Μια Πολιτική Κοινωνία, ένας Πολιτικός Άνθρωπος – κατά το άνθρωπος Ζώον Πολιτικόν – μπορεί να διακρίνει και να ιεραρχεί τα καίρια1 επίπεδα της ευθύνης. Μια προπολιτική ή άπολιτικη, υποανάπτυκτη πολιτική κοινωνία, με υψηλά επίπεδα πολιτικής ηλιθιότητας δεν μπορεί να το κάνει και γίνεται αντικείμενο χειραγώγησης. (Εκτός του ότι δεν γνωρίζει να κυβερνά και να κυβερνάται όπως είναι η εγχώρια περίπτωση2)
Η δεύτερη επικεντρώνει την ευθύνη για τα σχολικά εγχειρίδια για «το συνωστίζονταν στην Σμύρνη» για τις αρνήσεις της γενοκτονίας στην Βουλευτή της ΔΗΜΑΡ σήμερα, προβεβλημένη ιστορικό του ενιαίου Συνασπισμού, πρόεδρο του ιδρυτικού συνεδρίου της ΔΗΜΑΡ κα. Ρεπούση. Από τον Νίκο Σβορώνο στην Ρεπούση.
Η πρώτη έχει άλλα κριτήρια επομένως άλλη έχει ιεράρχηση. Αρχίζει από το κεφάλι που λέει ο λαός μας όχι την …… Θέλω να είμαι ευγενής.
Η Ρεπούση δεν ήταν Πρωθυπουργός. Δεν ήταν Υπουργός Εξωτερικών. Δεν ήταν Υπουργός Παιδείας. Δεν ήταν Υπουργός Πολιτισμού. Δεν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Δεν ήταν αρχηγός της Ν.Δ., του ΚΚΚΑΣΟΡ3, του Συνασπισμού, του Κ.Κ.Ε..
Οι πολίτες σκέφτονται πολύ απλά και λογικά, σύμφωνα με την Παιδεία και την Πολιτική Παιδεία που οφείλει να τους παρέχει η Ελληνική Πολιτεία με τους Θεσμούς της, τα Σχολεία, τα Πολιτικά Κόμματα ώστε να γίνονται πολίτες. Οι προ – πολίτες δεν σκέφτονται.
Οι Πολίτες λοιπόν επικεντρώνουν τις ευθύνες σε αυτούς τους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους κατείχαν και τους κατέχουν. Κανείς πολίτης δεν πιστεύει ότι μια καθηγήτρια Αγγλικής ή Γαλλικής Φιλολογίας και μετά ιστορικός αποπειράθηκε μόνη της ένα πολιτικό και όχι επιστημονικό εγχείρημα, ένα πραξικόπημα. Την διδασκαλία στα Θύματα, μαθημάτων ιστορίας, αγιογραφικών μιας ιδεολογίας του θανάτου4 που χαρακτηρίζει τον θύτη, τον Κεμάλ, τον Κεμαλισμό. Παραδείγματος χάριν μαθήματα Ναζιστικής ερμηνείας της ιστορίας στα σχολεία του Ισραήλ και της Εβραϊκής Διασποράς. Περί αυτού πρόκειται.
Το γιατί συνέβησαν και συμβαίνουν αυτά, στις δομικές αιτίες τους αναφέρομαι στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία – η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη5». Είναι χρήσιμο να διαβαστεί ειδικά αυτήν την περίοδο. Η απουσία Παιδείας και Επιστήμης επιτρέπει την επικέντρωση του ζητήματος στην κα. Ρεπούση και τον αποπροσανατολισμό.
Υπάρχει όμως ένας επιπλέον λόγος.
Η επικέντρωση σήμερα της ευθύνης για τις τερατολογίες στην Ρεπούση, στοχεύει στην αθώωση ενός τεράστιου, ένοχου συνασπισμού δυνάμεων – ψευτοελίτ – που πρωταγωνίστησαν, συνεργάσθηκαν, ανέχθηκαν, εσιώπησαν μπροστά στην επιβολή μιας κατά παραγγελία ιστορίας στην υπηρεσία της γεωπολιτικής Εξωελλαδικών δυνάμεων.
Μια συνεχής, αυταρχική, νεοφασιστικού τύπου απόπειρα που χαρακτήρισε την μεταπολίτευση και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Η ιστορία λέει ότι αντιστάθηκα σε αυτήν τηνπολιτιστική χούντα όπως και στην στρατιωτική πριν. Η ιστορία μου έδωσε δίκαιο. Γιατί η ιστορική εξέλιξη6 γελοιοποίησε αυτήν την εκδοχή και τους «εγχώριους» κήρυκες της. ΔεξιοΑριστερούς Νεοεθνικόφρονες, Κεμαλοφασίστες τους ονομάζει η επιστήμη και επομένως η αληθινή πολιτική.
