Ευτελείς βάρδοι των... ανακτόρων

«Η γεωγραφία και η ιστορία μας έφεραν εδώ να παλεύουμε αδιάκοπα, επί δέκα τουλάχιστον αιώνες, ενάντια στους κατακτητές και τους εσωτερικούς δυνάστες που συντάσσονται μαζί τους...

Ο Γιώργος Καραμπελιάς στο δοκιμιακό βιβλίο του «Η αποστασία των διανοουμένων» (Εναλλακτικές Εκδόσεις) »Γι' αυτό και το Μνημόνιο θυμίζει τόσο πολύ τα πρώτα δάνεια της απελευθέρωσης, γι' αυτό και η κατακραυγή του ελληνικού λαού είναι τόσο καθολική, γι' αυτό μόνον οι εσωτερικοί δυνάστες και οι ευτελείς βάρδοι τους συντάσσονται με τους "τροϊκανούς", πασχίζοντας να ενοχοποιήσουν το λαό και να καθαγιάσουν τους ξένους τραπεζίτες και τα αρπακτικά των χρηματιστηρίων. Αυτοί χαρακτηρίζουν τον πόθο της ελευθερίας και τον εντοπισμό των υπευθύνων ως "συνωμοσιολογία" και ανάγκη για ανακάλυψη εχθρών από ένα "ανασφαλές έθνος".

»Και είναι αλήθεια πως μια τέτοια "χωρίς τέλος" μάχη, ο "καημός της ρωμιοσύνης", έχει και "παράπλευρες απώλειες", μας κάνει και ολίγον συνωμοσιολόγους κάποτε κάποτε, δηλαδή καχύποπτους, γιατί "έχουν δει τα μάτια μας πολλά"! Και το γεγονός ότι οι ελίτ της χώρας, και κατ' εξοχήν οι διανοούμενοί της, αντί να σκύψουν πάνω στο λαϊκό στρώμα και να "φωτίσουν τις αιτίες που το αφήνουν μισό", είναι πρόθυμοι διαρκώς, σαν έτοιμοι από καιρό, να μηδίσουν και να υποταχθούν "στη φοβερή εξουσία" επιτείνει τα συνωμοσιολογικά χαρακτηριστικά της συλλογικής μας συνείδησης.

»Προσωπικώς, προτιμώ να συνδιαλέγομαι με το "συνωμοσιολογικό πόπολο" που φέρει μέσα του τον ιερό σπόρο της αντίστασης, παρά να συναγελάζομαι με ανακτορικούς. Προτιμώ τους Κολυβάδες, τον Μακρυγιάννη, τον Βαλαωρίτη, το "ρομαντικό" Κάλβο και τον ατίθασο Βελουχιώτη. Μέσα από μια μακρά διαδρομή, έχω πειστεί βαθιά μέσα μου ότι θα μπορέσουμε να θεραπευτούμε από τα συμπλέγματα και τα κουσούρια μας μόνον αν γίνουμε συλλογικά αυτεξούσιοι.

»Βέβαια, υπάρχει και ένας άλλος δρόμος, τον οποίον επιλέγει ο ύστερος Ράμφος με μια πρωτόγνωρη ελαφρότητα. Να αποσβεσθούμε ως συλλογική ταυτότητα και να υπάρχουμε μόνον ως ατομικότητες, όχι πλέον πολίτες μιας χώρας, αλλά ενός "χώρου", οργανικό τμήμα ενός πλανητικού continuum. Μήπως έτσι δεν συμβαίνει με τόσους διανοούμενους που νιώθουν άνετα μόνον ως ιδεολογικοί γκασταρμπάιτερ στο Παρίσι, στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη -εσχάτως στο Βερολίνο και την... Ιστανμπούλ-, σιχαίνονται τον "όχλο" και, "εξόριστοι στην Ελλάδα", κινούνται μόνο μεταξύ της Αμερικανικής Σχολής, του Γαλλικού Ινστιτούτου και των ιδρυμάτων των τραπεζών, όπου δεν έχουν "εχθρούς" αλλά μόνο φίλους; Εχθρός είναι αποκλειστικά ο συνωμοσιολόγος λαός».