Μια συνωμοσία σιωπής, του Φίλιππου Συρίγου

by admin

Το Άρδην την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 1997 διοργάνωσε στην Αίθουσα Ανταποκριτών Ξένου Τύπου συζήτηση με θέμα: ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ 2004, το όραμα του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, ο αθηνοκεντρισμός, η εγκατάλειψη της περιφέρειας με εισηγητές τους Δημήτρη Ρόκο, καθηγητή ΕΜΠ, Γεράσιμο Σκλαβούνο, μέλος της Επιτροπής Πολιτών κατά της ανάληψης της Ολυμπιάδας, Φίλιππο Συρίγο, δημοσιογράφο, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, πρώην μέλος του Ε.Γ. του ΠΑΣΟΚ, με παρεμβάσεις των Μάκη Δεληβοριά, από τη Σύνταξη του περιοδικού Νέα Οικολογία, Γιάννη Σχίζα, από την σύνταξη του περιοδικού Οικοτοπία και συντονιστή το Γιώργο Καραμπελιά, συγγραφέα. Παρακάτω παραθέτουμε την ομιλία του Φίλιππου Συρίγου που πρόσφατα “έφυγε”, ήταν από τους λίγους δημοσιογράφους που τότε αντιτάχθηκε στους καταστροφικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, αν τον είχαν ακολουθήσει τότε και άλλοι τα πράγματα για την χώρα μας θα ήταν διαφορετικά.

Του Φίλιππου Συρίγου από το Άρδην τ. 10

Ίσως θα ήταν απορίας άξιο, πως ένας επαγγελματίας ενός χώρου, ο οποίος προσδοκά πάρα πολλά απ’ αυτήν την Ολυμπιάδα, πώς γίνεται να είναι αντίθετος, και να είναι εξαρχής αντίθετος, θα τολμούσα να πω, κι ας με συγχωρέσουν οι φίλοι της Πρωτοβουλίας Πολιτών, ότι ήμουν ο πρώτος που ύψωσα φωνή. Η αλήθεια είναι ότι εκνευρίστηκα γιατί διαπίστωσα πάρα πολύ γρήγορα ότι μας κοροϊδεύανε. Αρκούσε μια απλή μελέτη του φακέλου υποψηφιότητας. για να διαπιστώσει κανείς τα ψεύδη τα οποία υπήρχαν μέσα εκεί. Για να διαπιστώσει ότι με τρόπο εντελώς ερασιτεχνικό, προσπαθούσαν να κάνουν το άσπρο μαύρο. Ήμουν ο πρώτος που είπα, ότι με βάση τα όσα συνηθίζονται στη χώρα αυτή τελικά το κόστος αυτής της Ολυμπιάδας θα φτάσει το 1,5 τρις. Κι ήταν πάρα πολύ απλό. Το 50% τουλάχιστον των εσόδων του προϋπολογισμού, στηρίζονται σε εντελώς επισφαλείς πηγές εσόδων.

Το πραγματικό κόστος της διοργάνωσης

Όσον αφορά τα έξοδα, θα έλεγε κανείς ότι είναι εντελώς υποκοστολογημένα ή μέσα σ’ αυτά δεν περιλαμβάνονται δαπάνες για πολύ βασικούς τομείς αυτής της διοργάνωσης, όπως για παράδειγμα η τηλεοπτική τους κάλυψη, ή η τεχνολογία και τα συστήματα πληροφορικής, αλλά το μεγάλο σκάνδαλο είναι αυτός ο δεύτερος προϋπολογισμός. Ο προϋπολογισμός των έργων, τα οποία απαιτούνται για να γίνουν αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Τι μας λένε. Μας λένε ότι το 72% των αθλητικών εγκαταστάσεων είναι δήθεν έτοιμο. Δεν μπορώ να καταλάβω δηλ, πώς το μετράνε; Μέσα στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις δεν υπολογίζεται το Ολυμπιακό χωριό, το οποίο δεν υπάρχει. Κι αυτές οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων ως τί λογίζονται; Έχουν εκτός του προϋπολογισμού αυτές τις εγκαταστάσεις συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων για τις οποίες προβλέπουν ότι θα κοστίσουν συνολικά γύρω στα 75 δις.