Έτσι σήμερα προσπαθούν να κρυφθούν όπως συμβαίνει πάντοτε με τους καθεστωτικούς, καθεστώτων και καθεστωτικών κομμάτων που καταρρέουν.
Η αποφυγή του διασυρμού τους χρειάζεται έναν αποδιοπομπαίο, μια αποδιοπομπαία.
Παρατηρώ ακόμη και τους εμπνευστές, τους κήρυκες, τους πρώτους αποστόλους αυτής της Εξωελλαδικής επιχείρησης, τους Φαν, τους Συν – Εταίρους, του κύριου μοχλού της ρατσιστικής θεώρησης και μόλυνσης του σύγχρονου βίου μας, του Υιού, να καταγγέλλουν σήμερα την Ρεπούση. Το Προϊόν, το Δημιούργημα τους, τους (την) Κονδυλοφόρο τους.
Γιατί δεν καταγγέλλουν τον Υιό, τον Σημίτη, τον Πόντιο Πιλάτο Καραμανλή, τον Ευθυμίου, την Κουτσίκου κλπ. «Και ότι άλλο έχει ο μπαξές» όπως θα έλεγαν οι παλιοί αριστεροί πατριώτες. Γιατί δεν αυτοκαταγγέλλονται ώστε να περάσουν στην ευγενή σφαίρα της πολιτικής, να καθαρθούν.
Αντίθετα θέλουν την Ρεπούση πλυντήριο των Πολιτικών, ηθικών, Εθνικών, Αντισυνταγματικών ανομιών τους.
Κανένας πολιτικός άνθρωπος, επομένως αξιοπρεπής άνθρωπος, δεν πιστεύει ότι τα θέλγητρα της Κίρκης ενέπλεξαν όλους αυτούς τους θεσμικούς πατέρες στην Κεμαλολαγνία χθες, στην νεοθωμανολαγνία σήμερα. Η Ρεπούση δεν είναι Κίρκη. Η Κίρκη είναι εκτός Ελλάδος με Κλιμάκιο εντός αυτής της ιερής Πόλης, αυτού του ιερού Τόπου.
Μια υφιστάμενη, επαιτούσα και συναλλασσόμενη συνιστώσα του γενικότερου συνασπισμού της δουλικής αναξιοπρέπειας, ήταν οι φερόμενοι ως εκπρόσωποι των θυμάτων του Κεμαλισμού. Ας μείνουμε στους Ποντίους. Δεν είναι μόνο αυτοί.
Εκεί η ανοχή, η σιωπή για τις προσβολές, την ύβρη προχώρησε σε μορφές πολιτικής και επικοινωνιακής συνεργασίας και έφθασε ως τους εσατζήδες, αριστεροφανείς μάλιστα. Αληθινοί και έντιμοι ιστορικοί θα μελετήσουν αυτήν την περίοδο 1996 - 2010. Όπως τις προηγούμενες περιόδους διώξεων, βίας, ταπεινώσεων και Εξανδραποδισμού των Ποντίων από άλλους ολοκληρωτισμούς.
Η γεωπολιτισμική χούντα μετά το 1996 δοκίμασε τις αντιστάσεις τους. Οι πρώτες δοκιμές ήταν το στεφάνι στον Κεμάλ και το Ζεμπέκικο στην Σμύρνη του Λεβέντη, του Λαγωνικού. Σαν να λέμε ζεμπέκικο στο Άουσβιτς. Ήταν η συναυλία Ρουβά – Κούτ 19 Μαΐου 1997 κλπ. Οι Επαίτες εσιώπησαν.
Άλλος ήθελε να μείνει Υπουργός, άλλος Βουλευτής, άλλος πολιτευτής, άλλος είχε επιχειρήσεις συναλλασσόμενες με το Κράτος, άλλος ήταν καθηγητής, άλλος ήθελε να γίνει, άλλος ήθελε να διορισθεί, άλλος ήταν βολεμένος, άλλος ήθελε να βολευτεί. Άλλος έκανε προσωπική και οικογενειακή συσσώρευση κεφαλαίου. Το «Σόι» σύμφωνα με τον εκ Προύσης της Μικράς Ασίας, Μεγάλο Άνθρωπο του σύγχρονου θεάτρου μας, τον Κάρολο Κούν.
