ανατροπών και να επιβάλει ακόμα πιο αυστηρούς κανόνες δημοσιονομικής προσαρμογής.
Οι συμφωνίες και οι κανονισμοί που έχουν θεσμοθετήσει από το 2011 και μετά οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ -μέρος των οποίων θα παρουσιάσουμε σήμερα- φανερώνει ότι οι λαοί θα βρίσκονται σε μόνιμη βάση πάντα αντιμέτωποι με βάρβαρα μνημόνια διαρκείας είτε οι κυβερνήσεις έχουν υπογράψει μνημόνια είτε όχι.
Συγκεκριμένα έχουν θεσμοθετηθεί:
1) «Συνθήκη για τη σταθερότητα, το συντονισμό και τη διακυβέρνηση στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση» (γνωστή και ως το «δημοσιονομικό σύμφωνο»). Η συγκεκριμένη συνθήκη, που τέθηκε σε ισχύ από την 1η Γενάρη του 2013 προβλέπει:
-- Τη θέσπιση στο Σύνταγμα ή με νόμο κανόνων για «πλεονασματικούς προϋπολογισμούς» ή με ανώτερο έλλειμμα το 0,5% του ΑΕΠ. Σε περίπτωση υπέρβασης, θα ενεργοποιείται ένας αυτόματος μηχανισμός«διόρθωσης» για τη λήψη μέτρων. Η κυβέρνηση, δηλαδή, θα παίρνει διαρκώς νέα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να καλύπτονται οι κανόνες του «συμφώνου».
-- Την «επιβολή κυρώσεων για χώρες με έλλειμμα μεγαλύτερο του 3% του ΑΕΠ». Σε περίπτωση υπέρβασης, προβλέπεται παραπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το οποίο δικαιούται να επιβάλει πρόστιμο μέχρι0,1% του ΑΕΠ, που θα καταβάλλεται στο Μόνιμο Μηχανισμό Στήριξης (ESM).
-- Αυτόματη επιβολή «δημοσιονομικών και οικονομικών προγραμμάτων» (μνημόνια) από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κομισιόν και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε χώρες που το δημόσιο χρέος ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ. Χώρες όπως η Ελλάδα, με μεγάλο χρέος, οφείλουν να το μειώνουν κατά 1/20 του ΑΕΠ κάθε έτος. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να έχει πρωτογενές πλεόνασμα για πολλές ακόμη δεκαετίες, ώστε να χρησιμοποιεί μέρος του, για τη μείωση του χρέους.
2) Κανονισμός της ΕΕ «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013». Εχει τεθεί σε εφαρμογή από το καλοκαίρι του 2013 και προβλέπει:
-- Αρθρο 14.1: «Τα κράτη μέλη παραμένουν υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα εφόσον δεν έχει εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής που έχει ληφθεί από ένα ή περισσότερα άλλα κράτη μέλη, τον ΕΜΧΣ, τον ΕΜΣ ή το ΕΤΧΣ (σ.σ. τους μηχανισμούς δανειοδότησης της ΕΕ προς τα κράτη μέλη)».
Η παραπάνω πρόβλεψη πρακτικά σημαίνει ότι η Ελλάδα ακόμα και αν βγει στις καπιταλιστικές αγορές για δανεισμό, θα βρίσκεται σε «καθεστώς εποπτείας», η δε αποπληρωμή των ποσοστών του χρέους που απαιτείται, με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς, θα αγγίξει περίπου τα 30 χρόνια, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι η επιτήρηση θα λήξει μετά το 2040!
-- Αρθρο 14.3: «Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πραγματοποιεί, σε συνεννόηση με την ΕΚΤ, τακτικές αποστολές επιθεώρησης στο κράτος μέλος υπό εποπτεία μετά το πρόγραμμα, προκειμένου να εκτιμήσει την οικονομική, δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική του κατάσταση».
Με άλλα λόγια, ακόμα και μετά την έξοδο από το δημοσιονομικό πρόγραμμα, δηλαδή το μνημόνιο, η εποπτεία συνεχίζεται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την ΕΕ, οι οποίες θα έχουν το δικαίωμα να παρεμβαίνουν στους προϋπολογισμούς των κρατών - μελών.