Θα σας πω μόνο το εξής: το νέο μεγάλο γυμναστήριο που δημοπρατήθηκε στη Θεσσαλονίκη της Μίκρας θα έχει χωρητικότητα γύρω στις 15.000 θέσεις και δημοπρατήθηκε στα 51 δις. Τώρα πώς θα φτιάξουνε μετά από τόσα χρόνια αθλητικές εγκαταστάσεις συνολικής χωρητικότητας 170.000 θέσεων με 70 δις, αυτό μάλλον με εγχείρημα φακίρηδων μοιάζει. Επίσης μια άλλη εμπειρία σχετικά πρόσφατη. Το κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας με τιμές της προηγούμενης δεκαετίας και συνολική χωρητικότητα 20.000 θέσεων κόστισε 25 δις. Αν πάρει κανείς, με το απλό μυαλό, γιατί εγώ δεν είμαι ούτε μηχανικός ούτε πολεοδόμος ούτε οικονομολόγος, και πει ότι οι 20.000 θέσεις σε τιμές προηγούμενης δεκαετίας κόστισαν 25 δις οι 170.000 πόσο θα κοστίσουν; Είναι τουλάχιστον 8 φορές πάνω. Αυτή δεν είναι η αναλογία; Άρα λοιπόν θα ξεπεράσει το κόστος τα 200 δις όταν αυτοί μας λένε 75. Δηλαδή πάμε στο επί τρία. ‘Ολος αυτός ο προϋπολογισμός που υπάρχει έξω από το φάκελο κι αφορά τις αθλητικές εγκαταστάσεις, το Ολυμπιακό χωριό, τις απαραίτητες οδικές συνδέσεις, τις απαραίτητες επιχωματώσεις κλπ. θα πάει 3 φορές επάνω. Το υπολογίζουν 350 θα πάει στο 1 τρις με τις πιο μετριοπαθείς ας πούμε προβλέψεις και χώρια το παθητικό το οποίο θα προκύψει από τον προϋπολογισμό που αφορά αυτούς καθαυτούς τους αγώνες σύμφωνα με το φάκελο.

Τι άλλα παραμύθια μας λέει αυτός ο προϋπολογισμός πως βλέπουν σε έσοδα από τοπικούς χορηγούς ύψους 60 δις, λένε ότι θα βρούνε περίπου 20 χορηγούς οι οποίοι επί τέσσερα χρόνια θα πληρώνουν ο καθένας από 750 εκ. για να υπηρετήσουν αυτή τη μεγάλη ιδέα, δηλαδή σύνολο η κάθε εταιρεία χορηγός, 3 δις μέσα σε τέσσερα χρόνια. Εγώ δεν γνωρίζω, σύμφωνα με τον τζίρο που υπάρχει στην αγορά, τέτοιες εταιρείες εδώ στην Ελλάδα, που να είναι σε θέση να διαθέσουν ένα τέτοιο ποσό. Άλλωστε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του κλασσικού αθλητισμού που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα, αποτέλεσε μια πολύ χρήσιμη εμπειρία. Λοιπόν αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το οποίο σε επίπεδο κλασσικού αθλητισμού ήταν το ίδιο ακριβώς με μια Ολυμπιάδα, δεν μπόρεσε να συγκινήσει ούτε έναν εθνικό χορηγό. Μα ούτε έναν. Δεν εισπράχθηκε μια δραχμή από εθνικές χορηγίες. Και μας λένε τώρα ότι το 2004 θα μαζέψουν 60 δις από εθνικές χορηγίες.

Η μεθόδευση του φιμώματος

Το να συνεχίσω πάνω στις αυθαιρεσίες και τους κινδύνους που περικλείει ο φάκελος αυτός θα έλεγα ότι δεν έχει νόημα, ότι είναι βαρετό. Εκεί που θα ήθελα να σταθώ και να επεκταθώ μάλλον, είναι στη συνομωσία σιωπής η οποία όχι μόνο υπήρξε αλλά ήταν απολύτως οργανωμένη. Και έχω εδώ το έγγραφοτο οποίο αποδεικνύει του λόγου το αληθές από που εκπορεύτηκε και πως ακριβώς μεθοδεύτηκε. Έχω λέω το έγγραφο, το επίσημο, με τις σφραγίδες και τις υπογραφές το οποίο αποδεικνύει από που εκπορεύτηκε αυτή η συνομωσία και πως ακριβώς μεθοδεύτηκε.

Αθήνα λοιπόν 26 Φεβρουαρίου 1997. Είναι λίγο μετά την περίφημη τηλεοπτική εκπομπή, τη μόνη και μοναδική που έγινε στον Αντένα, η οποία είχε τα εξής αποτελέσματα:

Πρώτον. Απεσύρθη από την κυκλοφορία αυτομάτως ο νεοδιορισθείς τότε γενικός διευθυντής του ΑΘΗΝΑ 2004, τέως βουλευτής κύριος Σοφούλης, ο οποίος είχε πάρει μέρος σ’ εκείνη την εκδήλωση, σ’ αυτή τη συζήτηση.