Όταν είδαν ότι δεν υπάρχουν αντιστάσεις αντίθετα δουλική συνεργασία από τους απρόσωπους «εκπροσώπους», τους Καπό7, κλιμάκωσαν την επίθεση τους σε Εθνική κλίμακα. Από τις απολογητικές του Κεμαλισμού θεωρίες και την προσπάθεια κατάργησης της 19ης Μαΐου, έφθασαν έως τις απολογητικές θεωρίες για τον Αλή Πασά και τους περιβόητους υιούς του. Ίσως στόχος τους ήταν να φθάσουν έως τον Ιμπραήμ Πασά και τον Νενέκο. Στις ρίζες της Κεμαλικής γενοκτονικής ιδεολογίας8 και του Ελληνικού Ολοκαυτώματος.
Το πολιτικό και ιστορικό συμπέρασμα είναι ότι αν η Ρεπούση κινήθηκε στα πλαίσια ενός Κρατικού πολιτικού ολοκληρωτικού μηχανισμού και ενός συστήματος αντιαξιών που δεν έχει κανένα σεβασμό προς την ανθρώπινη ζωή και ύπαρξη, το ίδιο έκανε και αυτός ο δορυφορικός προς τους ξένους συνασπισμός. Ποια ήταν η διαφορά τους; Καμία.
Ακόμη μια φορά η ιστορία απέδειξε ότι μια κοινωνία με ανύπαρκτο βαθμό πολιτικού, ηθικού αυτοσεβασμού, μια κοινωνία που ανέχεται τα διαδοχικά προσκυνήματα στον Κεμάλ και πολλά άλλα, έχει ήδη πάρει τον δρόμο της ηθικής και πολιτικής χρεοκοπίας που οδηγεί στην οικονομική χρεοκοπία και την επιτήρηση. Οι προειδοποιήσεις μου δεν ήταν μια, αυτή του 1996 που την είδατε μέσω του διαδικτύου, αλλά χιλιάδες. Ήταν καθημερινές, 30 χρόνια Χ 365 ημέρες. Κάντε εσείς τον λογαριασμό. Οι «θεσμικοί», οι ιδιώτες το ξέρουν πολύ περισσότερο από εσάς.
Η Αναγέννηση, το ξανακτίσιμο της χώρας μετά τα ερείπια που δημιούργησε η ΔεξιοΑριστερή μεταπολίτευση προϋποθέτει κυρίως άλλη πολιτική παιδεία και ένα σύστημα πολιτικών και ηθικών αξιών που σηματοδοτούν οι λέξεις Μνήμη, Αλήθεια, Παρρησία, Αυτοσεβασμός.
Το πέρασμα από τις Αλίτ (ο όρος ανήκει σε γνωστό Δημοσιογράφο) στις Ελίτ.
Από τον προπολιτικό στον Άνθρωπο Ζώον Πολιτικόν.
Από τον Homo Karagiozikus στον Πολιτικό Άνθρωπο.
Νομίζω ότι οι ένθεν και εκείθεν προπαγάνδα, παρά λόγος, είναι καλά να μην αγγίζει αυτόν που έγραψε τον στίχο «Την βραδιά που κάηκε η Σμύρνη». Αν τον κατανοούσαν δεν θα φθάναμε σε αυτό το επίπεδο ευτελισμού του Δημόσιου Βίου.
Η Γ.Σ.Ε.Ε. θα τον έκανε ύμνο της. Μιλώ για τον μεγάλο Έλληνα Κοινωνιολόγο όπως τον αποκαλώ, τον Νίκο Γκάτσο από τη Ασσέα της Αρκαδίας. Κοντά στην αρχαία Τραπεζούντα της Αρκαδίας στην οποία αναφέρεται ο Παυσανίας. Ίσως είχα συγγενείς εκεί.
Polis-agora.blogspot.com Ιστολογία Μιχάλη Χαραλαμπίδη
1 Αισχύλος.
2 «Απουσία παιδείας Διακυβέρνησης», στο Ελληνική Πολιτική Παιδεία. Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδ. Στράβων 2012.
3 Από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στο ΚΚΚΑΣΟΡ. Ο Εκφυλισμός ενός Ιστορικού Εγχειρήματος. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδ. Στράβων.
4 «Το Περιφερειακό Κράτος ενάντια στο Έθνος». Όπως 2.
5 «Γεωπολιτικός Έλεγχος και Διανοητικός Ακρωτηριασμός». Όπως 2.
6 Το Μικρά Ασία Ενώνει Το Τουρκία Εκβαρβαρίζει. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδ. Στράβων 2012. Καθώς και Pontos Antik BirKimligin Geri Donusu. Έναν Βιβλίον Σην Εξορίαν. Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Εκδ. Στράβων 2013.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.