3) Κανονισμός της (ΕΕ) αριθ. 473 της 21ης Μαΐου 2013. Ισχύει από το καλοκαίρι του 2013, δίνει «υπερεξουσίες» στην Κομισιόν για τον έλεγχο των κρατικών προϋπολογισμών σε όλη τη διάρκεια του οικονομικού έτους. Συγκεκριμένα προβλέπει:
-- Αρθρο 1: «Ο παρών κανονισμός προβλέπει (...) τη διασφάλιση ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί είναι συμβατοί με την καθοδήγηση οικονομικών πολιτικών που εκδίδεται στο πλαίσιο του ΣΣΑ (σ.σ. Συμφώνου Σταθερότητας) και του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου για το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών».
-- Αρθρο 6.1 «Τα κράτη μέλη υποβάλλουν κάθε χρόνο στην Επιτροπή και στην Ευρωομάδα έως τις 15 Οκτωβρίου το αργότερο το σχέδιο δημοσιονομικού τους προγράμματος για το επόμενο έτος».
-- Αρθρο 7.2 «Η Επιτροπή εκδίδει τη γνώμη της (...) ζητά να υποβληθεί αναθεωρημένο σχέδιο δημοσιονομικού προγράμματος».
-- Αρθρο 9.1 «Εάν το Συμβούλιο αποφασίσει ότι σε ένα κράτος μέλος υφίσταται υπερβολικό έλλειμμα, το σχετικό κράτος μέλος υποβάλλει στην Επιτροπή και στο Συμβούλιο πρόγραμμα οικονομικής εταιρικής σχέσης στο οποίο περιγράφει τα μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες προκειμένου να διασφαλιστεί μια αποτελεσματική και διατηρήσιμη διόρθωση του υπερβολικού ελλείμματος».
4) «Σύμφωνο για το Ευρώ+». Εχει αποστολή «να οδηγήσει σε καλύτερο συντονισμό των οικονομικών πολιτικών, με στόχο την τόνωση της ανταγωνιστικότητας και την επίτευξη υψηλότερου βαθμού σύγκλισης». Τα κράτη μέλη που υπέγραψαν το Σύμφωνο δεσμεύτηκαν σε ετήσια βάση να προωθούν «δέσμη συγκεκριμένων δράσεων», που θα «εντάσσουν στα εθνικά τους προγράμματα μεταρρυθμίσεων» και θα αφορούν:
ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ:
«Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Επί της ουσίας, προωθείται η αντιστοίχηση των μισθών με αυτούς που ισχύουν σε ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως είναι η Κίνα.
«Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και τη "βελτίωση" των μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής». Στόχος είναι η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, η γενίκευση των ατομικών και η οριστική κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, όπου αυτή συνεχίζει να υπάρχει.
Οι κυβερνήσεις της ΕΕ «δεσμεύονται να συγκρατήσουν τους μισθούς στο δημόσιο τομέα», ώστε να «μην επηρεάζουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα».
ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ:
«Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των μεγαλύτερων εργαζομένων».
ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
«Η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και να προσαρμοστεί στη ζήτηση». Προωθείται η αντιδραστική «ευελφάλεια» και ταυτόχρονα προτείνεται η παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Προβλέπεται μάλιστα οι «απώλειες» που θα υπάρξουν στα δημόσια έσοδα από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών να μετακυλίονται στο λαό, μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων.
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ δεν αλλάζει. Στη βάση αυτή οι υποσχέσεις της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ότι η χώρα «σύντομα θα βγει από τα μνημόνια», οι κορόνες του ΣΥΡΙΖΑ ότι θα «επαναδιαπραγματευτεί τις δανειακές συμβάσεις» και θα αντικαταστήσει τα μνημόνια με «εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης», τα συνθήματα των υπόλοιπων κομμάτων της αστικής διαχείρισης που ζητούν «πολιτική διαπραγμάτευση», αποτελούν ωμή κοροϊδία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Η κοινή τους θέση για παραμονή στην ΕΕ, αυτόματα ισοδυναμεί με συνέχιση και κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής. Μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ είναι μονόδρομος για το λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.