Δέυτερο. Εγώ πλήρωσα το θράσος μου, αν θέλετε, με την ακαριαία απομάκρυνσή μου από τον Αντένα. Θα μου πείτε τώρα πως συσχετίζεται ο Αντένα με το 2004 και την κυβέρνηση. Αν ανατρέξετε στα χρέη που έχουν ρυθμιστεί, στα χρέη του κυρίου Κυριακού, τα δισεκατομμύρια που έχουν ρυθμιστεί, είναι πάρα πολύ εύκολο να το βρείτε.

Και το τρίτο ήταν ότι από κει και πέρα δεν υπήρξε ούτε κιχ σε σχέση με την διεκδίκηση στα μέσα ενημέρωσης, τηλεόραση, κυρίως τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική, και ραδιόφωνο και φυσικά στην πλειοψηφία των εφημερίδων, με φωτεινές εξαιρέσεις την Αυγή, την Καθημερινή και την Ελευθεροτυπία. Τι λέει λοιπόν το χαρτί.

Αθήνα 26 Φεβρουαρίου 1997. Σας αποστέλλουμε ένα ενημερωτικό σημείωμα με τίτλο: Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική. Η στάση μας και η στρατηγική επικοινωνίας. Προκειμένου κλπ, όλοι οι εμπλεκόμενοι, κλπ.

Γιάννα Αγγελοπούλου – Δασκαλάκη Πρόεδρος, υπαγορεύτηκε και υπογράφτηκε κατά την απουσία της, Γιάννης Γιαννάκης αναπληρωτής γενικός διευθυντής.

Αυτό το οποίο ισχυρίζονται ότι αποτέλεσε ένα απλό εσωτερικό έγγραφο, απεστάλη σε όλα τα μέλη του 2004, σε όλα τα μέλη της Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων, σε όλους τους βουλευτές και σε όλους τους Υπουργούς. Και γι’ αυτό άλλωστε περιήλθε στα χέρια μου. Δεν θα σας το διαβάσω όλο* θα σας διαβάσω μόνο τα δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα που υπάρχουν στο τέλος. Υποτίθεται ας πούμε ότι αυτό το χαρτί έχει μια αθωότητα. Δηλαδή το πώς θα προβάλλουμε την υποψηφιότητά μας και πώς εν πάση περιπτώσει θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική, όχι πώς δεν θα της δώσουμε έδαφος. Κοιτάτε όμως τι λέει εδώ. Δεν πρέπει να διαμορφωθούν από μας προϋποθέσεις προβολής των επιχειρημάτων που αντιτάσσονται στην υποψηφιότητα. Ποιες είναι οι προϋποθέσεις προβολής. Μα δεν υπάρχουν άλλες από τον δημόσιο διάλογο. Δεν υπάρχουν άλλες από τη συζήτηση σ’ ένα ραδιόφωνο, από τη συζήτηση σ’ ένα talk show στην τηλεόραση ή από ένα στρογγυλό τραπέζι που θα διοργάνωνε ενδεχομένως μια εφημερίδα. Θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε τι που εκθέτει την υποψηφιότητα στο ευρύ κοινό με εμπλοκή π.χ σε προσπάθειες λεπτομερούς απάντησης για ζητήματα που αφορούν μικρές μόνο ομάδες Δηλ φωνάζετε, φωνάζετε, δεν σας υπολογίζουμε, δεν σας απαντούμε, γιατί αν σας απαντήσουμε, έστω και έτσι θα αναπτυχθεί ένας άτυπος διάλογος από τον οποίο το κοινό θα είναι σε θέση να βγάλει κάποια συμπεράσματα. Δεν σας κρύβω ότι εκείνη η συζήτηση που είχε γίνει στονΑντένα, αποτέλεσε ερέθισμα για ορισμένους αφελείς, ρομαντικούς συναδέλφους μου. Δύο απ’ αυτούς, λίγο μετά με πήραν στο τηλέφωνο και μου είπαν ότι είχαν την πρόθεση να διοργανώσουν κάποιες ανάλογες τηλεοπτικές εκπομπές. Ο ένας ήταν ο συνάδελφος Κυριάκος Θωμαϊδης από την ΕΤ 3 και η άλλη ήταν η συνάδελφος Ρένα Θεολογίδου από την ΕΤ 2. Η απάντησή μου ήταν ότι: ‘εγώ είμαι στη διάθεσή σας. ‘Ομως επειδή είστε συνάδελφοι, επειδή απ’ αυτή τη δουλειά ζείτε, σας προειδοποιώ: την εκπομπή, πρώτον δεν θα την κάνετε και δεύτερον εάν την κάνετε, παρ’ ελπίδα, θα χάσετε τη δουλειά σας’. Ο μεν Θωμαϊδης μου απάντησε ότι ‘την εκπομπή θα την κάνω και λέγε εσύ’. Λέω μακάρι Κυριάκο, και βέβαια πριν από λίγες ημέρες ομολόγησε ότι δεν ήταν δυνατόν να την κάνει, διότι θα έχανε τη δουλειά του. Και μου είπε αν θα ήμουνα διατεθειμένος τώρα πια να πάρω μέρος σε μια συζήτηση, κατόπιν εορτής. Όσο για την Θεολογίδου, με πήρε μετά από μια εβδομάδα, με ευχαρίστησε επειδή είχα την καλοσύνη να την προειδοποιήσω και αναγνώρισε ότι τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι όπως της τα είχα πει.

Σ’ αυτή τη συνομωσία της σιωπής πήραν μέρος όλοι. Και πήραν όλοι μέρος για τον εξής απλό λόγο: Διότι πλέον στη χώρα αυτή δεν υπάρχει διαχωρισμός των εξουσιών, δεν υπάρχει η λεγόμενη οικονομική εξουσία, η πολιτική εξουσία, η δικαστική εξουσία, ή η εξουσία του τύπου. Τα πάντα είναι κάτω από τον έλεγχο, την επιρροή της οικονομικής εξουσίας. Έτσι εξηγείται και η συνομωσία της σιωπής αυτής και έτσι εξηγούνται και οι διώξεις, ανόητες τελικά διώξεις των μελών της Πρωτοβουλίας Πολιτών που θέλησαν να διαδηλώσουν μπροστά στο αρχαιολογικό μουσείο της Ακρόπολης ή των παιδιών που θέλησαν να μοιράσουν προκηρύξεις λίγες μέρες πριν από τους Αγώνες. Και επίσης κάτι άλλο το οποίο με εκνεύρισε πάρα πολύ με αποτέλεσμα να νιώθω επιτακτική την ανάγκη να διαφοροποιηθώ, ήταν η ευκολία με την οποία πείστηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι συνάδελφοί μου. Και δεν τους το δικαιολογούσα σε καμία περίπτωση και δεν τους το δικαιολογώ και τώρα, γιατί ο ρόλος του δημοσιογράφου, η φύση του δημοσιογράφου θα πρέπει να είναι, να είναι εξαιρετικά καχύποπτος, να μην πείθεται τόσο εύκολα. Κι όταν του σερβίρουν κάτι ν’ αρχίσει να το ψάχνει. Κανένας δεν το έψαξε. Το φάγανε όλοι αμάσητο είτε από ρομαντισμό είτε γιατί συνειδητοποίησαν πολύ γρήγορα ότι η ενδεχόμενη ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων θ’ άνοιγε γι’ αυτούς πεδία δόξης και χρήματος λαμπρά.

Οι Ολυμπιακοί ως πεδίο εκμετάλλευσης

Εν ολίγοις αυτοί ήταν οι λόγοι συν όλους αυτούς που προβάλλουν οι πιο αρμόδιοι από μένα σε σχέση με το περιβάλλον και σε σχέση με άλλα επιμέρους ζητήματα, τα οποία με έκαναν να τοποθετηθώ ενάντια σ’ αυτή τη διεκδίκηση. Κι ένας ακόμα πολύ σοβαρός. Δεν είχα καμία αυταπάτη εξ αρχής, ότι οι Αγώνες, οι Ολυμπιακοί, οι λεγόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έχουν καμία σχέση εδώ και πολλά χρόνια, με ό,τι είχαμε διδαχθεί από τα παιδικά μας χρόνια, σε σχέση με τις καταβολές, σε σχέση μ’ αυτό που εκφράζουν, σε σχέση με τα ιδεώδη. Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα απ’ αυτά.

Είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τέσσερις Ολυμπιάδες από κοντά, είδα τους Ολυμπιακούς Αγώνες να είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης στα χέρια είτε κομμουνιστών, είτε καπιταλιστών εμπόρων, είτε φασιστών της Νότιας Κορέας, είτε δεν ξέρω οτιδήποτε άλλο. Ο κοινός παρανομαστής ήταν ένας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα τσίρκο, στο οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχουν τα οικονομικά συμφέροντα, ο αθλητισμός είναι μια επίφαση, μια ευκαιρία, μια αφορμή για όλο αυτό το πανηγύρι και δεν παίζει παρά το ρόλο του κράχτη, για τις μάζες οι οποίες θα πρέπει είτε να αποτελέσουν το ντεκόρ στις εξέδρες, είτε να παρακολουθήσουν από την τηλεόραση και να τους δώσουν την εμπορική αξία μέσω των μηχανημάτων που καταμετρούν τις τηλεθεάσεις. Αυτά.

Η ανταποδοτικότητα των έργων

Σε παρατήρηση του Γιώργου Καραμπελιά, συντονιστή της συζήτησης ότι στο κόστος της ανάληψης θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα έργα που άρχισαν με την ευκαιρία της πρώτης διεκδίκησης, εκείνης του 1996, αν θέλουμε να προσμετρήσουμε το πραγματικό βάρος που αποτελούν για τη χώρα ο Φ. Συρίγος συνέχισε:

Τώρα βάζεις Γιώργο κι ένα άλλο ζήτημα που θα πρέπει να συμπληρώσω εγώ. ‘Ότι μας μιλάνε για δήθεν ανταποδοτικότητα των νέων αθλητικών εγκαταστάσεων. Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία απ’ αυτήν. Θα πρέπει να ξέρουμε ότι οι υπάρχουσες αθλητικές εγκαταστάσεις είναι όλες παθητικές. Το κλειστό Ολυμπιακό στάδιο δημιουργεί ένα ετήσιο παθητικό στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού της τάξεως των 2,5 δις. Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, επίσης της τάξεως του 1,5 δις. Και μιλάμε για δύο από τις αθλητικές εγκαταστάσεις που χρησιμοποιούνται, θα έλεγε κανείς ότι έχουν μια ανταποδοτικότητα. Τι θα μπορούσαμε να πούμε δηλαδή για το ποδηλατοδρόμιο, το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί 3 φορές όλες κι όλες, τι θα μπορούσαμε να πούμε για το συγκρότημα των κολυμβητηρίων που υπολειτουργεί. Τι ανταποδοτικότητα θα μπορέσουν να έχουν όλες αυτές οι νέες αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες ως επί το πλείστον αφορούν σπορ τα οποία είτε δεν είναι καθόλου γνωστά στη χώρα μας, είτε είναι ελάχιστα διαδεδομένα. Και αναφέρομαι σε σπορ όπως το μπέιζ μπωλ, το σοφτ μπωλ, όπως το κάνοε καγιάκ και η κωπηλασία. Και ποια θα είναι η ανάγκη αυτής της χώρας να αποκτήσει ένα στάδιο κωπηλασίας. Δεν ξέρω, δεν βλέπω να είναι τόσο διαδεδομένο αυτό το σπορ, όταν καλώς ή κακώς υπήρχε μια εξυπηρέτηση μέχρι τώρα στη λίμνη των Ιωαννίνων και υπήρχε μια εξυπηρέτηση στη λίμνη του Καιάφα κλπ. Θέλω να πω ότι οι περισσότερες από αυτές τις αθλητικές εγκαταστάσεις, τις νέες, όχι μόνο δεν θα έχουν ανταποδοτικότητα, όχι μόνο θα είναι άχρηστες, αλλά οι περισσότερες θα ρημάξουν. Και αυτό το σημερινό παθητικό της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού που υποτίθεται ότι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού είναι ο αιμοδότης του ελληνικού αθλητισμού θα διογκωθεί τόσο ώστε να μην μπορεί να εξυπηρετήσει πια η Γενική Γραμματεία και ο ΟΠΑΠ τους ρόλους και τους σκοπούς τους οποίους πρέπει να έχει. Είναι σαφή τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή, αν δεν το ξέρετε, λόγω όλων αυτών των καταστάσεων, δηλαδή του κόστους των αθλητικών εγκαταστάσεων, του κόστους της διεκδίκησης, του κόστους του Αθήνα 97 με μια μαύρη τρύπα πάνω από 20 δις. Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού έχει καταντήσει προβληματική επιχείρηση μ’ ένα χρέος ανώτερο των 30 δις. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, θέλουμε και την πολυτέλεια των Ολυμπιακών αγώνων!